K. Bünyadzadə
Yüklə 1,76 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
Kiçik tonqalın nağılı
Ağıllı sevgi – çaya girirsən, o biri sahil görünür, çıxmaq imkanı sənə ümid verir. Dəli sevgi – dənizə girirsən, o biri tərəf görünmür və səni cəlb edən məhz bu ənginlik, sonsuzluq, səni cəlb edən – çıxa bilməmək əndişəsidir. Əbu Turxan Qarlı bir gecə. Meşənin içi ilə uzanan bir yol. Yolun kənarında xarab olmuş bir maşın və yarı yolda qalmış bir adam. O, kiçik bir tonqal qalayıb oturub kənarında: bu so- yuqda azacıq da olsa bir hərarət versin, gecənin zülmətində bir işıq salsın, kimsəsiz vəhşi meşədə bir həmdəm olsun, ürpərdici səssizlikdə tənhalığını bölüşsün deyə. Sönməsin deyə yolçu ara-sıra xırda çırpılar atır bu kiçik tonqala… yanması üçün ümid verir. Bu an bu ocaq ona hər şeydən çox doğmadır, yaxındır, onu dünyalara dəyişməz… bu an o qədər xoş, o qədər sakitdir ki, onun bitməyini heç istəmir. Amma sabah açılacaq, yolçu maşınını təmir etdirib yoluna davam edəcək, evinə – ocağının başına tələsəcək… Düşünməyəcək ki, arxada məhəbbətlə, ümidlə qaladığı kiçik bir tonqal balaca bir çırpının həsrəti ilə soyuqdan sönüb- donacaq. Bu onu narahat etmir: o, tonqala özündən heç nə verməmişdi, verdikləri ətrafda atılıb qalmış çır-çırpı idi.… O, ürəyinin hərarətini evdəki ocağı üçün saxlayırdı, ora lazım idi. - 225 - …Görəsən mənim bildiklərimi o kiçik tonqal bilsəydi, o yolçuya öz hərarətini verərdimi, onun tənhalığını bölü- şərdimi, onunla o qədər doğmalaşardımı, özünü onun bar- maq boyda quru çırpısına möhtac edərdimi?! Açıq qapı Mövlananın bir hekayəti var: «Aşiq – gəlib sevgilisinin qapısını döyür. Sevgili soruşur: – Kimdir? – Mənəm. – Get, vaxtsız gəlibsən, bura xam adamın yeri deyil. Aşiq gedir, bir müddət ayrılıq, həsrət odunda yanıb- qovrulur. Yenidən qayıdıb qapını döyür. – Kimdir? – deyə sevgili soruşur. – Sənsən. – Mənsənsə, gir içəri, məkan dardır, iki adam sığmaz». Burada düşündürücü çox məqam var. Mənim diqqətimi isə açılmayan qapı cəlb etdi. Bəzən bağlı qapı qırıq qanadların, qarşısı alınan arzu- ların rəmzi kimi təsvir edilir. Maraqlıdır, Mövlananın dediyi qapı birinci dəfədən açılsaydı nə olardı? Yəqin hələ bər- kiməmiş, sınaqdan çıxmamış kövrək bir hiss reallığın ilk təkanından yıxılardı. Hələ hisslər səviyyəsində olan bir duy- -226 - ğu başqa bir hisslə sıxışdırılıb çıxarılardı. Eşq doğulmazdı. Bağlı qapı eşq yaratdı?! Qəribə bir paradoks! Mən səni tanıyanda mənim bütün qapılarım bağlı idi. Amma heç bir eşq yox idi. Heç açarım da yox idi. Əvvəl mənə açarın yerini göstərdin. Tapanda necə sevinmişdim. Qapını açıb içəri girəndə... səni gördüm. Təəccübləndim, sonra da təəccüblənməyimə təəccübləndim – orada səndən başqası ola bilməzdi axı, oranı səndən başqa tanıyan da yox idi axı. Səni gördüm, sevindim, ancaq qapının kandarından ke- çə bilmədim. Qorxdum. Yarana biləcək eşqdən qorxdum. Elə bildim qapı açıq qalsa eşq də qorxub yaxın gəlməz. Məni yaxına çağırdın, «Sənin ruhunun məkanı bura- dır», – dedin, mən ürək eləmədim, amma çevrilib getmədim də, ...ruhum qoymadı. Elə kandarda dayanıb durdum. Zaman keçdi. Buranın doğmalığını, əzizliyini gördüm, duydum, yaşadım və... yavaş-yavaş otağın içinə girdim. Sənə addım-addım yaxınlaşdım. Necə böyük səbrin varmış! Nə mənim addımlarımı tələsdirdin, nə qalxıb qapıya yaxınlaşdın. Könül otağımın tən ortasında oturub mənim ruhumun məni sənə, daha doğrusu, məni mənə yaxın- laşdırmağına tamaşa eləyirdin. Gözü arxadakı açıq qapıda qalan bədənimin necə böyük tərəddüdlərlə ruhuma təslim olmağının müşahidəçisi idi. Yalnız hərdən arxamca qapını örtməyi xahiş edirdin: gözümü arxadan çəkmək, yad gözlərdən qorunmaq, daha ürəklə irəli yeriməyim üçün. Hər xahişdə mən bir addım geri dururdum, çünki deyilənləri bir an sonra öhdəsindən gələ bilməyəcəyim bir təhlükənin - 227 - xəbərdarlığı kimi yozurdum. Sən daha onu da tərgitdin, yalnız sevgi dolu baxışlarınla mənim gəlişimi izlədin. Artıq sənə lap yaxınlaşmışdım. Artıq nəfəsini hiss edir- dim, ürəyinin döyüntüsünü duyurdum. Əlini uzatsan mənə çatardı. Ancaq nə sən əlini uzadırdın, nə mən... İkimizin də gözü açıq qapıda idi. Onu örtmək üçün bir-birimizdən yenə aralanmalı idik. Bu daha neçə müddət ayrılıq deməkdi! Onu örtmək üçün dəhlizdəkilərlə üzləşməli idik. Bu, neçə qınağ dolu baxışların altında əzilmək deməkdi! Onu örtmək üçün yenə bədənin hökmünə düşməli idik. Bu, artıq nə qədər yol keçib yorulmuş, əldən düşmüş bir ruhun yenidən yaşanacaq tərəddüdlərdən, həyəcanlardan geri dönməmək təhlükəsi deməkdi! Allah ruhu bağlı bir məkana salmaqla ona özünüdərk, dünyanın ən gözəl hissini – eşqi yaşamaq imkanı verib. Yəqin hələ bədən qazanmamış ruhlar yerdəki ruhlara həsəd aparırlar. Bəlkə də eşq kimi bir oda düşdükləri üçün onlara yazıqları gəlir... Yüklə 1,76 Mb. Dostları ilə paylaş:
|