HƏZİNİ “HƏDİSİ-ƏRBƏİN” TƏRCÜMƏSİ
§ 3. Tərcümənin ideya - məzmun xüsusiyyətləri
Yüklə 3,06 Mb.
|
|
§ 3. Tərcümənin ideya - məzmun xüsusiyyətləri
Yuxarıda qeyd etdiyimiz kimi, “Qırx hədis” toplularının, o cümlədən tədqiqat obyektimiz olan Həzininin “Hədisi - ərbəin” tərcüməsinin əsas məzmununu islam prinsipləri, onun təməl bilgiləri təşkil edir. Bu mənada, təbii ki, tərcümədəki hədislərin hər biri ilk növbədə dini məzmun daşıyır. Bununla yanaşı, tərcümənin ideya - məzmun xüsusiyyətləri sırasında didaktika məsələləri, əxlaqi - tərbiyəvi fikirlərin təbliği də bu və ya digər dərəcədə özünü göstərir . Bu cəhət xüsusilə də hədislərin məzmununa uyğun olaraq verilən kiçikhəcmli mənzum hekayətlərdə daha qabarıq şəkildə özünü göstərir. Fikrimizə əyani sübut olaraq tərcümədəki ilk on hədisə və onlara qoşulan mənzum hekayətlərin qısa məzmununa nəzər salaq. Tərcümədəki birinci hədis Abdullah bin Ömərin dilindən söylənilir və dilimizdə belə səslənir: “Allah rəhm edənlərə rəhm edər. Yerdə olanlara rəhm edin ki, göydə olan [Allah] da sizə rəhm etsin”. Göründüyü kimi, elə hədisin özü ilk növbədə didaktik - nəsihətamiz məzmunu ilə diqqəti çəkir: insanları həyatda rəhmli, mərhəmətli olmağa, yaranmışlara mehriban davranmağa səsləyir. Hədisin məzmununa uyğun olaraq tərcümədə aşağıdakı iki mənzum hekayə verilmişdir: Birinci hekayə xəlifə Ömər (ə.) haqqındadır: Bir dəfə bir uşağın əlində sərçə görən Ömər uşağa pul verərək quşu azad edir. Xəlifə dünyadan köçdükdən sonra bir nəfər onu yuxuda görərək vəziyyətini soruşur. Xəlifə Mədinədə olarkən bir dəfə bir sərçəni uşaqdan satın alaraq azad etdiyi üçün Allahın mərhəmətini qazandığını bildirir. Beləliklə, hekayədə insanlara hər bir canlıya qarşı rəhmli olmaq fikri aşılanır. İkinci hekayətdə də eyni fikir aşılanır: Bəni - İsraildə aclıq zamanı qum təpəsini görən bir zahidin ürəyindən keçir ki, kaş bu təpə un təpəsi olaydı və mən onu aclara verəydim. Allah - taala bu xeyirxah niyyətinə görə zahidə o dünyada öz lütf və rəhmini əsirgəmir. Göründüyü kimi, bu hədisdə dünyəvi məzmunla dini məzmun çülğaşır və bir - birini uğurla tamamlayır. Tərcümədəki ikinci hədisi söyləyən İbn Məsuddur. Hədisdə deyilir: “Allahın rəhmətinə (düz yola) qayıdan günahkar Allahdan ümidini üzən abiddən [Allaha] daha yaxındır”. Bu hədis ilk növbədə dini məzmun daşıyır: Allaha ümid bəsləmək fikrini aşılayır. Bununla belə, burada dünyəvi məzmun ünsürləri də yox deyildir: insan həyatda ümidlə yaşamalıdır. Bu hədisdə onun məzmunu ilə bağlı üç mənzum hekayə vardır. Birinci hekayədə hamını qorxudan bir pozğuntəbiətli kişidən danışılır. Həyatda etdiyi əməllərinə görə Allah - taala ona axirətdə cəzasını verir. İkinci hekayə də bir kişinin həyatından bəhs edir: Bir nəfər ölərkən meyitinin yandırılmasını vəsiyyət edir. Allah - taala ondan vəsiyyətinin səbəbini soruşduqda o, belə cavab verir: Tanrı qorxusundan bu vəsiyyəti etdim. Allah qorxusu ilə yaşadığı üçün həmin şəxş axirətdə Tanrı məhəmətini qazanır. Üçüncü hekayədə Musa peyğəmbər zamanı yaşamış pozğun bir insanın ölərkən kimsə tərəfindən dəfn edilmədiyi göstərilir. Allah - taala Musa peyğəmbərə vəhy göndərərək əmr edir ki, gedib o qulunu layiqincə dəfn etsin. Musa həmin şəxsin pozğun olduğunu deyir. Allah isə peyğəmbərinə buyurur ki, o, ölüm zamanı rəhm istədiyi üçün bağışlanıbdır. Göründüyü kimi, bu hədisdəki hekayələr dini məzmunlu olsa da, hər halda bunlarda əxlaq - tərbiyə ilə bağlı fikirlər də öz əksini tapmışdır.
Birinci hekayə daha çox əxlaqi - tərbiyəvi məzmun daşıyır. Burada qocalara hörmət və ehtiram bəsləməyin zəruriliyi vurğulanır: İmam Əli (ə.) bir dəfə məscidə gedərkən ondan qabaqda yolla gedən bir qocanı ötüb keçməyi özünə rəva bilmir və bu hərəkəti ilə Allahın lütfünə sahib olur. İkinci hekayə də ilk növbədə əxlaqi - tərbiyəvi məzmunu ilə yadda qalır. Əbu Mənsur adlı bir şeyxin rəvayətinə görə, onun qoca ustadı ölüm ayağında olarkən şagirdinə belə bir tapşırıq verir: Get, bazardan səksən yaşlı bir qul alıb gətir ki, mən onu azad edim. Bazarda belə bir qul tapılmasa da, qoca xoş niyyətinə görə Allahın lütf və mərhəmətini qazanır. Hekayənin məzmunundan göründüyü kimi, onun məzmunu və ideyası tərcümədəki ilk hədisə qoşulan ikinci hekayənin məzmunu ilə üst - üstə düşür. Dördüncü hədis isə sırf dünyəvi məzmun daşıyır: “Kim [dini] elmdən bir bab öyrənsə, axirətinə və dünyasına faydalı olar (axirətini və dünyasını qazanar). Allah ona dünya ömründən gündüzləri oruc tutmaqla, gecələri oyaq qalıb ibadət etməklə yeddi min ilin xeyrini verər”. Hədisin məzmununa uyğun olaraq, burada Məhəmməd peyğəmbərə (s.) aid daha bir məşhur hədis verilmişdir: “Mən elmin şəhəriyəm, onun qapısı isə Əlidir”. Hədis yalnız bir mənzum hekayə ilə davam etdirilir: İmam Əli (ə.) haqqındakı yuxarıdakı hədis xariciləri bərk qıcıqlandırır və onlar içərilərindən on nəfəri seçərək bu fikri təkzib etməyə çalışırlar. Xaricilərin nümayəndələri ayrı-ayrılıqda imam Əlinin (ə.) yanına gələrək ona belə bir sualla müraciət edirlər: Elm üstündür, yoxsa mal? Əli (ə.) eyni suala on müxtəlif cavab verərək sözlərinin doğruluğu üçün dəlil-sübut da gətirir, beləliklə, xaricilər hədisi qəbul etmək məcburiyyətində qalırlar. Bu hekayə əxlaqi-didaktik məzmunu ilə seçilir və böyük nəsihətamiz - tərbiyəvi əhəmiyyət daşıyır. Beşinci hədis də dünyəvi məzmunu ilə yadda qalır və əxlaqi-tərbiyəvi əhəmiyyəti ilə seçilir: “ Əgər pis bir iş tutmuşsansa, ardınca yaxşı iş görsən, günahını yuyar”. “La ilahə illəlah demək yaxşı əməllərin ən yaxşısıdır”.Bu hədisə aşağıdakı iki mənzum hekayə qoşulmuşdur: Birinci hekayədə Həccə gedən bir kişinin mərasim zamanı münacat edərək Allaha inamını əlinə aldığı yeddi daşa söyləməsi təsvir olunur. Kişi dünyasını dəyişərkən həmin yeddi daş onu cəhənnəmdən qurtararaq cənnətə yönəldir. İkinci hekayə isə dini məzmun daşıyır: Musa peyğəmbər Allaha üz tutaraq ondan bir qrup insanları oda yaxmağının səbəbini soruşur. Allah-taala isə cavabında buyurur ki, həyatda heç bir xeyri olmayan insanlar, Onu tanımayanlar öz cəzalarına çatmalıdırlar.
