HƏZİNİ “HƏDİSİ-ƏRBƏİN” TƏRCÜMƏSİ

افمن حق علیه کلمة العذاب

افانت تنقذ من فی النار ^

Kim munuŋ məfhumi budur qalibə,

Bir işarətdir, dəlildir talibə.

Kimə Həqq oldı isə nari-səqər,

Kimdürür kim, anı oddan mən’ edər?

Oxıdı bu ayəti ol həmçinin,

Gəlmədi ol başlara hərgiz yəqin.

Vardı bir yerdə dəxi qıldı qərar,

Oldı kafir, getdi məğbun şərmsar.

Əhli-iman gəzdi dünyadə məgər,

Getdügində oldı fin-nari-səqər.

Sən Məhəmməd ümmətini, ya İlah,

Saxlayub axir nəfəsdə, ol pənah.



ƏL-HƏDİSÜT-TASE’ VƏL-İŞRUN
مروا ابجنازة فاثنوا علیها خیر افقال النبی علیه السلام وجبت له ثم مروابجنازة اخری فاثنواعلیها شر افقال النبی علیه السلام وجبت له وقال عمر بن الخطاب ماوجبت فقال النبی علیه السلام هذا اثنیتم علیه خیرا وجبت له الجنة وهذا اثتیتم علیه شرا وجبت له النار فقال النبی علیه الصلاة والسلام انتم شهداء الله فی الارض 29
Bu, igirmi doquz oldı bu dəmin,

Ərbəindən bil yəqin, ey mərdi-din.

Pəs Ənəs dedi ki, günlərdə məgər,

Bir cənazə nagəhan gəldi keçər.

Bir neçə şəxs anıŋ ardınca durub,

Xeyir söz söylədilər canğı qurub.

Yaxşılığın söyləyüb aŋa dua,

Pəs qılurdı edübən mədhü səna.

Çün eşitdi bu sözi anda rəsul,

Pəs dedi kim, vacib oldı bu qəbul.

Bu söz üzrə bir cənazə dəx əyan,

Gəldi keçər ol aradan həmçinan.

Pəs anıŋ yavuzlığından söyləyüb,

Kim, durarlardı anıŋ şərrin deyüb,

Dedi Əhməd vacib oldı bu dəxi,

Pəs Əli^ sordı rəsuldən, ey əxi,

Ya nəbi, nədir, dedi vacib olan,

Bu sözüŋ rəmzin bizə qılgil bəyan.

Pəs rəsulüllah dedi kim, diŋləgil,

Söyləyim rəmzin anıŋ, sən aŋləgil.

Ol ki, xeyrindən anı yad etdiŋiz,

Yaxşı sözlər aŋa bünyad etdiŋiz.

Vacib oldı cənnətü hurü qüsur,

Bil yəqin ol qul içün yövmün-nüşur.

Ol cənazə kim, anıŋ ardınca siz

Duruban şər sözini derdiŋiz,

Pəs cəhənnəm vacib oldı ol qula,

Olmasə Həqq fəzli, xaçan qurtula?

Taŋrınıŋ şahidlərisiz çünki siz,

Eylə olur kim, şəhadət qıldıŋız.

İbn Əsvəd^ dəxi bir söz söylədi,

Ömərül-Xəttab ilə bilə dedi.

Mustəfa yanına varmışduq məgər,

Böylə dedi anda ol xeyrül-bəşər:

Bir kişi ölsə dedi, biliŋ yəqin,

Üç kişi olsa güvah aŋa həmin.

Pəs şəhadət versələr saleh deyü,

Vacib eylər cənnəti ol fərdi-Hu.

Mən dedim ki, ya rəsulüllah, degil,

İki kişiniŋ güvahlığın degil.

Ol zəmandə pəs yenə dedi rəsul,

Olur ikiniŋ sözi dəxi qəbul.

Pəs Ənəs dedi rəsuldən sormədim,

Mən bu işiŋ təhqiqinə irmədim.

Şahid olsa bir kişi necə olur?

Bilmədim ki, Mustəfa nə buyurur?



ƏL-HƏDİSÜS-SƏLASUN
اذامات العبد والله یعلم منه شرا وقال الناس خیرا یقول الله تعالی للملایکة اشهدوا قدقبلت شهادة عبادی علی عبادی وغفرت لعبدی مع علمی به الخبر بتمامه 30
Bu, otuzıncı hədis oldı əyan,

Guş qılgil sən muni əz-dilü can.

Amir ibn Rəbiə söylədi,

Mustəfadən bu sözi nəql eylədi.

