diyi Məlikməmməd nağılına qulaq asırdılar. Tahirin atası da burada idi. Hamı qocanı diqqətlə dinləyir, elə bil bir sözünü buraxmaqdan belə qorxurdular. Nağıl qurtaranda uşaqlar arasında kimin qoçaq olmağından söz düşdü. Onlar bəhsə girişdilər. Cəmil Tahirə dedi: “Əgər qoçaqsansa apar oxlovu qəbiristanda filən qəbrin üstünə sanc qayıt, biz də gedib yoxlayaq”. Tahir üroyində qorxuya düşdüsə də, babasının nağılların dan ruhlanaraq Özünü yığışdırdı, ayağa durdu, taxçadan oxlovu götür dü. Getmək istəyəndə, anası razı olmadı “Bircə otur yerində!” deyib, onun qolundan bərk-bərk yapışdı. Tahir atasının üzünə baxdı. O din mirdi. Tahir yoldaşlarının yanında utanmamaq üçün dartındı, anasının əlindən qopub eşiyə yönəldi. Qəbiristanla onlann evi arasında təxmi nən beş yüz addımlıq məsafə vardı. Gecə zil qaranlıqdı. Tahir yenə qorxub, yarı yoldan qayıtmaq istədisə də bunu qeyrətinə sığışdırmadı. Yüyürə-yüyürə gedib oxlovu qəbir daşının yanma sancdı və yüyürə- yüyürə do qayıtdı. O, içəri girəndə dodağı gömgöy olmuş, rəngi də kül kimi bozarmışdı. Hamı Tahirin qoçaqlığına təəccüb edirdi. Atası dedi: “Gedin yox layın!” Tahir dedi: “Təkcə Cəmil getsin”. * Tahir indiki kimi xatırlayırdı'. Cəm il qorxub getmədi. Uşaqlärm hamısı durub dəstə İlə qəbiristana yüyürüşdü. Doğrudan da Tahir ox lovu mərc gəldikləri yerə sancmışdı. Usta Ramazan, Tahirin bir neçə an tərəddüd göstərib fikrə getdi yinə yaxşı mena vermədi: “Heç nə, qorxaqmış” - deyə düşündü, amma yenə d» ondan ümidini kəsməyib soruşdu. — Hə, niyə dayandın, qorxursan? Tahir ne edəcəyini bilmirdi. Deyəsən bu dəmdə Cəmil ona güclə sezilən in c ə lir istehza ilə baxırdı. Tahir gözlərini dolandırıb yuxarıya