Kitabdakı səkkizinci hədis də sırf dini məzmun daşıyır və altıncı hədisin məzmunu ilə səsləşir. Hədisdə deyilir ki, iki cümə arasında işlənən günah cümə günündə qılınan namazla bağışlanır. Maraqlıdır ki, bu hədisdə ayrıca hekayət verilməmişdir. Doqquzuncu hədis də ilk növbədə dini məzmunu ilə yadda qalır. Hədisdə. Allaha sidq ürəklə inamdan və Yaradana olan ibadət və itaətdən ruzi verənin Tanrı olmasından danışılır. Bu hədisin məzmununa uyğun olaraq iki hekayət verilmişdir ki, onların hər ikisində Allahın istər insana, istərsə də digər canlılara verdiyi ruzidən söz açılır. Birinci hekayətdə dənizdə olan bir heyvanın dişləri arasındakı ətin bir quşun köməyilə çıxarılmasından bəhs olunur. İkinci hekayə isə İbrahim Ədhəmin həyatından götürülmüşdür. O, bir gün ovda olarkən yemək zamanı bir qarğanın süfrədən bir çörək götürərək göyə qalxmasını görür. İbrahim qarğanı izləyərək onun apardığı çörəyi dağın yamacında əli - qolu bağlı bir kişiyə verməsinin şahidi olur. İbrahim həmin kişi ilə söhbət etdikdən sonra məlum olur ki, o, tacir imiş və bir neçə gün öncə bu yerlərdən keçərkən oğrular malını aparmış, özünü isə əl qolunu bağlayaraq burada qoyub getmişlər. Bu müddətdə bir qarğanın hər gün gətirdiyi çörəklə gününü keçirirmiş. Bu hadisənin şahidi olan İbrahim Ədhəm İlahinin qüdrətinə heyran qalaraq qullarını azad edir və Kəbəyə yollanır. Beləliklə, hər iki hekayədə Allahın hər şeyə qadir olması və qullarının ruzısini müxtəlif vasitələrlə yetirməsi fikri vurğulanır. Onuncu hədis digər hədislərlə müqayisədə həcminin böyüklüyü ilə seçilir və cənnət - cəhənnəm haqqındadır. Hədisə dörd hekayə qoşulmuşdur ki, onlardan birincisi Musa peyğəmbərin cənnətlə bağlı sualına Allah - taalanın verdiyi cavabdan ibarətdir. Həcmcə nisbətən böyük olan ikinci hekayət bütünlüklə cəhənnəm əzabının təsvirinə həsr olunmuşdur: burada cəhənnəm haqqında olan ayələrin nüzul olması, Peyğəmbərin (s.) onların təsirilə ağlaması təsvir olunur. Mənsur İbn Əmmar haqqında olan üçüncü hekayət din yolunda şəhid olanların cənnətə qovulmasından bəhs olunur. Dördüncü hekayət də həcminin böyüklüyü ilə seçilir və “Behcətül - hədayiq” adlı bir qaynaqdan götürülmüşdür. Burada Peyğəmbərin (s.) ümmətlərini cəhənnəmdən xilas etmək yolları ilə bağlı dörd xəlifəyə (ə.) və Fatimə (ə.) ilə Ayişəyə (ə.) verdiyi sual və onların bu məsələ ilə bağlı verdikləri cavabdan danışılır. Hekayətlərin qısa məzmunundan da göründüyü kimi, bu hədis də sırf dini məzmun daşıyır. Bununla belə, burada cəhənnəm əzabını görməmək üçün həyatda Allaha möhkəm inam və həyatda yaxşı əməl sahibi olmaq fikri vurqulanır ki, o sonuncu məsələ əxlaqla bağlıdır. Tərcümədəki digər hədislərin isə qısaca olaraq hansı mövzularda olmasını göstərməklə kifayətlənirik. On birinci hədisdə belə bir fikir aşılanır ki, kim Allah yolunda bir şey bağışlasa, Yaradan ona əlli əvəzini verər. On ikinci hədis iman haqqındadır. Burada deyilir ki, iman sahibi olan kəs cəhənnəm əzabından qurtulur. On üçüncü hədisin məzmununa görə hər bir insan qəbirdə rahat uyumaq üçün bu dünyanı yox, axirəti düşünməlidir. On dördcü hədisdə belə bir fikir vurğulanır ki, bu dünyada pis, ya yaxşı əməl sahibi axirətdə hökmən onun sorğu – hesabını çəkəcəkdir. On beşinci hədisə görə hər bir kəsin bu dünyadakı əməlləri ölüsünə bəlli olur. On altıncı hədis “İxlas” surəsini oxumağın faydası haqqındadır. Hədisdə deyilir ki, kim bu surəni on dəfə sidqlə oxusa, heç bir günaha batmaz. On yeddinci hədis bəla və möhnətə səbir edən bəndələr haqqındadır. Hədisin məzmununa görə Allah belə bəndələrinə lütfünü əsirgəməz. On səkkizinci hədisdə insanlarla müqayisədə mələklərdə imanın daha çox olması vurqulanır. On doqquzuncu hədis imanın şərtləri və islamın rüknü, üsuli – din və fürui – din haqqındadır. İyirminci hədis günah və tövbə haqqındadır: Savab işlər günahı yox edər. Kim sidqlə tövbə etsə, Allah onun günahlarını bağışlar. İyirmi birinci hədis dünyəvi məzmun daşıyır. Hədisdə deyilir ki, birisi bir sözlə din qardaşının könlünü şad etsə, Allah dünyada bəlanı ondan uzaq edər, axirətdə isə köməyini əsirgəməz. İyirmi ikinci hədisdə deyilir: Ən çətin vəziyyətdə də Haqqa tabe olub, şükür etməlisən ki, Onun yanında yerin uca olsun. İyirmi üçüncü hədis “Ayətül – kürsi”ni oxumağın faydası haqqındadır. Hədisə görə kim yuxudan duran kimi on iki dəfə bu ayəni oxusa, Tanrı onun şeytanın şərindən qoruyar. İyirmi dördüncü hədis. Allah – taalanın ikiüzlü bəndələri haqqındadır. Hədisin məzmununa görə riyalı (ikiüzlü) qul Tanrıya yaramaz və qiyamət anında cəzasına çatar. İyirmi beşinci hədis cənnətin xüsusiyyətləri haqqındadır: İyirmi altıncı hədisdə deyilir: Səxavətli kəs cənnətə yaxın olur və insanlar tərəfindən sevilir. İyirmi yeddinci hədis qiyamət haqqındadır: Hədisdə deyilir ki, qiyamət saatında hər kəsin əməlləri kitabında görünmüş olacaq. İyirmi səkkizinci hədis pis qulun əməlləri və cəzası haqqındadır. İyirmi doqquzuncu hədisdə belə bir fikir vurğulanır ki, ölən şəxs üçün üç nəfər onun yaxşılıqı haqqında şahidlik etsə,həmin şəxs cənnəti qazanmış olar. Otuzuncu hədis də ölən şəxsin yaxşılığı barəsindədir və möminlərin şahidliyindən bəhs edir. Otuz birinci hədis namaz, zəkat, oruc və Həccin fəzilətləri haqqındadır. Otuz ikinci hədisin məzmununa görə ən yaxşı bəndə o kəsdir ki, işi daima şəhadət söyləmək olsun. Otuz üçüncü hədis cümə günü edilən qüsl və qılınan namazın fəzilətləri haqqındadır. Otuz dördüncü hədis bu dörd xüsusiyyət haqqındadır: doğruluq, şükür, həya, yaxşı xasiyyət. Otuz beşinci hədisdə deyilir: Hər kəs yatarkən üç dəfə tövbə duası oxusa, Tanrı onun günahları bağışlayar. Otuz altıncı hədis Quranın “Fatihə”, “Ayətül – kürsi” və “Ali – İmran” surəsindən iki ayətin oxunmasının fəzilətləri haqqındadır. Otuz yeddinci hədis məclisdə üç dəfə oxunması lazım olan bir dua haqqındadır. Otuz səkkizinci hədis cəhənnəmdə kafirlərin vəziyyəti haqqındadır. Otuz doqquzuncu hədis əxlaq – tərbiyə mövzusundadır və hər bir bəndənin qırx hədisə əməl etməyinin zəruiliyi haqqındadır. 