HƏZİNİ “HƏDİSİ-ƏRBƏİN” TƏRCÜMƏSİ

§1. MÜSƏLMAN ŞƏRQ ƏDƏBİYYATINDA QIRX HƏDİS TOPLULARI
İslam dininin, xüsusilə də müsəlman hüququnun Qurani-kərimdən sonra ikinci mühüm və başlıca qaynağı hədislər sayılır. Məhəmməd peyğəmbərin (s.) mübarək kəlamlarını və o həzrətin həyatı, davranışı və əməlləri ilə bağlı rəvayətləri özündə birləşdirən hədislər (ərəb mənşəli “hədis” sözünün lüğəvi anlamı “yeni söz”, “yeni xəbər”, “rəvayət”, “hadisə” mənalarına uyğun gəlir) yer üzündə sonuncu din olan islamın, xüsusilə də islam əxlaqının başlıca prinsiplərini özündə birləşdirir və bu baxımdan böyük ictimai-siyasi və əxlaqi-tərbiyəvi əhəmiyyət daşıyır. Məhz buna görə də hədislər müsəlman Şərqində bədii ədəbiyyatda da geniş yayılmış, onun inkişafı və zənginləşməsində müstəsna rol oynamışdır.

Ərəb dilində hazırlanan çoxsaylı hədis kitabları sırasında altısı daha mötəbər sayılır: Əl-Buxari (ol. 255/870), Müslim (ol. 261/892), ən-Nəsai (ol. 303/915) və İbn Macənin ( ol. 273/886 ) topladıqları hədislər.

Hədis topluları içərisində qırx seçmə hədisdən ibarət olan və daha çox “Hədisi-ərbəin” (Qırx hədis) adı ilə məhşur olan hədislər daha geniş yayılmışdır. Hədislərin seçimi zamanı nəyə görə məhz qırx rəqəminə üstünlük verilməsi məsələsinə gəldikdə islam aləmində bu rəqəmin xüsusi önəm daşıması (ölən adam ücün saxlanılan yas mərasiminin qırx gündən ibarət olmasını, doğulan uşağın qırx gun ərzində - qırxı cıxana qədər müəyyən nəzarət altında saxlanılmasını (yada salmaq kifayətdir) mühüm rol oynamışdır. Bu məsələdə Qurani - kərimdə qırx rəqəminin 4 dəfə, hədislərdə isə 18 dəfə cəkilməsi də müəyyən dərəcədə öz təsirini göstərmişdir. Hədislərdən qırxının daha məşhurluğu məsələsində Peyğəmbərimizin (s.) belə bir buyruğu da təbii ki, mühüm amillərdən biri sayıla bilər: “Ümmətimdən hər kəs hədislərimdən qırxını əzbərləyib başqalarina da öyrətsə, qiyamət günündə Allah - taala onu alimlər və fəqihrlər sırasında diriltsin”.

Qırx hədis toplularının təsnifi məsələsini ilk dəfə prof. Ə.Qaraxan araşdıraraq onları forma-şəkil, seçim prinsipi baxımından və mövzuya görə qruplaşdırmışdır (96,91-92). Forma-şəkil baxımından qırx hədis kitabları üç növə bölünür: 1) nəsrlə olan; 2) nəzmlə yazılan; 3) nəsrlə nəzmin növbələşməsi şəklində - qarışıq şəkildə hazırlanan qırx hədis kitabları. Qırx hədis topluları seçim prinsipinə görə də bir neçə növə bölünür: qüdsi hədislərdən seçilənlər; Peyğəmbərin (s.) xütbələri əsasında hazırlananlar; səhih hədis kitabları əsasında seçilənlər; 40 rəqəminə üstünlük verilərək tərtib edilənlər; əzbərlənməsi asan olan hədisləri özündə birləşdirən toplular; nöqtəsiz hərflərlə yazılan sözlərdən ibarət hədislər və s.

Qırx hədis toplularının mövzuya görə təsnifatını isə Ə.Qaraxan bu səkildə qruplaşdırmışdır: Quranın fəzilətləri: islamın şərtləri; Məhəmməd peyğəmbər (s.) və nəsli, eləcə də o həzrətin səhabələri: təsəvvuf və təriqət; dünyəvi əməllər (namaz, dua, ziyarət və s.); siyasət və hüquqla bağli məsələlər və s.