Mustəfa dedi ki, bir kişi əgər,

Fövt oluban dünyədən qılsa güzər,

Həqq anıŋ şər işiŋ həm cümləsin,

İşləməzdən ilərü bilür yəqin.

Aŋa mö’minlər şəhadət eyləsə,

Saleh idi deyübən söz söyləsə,

Gər anıŋ xeyrinə şahid olsalar,

Aŋa bu növə şəhadət qılsalar.

Bildügilən Həqq-təala şər işin,

Əfv eylər cürmin anıŋ cümləsin.

Ya məlaiklər, eşidiŋ,- der Xuda,

Ol qulımıŋ cürmini qıldım əta.

Qullarum çünki anıŋ xeyr işinə,

Uş şəhadət qıldılar dönə-dönə.

Anlarıŋ şahidliğini bu məcal,

Yarlığadım cürmini biqilü qal.

Şər işini zərrə-zərrə bilürəm,

Anlarıŋ sözinə rəhmət qılurəm.

Görməzəm mən fəzlümə layiq bu dəm,

Anlarıŋ şahidliğin zaye qıləm.

HEKAYƏTİ-TƏRRAR
Munuŋ üstə bir hekayət gəldi həm,

Guş qılgil söyləyim saŋa bu dəm.

Bir kişi var idi, bil öŋdin zəman,

Hilə ilə dirilürdi dər-cəhan.

Hilə ilən eylər idi ol məaş,

Adı tərrarlığ ilə olmışdı faş.

Böylə olmışdı anıŋ adı əyan,

Deyilurdi ana tərrari-filan

Bu idi ömrində anıŋ adəti,

Böylə keçərdi anıŋ hər saəti.

Çün bazarə varur idi ol kişi,

Aldamağ olur idi anıŋ işi,

Çün bazardə əhli-saqi görər,

Yoldaşından ismi-rəsmini sorər.

Həm sorərdi atəsiniŋ adını,

Mövludini, yerini bünyadını,

Varuban verür idi aŋa səlam,

Eylər idi səd həzaran ehtiram.

Həm görüşübən sorardı halını,

Rüzgarını, qamu əhvalını.

Aydır idi: Tanımazmısan məni?

Tanıram mən əslü fər’ ilə səni.

Yaxşı dost idüx ataŋla, ey filan,

Yaxşılığın görmişüz çox bigüman.

Ol derdi: Mən səni tanıməzəm,

Həm ataŋ nə kişidir, mən bilməzəm.

Ana tərrar aydır idi: Gəl bərü,

Tanımışam mən səni, ey mahru.

Yaxşılıq qılmış çox ataŋ atəmə,

Şükr Həqqə kim, irişdük bu dəmə.

Başəd unutmışsan ola sən bizi,

Ta ölüncə mən unutmanam sizi.

Aşbazə gedəli alayım təam,

Edəyim xidmət saŋa, ey niknam.

Qılduğıŋ yaxşılığıŋ miŋdən birin,

İstərəm qılam saŋa, ey mərdi-din.

Çünki eşidə yemək adın kişi,

Ər gərək ki, uçmaya əqli quşi.

Çün aparur anı aşpəzxanəyə,

Xoş təam alur anıŋçün kim, yeyə.

Alur idi aşü ətmək, hər təam,

Aydır idi: Yaxşıca ye, ey hümam.

Yetürə bilmən səniŋ mən xidmətiŋ,

Mundan artuxdır yanımda hörmətiŋ.

Yeməgi yeyərdi ikisi bilə,

Üzrxahlığ eyləyüb təklif ilə.

Doyururdı qarnını çünkim təmam,

Bir iki löqmə qalan dəmdə təam.

Doyurub qarnın dura idi uru,

Çıxar idi hilə ilə daşxaru.

Şəhr içində bu idi adət yəqin,

Almaz idi yemədin yemək həqqin.

Şadü xürrəm gedər idi işinə

Dəxi qonağıŋ yanında işi nə?

Bir zamandan soŋra durardı qonağ,

Daşxaru basmağa qoyardı ayağ.

Dutar idi anı aşpəz ol zəman,

Yeməgiŋ vergil bəhasini rəvan.

Aciz olub aydır idi ol kişi,

Mən özümdən etməmişəm bu işi.

Munda mən mehman oluban gəlmişəm,

Ol təami sanma özüm almışam.

Mən təam almaz idim səndən dedi,

Bir kişi munda məni ağırladı.

Dedi aşpəz: Tanımazam mən qonağ,

Ağçanı ver, daşxaruyə bas ayağ.