1. Allaha iman gətirə; 2. hər gün beş dəfə namaz qıla; 3. zəkat verə; 4. oruc tuta; 5. Həcc ziyarətini edə; 6. hər gün on iki rikət namaz qıla; 7. ata – ananın razılığını ala; 8. yetim malını yeməyə; 9. sələm malını yeməyə; 10.şərab içməyə; 11. yalan söyləməyə; 12 zorla bir işi etməyə; 13. şəhvətə meyil etməyə; 14. qeybət etməyə; 15. (?); 16. bir müsəlmana ziyanı dəyməyə; 17. eyş – işrətlə gün keçirməyə; 18.kimsənin eybin tutmaya; 19.heç kimi inçitməyə; 20. cəhyənnəm əzabını unutmaya; 21. ara vurmaya; 22. Allaha sidqlə şükür edə; 23. bəla vaxtı səbir edə; 24. Allahin rəhmətindən ümüdünü kəsməyə; 25. alın yazısına inana; 26. şeytana uymaya; 27. dünyanı axirətdən üstün tutmaya; 28. müsəlman qardaşının ehtiyacini ödəyə; 29. din işində özündən üstün olanın hörmətini gözləyə; 30. yalan söyləməyə; 31. şeytan yolundan uzaq ola; 32. batil iş görməyə; 33. haqq sözü gizlətməyə; 34. əhli – beytinə (ailə üzvlərinə) daimə təlim – tərbiyə edə; 35. qonşusunu şad edə; 36. Allah bəndəsini söyməyə; 37. daima Allahı zikr edə; 38. gecə - gündüz Quran oxuya; 39. camaatla beş dəfə namaz qıla; 40. pislik edənə qarşı pislik etmməyə. Qırxıncı hədis məhşər günündə pis əməl sahiblərinin aqibəti haqqındadır. §4 . Həzininin “Hədisi-ərbəin” tərcüməsi”nin əlyazmalarının paleoqrafik orfoqrafik və lekstoloji tədqiqi xüsusiyyətləri Həzininin “Hədisi- ərbəin” tərcüməsinin bizə məlum üç nüsxəsi vardır. Onlardan biri Bakıda - Azərbaycan MEA Məhəmməd Füzuli adına Əlyazmalar İnstitutunda (B-2873), iki əlyazması isə Türkiyənin Ankara (Ankara Universitesi, dil ve tarih - coğrafiya fakültesi, İsmail Saib Hoca yazmaları, 738) və Bursa (Orhan kütübhanesi, 328 (yeni nr. 85) şəhərlərindəki kitabxanalarda saxlanılır. Tərcümənin Bakı nüsxəsinin əvvəlindən təxminən 1 səhifə həcmində mətn (Bursa nüsxəsi ilə müqayisədə 15 beyt), sonundan isə böyük bir hissə (26 - 40 - cı hədislər) çatışmır. Nüsxə uzun müddət yanlış olaraq Əhmədinin “Əsrarnamə” tərcüməsi hesab edilmişdir (bax: 22,156). Əlyazmanın mövcud son vərəqində Əhmədinin “Əsrarnamə” tərcüməsinin (bax 50) son səkkiz beyti yazılmışdır ki, bu da belə bir yanlış nəticəyə gətirib çıxarmışdır. Nüsxənin diqqətlə öyrənilməsi göstərdi ki, onun lap əvvəlində - mövcud 1b vərəqində əsərin adı aşağıdakı şəkildə yazılmışdır: Arayə gəldi “Hədisi-ərbəin,” Bir neçə söz nəql olundı, ey əmin. Əlyazmadakı mətnin məzmunu ilə yaxından tanışlıq da onun “Əsrarnamə” deyil, məhz “Hədisi- ərbəin”(Qırx hədis) toplusu olmasını açıq-aşkar şəkildə sübut edir. Fikrimizcə, nüsxənin mövcud sonuncu vərəqində “Əsrarnamə”nin sonluq hissəsinin yazılmasını təsadüfi hal kimi dəyərləndirmək olmaz. Çox güman ki, bu iki əsər -“Hədisi- ərbəin” və “Əsrarnamə” vaxtilə əlyazmada bir cild daxilində (məcmuə şəklində) imiş: sonradan onun böyük bir hissəsi, yəni “Hədisi- ərbəin”in son bölmələri və “Əsrarnamə”nin sonluq hissəsi istisna olmaqla, hamısı cildin ortasından düşmüş və itmişdir(əlyazma əvvəl cildsiz olmuş, son dövrdə bərpa edilmişdir). Tərcümənin Bakı nüsxəsi 46 vərəqdən ibarətdir. Mətn Avropa istehsallı krem rəngli kağızda, səliqəsiz və narın nəstəliq xəttilə iki sütunda və haşiyədə yazılmışdır. Hər səhifədə beytlərin sayı 15, haşiyədə isə əsasən 4-dür (başlıq yazılan səhifələrdə isə, təbii ki, bu rəqəm bir qədər azdır). Ölçüsü 15×19 sm-dir. Əlyazmanın katibi Şeyx Məhəmməd vəldi – Hacı Molla Əlidir. Sonda əlyazmanın sahibinin Məhəmməd Əli bin Molla Məhəmməd bin Süleyman cəmaəti – Qıraclar ( Qırçılar?) جماعت غرجلر olduğu da göstərilir. Əlyazmanın mətni 25-ci hədisə aid hekayə ilə tamamlanır. Nüsxə:
beyti ilə başlanır. Əlyazmadakı son vərəq isə aşağıdakı beyt və Quran ayəsi ilə tamamlanır:
فلا تعلم نفس ما اخفی لهم من قرة اعین جز ایماکا نوا یعملون Əlyazmanı paleoqrafik əlamətlərinə görə XVIII yüzilliyə aid etmək olar. Əlyazmanın səciyyəvi orfoqrafik xüsusiyyətlərinə gəldikdə isə, ilk növbədə qabarıq şəkildə özünü göstərən imla sabitsizliyi, daha doğrusu, bəzi sözlərin müxtəlif şəkillərdə yazılmasını qeyd etmək lazımdır. Məlum oldugu kimi, bu xüsusiyyət orta əsrlərə aid Azərbaycan - türk əlyazmalarının, demək olar ki, əksəriyyətində az və ya çox dərəcədə müşahidə olunur (bax.48, 77 - 92; 49, 31 - 45). Tərcümənin Bakı nüsxəsində, eləcə də orta yüzilliklərə aid digər Azərbaycan - türk əlyazmalarında eyni sözlərin müxtəlif qrafik variantlarını, fikrimizcə, imla sabitsizliyi ilə yanaşı, həm də sözügedən mətinlərdə dilimizin müxtəlif ləhcələrinə məxsus xüsusiyyətlərin az və çox dərəcədə öz əksini tapması ilə də izah etmək mümkündür. Fikrimizə sübut olaraq qeyd edək ki, XVI əsr Azərbaycan tərcümə abidəsi “Şühədanamə”nin yeganə əlyazmasında müasir ədəbi dilimizdə “torpaq” kimi yazılan söz dörd qrafik variantdadır: توبراق tobraq (, 201b), توبراغ tobrağ (, 236 a), توپراغ toprağ (,195 b), توفراغ tofrağ (, 195 b). Maraqlıdır ki, bu söz Həzininin “Hədisi - ərbəin” tərcüməsinin Bakı nüsxəsində də eyni vərəqdə üç müxtəlif qrafik variantda yazılmışdır: تپراقtopraq (12a), توپراخtoprax (12a), توپراغ toprağ (12a). Göründüyü kimi, bu nümunədə söz sonunda q - x - ğ hərf əvəzlənməsi, eləcə də müvafiqsəs əvəzlənməsi özünü göstərir ki, bu fonetik hadisə indi də dilimizin müxtəlif şivələri üçün səciyyəvi hal sayılır. Əlyazmanın səciyyəvi orfoqrafik xüsusiyyətləri ilə bağlı aşağıdakı faktları qeydə almışıq:
Söz sonundakı “i” səsinin hərəkə ilə ifadə olunması Nəsimi divanının əlyazmalarında (39,21), eləcə də bir sıra türk mətinlərində ( 4, 40; 9, 21, 76, 60), o cümlədən Sirazinin “Gülşəni - raz” tərcüməsində (49,38) müşahidə olunur. Prof. C. Qəhrəmanov yazır ki, bu xüsusiyyət “qədim hərəkəli yazı ənənəsi ilə” bağlıdır (9, 21). Söz sonunda “i” səsinin hərəkə ilə ifadə olunması təkcə türk mənşəli sözlərdə deyil, ümumiyyətlə, tərcümədə işlənmiş ərəb və fars mənşəli sözlərdə də özünü göstərir. Məsələn: روز- ruzi (1b), محشر اهل məşhər əhli (7b), فسادfəsadı (12 b), بعض کمسه bə’zi kimsə (1b), سباح sabahı (9 a) və s.
