GÜRCÜstanda türk məNŞƏLİ

Yuxarıda deyilənlərdən göründüyü kimi, e.ə. VIII-VII əsrlərdən başlayaraq X11 əsrə qədər şimaldan, yə’ni Cənub- şərqi Avropadan Gürcüstan ərazisinə müxtəlif qədim türk mənşəli tayfalar gəlib yerləşmişdir. Adları çəkilən tayfalar eynilə Azərbaycan və Ermənistan ərazilərində də məskunlaşmışlar. Bu barədə yazıldığına görə (bax: 6 və 12) üzərində dayanmırıq.

Bununla əlaqədar olaraq  məsələnin bir cəhətini nəzərdə saxlamaq lazımdır. İş burasındadır ki, XII əsrdə Ön Asiyaya, Cənubi Qafqaza, o cümlədən Gürcüstan ərazisinə Səlcuq tayfaları da  gəlmişdir. Lakin oğuzlar bu regiona müsəlman gəlmişdilər. Oğuzlara qədər Gürcüstan ərazisində məskunlaşmış tayfaların  din mənsubiyyəti isə mə’lum deyil. Bu  məsələ indiyə qədər tədqiqat predmeti  olmamışdır. Ona görə bu münasibətlə bir neçə söz demək zərurəti ortaya çıxır. Aydın məsələdir ki, eramızın 1V əsrindən qabaqkı əsrlərdə Gürcüstan ərazisində  məskunlaşmış bütpərəst və şamanizm dinli türk tayfalarının müəyyən hissəsi 1V əsrdə xristian dininə keçmişdilər. Məsələn, mə’lumdur ki, V1 əsrin əvvəllərində gürcü  katolikosu Kiron iberlərin, quqarların və  eqerlərin  arxeepiskopları tərəfindən seçilmişdi(180,259). Gürcü tədqiqatçılarına görə bu mə’lumatda quqar dedikdə Cənubi Kartli  əyalətinin əhalisi, eqerlər dedikdə meqrellər və  lazlar nəzərdə tutulur (yenə orada, s. 258). Lakin quqarların  türkmənşəli tayfa olduğunu yuxarıda demişik. Onların gürcümənşəli tayfa hesab edilməsi(bax:175) doğru deyil. Belə olduqda  aydınlaşır ki, V1 əsrin əvvəllərində türkmənşəli quqarlar (yaxud onların müəyyən hissəsi)  xristian dinli idilər və  şübhəsiz ki, sonrakı əsrlərdə onlar assimilə olunaraq gürcüləşmişlər. Lakin VIII əsrin əvvəllərindən başlayaraq ərəb ordusunun  Gürcüstan ərazisinə girməsi və Tbilisi şəhərini tutaraq möhkəmlənməsi, 704\705-ci ildən pul zərb etməsi, ərəb  sərkərdəsi Cərrah ibn Abdullanın (723-752), sonra Mərvan ibn Məhəmmədin  Gürcüstanı yenidən işğal etmələri və Kartlini idarə edən ərəb canişinliyinin  iqamətgahının Tbilisidə yerləşməsi bütpərəst türk tayfalarının islam dininə  keçməsini  şərtləndirmişdi.Çünki hələ 654-cü ildə ərəb sərkərdəsi ilə gürcülər arasında bağlanmış müqaviləyə görə gürcülərə  cizyə vergisi ödəməklə sərbəst dini azadlıq  verilmişdi. Tbilisinin orta əsrlərin  ortalarına qədər mənbələrdə müsəlman şəhəri adlandırılması(180, 506) da bununla əlaqədardır.XII əsrdə  Gürcüstana köçürülmüş  qıpçaqların islama keçməsi prosesi aydın olmuşlar. İbn əl Əsir 1121-ci ildə ərəblərlə birləşmiş gürcü-qıpçaq ordusu arasında döyüşdən danışarkən qıpçaqları kafir adlandırır(18,107). Deməli, 1121-ci ildə Gürcüstanda yaşayan qıpçaqlar hələ də  islama keçməmişdilər. Lakin ərəb mənbələrində Tbilisinin  islam şəhəri  adlandırılması göstərir ki, o zaman Tbilisi bölgəsində yaşayan türklər islam idilər. Qeyd etmək lazımdır ki, “Kitabi Dədə Qorqud” eposunda Gürcüstanda “qara donlu kafir”  adlandırılanlar elə qıpçaqlar idilər.  Ehtimal etmək olar ki,  kafir və xristian qıpçaqların müəyyən hissəsi də sonralar islama keçmişdilər. Borçalıda Nəhədək adlı kənd xarabalığındakı kilsəyə azərbaycanlıların da  getmələri və oraya  nəzir deməsi mə’lumdur. Kilsədən 3-4  yüz metr aralıda bir bütpərəst abidə vardır: adamlar kilsəyə getdikdə həmin abidəyə də baş çəkir və yalnız ondan sonra Şeypurxan məscidinə gedirlər (21,124). Bu maraqlı fakt islama keçməzdən əvvəl türkdilli əhalinin əvvəlcə bütpərəst və sonra xristian olduğunu  göstərir.

