etilgan. Unda inson, hayvonlar va parrandalarning gavdasini ayrim unsurlari yordamida yaxlitlik goyasi aks ettiriladi. 1970–1990 yillar Rishton kulolchiligining rivojiga kuyidagi tamoyilni kayd kilish mumkin. Rishtonlik ustalar an’anaviy merosni astoydil e’zozlash bilan birga ancha dadillik va keskinlik bilan buyumlar shakllari talkini xamda naqshli bezaklar harakteriga uzgarishlar kiritishyapti. An’anaviy shakllarni va naqshlarni izchillik bilan tulakonli kilib kayta tiklash an’analarga so’siz rioya kilish urnini yakka tartibdagi ijodiy tashabbuskorlik, yangicha usul va naqshin bezaklar turlarini kengaytirish egallab bormokda. Har bir ijodkorning ruhiy holatii, o’zi bajarayotgan buyumida uz aksini topmasdan kolmaydi. Kishi ruhiyatini ko’tarishda esa xonaning ozodaligi, jihozlarning kulayligi muxim rol uynaydi. Kulolchilik xonasini jihozlashda haykaltaroshlik xonalarini jihozlashning umumiy koidalaridan kelib chikkan xolda jihozlash kisman bulsada foydalanish maksadga muvofikdir. Har bir asbob–uskunalar, xom–ashyolar, ko’rgazmali kurollar, talabalarning tayyor ishlari, dastgohlar, elektropechlar tartibi bilan uz joyiga kuyilmogi lozim. Kulolchilik ustaxonasida bevosita talabaning foydalanadigan maydoni 50-55 m2 bulsa, har bir talabaning ish o’rni bir–biridan 60 sm, katorlar orasida 1 m dan uzoklikda bo’lsa, harakatlanish qulay bo’ladi. Ustaxonaga tabiiy yoro’g’lik tushishini ta’minlash, buning iloji bo’lmasa, kunduzgi yorug’lik lampalari bilan ta’minlash kerak. Kulolchilik asarini yasash uchun talabadan mohir musavvirlikni, naqqoshlikni, haykaltaroshlikni talab etadi. Har bir asbob-uskunani yoki dastgohni, elektropechni, xumdonlarni ishlatishning konun–koidalari mavjud. Talabaning bu