Yuxarıdakı nümunələr bir sıra alınma sözlərin Azərbaycan – türk dilinə uyğunlaşdırılması cəhdi kimi qəbul edilə bilər və bu prosesin qədim tarixi olduğunu sübut edir. 5. Təsirlik halın şəkilçisi bəzi sözlərdə həm نی , həm də ی şəklində ifadə olunmuşdur: قصه نی qissəni (11 b), قصی qissəyi (12 a). 6. Həmcins üzvlər arasında işlənən və nəzmdə əsasən ü kimi tələffüz olunan و və bağlayıcısı əlyazmada bir çox hallarda buraxılmışdır. Məsələn: صبح شام sübhü şam (9 b), خارخاشاک xarü xaşak (11 a), سیمزر simü zər (11 a), روزشب ruzü şəb(13 a) və s. 7. Əlyazmada bir sıra türkmənşəli sözlərin əski variantları əvəzinə onların bir növ müasirləşdirilmiş şəkildə yazılması halı da diqqəti cəlb edir. Məsələn orta əsrlərə aid türkcə mətnlərdə, bir qayda olaraq, ییکیت yigit şəklində yazılan sözü katib ایکیت igit (10 a) şəklində, eləcə də ایلرو ilərü sözünü ایرلو irəlü (10 a) qrafik variantında yazmışdır. Qeyd edək ki, sonuncu söz əlyazmada ایلرو ilərü (19 b) şəklində də yazılmışdır. 8. Orta əsrlərə aid digər Azərbaycan - türk əlyazmaları ilə müqayisədə nüsxədə “uyqu”, “çox”, “yaxmaq” (yandırmaq), “oxumaq”, “yaxın”, “axşam” və s. kimi sözlərin ق hərfi ilə deyil, “xe” hərfi ilə yazılması da diqqəti çəkir: اویخو uyxu (7 b), چوخ ( 15 a), یاخدی yaxdı (10 a), یاخین yaxın (5 a), اوخرلر oxurlar (6b), اخشام axşam (5 a). Məlum olduğu kimi, bu xüsusiyyət də Azərbaycan – türk əlyazmaları üşün daha səciyyəvi sayılır. 9. Eyni türkmənşəli sözlərin iki müxtəlif şəkildə yazılması “a” səsinin ifadədində də müşahidə olunur. Belə ki, katib bəzən “a” səsini söz ortasında bildirmək üçün ا (əlef) hərfindən istifadə etmiş, bəzən isə ümumiyyətlə onu yazıda ifadə etməmiçdir. Məsələn: قمو – قمو qamu (16 a, 15 b), قرداش – قردش qərdaş (10 a) və s. 10. Şəkilçilərin yazılışı baxımından diqqəti çəkən cəhət müasir ədəbi dilimizdə dörd variantda işlənən - lıq – lik – luq – lük şəkilçisidir. Bu şəkilçi əlyazmada dörd qrafik variantda təmsil olunmuşdur: لخ lıx, لغ lığ, لک lig və لق liq. Məsələn: شادلخدن şadlıxdan (10 b), خطبه لخدن xütbəlixdən (14 b), تاجرلخدر tacirlixdir (9a), قویملغ qoymaxlığ (3 b), شاهدلغی şahidliği (4a), برلمکلیکه birləməkligə (8b) یکلیکی yegligi (6a), اوتمکلکی ötməkligi (5b), صایرولق sayrulıq (16b), شادلقندن şadlıqından (4b) və s. Şəkilçinin yazılmasında sonda karlaşma hadisəsinin göstəricisi olan لخ variantına üstünlük verilmişdir. Tərcümənin Ankara nüsxəsi əlimizdə yoxdur. Prof. Əbdülqadir Qaraxanın verdiyi məlumata görə, bu nüsxə Bursa nüsxəsi ilə müqayisədə daha mükəmməldir və orada mütərcimin adı və tərcümə tarixi göstərilmişdir (94,60). Əlyazma 131 vərəqdən ibarətdir, ölçüsü 20×15 sm-dir. Tərcümənin Bursa nüsxəsi 121 vərəqdən ibarətdir, ölçüsü 20×13 sm – dir. Mətn iki sütunda, oxunaqlı nəstəliq xəttilə köçürülmüşdür. Başlıqlar qırmızı boya ilə yazılaraq fərqləndirilmişdir. Başlıqlar nəzərə alınmazsa, hər səhifədə sətir sayı (beytlərin sayı) 15-dir. Nüsxə tam olsa da, Bakı nüsxəsi ilə müqayisədə müəyyən hissələrdə ayrı-ayrı beytlərin, hətta bütöv parçanın buraxıldığı müəyyənləşdirilmişdir. Ə.Qaraxanın fikrincə, əlyazmada “... bazi yersiz isim, kelime ve ya kafiye değişikliği, misra və beyit düzənində ileri və gerilik, ilaveler, atlamalar da taşımaktadır. Bununla beraber bu tahriflerin heç biri eserin esas bünyesini bozabilecek kuvvette değildir”(94,60). Ankara nüsxəsindən fərqli olaraq, burada tərcümə tarixi və ondakı beytlərin sayı göstərilməmişdir. Əlyazmanın sonunda katibin adı İbrahim bin Məhəmməd kimi qeyd olunmuşsa da, köçürülmə tarixi göstərilməməsidir. Yazı xüsusiyyətlərinə görə nüsxəni XVIII yüzilliyin əvvəllərinə aid etmək olar. Əlyazmanın harada köçürülməsinə gəldikdə isə, nəştəliq xəttinin İranda və Azərbaycanda daha geniş yayıldığını nəzərə alaraq, onun Azərbaycanda hazırlandığını nəzərə almaq olar. Bu fikrə haqq qazandıran daha bir fakt tərcümədə bir neçə yerdə işlənən Ömər şəxs adının burada başqa adla əvəzlənmişdir. Məsələn, Bakı nüsxəsinin əvvəlindəki ilk hədislə bağlı hissədəki aşağıdakı beyt:
Nüsxə aşağıdakı beytlə başlanır: بسم الله الرحمن الرحیم ابتدا سنده هر ایشنک ای حکیم Yeri gəlmişkən qeyd edək ki, bu beyt istər – istəməz Nizami Gəncəvinin “Sirlər xəzinəsi” məsnəvisinin mətlə (başlanğıc) beytini yada salır: بسم الله الرحمن الرحیم هست کلید درگنج حکیم Göründüyü kimi, bu beytlərin ilk misraları eynidir (Qurandan götürülmüşdür). Həzini tərcüməsindəki ikinci misrada qafiyə olaraq işlədilən حکیم həkim sözü də eynilə “Sirlər xəzinəsi”ndəki kimidir. Bursa nüsxəsi aşağıdakı beytlə tamamlanır:
1. Bəzi sözlər nüsxədə həm م (mim), həm də ب (be) hərfləri ilə ifadə olunmuşdur. Məsələn: بن bən (3a) - من mən (6b), بنکا bana (3a) - منکا mana (2b), بوندن bundan (2a) - موندن mundan (2a), بنک bin (31b) - منک min (118b) və s. Eyni sözlərin م və ب hərfi ilə yazılması orta əsərlə aid digər türk mətnləri üçün də səçiyyəvi xüsusiyyətdir (bax: 48, 78; 87, 409 - 410; 69a, 36,39, 22). Qeyd edək ki, bu hərf əvəzlənməsində türk dilləri üçün səciyyəvi olan fonetik hadisə -b-m səslərinin əvəzlənməsi hadisəsi özünü göstərir. 2. Bəzi sözlər əlyazmada həm ت (te), həm də د (dal) hərfləri ilə yazılmışdır. Məsələn: دورت dört (101b) – دوردنک dördün (99b), قنا ت qanat (100a) – قنادلانوب qanadlanub (100b) və s. 3. Eyni sözlər həm خ(xe), həm də ق(ğaf) hərfləri ilə yazılmışdır. Məsələn: قرخqırx (114 a) - قرقqırq (114a), چوخçox (118b) – چوق çoq (73b) – اوخیوب oxıyub (96a) – اوقیوب oqıyub (95b) və s. Maraqlıdır ki, katib 10 – cu hədisdəki bir beytdə işlənən “çox - çox” mürəkkəb sayını belə yazmışdır: چوخ – چوق çox – çoq (28b). Bu hərflərin əvəzlənməsi də türkcə yazılmış digər yazılı qaynaqlarda geniş şəkildə təmsil olunmuşdur (bax:38,16;39,24;87,418-419 ). 