X əsrin əvvəllərində Cənub-şərqi Avropada məskunlaşmış qıpçaqlar onlardan əvvəl burada yaşayan peçeneqləri qərbə sıxışdırmış, lakin müəyyən hissəsini özlərinə  qatmışlar. Bu hissə  rus mənbələrində Kov və Berendey adları ilə mə’lumdur(192,74). Berendelərin  kurenləri (yə’ni min alaçıqdan ibarət hərbi düşərgələri) Vladimir Suzdal knyazlığının  ərazilərində yerləşirdi. İndi də  oralarda Berende və Berendeevo məntəqələri vardır (yenə orada). Rus salnamələrində yazıldığını görə Vladimir Monomaxın hakimiyyəti illərində 1121-ci ildə berendelər cənuba doğru sıxışdırılmışdır. Ehtimal ki, XII əsrdə onlar qıpçaqların tərkibində Azərbaycana və  Gürcüstana da gəlmişlər. Orta əsrlərdə Dağlıq Qarabağın bir mahalı  Vərəndə adlanırdı. Orada Tuq kəndinin adı da qıpçaqların Tuk tayfasının adını əks etdirir (bax: 106).Dağlıq Qarabağda Tuq və Vərəndə  məntəqələrinin yanaşı olması yuxarıda dediyimizi təsdiqləyir. Gürcüstanda bu etnonim Varanta kənd adında qalmışdır.  Bərəndə tayfasının Cənubi Qafqazda məskunlaşma vaxtı mə’lum deyil. Lakin Yaqut əl Həməvinin XIII əsr Cənubi Azərbaycan ərazisində Qəzvin ilə  Xalxal arasında Bərəndək məntəqə adını çəkməsi (N.Əliyeva. Azərbaycan Yaqut Əl Həməvinin  əsərlərində. Bakı, 1999, s.155) göstərir ki, hər halda bu məskunlaşma XIII əsrdən əvvəl baş vermişdir.

Oğuzlar X1-XII əsrlərdə Orta Asiyadan gəlmiş oğuzların   ilkin arealları  mə’lum deyil. İndiyə qədər bu areallar barədə əsas  e’tibarilə  Səlcuq oğuzlarının mə’lum 24 tayfasının  adlarını əks etdirən etnotoponimlər əsasında  fikir irəli sürülmüşdür. Əlbəttə, bu düz deyil,  çünki Səlcuq oğuzlarının bə’ziləri Cənubi Qafqaza yalnız  Qızılbaş tayfaları kimi səpələnmişdir ki,  bu da Səfəvi şahlarının bu tayfalara ərazilər paylaması və onların qismən  müəyyən bölgələrə köçürülməsi ilə bağlıdır.

“Kitabi Dədə Qorqud” eposundakı oğuzlar isə əsas e’tibar ilə indiki Ermənistan ərazisində və  Gürcüstanının Borçalı bölgəsində  yaşamışlar.  Oğuz etnonimi , məsələn Ermənistan  ərazisində üç Alagöz kənd  adında əksini tapmışdır. Bu toponimlər əslində “El-Oğuz” adının zaman keçdikcə  təhrif formasıdır. Ermənistanda “el” sözündən və tayfa  adından  ibarət başqa məntəqə adları da vardır.(Əliqaya “El-i Kaya”, Əli Qəmərli “El-i Qəmərli”, Əli Qızıl  “Eli Qızıl”, Əliqırıq “Eli Qırıq”, Gürcüstanda Alavar və Hallavar, yə’ni “Eli abar” və s.).(Bax: 19 və 20).

X1-XII əsrlərdən sonra oğuz sözü tarixi ədəbiyyatda işlənmir. Gürcüstanda, Ermənistanda və Azərbaycanda oğuz etnonimi həm də bir sıra  Öküzdağ (əsli Oğuzdağ)  oronimlərində qalmışdır.