Tanımən mehmani ol derdi ki, mən,

Ağçayı alsam gərəkdir barı mən.

Alur idi ağçanı hər bab ilə,

Gedər idi yolinə yüz tab ilə.

Ömri bu növ ilə olmışdı təmam,

Hilə idə işi anıŋ sübhü şam.

Nagəhan bir gün aŋa irdi mərəz,

Gör ki, imdi eylədi necə qərəz.

Çün yəqin bildi ki, irişdi əcəl,

Yenə bir dürlü dəxi düzdi hiyəl.

Çağırub iki kişiyə söylədi,

Bir neçə söz anlarə ərz eylədi.

Verim der hər birinə bir dinar,

Bu işə ediŋ mənimlə e’tibar.

Ayıtdı ol dəm ki, maŋa irur əcəl,

Kim, cənazəm götürülüb gedən məhəl,

Siz cənazəmiŋ yanınca yeriŋ,

Yaxşı saleh kişi idi bu deyiŋ.

Saleh idi, zahid idi, müttəqi,

Layiq idi Taŋrıya hər rövnəqi.

Söyləyiŋ siz anca^ bu növ kəlam,

Dəfn edələr, ta məni qəbrə təmam.

Bir zəmandan soŋra ki, tapdı vəfat,

Savdı başından anı dəx bisəbat.

Eyləyübən təhzinin anıŋ rəvan,

Dəfninə məşğul oldılar həman.

Gəldi ol kişi ol dəm məgər,

Çünki anıŋ öldügini gördilər,

Ol cənazə götürüb oldı rəvan,

Düşdilər ardına anıŋ ol zəman.

Dedilər kim, saleh idi bu kişi,

Həqq ilə olmış idi dün-gün işi.

Saleh idi zahidü pərhizkar,

Adət idi pişəsi leylü nəhar.

Ta anı dəfn eyləyincə qəbrinə,

Böylə dedilər muni dönə-dönə.

Çün muni dəfn eyləyüb qayitdilər,

Pəs gəlüb mənzillərinə yetdilər.

Var idi anda məgər bir əhli-hal,

Bildi anda necə oldı qilu qal.

Gəldi qəbrinə anıŋ iki mələk,

Nə gətürdin,- dedi,- dünyadan, bilək.

Dilədilər aydalar aŋa sual,

Bir nida gəldi nəgahin bu məcal.

Dedi hatif ki, qulımnı tərk ediŋ,

Sormaŋız aŋa sualı, geŋ gediŋ.

Dünyədə çün hilə idi pişəsi,

Xəlqi aldamaq idi əndişəsi,

Hilə ilə gəldi üxrayə yenə,

Vay anıŋçün kim, aŋa kimsə dinə.

Yarlığadım cürmini anıŋ əyan,

İki şahid hörmətinə bu zəman

Eylə şahid kim, dutulmış ücrətə,

Fikr qılgil şimdi sən bu qüdrətə.

Fikr qılgil Kirdigarıŋ lütfini,

Kim, nə işdən rəhmət eylər ol qəni.



ƏL-HƏDİSÜL-HADİ VƏS-SƏLASUN
یدفع الله تعالی بلا عن امتی بمن صلی عمن لایصلی ولو اجتمعوا علی ترک الصلوة مانظر هم الله طرفة عین ویدفع الله تعالی بمن یزکی من امتی عمن لایزکی ولو اجتمعواعلی ترک الزکوة مانظر هم الله طرفة عین وید فع الله من امتی بمن یصوم عمن لا یصوم و لو اجتمعواعلی ترک الصوم مانظر هم الله طرفة عین ویدفع الله من امتی بمن یجمع عمن لا یجمع ولواجتمعوا علی ترک الحج مانظرهم الله طرفة عین ویدفع الله من امتی بمن یجمع عمن لایجمع ولو اجتمعوا علی ترک الجمعة مانظر هم الله طرفة عین وهو قوله تعالی ولولادفع الله الناس بعضهم ببعض لفسدت الارض ولکن الله ذوفضل علی العالمین 31

Ərbəindən bu, otuz birincidir,

Diŋlə kim, bu iki aləm gəncidir.

Ravisidir İbn Abbas, ey əziz,

Guş qılgil bu sözə, edəm təmyiz.

İbn Abbas söylədi kim, Mustəfa

Buyurubdur sədrü-bədri-ənbiya.

Ümmətimə kim, enər Həqdən qəzəb,

Gör ki, rədd olduğına nədir səbəb?