4. Ayrı – ayrı sözlər həm ق (qaf), həm də غ (ğəyn) hərfləri ilə yazılmışdır. Məsələn: آجلق aclıq (5a) – آجلیغ aclığ (5a); بالق//بالیق balıq (27a) – بالخ balığ (26b) və s. Qeyd edək ki, bu sözlərdə “ı” səsinin ifadəsində də fərqli cəhət özunu göstərir. Belə ki, “aclıq” sözünün yazılışında “ı” səsi ifadə olunmamış, “aclığ” sözündə isə onun ifadəsi üçün ی (ya) hərfindən istifadə olunmuşdur. Eləcə də katib “balıq” sözünün iki müxtəlif qrafik variantlarından birincisində “ı” səsini ifadəsində ی hərfindən istifadə etmış, ikincisində isə onu ifadə etməmişdir. “Balığ” sözündə də katib “ı” səsini yazıda hərflə ifadə etməmişdir. 5. Ayrı –ayrı ərəb mənşəli sözlərin yazılmasında da fərqli xüsusiyyət özünü göstərir. Məsələn : دنیاده – دنیده dünyadə (121a), شهره تین şöhrətin(121a), دوزخ duzəx (45a) – دوزاخ duzax (45a) 6. Müasir ədəbi dilimizdə dörd cür yazılan – lıq, - lik,- luq, - lük şəkilçisi nüsxədə aşağıdakı qrafik variantlarda işlənmişdir: لق lıq, لیخ lıx, لیک lig. Məsələn: آجلق aclıq (5a), آجلیغ aclığ (5a), یکلیکی yegligi. 7. İstər ərəb mənşəli, istərsə də türkmənşəli sözlərdə yanaşı gələn qoşa samitlər əlyazmada əsasən iki hərflə, bəzən isə təşdid ( ّ ) işarəsi ilə ifadə olunmuşdur. Maraqlıdır ki, katib bəzən bu məqsədlə iki hərflə yanaşı, təşdiddən də istifadə etmişdir. Məsələn: دیلُُّلری dilləri (12b), یدّی yeddi (13a), اودّن oddan (3a), قولّلری qulları (3a), قلّارم qullarım (5b), ماّلو - مالّلو mallu (7a, 12b) və s. 8. “P” səsi əlyazmada əsasən پ hərfi ilə ifadə olunmuşdur. Məsələn: قوپارنک qoparın (13b), قاپورن qapudən (13b) və s. 9. “C” səsi əlyazmada eyni sözlərdə həm ج (ce), həm də چ (çe) hərfləri ilə ifadə olunmuşdur: اوج - اوچ üç (7b, 8a, 8b, 36a, 114b) 10. Bakı nüsxəsində olduğu kimi, burada da “a” sözü söz ortasında həm ا (əlif) hərfi ilə yazılmış, həm də ümumiyyətlə ifadə olunmamışdır. Məsələn: قامو - قموqamu (97b). 11. “Ə” səsi söz ortasında bir sıra sözlərdə ه(ha) hərfi ilə ifadə olunmuşdur. Məsələn: یوره کین yürəgin (35b). 12. Bakı nüsxəsində olduğu kimi, burada da bəzi əski türk sözlərinin müasirləşdirilmiş variantlarına rast gəlirik. Məsələn: ایرلو irəlü (35b). 13. Əlyazmada tərkibində “s” samiti olan ayrı – ayrı türk- mənşəli sözlərin həm س (sin), həm də ص (sad) hərfi ilə yazılması da diqqəti cəlb edir. Məsələn: سورعو - صورعو sorğu (53b – hər ikisi eyni vərəqdə), ساتارم sataram (40b) - صاتون آلدی satun aldı (41a) və s. İndi isə Həzininin “Hədisi-ərbəin” tərcüməsinin Bakı və Bursa nüsxələrinin mətnləri arasındakı mövcud fərqlərə nəzər salaq. Qeyd edək ki, bu fərqləri fonetik- orfoqrafik, qrammatik və leksik fərqlər kimi qruplaşdırmaq olar. Öncə nüsxələrdəki başlıca orfoqrafik - fonetik fərqləri nəzərdən keçirək: 1. Bursa nüsxəsində “i” səsi əsasən ی (ya) hərfi ilə ifadə olunmuşdur. Bakı nüsxəsində isə bəzi sözlərdə “i” səsi hərəkə ilə ifadə olunmuşdur. Məsələn: رحمی اولان rəhmi olan (4a) – حم النر rəhmi olan (2a). Göründüyü kimi, nümünədəki “olan” sözündə “a” səsi Bursa nüsxəsində ا (əlef) hərfi ilə ifadə olunmuş, Bakı nüsxəsində isə əlefsiz yazılmışdır. Bu sözdəki ilk səsin Bursa nüsxəsində او hərf birləşməsi ilə, Bakı nüsxəsində isə yalnız ا hərfi ilə ifadə olunması da diqqəti çəkir. Ümumiyyətlə götürdükdə Bursa nüsxəsində saitlər daha çox hərflərlə ifadə olunduğu halda, Bakı nüsxəsində isə əksinə onlar yazıda ya ümumiyyətlə ifadə olunmamış, ya da bu məqsədlə hərəkədən istifadə edilmişdir. Bu hala həm türkmənşəli, həm də ərəb və fars mənşəli sözlərdə rast gəlirik. Məsələn: نیا د “dünya” sözü əlyazmada دنیدهdünyədə şəklində yazılmışdır (4a). 2. Bursa nüsxəsində ayrı- ayrı türkmənşəli sözlərdə ط (ta) hərfi ilə yazılan bəzi sözlər Bakı nüsxəsində د (dal) hərfi ilə yazılmışdır. Məsələn: طویلدی toyladı (5b), ویلدی د doyladı (2a). Qeyd edək ki, bu söz Bakı nüsxəsində başqa bir yerdə ط (ta) hərfi ilə də yazılmışdır: ویلدی ط toyladım (36a).Prof. Ə. Dəmirçizadənin fikrincə “Kitabi - Dədə Qorqudda” “ط” hərfi “d” səsini ifadə etmək üçün də işlənmişdir (17,46, qeyd). “Hədisi- ərbəin” tərcüməsinin Bakı nüsxəsində eyni sözün həm د , həm də ط həri ilə yazılması bu fikrə haqq qazandırır. 3. Birinci şəxs təkinin əvəzliyi Bursa nüsxəsində iki şəkildə yazılmışdır: بن bən (5a), بنی bəni (6a), بنکا bana (8a), من mən (6a, 8a), منی məni (9a), منکا mana (6a, 9a) və s. Bakı nüsxəsində birinci şəxs təkinin əvəzliyi yalnız من mən şəklində yazılmışdır: من mən (3b ), منی məni (4b), منکا mana (4a) və s. “Bu” işarə əvəzliyində də oxşar hal özünü göstərir. Belə ki, bu əvəzlik adlıq halda hər iki nüsxədə eyni şəkildə بو bu kimi yazıldığı halda, onun çıxışlıq halda forması Bursa nüsxəsində بوندن bundan (8a), Bakı nüsxəsində isəموندن mundan (4a) şəklində yazılmışdır. Əvəzliyin təsirlik haldakı forması isə hər iki nüsxədə مونی munı (4b,10a) şəklindədir. 4. Bursa nüsxəsi ilə müqayisədə Bakı nüsxəsində bəzi türk - mənşəli sözlərdə dodaqlanan saitlərə üstünlük verilməsi müşahidə olunur. Məsələn, Bursa nüsxəsindəki سورالیم soralım (12a),توره لیم ک gətürəlim (12a), کوره لیم görəlim(15a), سینالیم sinayalım (18a) və s. sözləri Bakı nüsxəsində bu şəkildə yazılmışdır: صوره لوم soralum (6a), گتوره لوم gətürəlim (6a), گوره لوم görəlüm (7b), سنایالوم sınayalum (9b) və s. Birinci nümunədəki ilk hərfin fərqli olması da diqqəti çəkir. Orta çağlara aid türk mətnləri üzərindəki müşahidələr göstərir ki, bir sıra əlyazmalarda “su”, “ sonra”, “sordı” və s. sözlərdəki ilk hərf س (sin) hərfi ilə deyil, ص (sad) hərfi ilə yazılmışdır. Prof. H. Mirzəzadənin fikrincə, Azərbaycan sözlərinin orta əsrlərə aid mətnlərdə ص həfi ilə yazılması “şüursuz bir münasibətin nəticəsidir” ( 43, 33). Prof. S. Əlizadə isə əksinə hesab edir ki, katiblər ayrı-ayrı türkmənşəli sözləri şüurlu şəkildə ص hərfi ilə yazmışlar. Alim bu fikrini onunla əsaslandırır ki, “söz kökləri yazıda ، ق ، ط ، ص ح hərfi ilə başlanırsa, onlardan sonra ancaq qalın saitin gəldiyini təsəvvür etmək lazımdır”( 20,16). Bu fikrə subut olaraq qeyd edək ki, Həzininin “Hədisi- ərbəin” tərcüməsinin Bakı nüsxəsinin naməlum katibi eyni misrada işlənən qalın saitli “sorula” sözünü ص hərfi ilə, onun həmqafiyəsi olan incə saitli “sürülə” sözünü isə س hərfi ilə yazmışdır. Tərcümənin Bursa nüsxəsində isə bu qaydaya tam əməl edilməmiş, həmin tipli sözlər hər iki hərflə yazılmışdır. 