Buna misal olaraq Cənubi Qafqazda aşağıdakı toponimləri göstərmək olar. Azərbaycanda: Öküzdağ (Tovuz r-nu Qarabağlılar k.); Öküzdağ (Tovuz r-nu Qəribli k.); Öküzdağ (Tovuz r-nu Dondarlı k.); Öküzdağ (Gədəbəy r-nu Qoşabulaq k.); Öküzölən (əsli Oğuz olan), Laçın r-nu ikinci  Tıcıq k.; Öküztəpəsi (Gədəbəy r-nu Dəyə-Qarabulaq k.); Öküzdərəsi (Cəbrayıl r-nu Qaraçanlı k.),Öküz dağları (Daşkəsən r-nunda Alunitdağ); Öküzyalı(Tovuz r-nu Qarabağlılar k.);Öküzyatanyaylaq (Gədəbəy r-nu Çaldaş k.); Öküzyatantəpə (Gədəbəy r-nu Çay-Rəsullu k.); Öküz güneyi (Kəlbəcər r-nu,Qaraxançallı k.); Öküzöləndərə (Zəngilan r-nu Çölədərə k.); Öküzöləndərə (Kəlbəcər r-nu İstibulaq k.) və s.Zaqatala r-nun Çökəkoba kəndi ərazisində Uğuzdərə və Uğuztəpə oronimləri də vardır. Ermənistanda: Öküzbulaq (İrəvan əyalətinin Qırxbulaq nahiyəsində); Öküzdaq (İrəvan quberniyasının Aleksandropol qəzasında); Öküzlü (İrəvan quberniyasının Sürməli qəzasında) və s. Gürcüstanda : Qaraöküzlü,Öküztəpəsi,Öküzdağ,Öküzlü və b. Oğuzların Boz Ox qolu Bozoxlu və  Bəzəkli toponimlərində qalmışdır.

Oğuzlar X1-əsrdə əsas e’tibar ilə Şərqi Gürcüstanda -Kartlidə məskunlaşmışdılar. XII əsrə aid (167,9) qədim gürcü mənbəyində göstərilir ki, türklər Kür çayının sahillərində Tbilisidən Bərdəyə qədərki ərazidə və  İori çayının sahillərində yaşayırlar (145,1.322). Bu mə’lumatdan aydın olur ki, Cəlcuq oğuz elləri həm də  Qarayazı düzündə yerləşmişdilər (178,161-166). Onların yaşadıqları  ərazi gürcü mənbələrində Didi-Türkoba(“Böyük Türkoba”) adlanırdı (144,1,321-324). 1064-cü ildə Ağcaqala şəhəri yandırıldıqdan sonra oranın türk əhalisi Axalkalaki məntəqəsini yaratmışdılar(237 s.23, qeyd 9). Gürcüstanın Axalkalaki rayonunda  çoxlu türkmənşəli tayfa  adı vardır.

Gürcüstanda oğuzların Üç Ox qolunun adı gürcü mənbələrində Şamşvilde (gürcücə sami “Üç” və şvilde “ox” sözlərindən) toponimində əksini tapmışdır. Qeyd edilməlidir ki, Şamşvilde qalasının qədim adı e.ə. 1V  əsrdə tikilmiş Orbet olmuşdur. X1 əsr gürcü müəllifi Leonti Mroveli yazır ki,  gürcülərin ulu əcdadı Kartlos Orbi qalasını tikmişdir, indi bu qala Samşvilde  adlanır (170). Qədim erməni mənbələrində bu toponim Şamşoyte  kimidir(170, 44, qeyd 31).

Ermənistan  ərazisinə indi daxil etdirilmiş Şəmşəddin rayonunun adı  məhz  “Şamşvilde -El”(Şamşvildedə yaşayan el  mə’nasında)  adının sonrakı təhrifdir. Həm də Fəxrəddin Kırzıoğlunun yazdığı kimi, ehtimal ki, “Kitabi-Dədə Qorqud”  eposunda Şir Şəmsəddin şəxs adı da bu toponimlə  bağlıdır.

Gürcüstanın türk toponimlərində oğuzların Əfşar tayfasının Qırıqlı,Emirli (İmirli),Arallı və Arəşlu qolları iz qoymuşdur.

Erkən orta əsrlərdə Cənub -şərqi Avropada yaşamış bir türkdilli tayfa  Bizans məntəqələrində Uz adlanır. Bə’zi tədqiqatçılar bu tayfanı “Oğuz” hesab edirlər, lakin bu  səhv fikirdir. Çünki müstəqil Uz tayfası olmuşdur (bax: Şaniəzov K. Uzı.  İz istorii rodoplemennıx deleniy uzbekov. "Obşestvennıe nauki v Uzbekstane” 1970, № 3). Bu tayfa Azərbaycan toponimiyasında iz buraxmışdır( Xaqaninin bir şe’rində Özkənd,  hazırda Daq Üzü və Çay Üzü və b. kənd adları). Gürcüstanda Uz etnonimi ilə bağlı ad yoxdur. Lakin rus mənbələrində uzların Turpey və Moqut formasında tayfalarının  adları çəkilir ki, bu da Gürcüstanda, Turisxevi, Turissixe   Turlyaqna,  Muğuda və Muquti  toponimlərində qalmışdır.