Ol kişilər kim, qılur dün-gün nəmaz,

Daima olur işi ərzü niyaz.

Kim, olarıŋ hörmətinə dadgər,

Qılmayanlardan bəlani dəf edər.

Gər qəmusi eyləsə tərkü niyaz,

Cümləsi qılmaz olur isə nəmaz,

Həqq-təala anlarə qılmaz nəzər,

Cümləsini eyləyə zirü zəbər.

Ümmətimdən dəxi anlar kim, zəkat

Kim verübən edələr əhdü səbat.

Hörmətinə anlarıŋ ol padşah,

Verməyənləri dəxi eylər nigah.

Yoxsa kim qamu zəkatin verməyə,

Hərgiz anlar Həqq rizasin görməyə.

Anlarə hərgiz nəzər qılmaz Xuda,

Anlarə gögdən enər dürlü bəla.

Dəxi ol ümmətlərim sayim ola,

Kim, Allahıŋ əmrinə qayim ola,

Anlarə hörmət qılub fərdi-əhəd,

Dutmayanlərə dəxi olur mədəd.

Yoxsa gər qəmusi sayim olmaya,

Əmrinə Həqqiŋ mülayim olmaya.

Qılmaya hərgiz nəzər ol padşah,

Qəhrə verüb cümlə eylərdi təbah.

Dəxi ol ümmətlərim ki, Həcc edə,

Allahıŋ əmrini dutub yol gedə.

Həcc etməyənlərə dəxi Xuda,

Hörmətinə anlarıŋ verməz bəla.

Gər qəmu ümmətlərim Həcc etməyə,

Allahıŋ əmrin dutub getməyə,

Ümmətimə ol Xudayi-dadgər

Türfətül-eyn içrə qılmaya nəzər.

Dəxi ol ümmətlərim ki, cüməyə

Varuban əmrə itaət eyləyə,

Hörmətinə anlarıŋ həm ol qəni

Həm bəladən qurtarur cümləsini.

Ümmətim gər varı cümə qılmaya,

Taŋrıdan anlar inayət bulmaya.

Uşbu ayət mə’nisidir bu, səhih,

Buyurupdur Mustəfa rövşən sərih:

و لولا دفع الله الناس بعضهم ببعض

لفسدت الارض و لکن الله ذو فضل علی

العالمین^

Bə’zisindən qulların gər ol Çələb,

Bə’zisilə savməz olursa qəzəb.

Bir yüzindən əksük olmazdı fəsad,

Ol fəsaddən olmayaydı kimsə şad.
HEKAYƏT
Bir hekayət diŋlə imdi sidq ilə,

Qəlbünə verüb səfa, rövşən qıla.

Gör Fəzili İbn Abbas halını,

Necə oldı diŋləgil əhvalını.

Gör nə fe’l ilə cəhandə gəzdi ol,

Tövbəsi axir necə oldı qəbul.

Ravilərdən böylə gəlmişdir xəbər,

Kim, həramiydi Fəzil, ey mötəbər.

Adəti idi anıŋ qət’üt-təriq,

Olmış idi bəhri-üsyanə qəriq.

Karuban urub işi xun eyləmək,

Kim, müsəlmanları məğbun eyləmək.

Yığmış idi üstinə ləşkər yöğüş,

Özinə yol urmağı qılmışdı iş.

Yollar üstində gəzərdi ruzü şəb,

Karivan oyağı eylərdi tələb.

Bu idi ömrində anıŋ pişəsi,

Mundan özgə yox idi əndişəsi.

Salmış idi el içinə dəğdəğə,

Qaçar idi karivan dağdan-dağə.

Bir gecə ləşkəri ilən ol məgər,

Bir busuydə atdan düşdilər.

Qulını ol dəm çağırdı yanına,

Ta məgər kim, rahət ola canına.

Qoydı pəs başını dizi üstinə,

Uyubanı rahət olmaq qəsdinə.

Gəldi andan ötməgə bir karivan,

Gördilər munda Fəzlini nagəhan.

Fikr qıldılar ki, şimdi nedəlim,

Mundan ötüb şimdi nerə gedəlim.

Ləşkərilə busuyə girmiş həmin,

Oldılar bu işdə qayət səhmgin.

Cəm’ olub bir yerə tədbir etdilər,

Cümlə ol tədbirə dil bir etdilər.

Var idi ol karivanda üç kişi,

Əqlü tədbir etdi anlarıŋ işi.

Dedilər siz bizə veriŋ riza,

Hər birimüz atalım bir ox aŋa.

