- Yox, usta nədən qorxacağam? - deyə Tahir həyəcanını gizlət m əyə çalışıb, ustaya ucadan cesarəüo cavab verdi. Bu anda başqa bir fəhlə də Tahirin yanında göründü. O, yuxarı qal dırılan qıfılı boruya keçirməyə başladı. - Tahir, - dedi, - səni imtahan eləyirlər. Yaxşı ki, yan yoldan qa yıtmadın. İndi, bııra bax, gör torbanı necə keçirirəm. Fəhlə danışa-danışa işini görür: - Yaxşı bax, elə çətin iş deyil, gördün? - deyirdi. Boru aşağı enməyə başladı. Arada Tahir qürrələndi. - Axı bunu eləm əyə ne var ki? Əlbəttə! Bax torba qalxır. Tut keçir! Tahir ilk dəfə qazıma borusuna əl vuranda, ovucları yapışqana bənzəyən bozumtul gil məhluluna bulaşdısa da, cəld bir hərəkətlə Öl
qıfılı boruya keçirdi. Qaldırıcı maşın onu çəkib aşağıya endirdi. Boru nun ucu quyunun ağzındakı boruya toxunanda bütün qüllo titrədi. Bu dəqiqə ayağının altından taxtaların qaçdığını güman edən Tahir, deni zə düşə biləcəyindən qorxub iki-üç dəfə udqundu. Çox keçməmiş yenə aşağıdan qalxan borunu qıfıla keçirdi və özünə yenə təsəlli verib, ayağının altını diqqətlə yoxladı. “Əşi, mən nədən qorxuram?" deyə düşünərək, bir də aşağıya baxmaq qərarına gəldi. Boruları bir-bir qıfıla keçirmək əməliyyatı bir saatdan çox çəkdi. Hava isə yavaş-yavaş qaralır, Tahirin bır az əvvəl gördüyü mavi dənizi indi havadan seçmək olmurdu. Buruğun lampaları yanında də nizə düşən işıq, Tahirlə yer arasındakı məsafənin uzunluğunu yenə onun yadına saldı. Usta Ramazan indi Tahirin gözünə dəymirdi. Bəlkə o şəhərə getmişdi? Bəlkə Tahiri tamam yadından çıxarmışdı? Bunu düşünəndə Tahirin ürəyi gizildədi. Burada hər dəqiqə ona bir gün kimi