Yuxarıda göstərilənlərdən başqa Gürcüstanın türk toponimiyasında Tulu (Tullar,Tülüdağ, Tülülər), Çandar (Çandar,Çandrebi,Canduri,Candari), Çapar (Çapari, Çaparuxi),  Çik (Cığallı, yə’ni “Cik eli”),Çor (Çor-Çökək), Çidi (Çidili),Çiqil ( Çiqilimbaşı), Çakmak (Çaxmaqlu), Tuban (Qara Tuban),Çöp (Qara Çöp),Katar,Katak (Gödəkli, Gödəklər), Qaraman, Qanlı, Sal (Salieti), Saral, Saray, Sabunçu, Keşalu (Keşlə), Tana (Tanadağ) və başqa bir sıra qədim türk tayfalarının adları da əksini tapmışdır.

Gürcüstanın cənubunda, Türkiyə ilə həmsərhəd bölgədə tarixi-coğrafi ədəbiyyatda  “Axısqa türkləri” adlanan türkdilli əhali yaşayırdı. İlk dəfə “Kitabi Dədə Qorqud” eposunda çəkilən “Axsaqa” toponiminin mə’nası mə’lum deyil. Bə’zi tədqiqatçılara  görə bu ad Gürcüstanın tarixi ərazisinə daxil olan Axalsixe(“Yeni qala”) toponimindən yaranmışdır. Gürcüstanın Axalsixe və Axalkalaki bölgələri Mesxeti adlanan ərazini əhatə edir. Ona görə də “Axıska” (yaxud Axısqa) türkləri “həm də Mesxet türkləri “ adlanırdılar. Mesxeti indiki Axalsix, Adıqen və Aspinza  rayonlarına və Çavaxeti (indiki Axalkalaki və Boqdanov rayonları) hissəsinə  ayrılırdı.Mesxeti qədim gürcülərin əyalətlərindən birinin adıdır. Bu toponim gürcülərin assur mənbələrində mesx,urartu mənbələrində muşk, antik mənbələrdə mosxi adlanmış gürcü tayfasının (bax:164,229) adı ilə bağlıdır. Q.A. Melikişviliyə görə Mesxeti əyalət və Gürcüstanın qədim paytaxtı Mtsxeti şəhər adları mesxet  etnonimi ilə bağlıdır(164,229). Tayfanın yaşadığı ərazi gürcücə mənbələrdə Samesxeti adlanmışdır.

XV1-XVIII əsrlərdə Mesxetinin əksər hissəsi Osmanlı dövlətinin tərkibində  olmuşdur.1829-cu ildə Rus-Türk mühari -bəsi Andrianopol müqaviləsi ilə bitmiş və müqavilənin şərtlərinə görə Axalsix  bölgəsi Rusiyanın tərkibində Gürcüstana  qatılmışdı. Onda  oradakı türklərin əksəriyyəti Türkiyəyə  köçürülmüş, yerinə 1830-1831-ci illərdə Qars və Ərzurum əyalətlərindən ermənilər və Krımdan molokanlar yerləşdirilmişdi. Orada  yaşamaqda davam edən türklər(əvvəlki türklərin üçdə bir hissəsi) isə “Mesxeti türkləri” adlanmışdır.Gürcüstanda Sovet hakimiyyəti qurulduqdan sonra Axısqa qəzası yaradılmışdı.

XX əsrin 20-ci illərində  Axalsix qəzasında əhalinin 68%-ni həmin türklər təşkil edirdilər. Onlar özlərinə “Azərbaycanlı” adını qəbul etmiş və azərbaycanca  “Yeni yol” adlı qəzet nəşr  etdirirdilər. Cəlil  Məmmədquluzadənin dostu Ömər Faiq  Nemanzadə məhz Mesxeti  türklərindən idi. II Dünya müharibəsi başlandıqda onların sayı 165 min nəfər idi. Onların 42 min nəfəri Sovet Ordusu sıralarına getmişdi(30, 205). Müharibə illərində 8 nəfər Mesxet türkü Sovet İttifaqı  Qəhrəmanı adını almışdı(30,206). Müharibədə 27 min nəfər Mesxet türkü həlak olmuşdur.

1944-cü ildə Dövlət Müdafiə Komitəsinin 31 iyul 194 №-li və Xalq Daxili İşlər Komissarlığının 20 sentyabr tarixli qərarları ilə həmin ilin 17 noyabrından Mesxeti türkləri Orta Asiyaya sürgün edildi.Qısa müddətdə 220 kənd boşaldıldı.

1957-ci ildə SSRİ Ali Sovetinin qərarı ilə Mesxet türkləri bəraət qazandılar. Lakin Gürcüstan  onları qəbul etməkdən imtina etdi, çünki onların  yaşadıqları ərazidə  İmeretidən gürcülər yerləşdirilmişdi, həm də hesab  edilirdi ki, onlar guya əslində türklər deyil,  müsəlmanlaşmış və türkləşmiş gürcülərdir(29,7). Ona görə də Mesxeti türklərinin bir hissəsi 1958-ci ildə Azərbaycana gəldi və  nəticədə Saatlı rayonunda Adıgün, Sabirabad rayonunda Axısqa kəndləri yarandı.