“Qırx hədis” topluları içərisində elələri də vardır ki, onlar bir mövzunu yox, müxtəlif mövzuları əhatə edir. Bu qəbildən olan toplular mövzu rəngarəngliyi ilə seçilir və Peyğəmbərimizin (s.) müxtəlif məsələlərlə, çeşidli mövzularla bağlı hədislərini özündə birləşdirir.

Qırx hədis topluları struktur - quruluş və mündəricə baxımından da fərqlənirlər. Onların bəziləri yalnız hədis mətnlərini əhatə edir, digər bir qrup hədis toplularında hədislərlə yanaşı, onların qısa izahlari da verilir, üçüncü bir qrup toplularda isə hədislərin məzmunu onlara qoşulmuş, əlavə edilmiş nəsihət və ya hekayətlərlə daha da qüvvətləndirilir. Həzininin “Hədisi-ərbəin “ tərcüməsi də məhz sonuncu prinsip əsasında, yəni hədislərin məzmununa uyğun hekayə qoşulmaqla tərtib edilmiş və nəzmə çəkilmişdir.

Şərq qaynaqlarinda ilk qırx hədis toplusunun VIII yüzilliyin sonlarında ərəb dilində tərtib edilməsi qeyd olunur. Abdullah əl Mərvəzi (öl. 181/ 797) tərəfindən tərtib edilmiş bu toplu günümüzə qədər gəlib çatmamışdır. Əldə olan ən qədim qırx hədis toplusu Əbu İsa Məhəmməd ət - Tirmiziyə (öl. 279/892) məxsusdur. Bu toplu da ərəb dilindədir. Ümumiyyətlə, ilkin qırx hədis topluları, əsasən, ərəb dilində tərtib edilmişdir. Ümumi sayı 250-dən çox olan ən qədim qırx hədis toplularında hədislərin şərhləri də verilmişdir.

Ərəb dilində olan ən məşhur qırx hədis kitabları İbn Vedan (öl. 494/1101), Əbu Tahir əs-Siləfi (öl. 576/1180), Mühyiəddin Nəvəvi (631-676/1233-1277) tərəfindən tərtib olunmuşdur. Sonuncunun hazırladığı toplu dörd müxtəlif mütərcim tərəfindən türkcəyə çevrilmişdir. Yeri gəlmişkən onu da qeyd edək ki,ərəb dilində olan qırx hədis topluları müəlliflərinin bir çoxu milliyyətcə türkdür. Məsələn Kamal Paşazadə (öl.940/1573) və Birgivi (929 - 981/ 1523 - 1573 ) kimi Türkiyə müəllifləri ərəb dilində “Ərəbin hədis” topluları hazırlamışlar (96,92-93).

Əsasən, XII yüzillikdən başlayaraq fars dilində də qırx hədis “Çehel hədis” topluları ortaya çıxmağa başlayır. Farsca qırx hədis kitabları ərəb dilində olan qırx hədislərlə müqayisədə az olsa da (onların ümumi sayı 50-yə yaxındır), forma-şəkil xüsusiyyətləri baxımından rəngarəngliyi ilə seçilir. Belə ki, farsca qırx hədislərin çoxu ərəb dilində olan toplulardan fərqli olaraq, nəsrlə deyil, nəzm şəklində qələmə alınmışdır. Fars dilində hazırlanan qırx hədislərin daha bir səciyyəvi xüsusiyyəti onlarda şiələrin birinci imami həzrət Əlinin (ə.) fəzilətlərinə də üstünlük verilməsidir. Bu dildə olan ən qədim qırx hədis toplusu Məhəmməd ibn Əli Fəravinin 500/1107- ci ildə tamamladıgı “Təbibül-qülub” adlı “Çehel hədis” risaləsi sayılır ( , 92). Əhməd Ruminin (öl.717/1317) “Ümmül-kitab”, Seyyid Sədrin “Töhfətül-Xaqani” və Əbu Abdullah əl-İcinin “Siracüt-talibin ” risalələri də fars dilində olan ilk qırx hədis topluları sırasında xüsusi yer tutur.

Farsca ən məşhur “Çehel hədis” kitabı fars-tacik ədəbiyyatının ən görkəmli nümayəndələrindən biri olan Əbdürrəhman Caminin (1414-1492) qələmindən çıxmışdır. 886/1481-ci ildə tamamlanmış bu “Çehel hədis”i orta yüzilliklərdə Əlişir Nəvai (1441-1501) və Məhəmməd Füzuli (1494-1556) kimi məşhur sənətkarlar, eləcə də Türkiyə müəlliflərindən Rihləti (XVI əsr), Nabi (1640-1712) və Munif (XVIII əsr) türkcəyə tərcümə etmişlər.

