gapiradi.
Mansabdor shaxs uni o‘ziga yaqin olsa, u bilan xuddi nayzaning uchida turgandek, ehtiyotkorlik ila muomalada bo‘ladi. U moyil bo‘lganda ish ziddiga aylanib qolishi ham mumkinligini unutmaydi. Unga xuddi yosh bolaga muloyimlik ko‘rsatgandek muomalada bo‘ladi. Ma’suliyat aralashtirmasdan, unga yoqadigan gaplarni gapiradi. Faqat xursandchiliklarda do‘st bo‘ladiganlardan ehtiyot bo‘ladi. Chunki unday kishilar dushmanlarning dushmani bo‘ladi. Musulmon kishi molini obro‘sidan ustun qo‘ymaydi.
Majlisga kirganda avval salom beradi va o‘tirganlarning orasini yorib o‘tmaydi. Qayerda bo‘sh joy bo‘lsa, o‘sha yerga o‘tiradi. Tavoze’ ko‘rsatadi. O‘tirayotib, o‘ziga yaqin joydagilar bilan alohida so‘rashadi.
135
Yo‘l ustida o‘tirmaydi. Agar o‘tirishga muhtoj bo‘lib qolsa, ko‘zni tiyish, mazlumga, zaifga va falokatga uchraganga yordam berish, adashganga yo‘l ko‘rsatish, salomga alik olish, tilanchiga ato berish, lozim bo‘lganda amri ma’ruf, nahyi munkar qilish kabi yo‘l odobini joyiga qo‘yadi.
Ulug‘ va sharafli kishilarning suhbatida o‘tirganda g‘iybat va yolg‘ondan mutlaqo chetda bo‘ladi. Sirlarni saqlaydi. Hojatini ko‘p gapirmaydi. So‘zlarni tanlab, ehtiyot bo‘lib gapiradi. Doimo hushyor bo‘lib o‘tiradi.
Oddiy odamlar bilan o‘tirganda ularning gapiga sho‘ng‘ib ketmaydi. Ularning mish-mish va uydirmalariga unchalik e’tibor bermaydi. Beodoblik bilan aytgan lafzlariga nisbatan o‘zini bilmaganga