1989-cu ildə Mesxet türkləri ilə  özbəklər arasında ədavət salındı, onlar Fərqanə və Kokanddan köçürüldülər. Onların əksəriyyəti keçmiş SSRİ-nin 6 respublikasına, o cümlədən  Azərbaycana səpələndi (bax: Gmilğ Kerimov. Turki-mesxetinüı-narod dvacdı deportirovannıy. "Zerkalo" qəzeti. 1996, № 4).Geniş mə’lumat üçün bax 235.

Mesxeti (mətbuatımızda bu adın “Məhsəti” yazılış forması səhvdir) türkləri şübhəsiz ki, erkən orta əsrlərdə məskunlaşmış qıpçaqlar və oğuzlar idilər. Orta əsrlərdə onlar Türkiyəyə tabe olan Axalsix  paşalığında yaşayırdılar. Çünki Mesxeti əyaləti Türkiyəyə məxsus idi. Axısqa türkləri deportasiya edilənə qədər  aşağıdakı kəndlərdə yaşayırdılar:

Axisqa r-nu: Azqur(Azquri)* Siru -Ox(Sirioxi), Tisal(Tiseli),  Temlala(Tkemlala), Aqara,Zikila,Qurgəl(Qurqeli), Siniban (Sinibani), Saqunet(Saquneti), Blorza,Kobaze(Kobadze), Orpola, Persa, Soxtev(Soxtevi), Georgimdə(Georgi Minda), Muqaret(Muqareti), Şurdo, Çoxta, Gilde(Klde), Teynisi(Teinisi), Zeyban(Zeibani),Tatanis(Tatanisi), Boqa, Sur(Sviri), Çunta (Çvinta), Elyasmina (Elias Minda), Quru-Tuban (Kurtubani), Zir(Dziri), Ani, Yekrut(İkruti), İmlita (İvlita), Suxlis (Sxvilisi), Vale,, Oryanı (Ordşani), Caçar (Çarali), Çaqişman(Dakişmani), Ab(Abi), Xak(Xaki), Arcul(Ardşuli), Anda, Odunda, Uravel, Yenqikov (Eenqikevi), Qoroma(Qroma), Orsep,(Orepi),Kisetib(Kistibi), Çala, Sxaltuba(Tskoltibila), Oral, Minazə(Minadze), Oxera(Okera), Toba, Xevot(Xeoti), Vaşloba(Vaşlobi), Kikinet, Xirian,Tribon, Çkorza(Tskorza);

Adıgün r-nu: Kikinet, Tutacir(Tutadşvari), Çurqota (Sur- çota), Çixel(Çixeli), Səbuzər(Sabuzara), Bəynara (Bepara, Varxan, Xaryam(Xardcami), Tsaxan, Çixiaskaro (İxnaskara), Sakraze (Tsakradze), Nakurdev (Nakurdevi), Abastuban  (Abastumani), Xevaşen, Untsa, Şoravəl(Şoraveli), Yuxarı Entel(Zemo Enteli), Aşağı Entel(Kvemo Enteli), Xero(Pxero), Şoqa(Şoka), Bulatsar (Bolaşuri), Böyük Smada(Didi  Smada), Kiçik Smada(Patara Smada),  Çorqan(Corcani), Qomara, Zanavi Sire(Tsre), Adıgün(Adıqeni), Osiet, Malaşe, Arzne, Plate, Zarama,(Zarzma), Uxtis-Ubani, Katsaral (Katsarauli), Koderze(Koderdzi), Çeçla, Çela, Sairma, Kort-Uban(Qorot-Ubani), Onieti, Dersel(Dereli), Kakvi(Qaqvi), Kexvan(Kexovani), Zeduban (Zedubani),Korotoxi, Kukunaur (Quqonauri),  Naminaur (Naminauri), Moxe, Qorqil (Qorquli), Qaratuban (Karatubani), Leloban(Lelevani), İcarət (İdşareti). Samqure, Aver, Kaxaret(Kaxareti), Kordze, Xuro(Kuro), Ude, Aral( Arali), Yuxarı Tsxie (Zemo Tsxie), Aşağı Tsxis(Kvemo Tsxise), Zazola(Zazali), Marel (Moreli), Orqaşan(Orqoşani), Xona, Tearbis Tuman(Tearbastumani), Tsixis(Tsixise), Kikibo, Parexa;