XIV yüzillikdən başlayaraq türk dilində də qırx hədis topluları tərtib olunur. Bu mövzuda türkcə qələmə alınan ilk toplu Mahmud bin Əlinin “Nəhcül-fəradis” (tamamlanma tarixi 759/1358-ci il) əsəri sayılır. Orta Asiya türkcəsində olan “Nəhcul-fəradis”də 40 hədisin ərəbcə mətni ilə yanaşı, türkcə tərcümə və şərhləri də verilmişdir. XV əsr müəllifi Kamal Ümminin “Qırx ərməğan ” (tamamlanma tarixi 815/1412-ci il) və Əlişir Nəvainin 886/1481 - ci ildə qələmə aldığı “Hədisi-ərbəin” əsərləri bu yüzilliyin ən dəyərli qırx hədis topluları kimi tanınır və geniş yayılmışdır.

XVI yüzilliyə aid türkcə “Qırx hədis ” toplularının sayı isə on beşə çatır ki, onların sırasında dahi Füzulinin “Hədisi ərbəin” tərcüməsi ” xüsusi yer tutur. Tarix baxımından bu əsrdə yaranmış ilk qırx hədis isə, fikrimizcə, Həzininin “Hədisi-ərbəin” tərcüməsi” sayıla bilər. Qeyd edək ki, bu yüzilliyə aid türkcə qırx hədis toplularının coxu Türkiyə müəlliflərinin qələmindən çıxmışdır. Onların sırasında Nəvi (1533-1598), Aşıq Çələbi (tərcümə tarixi 979/1571), Lətifi (öl.990/1582) və Mustafa Ali (1541-1600) kimi müəlliflərin “Qırx hədisləri” xüsusilə əhəmiyyətlidir.

XVII-XIX yüzilliklərdə, hətta keçən əsrdə də türkcə bir sıra qırx hədis topluları yaranmışdır. Qeyd edək ki, türkcə qırx hədis toplularının bir çoxu ərəb və fars dillərindən edilmiş bədii tərcümə nümunələrindən ibarətdir. Ümumi sayı 90-a yaxın olan türkcə qırx hədislərin çoxu nəzmlə qələmə alınmışdır. Türkcə qırx hədislərin -nəsri məsələsinə gəldikdə isə, qeyd edə bilərik ki, onlardan Füzulinin “Hədisi - ərbəin” tərcüməsi işıq üzü görmüş, bəziləri isə hələ də əlyazma şəklindədir.

§2.Həzininin“Hədisi-ərbəin”tərcüməsi:orijinalın müəllifi və mütərcim haqqında
Həzininin “Hədisi - ərbəin” tərcüməsinin orjinalı ərəb dilində qələmə alınmışdır. Bu, Məhəmməd bin Əbu Bəkr Üsfurini adlı bir orta əsr müəllifinin nəsrlə yazdığı və “Hədisi - ərbəin şərhi ” adlandırdığı əsəridir. Ə. Qaraxanın yazdığına görə, “Hədisi- ərbəin şərhi” hələ XIX yüzilliyin sonlarında daşbasma üsulu ilə nəşr olunmuşdur (94,60). Qeyd edək ki, əlimizdə olan məşhur qaynaqların heç birində Məhəmməd bin Əbu Bəkr Üsfurinin adına rast gəlmirik. Düzdür. Bəzi qaynaqlarda Üsfuri¹ təxəllüslü bir neçə orta əsr müəllifi haqqında qısa məlumat verilir (bax: Deh...), lakin onlardan heç birinin nə bütöv adı, nə də yaşadığı dövr “Hədisi - ərbəin şərhi” nin müəllifinə uyğun gəlir. Əsərdəki ayrı – ayrı hədislərdə məşhur fiqhvə hədis alimi Ömər bin Məhəmməd Nəcəfi Səmərqəndinin (461/1068 – 537/1142) adı çəkilir, eləcə də görkəmli ilahiyyatçı və filoloq Mahmud bin Ömər Carullah Zəməxşərinin (468/1075 – 538/1144) “Rəbiül - əbrar” (“Möminlərin baharı”) və Əbu Əli Hüseyn bin Zəndəvisi Buxarinin (öl. 400/1009) “Rövzətül – üləma” (Alimlər bağçası) kitablarına istinad edilir. Qeyd edək ki, bu müəlliflərin hər üçü Orta Asiyalıdır və XI – XII yüzilliklərdə yaşamışdır. Bu fakta əsasən Üsfurinin də Orta Asiyadan olmasını və XII – XVI əsrlər arasında yaşamasını güman etmək olar.