Ola kim, ox ilə edə rücu’,

Yolumizə edəvüz biz dəx şüru’.

Dönməsə ol, biz dönübən qaçəlim,

Dağü səhrayə düşübən keçəlim.

Birisi yayına oxın gəzlədi,

Bağladı xoş-uz atuban gizlədi.

Uşbu ayətdir atdı ol oxı,

Mə’nisini fikr edüb sən dəx oxı:

الم یا ن للذین امنواان تخشع قلو بهم لذکرالله^

Atdı çünki Taŋrınıŋ oxın aŋa,

Pəs Fəzil eşitdivü qaldı daŋa.

Nə’rə urub çağırub biixtiyar,

Getdi ol dəm əqli, oldı biqərar.

Çünki bu halını gördi qul əyan,

Müztərəb qaldı, oldı natəvan.

Eylə sağındı ki, dəgdi ox aŋa,

Qolların gəzdurdi anda dört yaŋa.

Çünki əndamında gəzdurdi əlin,

Bulmadı oxdan əsər anda yəqin.

Qula söylər dəgməmişdir ox maŋa,

Əliŋi nə gəzdürərsən dört yaŋa?

Taŋrı oxıdır maŋa irən bu dəm,

Dəgməmişdir özgə ox, çox çəkmə qəm.

Biri dəxi atdı bir oxı yenə,

Yəni bu ayətdürür oxı yenə.

Oxı bil kim, Taŋrınıŋ oxı budur,

İstər isəŋ ayəti, oxı, budur.

ففروا الی الله انی لکمنه نذیر مبین^

Ayəti çünkim oxıdı ol kişi,

Gör Fəziliŋ kim netə oldı işi?

Çün “fəfirrüva” ayətini oxıdı,

Eylə sandı canə çünkim ox idi.

Növhə urdı, yenə fəryad eylədi,

Əqli başdən getdi, seyran eylədi.

Yenə ox dəgmiş sağındı ol qulam,

İstədi əndamını anıŋ təmam

Qul anıŋ cismində ox bulmədi,

Xacəsinə nə toxındı, bilmədi.

Pəs Fəziliŋ gəldi əqli başinə.

Cismini qərq etdi göz yaşinə.

Həm yenə ol dəm qulinə söylədi,

Kim, maŋa Taŋrı oxı dəgdi, dedi.

Bu söz üstündəydi bunlər həman,

Birisi dəxi yenə atdı rəvan.

Oxudı bu ayəti ol dəm məgər,

Nə’rə urdı ol zəman ol şiri-nər.

Oxıdı çünkim uşbu ayətin,

Gəl gör imdi ol Xudanıŋ hikmətin.

انیبوا الی ربکم و اسلمواله^**

Ayətiŋ mə’nası bu kim, Taŋrıya

Dönübən oluŋ müsəlman biriya.

Nə’rə urdı, eşidüb biixtiyar,

Getdi əqli, oldı ol dəm biqərar.

Bir-iki dəm keçdi, çün ol dəm yenə,

Pəs Fəziliŋ gəldi əqli başinə.

Taŋrıdan çün xövf irişdi caninə,

Ləşkərin çağırdı ol dəm yaninə.

Pəs dedi kim, şahid oluŋ siz maŋa,

Tövbə qıldım, döndüm Allahdan yaŋa.

Tövbə ediŋ siz dəxi, dönüŋ gerü,

Cürminizi əfv edə ol fərdi-Hu.

Qılduğim işə peşiman olmışam,

Qatı bədhalü pərişan olmışam.

Canimə düşdi Allahıŋ qorxusi,

Rahətimni kəsdi cürmim qayğusi.

Tövbə qıldı sidq ilə ol pəhləvan,

Oldı sonra kişvəri-əhli-iman.

Kə’bə qəsdin eyləyüb getdi rəvan,

Keçdi cürmindən Xuda həm ol zəman.

Kə’bəyə çünkim təvəccöh etdi ol,

Bir neçə mənzil məgər kim getdi yol,

Pəs aŋa ikram ilə verdi səlam,

Der saŋa olsun bəşarət, ey hümam.

Ya Fəzil, uyxuda gördüm bu gecə,

Bir münadi çağırur, eşit necə.

Taŋrıya döndi Fəzil, oldı səid,

Oldı tövbə ilə günahdən bəid.

Gəldi Bağdadə yaxun çün ol səid,

Qarşuladı anı Harunərrəşid.

Taŋrınıŋ xövfi irişdi caninə,

Ayəti-rəhmət oxıdı şə’ninə.