Aspinza r-nu: Rustavi,  Pertsixe, İndusa, Qəmzə(Kamza). Aşağa Oşora (Aşoroni), İdumala, Latixov(Mlatxevi), Yuxarı Oşori, Aspinza(Aspindza), Ota, Damala, Kelsuda(Qelsuda), Xirtiz (Xertvisi), Nakalekev (Nakalakevi), Markistan(Marqistani), Çolda(Dcolda), Karzamet (Karzameti), Panaket (Panaketi), Varnet( Varneti), Artax(Artaxi), Niala, Lebis (Lepisi), Aqara,Təzəkov (Tazakevi), Van (Vani), Qoyundərə (Koiundara), Şaluşet, Alanza(Alandza), Taşlı qışlaq(Taşli kişla), Dolaş(Tolaşi), Atskvit(Atskvite), Kunça (Kuna), Roçet(Rokeiti), Erkota, Oskeria,  Varnet, Axaşen, Saxudabel (Saxudaveli), Axaşen, Orkora(Orqora), Kabinet(Qobieti), Çabaret (Çobareti),Buzmareti ( Buzmareti), Tolerta (Tolerçi), Kvarşa, Aleyuva (Aldcva), Gilda, Bazarxana, Zeldovarziya (Zeldoverzi), Varxan (Varxani);

Axalkalaki r-nu:   Okam (Okami), Azmana (Dzmana), Kartseb(Kartsevi), Karta (Qarta),  Miraşxana(Miraşxani), Xavət (Xaveti), Dabana (Dabania), Edinca(Edinca), Murakvali. Damqala(Damkali),  Kaxaşen(Qoqaşeni),

Boqdanov r-nu:  Saramo(Saqamo)(29,10-16). 1)

Sadalanan kənd  adlarından Siru-Ox,Persa, Quru-Tuban, Çaqişman,Yenqikov, Çala, Oral, Adıgün,Tutacir, Səbuzar, Bəypara, Varxan, Abastuban, Entel, Kukunaur, Naminaur, Qorqil, Qaratuban, Samqure, Aral, Təzəkov, Qoyundərə, Taşlı qışla,  Bazarxana, Muraşxana,  Daşqala adları istisna olmaqla hamısı gürcü mənşəlidir. Deməli, türklər bu bölgəyə gəlmələrdir.

Yuxarıda qeyd edilmiş tayfalardan əlavə  Gürcüstanda orta əsrlərdə bir sıra Azərbaycan tayfalarının   yaşadığı mə’lumdur. Bu tayfaların bə’ziləri maldarlıqla  məşğul olmuşlar.  Onlar əsasən Borçalı mahalında yaşayırdılar. 1728-ci ilə aid  mənbədə Borçalı mahalında Arıqlı, Qaraman, Kəpənəkçi, Dəmirçi Həsənli, Yüzbaşı, Şərəfəddin, Ərəbli, Padar,  Lək, Sarvan, Nəzərli, Muğanlı, Sabunçi, Çələbilər,  Saraclı, Təklə, Təkəli, İmir, Pir Bayram ,Cavanşir və b. ellərin (mənbədə əşirətlərin) yaşadığı göstərilir (bax;34). 1792-ci ilə aid mənbədə Sarvan tayfasının iki qoldan və 99 ailədən (83, 1,477),Arıqlının iki qoldan və 60 ailədən (155, 1,421),Nəzərlinin 46 ailədən (155,1,465), Çələbilərin 94 ailədən (155,1,495), Cavanşirin üç qoldan və 110 ailədən (155,1,456), Yüzbaşının 30 ailədən (155,1,486),Keşalının 2 qoldan və 44 ailədən (155,1,450), Kəpənəkçinin 4 qoldan və 197 ailədən  (155,1,415) ibarət olduğunu  qeyd olunmuşdur.

Qeyd edilməlidir ki,1728-ci ilə aid mənbədə Borçalı həm də bir tayfanın adı idi (34,162). Bu elin Əhmədli, Ziya Qocalı, Pəhləvanlı, Seyid Qocalı, Böyük Ulaşlı, Kiçik Ulaşlı, Aşıqlı, Çubuqluca, Soğanlı və Muğanlı camaatları vardı (34, 162). Həmin mənbədə indiki Borçalı bölgəsi Tiflis əyalətinə daxil olmaqla Barati, Tumanis, Baydar, Dəmirçi Həsənli,Pətək və Ağcaqala  bölgələrindən ibarət idi. Alban tarixçisi Yesay Əsən Calalın 1702-1722-ci illər arasında baş verən  hadisələrdən  bəhs edərkən Borçalu mahal adını və “Borçalo hakimi” ifadəsini işlətməsindən aydın olur ki, bu ellər xüsusi hakimə tabe idi.

Muğanlı.  Azərbaycanın müxtəlif rayonlarında on üç kəndin və Gürcüstanda bir neçə kəndin adı Muğanlıdır. Bu tayfa Muğan düzündə yaşamış türkmənşəli tayfaların ümumi adıdır . Deməli , “Muğanlı” adı bu tayfaların etnik adı deyil.

Azərbaycanda qədim türk tayfa birləşmələrindən  biri V əsrdə Muğanda yaşayırdı. Mənbədə onlar türklər adlandırılır (225, s.36,77,102). XIII əsr müəllifi Yaqut Həməvi Muğanda türkmənlərin yaşadığını yazmışdır. Həmin əsrdə yaşamış Nəsəvi 1086-cı ildə Səlcuq sultanı Məlikşahın Arana və Muğana göndərdiyi türklərin orada yayıldığını qeyd etmişdir.Muğanlı tayfa adı ilk dəfə XVII əsrin əvvəllərində rus taciri İ.Kotovun mə’lumatında qeyd olunmuşdur.