Qeyd etmək lazımdır ki, Həzini tərcüməsinin Bakı nüsxəsində yalnız “Hədisi - ərbəin şərhı” nin müəllifinin adı Məhəmməd kimi qeyd olunmuşdur:

Şeyxü zahid, alimü abidü imam,

Ol Məhəmməd...... ( 1 b).
Ə. Qaraxanın verdiyi məlumata görə, Həzininin “Hədisi - ərbəin” tərcüməsinin Ankara nüsxəsində yuxarıdakı beytin ikinci misrası bu şəkildədir:
Kim Məhəmməd bin Əbu Bəkr, ey hümam (96 ,61).
Tərcümənin Bursa nüsxəsində isə müəllifin adı bir qədər fərqli şəkildə verilirmişdir:
Ol Məhəmməd ibn Muxtar ol zəman(36).
Göründüyü kimi, bu misra qafiyə baxımından əvvəlki misraya tam uyğun gəlmir (hümam - zəman). Tərcümənin istər Bakı nüsxəsi, istərsə də Bursa nüsxəsi üzərindəki müşahidələr göstərir ki, hər iki nüsxəni köçürən katib şiətəəssublü imiş, buna görə də o, yuxarıdakı misrada müəllifin adında olan Əbu Bəkri, çox güman ki, ilk xəlifə Əbu Bəkr ( 630 - 634) hesab edək Bakı nüsxəsində ümumiyyətlə qəsdən buraxmış, Bursa nüsxəsində isə bilərəkdən dəyişdirmişdir.

Məhəmməd bin Əbu Bəkrin “Hədisi-ərbəin şərhi”nin tərtib edilməsi və onun türkcəyə tərcümə olunması məsələsinə gəldikdə isə Həzini tərcüməyə yazdığı ayrıca başlıqda- “Səbəbi-nəzmi-kitab” (Kitabın yazılması-nəzmə çəkilməsi səbəbi) adlanan bölümdə bu məsələnin hər ikisinə tam aydınlıq gətirmişdir. Qeyd edək ki, orta yüzilliklərə aid əksər kitablarda (istər orijinal əsərlərdə, istərsə də tərcümələrdə), bir qayda olaraq, belə bir başlıq altında onların yazılması (və ya tərcümə olunması) məsələsi açıqlanır. Həzini də burada öncə müəllifin-Məhəmməd bin Əbu Bəkrin belə bir kitabı ərsəyə gətirməsi məsələsi üzərində dayanır: Bir gün keçmiş günləri barədə, həyatda etdiyi günahları haqqında düşünən müəllif həmişəlik “günah dəryasında” qalmamaq cəhənnəm odunda yanmamaq üçün Peyğəmbərin (s.) məşhur kəlamını yada salır:

Böylə buyurmuşdır ol şahi-ərəb,

Hər kim etsə sünnətimi müntəxəb,

Sünnətimdən qırx hədisi cəm edə,

Ümmətim içrə özini şəm edə.

Ruzi-məhşər mən ana olam şəfi,

Həzrəti-Həqdən ola qədri rəfi.
Bunu nəzərə alan Şeyx (Həzini tərcümədə iki yerdə onu məhz belə təqdim edir) qırx mötəbər hədis toplayaraq, “hər hədisin üstünə bir hekayət gətirir”. Şeyx bu işinə görə məhşər günü cəhənnəm odundan qurtulacağına ümid edir:
Var ümidim bu səbəb birlə məgər,

Özümi qurtarəm əz nari-səqər.
Tərcümənin orijinalı və onun müəllifi haqqında olan bu kiçik məlumatdan sonra Həzini onun türkcəyə çevrilməsi səbəbini də şərh edir. Ənənəyə görə özünü “fəqir”, “pürgünah” adlandıran mütərcim bu barədə aşağıdakıları bildirir:
Çünki Şeyx öz işini qıldı təmam,

Yetdi növbət bu fəqirə, ey hümam.