Xidmətini qıldı Həqqin ixtiyar,

Həqq qatında oldı kəndi bəxtiyar.

Oldı Allahdan cüda ikən qərib,

Oldı məhbubi-mühibb, həm nəcib.

Urdı nə’rə ol Fəzili-namdar,

Dedi kim, ey fəzli çox Pərvərdigar,

Bu, nə əltafü kərəmdir, ey kərim?

Bu, nə fəzldür, bu, nə lütfi-əmim?

Neçə yıllardır ki, asiyəm saŋa,

Dutmamışam yüzümi səndin yaŋa.

Bir yüzi qarə günəhkar bəndəyəm,

Bəndeyi-şərməndəvü əfkəndəyəm.

Şimdi qırx yıl oldı ki, üsyan ilə,

Qulluğından qaçmışam tüğyan ilə.

Rusiyahəm, gəldim imdi xidmətə,

Dutmışam şimdi yüzümi xidmətə.

Ya İlahi, uş^ mənəm bir asi qul,

Şimdi gəldi qulluğa, eylə qəbul.

Çün bu sözi söylədi ol bu zəman,

Kə’bəniŋ yolın dutub oldı rəvan.

Barha ol Kə’bəni qıldı təvaf,

Pəs xilas olub günəhdən oldı saf.

Çünki tövfiq ola Həqdən bir qula,

Asi ikən ol kişi məqbun ola.

Qullaruŋi, ey kərimi-zülmənən,

Xatiməsin eyləgil tövfiq ilən.


ƏL-HƏDİSÜS-SANİ VƏS-SƏLASUN
خیارامتی من شهد ان لااله الاالله وان محمد ارسول الله واذا احسنوا استبشرواواذا اساوا استغفر واواذا سافر واقصروا صلاتهم وافطرواصومهم وان شر ارامتی الذین ولدوا فی النعم وغدوافی النعم وهمتهم الوان الطعام والوان الشراب واذاتکلموا تشدقوا واذامشوا یتخبروا ویل للجبارین 32

Bu hədisə qıl nəzər, ey əhl-dil,

Ərbəindən otuz iki buni bil.

Guş qılgil sidq ilə, aŋla xəbər,

Ravisidir Bu Hərirə mö’təbər.

Dedi kim, dedi şəfii-insü can,

Məqsədi-məqsud cümlə künfəkan.

Ümmətimiŋ yaxşısıdır ol kişi,

Kim, şəhadət söyləmək ola işi.

Adəti ola şəhadət söyləmək,

Taŋrıyı, peyğəmbəri yad eyləmək.

Şayəd ola qılduği dəmdə səvab.

Kim, bəşarətlə irişə fəthi-bab.

Cürm edicək dəxi istiğfar edə,

Qəmlü olub tövbəyi təkrar edə.

Həm nəmazin qəsr edə qılqac səfər.

Yeyə orucın bəəmri-dadgər.

Ümmətim içində anlardır güzin

Verə bu xislətlərə ol kəndözin.

Dəxi dedi Mustəfavü Müctəba,

Əhmədi-Muxtarü xətmül-ənbiya.

Ümmətimiŋ şərlüsidir ol kişi,

Ne’məti içində ola təşvişi.

Ola daim ne’mətə himmətləri,

Yeməkü içmək ola ülfətləri.

Yeyələr məğrur olub dürlü təam,

Yemək-içmək ola işi bamüdam.

Söz deyicək məsxərəliq edələr,

Özlərini cümlədən yeg bilələr.

İşləri həm yericək kibr ola,

Sallanubən yeriyə onlar yola.

Qatı söyləmək ola həm pişəsi,

Xəlqə cövr etmək ola əndişəsi.

Hər kimiŋ ki bu sifətlüdir işi,

Ümmətimiŋ şərlüsidir ol kişi.

Bu güruhlər kim, Məhəmməd Mustəfa

Vəsf qıldı hər birin bixəfa.

Birinə mədh ilə təhsin eylədi,

Soŋına zəmm ilə nifrin eylədi

Ümmətin təhris edərdi taətə,

Ta olar məşğul olaydı xidmətə.

Ta ki bir dün Əhmədi-xeyrülbəşər,

Kim, rəcəb ayı idi anda məgər.

Keçmiş idi gecəniŋ nisfi yəqin.

Çıxdı əvdən ol rəsuli-pakdin.

Getdi məsciddən yaŋa qıldı nəzər,

Görə ki, heç oyanux varmı bəşər.

Məscidiŋ qapusinə yetdi rəvan,

İstima’ etdi qapudən bir zəman.