“Muğanlı” adı altında yaşamış tayfaların dəqiq sayı mə’lum deyil. XV11əsr alman səyyahı Adam Oleari Muğanda aşağıdakı tayfaların adlarını sadalamışdır: Xoca Çobani,Təklə, Elmekü, Qoca Qazılı, Sultan Bəxşəli, Qarai, Arden Dovşanlı və Xələc. Şahsevənlərin tərkibində 300 alaçıqdan ibarət bir tayfa Muğanlu adlanırdı.

1820-ci ildə Muğanda 44 köçün olduğu göstərilir (Opisanie Şirvanskoy provinüii. Sost.v 1820 q.). S.K. Alifinə görə XX əsrin ortalarında Muğanlılar 275 ailə idi (66,336).

Borçalı bölgəsində Muğanlılar Qazax mahalından getmədirlər. XIX əsrin əvvəllərinə aid mənbədə Muğanlu qazaxların içərisində sadalanır. Borçalı bölgəsində məskunlaşdıqdan sonra Muğanlu adlanan kəndlər yaranmış və onları fərqləndirmək üçün Böyük Muğanlu, Kiçik Muğanlu, Dağ Muğanlu, Yor-Muğanlu, Qırıqlı Muğanlu, Qaş Muğanlı (yaxud Bala Muğanlu), Kirəç Muğanlu və s. adlanmışdır.

Padar.  Gürcüstanın toponimiyasında Padar tayfasının adı da əksini tapmışdır. Bir mə’lumata görə padarlar Hulakular dövründə Orta Asiyadan Azərbaycana gətirilmişlər. M.H. Vəliyevə görə padarlar əvvəlcə Cənubi Azərbaycanda yaşamış, XVI-XVII əsrlərdə Səfəvilər dövründə onların bir hissəsi dağıstanlılara qarşı Şimali Azərbaycana köçürülmüşdür. Bu səbəbdən də Azərbaycanın şimal-şərq və şimal-qərb bölgələrində Padar kəndləri vardır. Ehtimal ki, Şəki-Zaqatala bölgəsindən padarların bir hissəsi Gürcüstana keçmişdir.

Qaramanlı.  Əsas e’tibarilə Borçalı  bölgəsində yaşamış türkmənşəli tayfalardan biri Qaramanlıdır. Anadoluda Səlcuq sultanlığı  dağıldıqdan sonra yaranmış  əmirliklərdən (Təkə,Karaisa və Karaman) biri Karaman idi. Bə’zi tədqiqatçılara görə Karaman oğuzların Salor tayfasının bir qolu olmuşdur(bax: Gtniçesnie proüessı i sostav naseleniə v stranax Peredney Azii. M.-L.1963,s.57). Bu tayfanın Anadoluya gəlmə tarixi barədə bax: 49. 1471-ci ildə əmirlik Osmanlı  dövlətinə birləşdirildikdə  qaramanların bir hissəsi Cənubi Qafqaza keçmiş və müxtəlif siyasi hadisələrlə əlaqədar olaraq səpələnmişdir. Azərbaycanda X1X-əsrdə Göyçay, Şamaxı,  Cavanşir və Cavad qəzalarında Qaramanlı adlı kəndlər vardı.

Gürcüstanın türkmənşəli toponimlərində Ağqoyunlu və Qaraqoyunlu tayfaları da iz qoymuşdur.  Bu tayfalar X111 əsrdə Cənubi Azərbaycanda və Kiçik  Asiyada yaşayırdılar. Həm də “Bayandurlar” adlanan Ağqoyunlular Kiçik Asiyada Mosullu,Pornək, Şixavənd, Çəpni, Bayat, Bozçalu, Ərəbgirlu, Xınıslu və Təkəlu tayfalarından ibarət idi(16,6-16). Gürcüstanda iz qoymuş Təkəlu(Təkəli) tayfasının Mantaşaeli, Aydıneli, Sarxaneli və Həmideli (sonralar bu ellər toponimlərdə Mantaşalı, Aydınlı , Sarxanlı və Həmidli kimidir) qolları vardı (yenə orada). Bu qolların yaşadığı bölgə Təkəeli (Təkəli) adlanırdı. Aşağıda bu el haqqında ayrıca deyəcəyik.

Qaraqoyunlular tarixşünaslıqda həm də “Barani” adlanırlar (16,18). Bu tayfa birləşməsi  Alpout, Baharlu, Çakirlu (toponimlərdə Çaxırlu, Qaramanlu,Saadlu (Sayadlu və Saatlı kimidir), Hacılu, Bayburdlu Evoğlu və Qaracaoğlu tayfalarından ibarət idi (16,22-24). Gürcüstanda Alpout, Qaramanlu, Sayadlu və Evoğlu toponimləri vardır.