Bu məhəldə bu fəqirü pürgünah,

Feli cürm ilən xətavü işi ah.

Bir neçə din qardaşı ilən bilə,

Məclis içrə otururkən cəm ilə,

Arayə gəldi “Hədisi-ərbəin”.

Bir neçə söz nəql olundı, ey əmin.

Bəzi kimsə məclis içrə söylədi,

İltimas etdivü ilhah eylədi:

Gəl bu dəmdə sən qəbul et bir nəfəs,

Kim buni nəzm etməgə qılgil həvəs.

Türkə edüb tərcümə nəzm eyləgil,

Taqətincə gəl bəyan et, söyləgil...

Nəzm edübən türkə qıldım tərcümə,

Layiq ola umaram hər əncümə.
Bu misralardan iki mətləb aydınlaşır: birincisi Həzininin tərcüməsi sadəcə “Hədisi-ərbəin” adlanır, ikincisi isə Həzini onu bir məclisdəki “din qrdaşlarının” xahişinə görə “türkə nəzmlə tərcümə” yolu ilə (hansı dildən tərcümə etməsini göstərilmir) ərsəyə gətirmişdir. Məclis əhlinin məhz Həziniyə belə bir xahişlə üz tutması göstərir ki, şair-mütərcim həmin vaxt artıq qələm əhli kimi tanınırmış, bu sahədə müəyyən təcrübəsi varmış. Belə olmasaydı, “din qardaşları” məhz ona belə bir xahişlə müraciət etməzdilər. Qeyd edək ki, orta əsrlərə aid bir sıra əlyazma kitablarında müəlliflər bir qayda olaraq əsərlərini ya məclisdəkilərin, ya da dostlarının xahişləri ilə qələmə aldıqlarını qeyd edirlər. Deməli, bu məsələ orta əsrlərdə müəyyən mənada bir ənənə şəklinə almışdır.

Yuxarıdakı şeir parçasında daha bir maraqlı məqam diqqəti cəlb edir: şeir parçasındakı ilk beyt XV əsr Azərbaycan şairi-mütərcimi Əhmədinin 884/1479-cu ildə Təbrizdə tamamladığı “Əsrarnamə” tərcüməsində kitabın sonluq hissəsində- “Xatimə”sində azacıq fərqli şəkildə vardır:

Çünki Əttarın sözü oldı təmam,

Əhmədiyə düşdi növbət, ey hümam (50,230).
Bu da maraqlıdır ki, yuxarıdakı şeir parçasındakı son beyt də Əhmədinin “Əsrarnamə” tərcüməsində yenə də həmin hissədə olan aşağıdakı misralarla yaxından səsləşir, üst-üstə düşür:
Farsidən çün türkə qıldım tərcümə,

Yadigar olmaq üçün hər əncümə.
Bu fakt ilk növbədə onu göstərir ki, Həzini sələfi Əhmədi ilə eyni tərcümə məktəbininin, eyni tərcümə üslubunun nümayəndəsi olmuşdur. Hər iki tərcümənin ümumxalq dilinə yaxın, sadə və anlaşıqlı dillə qələmə alınması da bunu əyani şəkildə sübut edir. Bu məsələdə daha bir amili - Həzininin “Hədisi-ərbəin” tərcüməsini köçürən katiblərin mətnə müdaxiləsini də istisna etmək olmaz. Məsələ burasındadır ki, XVI yüzilliyə aid daha bir Azərbaycan tərcümə ədəbiyyatı nümunəsində - Məqsudi adlı şair-mütərcimin qələmindən çıxan “Möcüznamə” tərcüməsində (1515-ci il) Əhmədinin “Əsrarnamə”sindən götürülmüş ayrı-ayrı beytlər vardır. Bu fakta hələ XIX yüzilliyin böyük Azərbaycan kitabşünası-mətnşünası Əbdülqəni Xalisəqarızadə diqqət yetirərək yazmışdır: “Mövlana Məqsudinin “Möcüznamə” kitabının nüsxələrini əvamünnas çox təhrif eyləyiblər”(M...). Bununla belə, yuxarıdakı beytlərin Həzininin “Hədisi-ərbəin” tərcüməsinin hər üç nüsxəsində olması konkret olaraq bu məsələdə həmin amilin zəifliyini və inandırıcı olmadığını göstərir.