5. Bursa nüsxəsində ق (gaf) hərfi ilə yazılan bəzi türk mənşəli sözlər Bakı nüsxəsində خ (xe) hərfi ilə yazılmışdır. Məsələn: اولدوقجا olduqca, ولدوقجه ا olduxca ( 7a), یایق yayaq (45) یایخ yayax (25a), ( ,14), اولساق olsaq (19); olsax اولسخ (10a), وارساق varsaq (19a); وارسخ varsax (10a), قیلدوق qılduq (39)- qıldux (21b) və s. Qeyd edək ki, Bursa nüsxəsində də bir sıra sözlərin yazılışında ق hərfi ilə müqayisədə خ hərfinə üstünlük verilmişdir. Məsələn: ویخوا uyxu (17a),خانی xanı (7a), خانسی xansı (13a), چوخ çox (19a), یوخ yox (18a), یاخدی yaxdı (19) və s. Orta yüzilliklərə aid türk mətnlərində isə bu sözlərdən çoxu əsasən ق hərfi ilə yazılmışdır: اویقو uyqu // uyku,قانی qanı, قانسی qansı və s. Qədim türk sözü olan ağça (əski pul vahidi) Bursa nüsxəsində غ (ğəyn) hərfi ilə, Bakı nüsxəsində isə yenə də خ (xe) hərfi ilə yazılmışdır: اغچنی ağçanı (41a) - اخچنی axçanı (226). 6. Bursa nüsxəsində ت (te) hərfi ilə yazılan bəzi sözlər Bakı nüsxəsində د (dal) hərfi ilə yazılmışdır: تاپدی tapdı (18a) – داپدی dapdı (9a), پنمغ تا tapınmağ (18 a) - داپماغ dapmağ (9b). Qeyd edək ki, tapmaq // tapınmaq (sitayiş etmək) feli Bursa nüsxəsində د hərfi ilə də yazılmışdır: داپمیانلر dapmayanlar (18a). 7. Bursa nüsxəsində sonda و (vav) hərfi ilə yazılan bəzi sözlər Bakı nüsxəsində ی (ya) hərfi ilə yazılmış, bəzən də i səsini bildirmək üçün hərəkədən istifadə olunmuşdur:دولو dolu (21) - دولیdolı (11a), دوغرو doğru (37), دوغری (20), کندو kəndü (7b) – کند kəndi (4a), قورو quru (22) - قوری qurı (12a) və s. Qeyd edək ki, birinci və ikinci sözu Bakı nüsxəsinin katibi sonda ی hərfi ilə də yazmışdır (1ca,12b). Bu xüsusiyyət bəzi sözlərdə söz kökünün ortasında, eləcə də sözdəyişdirici şəkilçilərdə də özünü göstərir. Məsələn: یاخون yaxun (40 a) - یاخین yaxın (22b), کوزومه gözümə (37)- کوزیمه gözimə (20b); یوزومه yüzümə (37)- یوزیمه yüzimə (20b), وزومیا özümi (42) -وزیمی ا özimi (23b), sorula سوروله (37) -صوریله sorıla (20b) və s. Sonuncu sözdə ilk səsin iki müxtəlif hərflə ifadə olunması da fərqli cəhət kimi müşahidəolunur. Burada sorulmaq / sorilmaq (soruşulmaq) felindəki saitlərin qalın olmasını nəzərə alan Bakı nüsxəsinin katibi ilk səsi ی hərfi ilə yazmışdır. Lakin bu qaydaya hər iki nüsxədə tam əməl edilmişdir. 8. Bursa nüsxəsində sonda və ortada ا (əlef) hərfi ilə yazılan bəzi sözlər Bakı nüsxəsində ه (ha) hərfi ilə yazılmışdır. اوجا uca (24) - وجها ucə (13a) یرادرسن yaradırsan (25) - یاره درسنک yarədürsən ( 14a). Nüsxələrdə bu halın əksi də müşahidə olunur, yəni Bakı nüsxəsində söz ortasında yazılan ا(əlef) hərfinin əvəzinə Bursa nüsxəsində ه (ha) hərfindən istifadə olunmuşdur: باغشلادم bağışladım (14b) - باغشله دیم bağışladım (25a).Bu fakta əsasən düşünmək olar ki, ه hərfi əlyazmada həm “ə”, həm də “a” səsini ifadə edir. Bu xüsusiyyət orta yüzilliklərə aid digər Azərbaycan - türk əlyazmalarında da özünü göstərir (bax : 48,73;49,42-44). 9. Hər iki nüsxədə özünü göstərən maraqlı xüsusiyyətlərdən biri də bəzi ərəb və fars mənşəli sözlərin fərqli şəkildə yazılmasıdır. Məlum olduğu kimi, türkcə mətnlərdə işlənən ərəb və fars mənşəli sözlər, bir qayda olaraq, sabit şəkildə yazılır. Onların orfoqrafiyasında heç bir sərbəstliyə və ya dəyişikliyə yol verilmir. “Hədisi- ərbəin” tərcüməsinin hər iki nüsxəsində isə bəzən bu qaydaya əməl olunmur. Məsələn, دشمن (doşmən) kimi yazılan fars mənşəli “düşmən” sözü Bursa nüsxəsində دوشمن düşmən (11a) şəklində, Bakı nüsxəsində isəشمان د düşman (6b) şəklində yazılmışdır. Bakı nüsxəsindəki bu nümunədə dilimizin qərb qrupu şivələrinin xüsusiyyəti (bax:9,5) özünü göstərir. Maraqlıdır ki, Yusif Məddahin “Vərqa və Gülşah” poemasının Bakı nüsxəsində də دشمنsözü دوشمان kimi yazılmışdır ( 40 ,43). Buna əsasən bu nüsxələrin eyni bölgədə hazırlanmasını düşünmək olar. Yenə də fars mənşəli وزخد duzəx (cəhənnəm) sözü tərcümənin Bakı nüsxəsində دوزاخ duzax şəklində yazılmışır. Qeyd edək ki, bu söz Bakı nüsxəsində, bir qayda olaraq, وزخد şəklində yazılmışdır (26 b). Nüsxələrdə ərəb mənşəli bir sözün yazılışında da fərqli cəhət müşahidə olunur: خدمت xidmət ( ??? ) خذمت - xizmət ( ??? ). Göründüyü kimi, bu nümunədə d-z əvəzlənməsi özünü göstərir. Qeyd edək ki, “xidmət” sözünün ذ (zal) hərfi ilə yazılışı daha arxaik forma sayılır. Bu fakta əsasən tərcümənin Bakı nüsxəsinin daha qədim əlyazmadan köçürüldüyünü düşünmək olar. 10. Nüsxələrdə türkmənşəli sözlərdə “g” səsinin “y” səsi ilə əvəzlənməsi yalnız bir sözdə müşahidə olunur: Bakı nüsxəsində: کنه genə , Bursa nüsxəsində: ینه yenə . Qeyd edək ki, burada y-g əvəzlənməsi özünü göstərir. Eyni sözün nümunəsində bu fonetik hadisə dilimizin qərb şivələrində qeydə alınmışdır (9,35). Nüsxələrdə özünü göstərən qrammatik fərqlər isə aşağıdakılardır. 1. İsmin təsirlik hal şəkilçisi Bursa nüsxəsində bir sıra sözlərdə əsasən یی - yı , - yi şəklində ( دوۀ dəvəyi - 41a, قاپیی qapıyı (14 b), فاطمۀ Fatiməyi (30b), Bakı nüsxəsində isə əsasən نی -nı, - ni formasındadır ( دوه نی) dəvəni ( 20b) قاپونی qapunu (8 a), فاطمه نی Fatiməni (16 b) və s. Məlum olduğu kimi, təsirlik halin birinci variantı dilimizin qərb qrupu şivələri üçün daha səciyyəvidir ( 9,76). Qeyd edək ki, bu xüsusiyyət ötəri səciyyə daşıyır. Belə ki, bəzi eyni sözlərdə katiblər eyni şəkilçidən istifadə ediblər. Məsələn: دوه نی dəvəni ( 23 a, 41 a). 