Təkəli. Gürcüstanda Təkəli kənd adı vardır.Türkmənistanda indi də Təkə eli yaşamaqdadır. Təkə tayfasının Orta Asiyada  çox qədim və maraqlı tarixi vardır. Antik müəlliflərin əsərlərində bu tayfa Daxa adlanır.  Arşaklar dövlətinin Arşaklar sülaləsi və e.ə. III əsrdə bu tayfadan çıxmış Arşak adlı bir qoçaqın adı ilə bağlıdır. Oğuzların tərkibində bu el Anadoluya gəldikdən sonra orada Antaliyada bir mahal (sancaqlıq) Təkə adlanmışdır. Mahalın adı ilə el Təkəlu adını qəbul etmişdir. XV əsrin axırlarında bu el Səfəvilərə qoşulmuş və Qızılbaş tayfalarından biri olmuşdur. 1527-1531-ci illərdə Qızılbaşlar dövlətinin hökmdarı bu tayfadan idi. 1590-cı ildə  I Şah Abbas Təkəlu tayfasının qırılması haqqında fərman vermiş və başda Mustafa xan olmaqla çoxlu təkəlini öldürtmüşdü. Ona görə tayfanın bir hissəsi Cənubi Azərbaycandan şimala keçmiş və qırılmaqdan xilas olmuşdur. Ehtimal ki, Borçalı bölgəsinə bu el həmin vaxtlarda gəlmişdir.

XVIII əsrin əvvəllərində Tiflis əyalətinin Ağcaqala nahiyəsində yaşayan tayfalardan (mənbədə əşirətlərdən) biri Təkəli idi (34, 161-162). Mənbədə bu elin Quşçular, Qurdlar, Böyük Heydərli, Kiçik Heydərli, Yaraqlı, Qaramanlı, Qazmalı, Marağalı və Ağ Əhməd qollarından (tirələrindən) ibarət olduğu göstərilir (yenə orada).

Qarapapaxlar. Qazax - Borçalı bölgəsində orta əsrlərdə yaşamış ellərdən biri Qarapapax adlanırdı. İlk dəfə olaraq 1146-cı ilə aid hadisələrdə rus salnamələrində Cənub-şərqi Avropada qədim rusca yazılışda “Çernıe klobuki” tayfa adı çəkilmişdir (bax:195). Mənbədə bu tayfanın  poloveslərə (qıpçaqlara, ya da  kumanlara)  mənsub olduğu göstərilir. Bu etnonim ruscadan həm Qarapapax, həm Qarabörk, həm də Qaraqalpaq kimi tərcümə olunur. Məsələ orasındadır ki,   qaraqalpaqlar tarixşünaslıqda qıpçaq  mənşəli sayılır və həmin “Çernıe klobuki”  etnonimi ilə əlaqələndirilir. Ərəb mənbələrində Cənubi Rus çöllərində yaşayan qıpçaqlarda bir tayfanın Qarabirkli  adlandığı qeyd olunur( 219).

Azərbaycanda Qarabörklu (Ucar r-nu) kənd adı şübhəsiz ki, həmin tayfanın adını əks etdirir. Lakin, görünür,“Çernıe klobuki”lərin müəyyən hissəsi o vaxt , ya da  sonralar (Cənubi Qafqazda  məskunlaşdıqdan sonra) Qarapapax adlanmışlar. Ola bilsin,  gürcü çarlarının X11 əsrdə Şimali Qafqaz  çöllərindən Gürcüstana də’vət etdikləri və  yerləşdirdikləri qıpçaqlar içərisində qarapapaqlar da vardı. Qeyd edilməlidir ki, rus salnamələrində “Çernıe klobuki”lərin bir qolu Kov adlanır. Azərbaycanın Qazax bölgəsində və Gürcüstanda Borçalı bölgəsində Qovlar adlı yaşayış məntəqələrinin mövcud olması bu fikri təsdiqləyir, ona görə ki, X1X əsrin əvvəllərinə qədər  qarapapaqlar məhz bu bölgələrdə  yaşayırdılar. Orta əsrlərdə Borçalı bölgəsində qarapapaqlar Tərnəvun, Saral, Arpalu, Can Əhmədlu, Çakərlu və Ulaşlu oymaqlarında  yaşayırdılar(bax:7) Diqqəti burası cəlb edir ki,  qarapapaqların yaşadıqları Tərnəvun və Ulaşlı oymaq adları xəzərlərin Tərnə və Kulas tayfalarının adlarını əks etdirir (bu barədə lüğətdə deyilmişdir). F.Karpoviç (Arabı i törki v  bakinskom krae i vvedenie islama. SMOMPK. vıp.27, s.38) qarapapaxları xəzərlərə aid etmişdir.