Həzini “Hədisi-ərbəin” tərcüməsinin “Səbəbi-nəzmi-kitab” hissəsində tərcüməsini savab üçün yerinə yetirdiyini də bildirir:

Çünki böylə iltimas etdi olar,

Bu işi bəndən təmənna qıldılar.

Pəs fəqir ol dəm muni gördüm səvab,

Eyləyəm iltimasə bən cəvab.

Pəs qələm aldım ələ əndər-zəman,

Nəzminə məşğul oldum bən həman.
Bu məsələ ilə bağlı qeyd edək ki, dünyəvi məzmunlu əsər, xüsusilə də hədislər, bir qayda olaraq, savab məqsədilə qələmə alınmışdır. Fars-tacik ədəbiyyatının görkəmli nümayəndəsi, Yaxın və Orta Şərq xalqları ədəbiyyatının nəhəng simalarından sayılan Əbdürrəhman Cami (1414-1492) də fars dilində qələmə aldığı “Cehel hədis” əsərini məhz savab qazanmaq üçün ərəbcədən çevirdiyini qeyd edir.Böyük Füzuli isə “Hədisi-ərbəin” tərcüməsinə nəsrlə yazdığı kiçik dibaçədə tərcüməni hamının faydalanması- “ümumfeyz üçün” yerinə yetirdiyini qeyd edir: “...bu qırx hədisi-mötəbərdir, bəlkə qırx daneyi-gövhərdir ki, ustadi-girami Mövlana Əbdürrəhman Cami əleyhirrəhmə intixab edib farsi mütərcəm etmiş... ümumfeyz üçün tərcümeyi-türki olunur”(24, 289;25,...). Füzulinin bu sözləri dahi sənətkarın qırx hədislərdəki əxlaq-tərbiyə məsələlərinə böyük önəm verdiyini, məhz buna görə də onları “ümumfeyz üçün” ana dilinə çevirdiyini də əyani şəkildə sübut edir.

Həzini “Hədisi-ərbəin” tərcüməsinin sonunda - “Xatimə” hissəsində öz adını çəkir, əsərin tamamlanma tarixini və həcmini də göstəriri:

Bu Həzini bir kəminə xaksar,

Əhli-elm ayağı altında qübar.

Çün “Hədisi-ərbəin”i bən qərib

Türki qıldım tərcümə uş dil verib.

Taqətimcə səy edüb nəzm eylədim,

Uş şikəstə-bəstə buni söylədim...

Qanğı məclisdə oxunsa bu kəlam,

Bir duadurur təmənna vəssəlam.

Üç bin oldı həm səkkiz yüz beyt bu,

Həqqə irişdi biəvni-fərdi-Hu.

Mustəfanın hicrətindən, ey hümam,

Kim doqquz yüz otuz il keçdi təmam.

Nəzmə gəldi çün təmam oldı kitab,

Pəs dedüm vəllahü aləm bis-səvab.
Öncə qeyd edək ki, müəyyən ixtisarla verdiyimiz bu parça tərcümənin yalnız Ankara nüsxəsindədir və biz onu Ə.Qaraxanın qırx hədis tərcümələri haqqındakı məqaləsindən götürmüşük(94,63-64). Bu misralardan aydın olur ki, Həzininin tərcüməsi 3800 beytdən ibarətdir və hicri tarixi ilə 930-cu (miladi tarixilə 1524-cu) ildə tamamlanmışdır. Bu parçada mütərcimin adının verilməsi ilə bağlı qeyd edək ki, Həzini tərcümədə 10-cu hədisdəki bir beytdə də adını məhz bu şəkildə işlətmişdir:
Bu Həzini acizi rədd eyləmə,

Yolına əmalını sədd eyləmə.
Qeyd edək ki, Həzini tərcümənin sonunda oxucularına “dünyayı sevməməyi”, “ömri qəflətdə keçirməməyi”, “beş günlük dünya sevgisini tərk etməyi”, yalnız Allahı düşünməyi məsləhət görür:
Xeyrə düriş, cəhd edüb dünyadə sən,

Qəflət ilə vermə ömri badə sən.

Ayırməgil könlini Həqdən bir nəfəs,

Andin özgə nəstəni qılma həvəs.

Tərk qıl hirsü həvayi, zinhar,

Dünyəni qoy, üqbayi qıl ixtiyar.

Dünyəni sevmək hesabın verməgə,

Dəgməz anın bu əzabın görməgə.