2. Yenə də ismin təsirlik hal şəkilçisi Bursa nüsxəsində bir sıra sözlərdə əsasən ی - ı,-i şəklindədir: Məsələn ایشمی işimi ( ) جرممی cürmimi (10 a), قولومی qulamı (14b) حاجتی hacətimi (38 a). Bakı nüsxəsində isə təsirlik halın daha əski formasına rast gəlirik. Məsələn: ایشمنی işimni (41 a), جرممنی cürmimni (4 b) قولومنی qulumni (8 a), حاجتمنی hacətimni ( 21 a) və s. Bu xüsusiyyət orta yüzilliklərə aid digər Azərbaycan yazılı abidələrində də müşahidə olunur ( 33,55). Nüsxələrdə bəzi eyni sözlərin yönlük və yerlik hallarda işlənməsi də diqqəti çəkir. Məsələn, Bakı nüsxəsindəki: “Ümmətini damudə qoyub gedən” (27 a) misrasındakı داموده “damudə” sözü Bursa nüsxəsində دامویه“damuyə” (48 b - 49) şəklindədir. Eyni sözdə işlənən nisbət (mənsubiyyət) şəkilçisində də fərqli cəhət müşahidə olunur: قولاغیمه qulağıma (24 a) - قولاغومه qulağuma (43 b). Bu nümunədə ı- u əvəzlənməsi özünü ğöstərir. Bu səs, eləcə də hərf əvəzlənməsi daha bir şəkilçidə - felin qayıdış növünün morfoloji əlamət olan - ın, -in, -un, -ün şəkilçisində müşahidə olunur. Yenə də Bakı nüsxəsində bu məsələdə dodaqlanmayan saitlərə, Bursa nüsxəsində isə dodaqlanan saitlərə üstünlük verilmişdir: گورینور görinür (25 b) – گورنورgörünür (46 a). Çıxışlıq hal şəkilçisinin işlədilməşində də nüsxələrdə müəyyən fərq özünü göstərir. Məsələn: مندن məndən (35 b) - مندین məndin (64 b), جمله دن cümlədən (2 a) - ه دینجمل cümlədin (1 a). Ön sözü isə hər iki nüsxədə çıxışlıq halda اوکدین öndin şəklindədir ( 2 a, 1a ). Bununla belə, hər iki nüsxədə çıxışlıq halın şəkilçisi daha çox ن د - dan, - dən şəklində işlənmişdir və ayrı - ayrı sözlərdə təsadüf edilən ین د - din şəkilçisini cağatay dilinin, xüsusilə də böyük özbək şairi Əlişir Nəvai dilinin təsiri kimi qəbul etmək olar. Maraqlıdır ki, XVI əsr tərcümə abidəsi “Şühadanamə”də yalnız şeir parçalarında çıxışlıq halda işlənən bəzi sözlərdə یند şəkilçisi işlənmişdir (bax: 19 a). Nüsxələrdə feli bağlamanın işlədilməsində də müəyyən fərqlər müşahidə olunur. Məsələn, Bakı nüsxəsindəki:
Nüsxələrdə eyni misrada ayrı-ayrı fellərin müxtəlif zamanlarda işlənməsi də diqqəti cəlb edir. Məsələn: Oda tapınmışdı anlar sübhü şam (18a)- misrasında olan fel nəqli keçmiş zamanın hekayəsində olduğu halda, Bakı nüsxəsində bu fel indiki zamanın hekayəsindədir: Oda daparlardı anlar sübhü şam (9b). Nüsxələrdə felin əmr şəklinin işlənməsində də müəyyən fərqli cəhət özünü göstərir. Məsələn, Bakı nüsxəsində əmr şəkli əsasən - gil şəkilçisi formasındadır: انکله کل anləgil (19b). Bursa nüsxəsində isə bu söz انکله کیلن anləgilən (35a) şəklindədir. Birgəlik bildirən ilə qoşması Bursa nüsxəsində çağdaş ədəbi dilimizdə olduğu kimi əsasən sözlərə bitişik yazılaraq لا - la, - lə şəklində işlənmişdir: الیله əlilə (10a), آنلا رایله anlar ilə (9a). Bakı nüsxəsində isə bu qoşma, bir qayda olaraq ایلن ilən şəklindədir: الیلن əlilən (5a), نلرنکلنا anlarınlan (46). Nüsxələrdəki leksik fərqlər orfoqrafik-fonetik və qrammatik fərqlərlə müqayisədə daha çoxdur və tekstoloji səciyyə daşıyır. Başlıca olaraq sinonimlərə, yaxınmənalı sözlərə, eləcə də eyni sözün müxtəlif hal və şəkillərinə aid olan bu fərqlər, əksər hallarda, tərcümənin məzmununu və ya ondakı ayrı-ayrı parçaların mənasını dəyişdirəcək səviyyədə deyil və daha çox üslubi məqamlarla bağlıdır. Bu fərqlər sırasında elələri də vardır ki, onlar fonetik-orfoqrafik səciyyə daşıyır. Məsələn, klassik mətnlərdə, bir qayda olaraq ییل yıl (il) şəklində yazılan isim Bursa nüsxəsində əsasən ییل şəklində (bəzən də یلا formasında ), Bakı nüsxəsində isə əksinə, əsasən, یلا il şəklindədir. یکرمی yigirmi sözünün (17) Bakı nüsxəsində ایکرمی igirmi (8) şəklndə yazılması da bu qəbildən olan fərqlər sırasındadır. Və ya “söylədi” feli hər iki nüsxədə əsasən سویلدی şəklində olduğu halda, Bakı nüsxəsində bəzən سولدی sölədi (8b) şəklində də yazılmışdır. Nüsxələrdəki leksik fərqlər sırasında sinonim sözlərin əvəzlənməsi başlıca yer tutur. Bu qəbildən olan sözlərdən bir neçəsi türkmənşəli sözün onun sinonimi olan ərəb və ya fars mənşəli sözlə əvəzlənməsidir. Məsələn, Bakı nüsxəsindəki: Dörd ülişdən birini qıldım qəbul - beytindəki (20a) qədim türk sözü “üliş” leksemini Bursa nüsxəsinin katibi onun sinonimi olan fars mənşəli “bəxş” (pay) sözü ilə əvəz etmişdir (36a). Bursa nüsxəsinin katibi həmçinin Bakı nüsxəsində bir beytdə işlənən “uçmaq” sözünü onun ərəbcə qarşılığı olan “cənnət” sözü ilə əvəzləmişdir.Nüsxələrdə bu halın əksi də özünü göstərir. Belə ki, Bakı nüsxəsindəki fars mənşəli şəmşir (20) sözünün əvəzində Bursa nüsxəsində türkmənşəli qılıc (35b) sözü işlənmişdir. Tərcümənin sözügedən nüsxələrində aşağıdakı sinonim sözlər də əvəzlənmişdir.Bakı nüsxəsində imdi (2b), Bursa nüsxəsində şimdi (4a) və bu qayda ilə: nəstə (11) - nəsnə 20, qaldırılar 3a- durğuzdılar (6a), ir fəryadimizə (27a) - yet fəryadimizə (49a), qatına (22a) - yanına (40a), dilədi (9a) - istədi (4a), anların dedügitək (4a) - anların dedügi kibi (9a), ilətübən (21a) - gətürüb (38a), çönüb (14a) - çizginüb (25a), çox (46a) – yogüş (76a) və s. Nümunələrdən göründüyü kimi, Bakı nüsxəsində işlənən “irmək”, “ilətmək”, “qat” (yan) sözləri türk dillərinin daha əski qatlarını əks etdirir. Bursa nüsxəsində bu sözlərin əvəzində müvafiq olaraq “yetmək” (çatmaq), “gətürmək”, “yan” sözləri işlənmişdir ki, birincilərlə müqayisədə ikincilər müasir ədəbi dilimiz üçün ümumişlək sözlər sayılır. Bu məsələ ilə bağli qeyd edək ki, mətnsünaslıqda katiblərin, adətən, köçürdükləri mətnə müdaxilə etdikləri, müəyyən sözləri dəyişdirdikləri məlumdur. Bu mənada yuxarıdakı sinonimlərdən ikinciləri məhz Bursa nüsxəsi katibinin mətnə müdaxiləsinin nəticəsi kimi qəbul etmək olar. Əlbəttə, bunu qəti şəkildə söyləmək bir qədər çətindir, çünki tərcümənin qədim nüsxələri, daha doğrusu mütərcimin qələmindən çıxan mətn əldə yoxdur. Hər halda tərcümənin bu iki nüsxəsindəki yuxarıdakı leksik fərqlər, təbii ki, katiblərin “fəaliyyətinin” nəticəsidir və birincilər orta yüzilliklərə aid Azərbaycan - türk mətnləri üçün daha səciyyəvi leksik vahidlər olduğu üçün məhz onların müəllif (mütərcim) nüsxəsində olması ehtimalı daha böyükdür. Nüsxələrdəki leksik fərqlərdən bir qrupu da sinonim olmasalar da, mənaca yaxın olan sözlərin işlədilməsi ilə bağlidir. Məsələn, Bakı nüsxəsindəki:
Bu qəbildən olan daha bir nümunəyə nəzər salaq. Bakı nüsxəsindəki: Kim qızıl - altunmıdır, yoxsa gümüş, Ya nüqrəmidür, dəmürmi, nə imiş? beytindəki (32b) “nüqrəmidür” (gümüşmüdür) sözünün əvəzində Bursa nüsxəsində “paqırmıdır” (mismi) sözü işlənmişdir. Nümunənin birincisi misrasında, göründüyü kimi qızıl - altun sinonim sözləri qoşa işlənmişdir. Buna əsasən düşünmək olar ki, mütərcim nüsxəsində də ikinci misradakı ərəb mənşəli “nüqrə” (gümüş) sözü bu qayda ilə türkmənşəli “gümüş” sözünün sinonimi kimi işlənibmiş. Bursa nüsxəsindəki “paqır” sözü isə türk mənşəlidir, “mis” deməkdir. Bu varianta da üstünlük vermək olar, çünki ikinci misrada “paqır”dan sonra “dəmür” ismi də işlənmişdir. Hər halda bu nümunədə iki yaxın mənalı söz fərqli variant yaratmışdır. Daha bir leksik nüsxə fərqini nəzərdən keçirək. Bakı nüsxəsindəki: Yoxsa zöhdindənmi buldun şəfqəti, Kim sana oldı Xudanın rəhməti - beyti (2b) Bursa nüsxəsində belədir: Yoxsa rəhmətindənmi buldun şəfqəti, Kim, sana oldı Xudanın hörməti (5b). Bu nümunənin həm birincisi, həm də ikincisi nüsxəsində fərqli variant var: zöhdindənmi - zəhmətindənmi, rəhməti - hörməti. Fikrimizcə, birinci nümunə düzgün variant sayıla bilər. Birincisi, Bursa nüsxəsindəki “rəhmətindənmi” sözünə görə beytin vəzni pozulur, ikincisi isə, bu söz məzmunda müəyyən dolaşıqlıq yaradır, çünki “zöhddən” (pəhrizkarlıqdan, ibadətdən) şəfqət qazanılar. Bursa nüsxəsindəki ikinci misradakı “hörmət” sözü də yerində işlənməmişdir. Allahın insana “hörməti” yox “rəhməti” olar. Fikrimizcə, bu nümunəni də mənalarında müəyyən qədər yaxınlıq olan sözlər qrupuna aid etmək olar. Bu qəbildən olan nüsxə fərqlərindən biri də Bakı nüsxəsində bir beytdə işlənən “qaranqu yerdə” (2) birləşməsindəki ikinci tərəfin Bursa “evdə” (6) sözü ilə əvəzlənməsidir. Kontekstdən çıxış edərək Bursa Bakı nüsxəsinə üstünlük vermək olar. Həmin birləşmə işlənən beyt Bakı nüsxəsində bu şəkildədir: Çün məni qəbrə qoyub getdilər, Qaranqu yerdə məni tərk etdilər (2b). Burada söhbət ölünün basdırılmasından getdiyi üçün “yerdə” sözü “evdə” sözü ilə müqayisədə daha məntiqi və düzgündür. Deməli, ikinci variantı yaxın mənalı söz qrupu olaraq mətnə katib müdaxiləsinin nəticəsi kimi qəbul etmək məqsədəuyğundur. Nüsxədəki leksik fərqlərin bir qismini də eyni sözlərin müxtəlif çalar və şəkillərdə işlədilməsi kimi dəyərləndirmək olar. Məsələn, Bakı nüsxəsindəki: On iki yerdə yamamışdır ana, Xurma yaprağindan ol fəxrün – nisa- beytindəki (17b ) “yamamışdır” sözünün əvəzində Bursa nüsxəsində “yama urmış” sözü işlənmişdir (31a). Beytin məzmununa, xüsusilə də ana (ona) sözünə görə Bursa nüsxəsindəki “yama urmış” variantını düzgün saymaq olar. Hər halda bu nümunədəki fərqi eyni məzmunlu sözün iki müxtəlif çalar və şəkli kimi qəbul etmək lazım gəlir. Aşağıdakı nümunədə isə “görmək” feli iki müxtəlif şəkildə işlənmişdir. Həqq - təala görəyim versün cəza (19a). Həqq - təala görəlim versün cəza (35a). Burada fərqli variant olan “görəyim” və “görəlim” sözləri “gör” felinin iki müxtəlif şəklindədir: hər iki variant əmr şəklində olsa da, onların qəbul etdiyi səkilçi fərqlidir. Bizcə, birinci nümunədəki variant daha məntiqi və uğürludur. Yazılışca bir - birinə oxşar sözlərdən ibarət olan leksik fərqlər də nüsxələrdə az deyildir. Belə sözlər fars və ərəb mənşəlidir, lakin sinonim və ya yaxın mənalı sözlər deyil. Məsələn, Bakı nüsxəsindəki: Pəs əl urdı ol mübarək başına, Qərqə qıldı çeşmini göz yaşına (17b)- nümunəsində işlənən çeşmini sözü Bursa nüsxəsində cismini şəklindədir (30b). Aydındır ki, burada Bursa nüsxəsinin katibi açıq - aşkar yanlışlığa yol vermişdir, çünki cism (bədən) yox, ceşm (göz) göz yaşı ilə dolar. Daha bir nümunəyə nəzər salaq.Bakı nüsxəsindəki: Kim içi dolu əzab idi anın, Möhnətü xövfü iqab idi anın - beytindəki (19b), iqab (daha çox “üqubət” şəklində işlənir: əzab, əziyyət, cəza, işgəncə, deməkdir) sözünü Bursa nüsxəsinin katibi “itab” (danlaq, qınaq, məzəmət) sözü ilə əvəzləmişdir. Qeyd edək ki, ərəb mənşəli bu sözlər yazılışca bir- birinə çox oxşardır: عقا ب (iqab) -عتا ب (itab). Beytin məzmunundan da göründüyü kimi, burada “iqab” sözü yerində işlənməmişdir, çünki beytdə məhz əzab - əziyyətdən, işgəncədən söhbət gedir (beyt tərcümədə cəhənnəmin təsviri ilə bağlı hissədəndir). Görünür, Bursa nüsxəsinin katibi bu sözün mənasını anlamamış ( عقا ب sözü ilə omoqraf olan عقا ب oğab sözünün mənası “qartal ”dır), ona görə də onun əvəzində daha ümumişlək olan عتا ب itab sözünü yazmışdır. Bakı nüsxəsindəki: Hər kişi kim, cənnəti arzu qılur, Gözlərinə ol xaçan uyxu alur? (16b) beytinin ikinci misrası Bursa nüsxəsində belədir: Gözlərinə pəs necə uyxu varur. (29 a) Göründüyü kimi, bu misralarda yalnız “gözlərinə” və “uyxu” sözləri eynidir, digər sözlər isə fərqlidir. Beytin ümumi məzmununa görə Bakı nüsxəsidəki variantı daha düzgün saymaq olar. Birincisi, Bakı nüsxəsindəki ilk misrada qafiyə yerində işlənən “qılur” sözü ilə “alur” sözü tam qafiyə oldugu halda, Bursa nüsxəsindəki “alur” sözünün əvəzində işlənən “varur” sözü ilə “qılur” sözü yarımçıq qafiyə yaratmışdır. İkinci isə, Bursa nüsxəsindəki variant daha məntiqi və uğurlu təsir bağışlayır: Cənnəti arzulayan yatmaz - gözlərinə yuxu almaz. Beləliklə, Həzininin “Hədisi - ərbəin” tərcüməsinin sözügedən iki əlyazmasının mətnlərinin müqayisəli təhlili onlar arasında müəyyən incə fərqli məqamlar olduğunu göstərir ki, bunlar da əsasən linvistik səciyyə daşıyır. Həmin fərqlər sırasında üslub və imla ilə bağlı xüsusiyyətlər, eləcə də qismən də olsa, dövrün müxtəlif ictimai baxışlarını əks etdirən məqamlar də vardır. Bununla belə, bu fərqli cəhətlər tərcümənin məzmununa elə bir ciddi təsir göstərəcək səviyyədə deyildir. İKİNCİ FƏSİL TƏRCÜMƏNİN LEKSİK XÜSUSİYYƏTLƏRİ Yüklə 3,06 Mb. Dostları ilə paylaş:
|