Gördi məscid bucağında ol Ömər

Kim nəmaz içində ağlar zar-zar.

Qəsdi bu Qur’anı xətm edə təmam,

İki rik’ət nafilədə vəssəlam.

Çünki Ömər oxıdı bu ayəti,

Bir dəm anda ağladı qatı-qatı:

من المومین من انفسهم و اموالهم بان لهم الجنة ان الله اشتري^

Mə’nisi bu ayətiŋ kim, ol qəni

Doğru mö’minlərdən alur nəfsini.

Malını dəx anlarıŋ alur yenə,

Cənnəti ərzani qılur dəstinə.

Malü nəfsin anlarıŋ satun alur

Kim, bəhasinə anıŋ cənnət verür.

Oxıyub bu ayəti ağlar idi,

Həsrət ilə bağrını dağlar idi.

Gözləriniŋ yaşı olurdı rəvan,

Tökülürdi ol həsr üstə əyan.

Bir zəman qıldı təvəqqüf Mustəfa,

Anıŋ əhvalını bildi bixəfa.

Bir bucağda həm yenə gördi Əli,

Kim, nəmaz içində ağlar ol vəli.

Ol dəxi Qur’anı istər xətm edə,

Kim, iki rik’ət nəmazdə, ey dədə.

Oxudı bu ayəti “həl yəstəvi”,

Oxuyub munı ki, ağlardı qəvi:

قل هل یستوی الذین یعلمون و الذین لا یعلمون^

Uşbu ayət mə’nisin bil, ey əmir,

Bilür ilən bilməyən olurmı bir?

Muni dəxi çünki bildi Mustəfa,

Gördi biz bucağdə ol kani-səfa.

Kim Məaz anda qılur idi nəmaz,

Eylər idi ağlayub Həqqə niyaz.

Ol dəxi Qur’anı xətm etmək dilər,

Kim, iki rik’ət nəmaz içrə məgər.

Surəyi likən oxımazdı təmam,

Nisfin oxur, yaxud sülsin, ey hümam.

Oxur idi anda bu tərtib ilə,

Canü dildən ağlayub tərğib ilə.

Tökülür anıŋ dəxi yaşı yenə,

Qətrə-qətrə ol həsiriŋ üstinə.

Həm yenə gördi rəsuli-bimisal.

Bir bucağdə dəxi durmışdı Bilal,

Ağlar idi ol dəxi qılub nəmaz,

Həzrəti-Həqqə edüb ərzü niyaz.

Munlarıŋ ağladüğin gördi rəsul,

Kəndü dəxi ağladı ol yerdə bol.

Çün nəmazdən fariğ oldılar qamu,

Qayıdub getdi əvə ol mahru.

Böylə gördi munları çün Mustəfa,

Şad oldı qəmdin ol kani-səfa.

Bilmədi bunlar rəsuliŋ gəldügin,

Bunlarıŋ ərzü niyazin bildügin.

Çün səbah oldı yenə fəxri-cəhan,

Məscidə gəldi, irişdi ol zəman.

Daŋ nəmazın qıldılar anda qamu,

Mustəfa ilə bilə kiçi-ulu.

Çün rəsul ilə olar qıldı nəmaz,

Oxıyub, dəvat edüb ərzü niyaz.

Çün nəmaz ilə niyaz oldı təmam,

Dutdı əshabə yüzini ol hümam.

Pəs vəzirinə buyurdı ol rəsul,

Doğru söylə imdi, ey sahibüsul.

Oxıyandə sən bu ayəti, degil

Neçün ağlardıŋ bəyan et, söyləgil.

Ya rəsulüllah, necə ağlamayım?

Ah edüb canü cigər dağlamayım?

Həqq buyurdı qullarımıŋ nəfsini

Satun almışam dedi həyyü qəni.

Zahir olsa bir quluŋ eybi əgər,

Müştərisi sahibinə rədd edər.

Ya alandan soŋra eybini bilə,

Sahibinə rədd edər ol dəx eylə.

Qorxaram alğac məni ol padşah,

Eybümə ol müttəle ola nigah.

Eybümə vaqif olandan soŋra ol,

Pəs məni rədd edə, qılmaya qəbul.

Çünki qılmaya qəbul ol Kirdigar,

Rədd edəndən soŋra olam əhli-nar.

Munuŋ içün ağlaram mən zar-zar,

Budur əhvalım ki, dedim aşikar.

Bu söziŋ üstində gəldi Cəbrail,

Hamili-vəhyi-Xuda, peyki-cəlil.