Dünyə içün dini əldən salməgil,

Aldanub beş gün həyatə qalməgil.

Bu fənanin səvgüsin tərk eyləgil,

Könlini Allah ilə bərk eyləgil.
Dilinin sadəliyi və ümumxalq dilinə yaxınlığı ilə seçilən bu parça artıq tərcümə deyil, şair-mütərcimin öz sözləridir. Parçanın məzmununa əsasən düşünmək olar ki, Həzini bu tərcüməni ömrünün ahıl çağlarında - ixtiyar vaxtında yazmışdır. Deməli, Həzini XV yüzilliyin 60-70-ci illərində dünyaya göz açmış və 1525-ci ildən sonra vəfat etmişdir. Xatırladaq ki, istər Cami, istərsə də Nəvai bu mövzuya ömürlərinin yetkin çağlarında müraciət etmiş, hər ikisi əsərini 1481-ci ildə tamamlamışdır (bu vaxt Cami 67 yaşında, Nəvai isə 40 yaşında imiş). Füzulinin “Hədisi-ərbəin”in tərcümə tarixi bilinməsə də, onun da bu tərcüməni ömrünün yetkinlik çağında ərsəyə gətirdiyini düşünmək olar.

Həzini əsərin sonunda özü haqqında yazdığı kiçik qeydlərində də artıq ömrünün kamillik - yetkinlik dövründə olduğuna işarə edir:

Hirsə məğrur olubən dünyadə mən,

Heyf kim, ömrimi verdim badə mən.

Dildə gər təsbihü təhlil ola bəs,

Doludur könlim mənim arzu-həvəs.

Qövlimə felim mülayim olmadı,

Əmri-Həqqə nəfs qayim olmadı.

Gərçi əmalimdə süstəm, Həqq bilür.

Etiqadimdə dürüstəm Həqq bilür

Həqqə layiq yoxdur əmalım mənim,

Danla məhşərdə nola halım mənim?
Bu misralar açıq-aşkar şəkildə sübut edir ki, Həzini həyatdakı əməllərində süst olsa da, “etiqadında dürüst olan” süfi dünyagörüşlü bir şəxs olmuşdur. Şairin adı ilə bağlı qeyd edək ki, Həzini (“həzin” sözünün lüğəvi mənası “hüznlü”, “kədərli”, “qəmli”, “qüssəli” deməkdir) onun təxəllüsü ola bilərmiş. Şairin əsl adı haqqında isə tərcümədə heç bir məlumat verilmir. Yuxarıda qeyd etdiyimiz kimi, qaynaqlarda da Həzini haqqında heç bir bilgiyə rast gəlmirik.

Həzininin “Hədisi-ərbəin”i ilə onun ərəbcə orijinalının mətnləri arasındakı uyğunluğa gəldikdə isə qeyd etməliyik ki prof. Ə.Qaraxan bu məsələyə də ötəri də olsa toxunmuş və müqayisə üçün hər iki əsərin müqəddiməsindən kiçik bir parçanı nümunə olaraq vermişdir (94, 62). Həmin nümunədə ərəbcə nəsrlə olan mətn cəmi bir neçə cümlədən ibarət olduğu halda, türkcə nəzmlə olan nümunədə eyni fikir 19 beytlə ifadə olunmuşdur. Ümumiyyətlə, prof. Ə.Qaraxan Həzininin “Hədisi-ərbəin”i üzərindəki müşahidələrinə əsasən onu “sərbəst və təhsilli tərcümə” adlandırır və mütərcimin tərcümədə sərbəstliyə yol verməklə yanaşı, türkcə mətnə əlavələr etdiyini, genişləndirdiyini də qeyd edir (94, 65). Tərcümənin əlyazması ilə Məhəmməd bin Əbi Bəkr Üsfurinin “Hədisi-ərbəin şərhi”nin 1318-ci il tarixli bir İstanbul nəşri üzərində bizim apardığımız müqayisə də eyni fikri təsdiqlədi. Belə ki, Həzini tərcümədə orijinalın məzmununu saxlasa da, bir qayda olaraq türkcə mətni genişləndirmiş, ayrı-ayrı hallarda digər qaynaqlardan da bəhrələnmiş, bəzən isə bilavasitə mövzu ilə bağlı öz mülahizə və fikirlərini də mətnə əlavə etməkdən çəkinməmişdir. Məsələn, tərcümədəki altıncı hədislə bağlı hissədə cəhənnəm əzabından danışılarkən Həzini “Behcətül-həqayiq” (Bursa nüsxəsində “Behcətül-dəqayiq”) adlı bir qaynaqdan da böyük bir hissə əlavə etmişdir. Peyğəmbərin (s.) yaxınlarının islam ümmətini cəhənnəmdən qurtarmaqla bağlı fikirlərini ifadə edən bu parçanın sonunda Həzini haşiyəyə çıxır ulu Tanrıya tutaraq İlahidən rəhmət diləyir:

Şükr dərgahinə kim, ey dadgər,

Bizi qıldın ümməti-xeyrül-bəşər.

Ya İlahi, rəhmət ilən qıl mədəd,

Bizi ayırma olərdən ta əbəd.

Bizi anlarə irişdür ənqərib,

Rəhmətindən qılma bizi binəsib,

Lütf qılgil sən bizə, ey padşah,

Bizi imandən ayırma, ya Allah...

Ol zəman ki, soralar bizdən hesab,

Dilimizə ver cəvabi-basəvab.

Bu Həzini acizi rədd eyləmə,

Yolinə əmalini sədd eyləmə
İxtisarla verdiyimiz bu poetik parçanın sonunda, göründüyü kimi, Həzini təxəllüsünü də bildirmişdir. Yeri gəlmişkən qeyd edək ki, orta əsrlərə aid digər Azərbaycan poetik tərcümə nümunələrində də mütərcimlər ana dilinə çevirdikləri əsərə digər qaynaqlardan da əlavə bilgilər daxil etmiş və məsələyə öz münasibətlərini də bildirmişlər. Məsələn, şirazi təxəllüslü Azərbaycan şairi-mütərcimi məşhur filosof-şair Mahmud Şəbüstərinin “Gülşəni-raz” məsnəvisindən 1425-ci ildə türkcəyə tərcümə etdiyi eyni adlı əsərinin mətninə digər mənbələrdən götürdüyü hissələri də qoşmuş və öz əlavələri ilə onu xeyli genişləndirmişdir. Belə ki, farsca orijinal cəmi 1000 beytə yaxın olduğu halda, türkcə “Gülşəni-raz”dakı beytlərin sayı müxtəlif əlyazmalarda 2800-3000 beyt arasındadır (bax: 46-88). Həzininin “Hədisi-ərbəin” tərcüməsində də vəziyyət təxminən eyni şəkildədir. Nümunə olaraq qeyd edək ki, Üsfurinin “Hədisi-ərbəin” şərhin”ndə birinci hədisə qoşulan ilk hekayə cəmi 5 cümlədən ibarətdir. Həzini isə həmin hekayəni nəzmə çəkərək onun məzmunu 24 beytdən vermişdir ki, bu da həcm baxımından orijinaldan-ərəbcə mətndən təxminən 5-6 dəfə çoxdur. Ümumiyyətlə orijinalın sözügedən çapı cəmi 46 səhifədən ibarətdir. Həzininin “Hədisi-ərbəin” tərcüməsinin əlyazmaları isə 120-130 vərəqdən ibarətdir. Bu isə o deməkdir ki, tərcümə orijinaldan həcmcə xeyli böyükdür. Bunun başlıca səbəbini isə yalnız və yalnız Həzininin tərcüməyə olan sərbəst və yaradıcı münasibəti ilə izah etmək mümkündür. Həzini də sələfləri Şirazi (bax: əhmədi Təbrizi (bax: ) və digər orta əsr Azərbaycan şair-mütərcimləri kimi klassik tərcümənin sərbəst-yaradıcı qoluna (bax: ) üstünlük verərək ana dilinə çevirdiyi əsərin mətninə əlavələr etməklə onu genişləndirmişdir.

Beləliklə, biz də prof. Ə.Qaraxanın fikrinə qoşularaq Həzininin “Hədisi-ərbəin” əsərini çağdaş bədii tərcümələrdən əsaslı şəkildə fərqlənə sərbəst-yaradıcı tərcümə hesab edirik. Qeyd edək ki, klassik Azərbaycan poetik tərcümə nümunələrinin çoxunu (Şirazinin “Gülşəni-raz”, Əhmədinin “Əsrarnamə”, Füzulinin “Hədisi-ərbəin” və s.) orta əsr tərcümə sənətinin bu növünə aid etmək olar.