www.elmler.net
-
Virtual İnternet R
esurs M
ərkəzi
Faiq Ələkbərov Milli ideologiya probleminə tarixi-fəlsəfi baxış (II hissə)
267
formalaşmasında ən yaxşı variant «mollanəsrəddinçilər»in yolu
idi. S.M.Əfəndiyev də hesab edirdi ki, Azərbaycan türk dili
ərəb-fars sözləri ilə dolu olan nə İstanbul şivəsini yamsılamalı,
nə də qədim türkcə ilə uğraşmalıdır: «Belə bir adi həqiqəti yadda
saxlamaq vacibdir ki, danışdığımız kimi yazmaq, yazdığımız
kimi
danışmaq
lazımdır»
[76,
70].
Bu,
sırf
«mollanəsrəddinçilər»in yolu idi. Bu yola yaxın mövqe
tutanlardan Hacı Kərim Sanılı da, digər bolşeviklər kimi
«mollanəsrəddinçilər»in dildə xəlqləşmək yolunun doğru
olduğuna inanmışdı [198, 18].
Maraqlıdır ki, yerli «beynəlmiləçilər» milli dilin
xalqlaşması dedikdə, xalqın danışdığı türkcəni nəzərdə tutduğu
halda, sovet ideoloqları isə xalqlaşmaq adı altında türk dilinin
əsas mahiyyətinin və məzmununun bəsitləşdirilməsi və sonralar
əvəzində, türk dilinin rus və avropa mənşəli sözlərlə
doldurulmasını qarşılarına məqsəd kimi qoymuşdular. Başqa
sözlə, S.M.Əfəndiyevin təbrincə desək, 1930-1940-cı illərdə bir
tərəfdən türk dili «ərəbçilik və farsçılıq təsirindən
müvəffəqiyyətlə azad edilir» [76, 334], digər tərəfdən fikrimizcə,
sürətlə ruslaşdırılır və beynəlmiləlləşdirilirdi. Bu baxımdan
«mollanəsrəddinçilər»in xalqa yaxın yol tutmasını əlində bayraq
edərək, onların İstanbul şivəsini və qədim türkcəni tənqid
etməsini təqdir edənlər, ancaq «Azərbaycan dili» altında bu dilin
ruslaşdırılması və avropalaşdırılması məsələsində eyni mövqe
tutmurdular. Halbuki millilik-türkçülük tərəfdarları deyil, sovet
beynəlmiləlçiləri türk dilini xalqın dilindən ayırır, onu
beynəlmiləlləşdirir və kosmopolitləşdirirdilər.
Çünki milli dil məsələsinin müzakirəsində yerli beynəl-
miləlçilər əvvəlcə dildə xalqlaşmaq-xalqın danışdığı türk dilində
milli dil yaratmaq yolu tutsalar da, 1930-cu ilin ortalarından
|