Pəs dedi ki, ya Məhmməd, söyləgil,

Ol vəzirə sən muni ərz eyləgil.

Müştəri gər bilə qulıŋ eybini,

Külli-eyb ilən qəbul etsə anı,

Anı dəxi rədd edə bilməz yəqin,

Lazım olur ki, ala anı həmin.

Qullarının eybini ol fərdi-Hu,

Pəs yaratmadın bəllidir ol qamu.

İlərüdən çün anıŋ eybin bilə,

Pəs qəbul eylər qamu eyb ilə.

Şər’ içində böylədir bilgil yəqin,

Söyləyim şimdi eşitgil, ey əmin.

Bir kişi satun alıcaq ol qulı,

Munda görgil necədir şər’in yolı.

Doquzı mə’yub, sağ olsa biri,

Anları rədd edə bilməz müştəri.

Onını dəxi qəbul etmək gərək,

Yoxsa döndərmək gərəkdir, dutma şəkk.

Yaxşısın alub, yamanın salmağı,

Şər’ caiz görməz eylə almağı

Çünki adəm qatda olmadı rəva,

Pəs anı layiq görərmi ol Xuda?!

Həqq canibinə necə layiq olur?

Həqq yanında bu necə bayıq olur?

Kim, cəmiyi-qulları alub bilə,

Yaxşısın alub, yamanın rədd qıla.

Ənbiyavü övliyanı ol Xuda

Həm şəhidlərin dəxi, ey rəhnəma,

Asi qullarilə almışdır bilə,

Diŋləgil bu nökteyi-xoş sidq ilə.

Asiyi rədd eyləyicək ol səməd,

Anları dəxi gərək kim edə rədd.

Anları xud rədd qılmaqlıq mühal,

Pəs qəbul eylər qamu biqilü qal.

Buni eşitdi rəsuli-pakdin,

Şad olub rəf’ eylədi köŋli qəmin.

Həm yenə şad oldı əshabi qamu,

Orada hazir olan kiçi-ulu.

Mustəfa döndi Əliyə söylədi,

Söyləgil sən neçün ağladıŋ,-dedi.

Pəs dedi kim, anıŋ içün ağladım,

Bağrımı həsrət odilə dağladım.

Həqq buyurdı kim, bilür eylə yəqin,

Bilmən olmaz bərabər, ey əmin.

Atamız Adəmi-Səfiüllah var,

Qamulərdən ol bilici ixtiyar.

Bizdə anıŋ kimi qüdrət yoxdur,

Elmi anıŋ qamulardan çoxdur.

Pəs anıŋla biz necə bir oləvüz?

Lazım oldı biz ki, tövbə edəvüz.

Cəbrail dedi yenə, ya Mustəfa,

Olmasun qəmgin bu işdən Murtəza.

Bil ki, ayət mə’nisi böylə degül,

Kim, Əli fikr eyləmişdir, ya rəsul.

Bil bu ayətdən murad, ey pakdin,

Mö’min ilə kafir oldı, bil yəqin,

Kim, bilənlər əhli-iman oldılar,

Canü dildən xoş müsəlman oldılar.

Bilməyənlər bəlkə kafirlərdürür,

Dünyəvü üqbadə əbtərlərdürür.

Daŋla məhşərdə olar, ey pakdin,

İkisi olmaz bərabər, bil yəqin.

Nişə kim, kəffar qövmi sərbəsər,

Kim qoyarlar cümlə xac ögində sər.

Xaca tapmaqdır olarıŋ pişəsi,

Bütpərəstlik oldı pəs əndişəsi.

Taŋrıya çünki inanmaya olar,

Məhşərə həm dəxi münkir olalar.

Mö’min olan qullar ilə Tanrıya

Gecəvü gündüz qamusi biriya.

Durmadın dilində zikri-Allah ola,

Virdi- “la ilahə illəllah” ola.

Çünki xeyri işləyəndə şad ola,

Qayqudən ol dəmdə bil azad ola.

Həm günah edəndə istiğfar edə,

Çox nədamət birlə ahü zar edə.

Hər kişidə kim, olursa bu xisal,

Yarlığar məhşərdə anı bizəval.

Lacərəm pəs kafir ilə bil yəqin,

Əhli-islam olmaya bir, ey əmin.

Anlarıŋ yeri olur idi damu,

Əhli-cənnət ola mö’minlər qamu.

Cümlə mö’min qullarıŋ sən, ya İlah,

Cənnət eylə məskənin, ey padşah.


ƏL-HƏDİSÜS-SALİS VƏS-SƏLASUN