uzun görünürdü. Tahirin başı üzərində yanan lampanın işığı sallanan borunu parıldadırdı. O, birdən Ramazanın sakit səsini eşidətıdə balaca uşaq kimi sevindi. Usta, Tahirə aşağı düşməyi təklif edirdi. Ancaq tahir bunu əvvəlcə zarafat bildi, elə-belə onu dolamaq üçün bu sözlə ri dediyini güman edib, camaatı bir də özünə güldürməmək üçün canı nı dişinə basıb xeyTT*gözlədi. Onsuz da bayaq fəhlələrin gülə-gülə baxdıqlarını görmüşdü. Usta onu yeno çağırdı: - Bəri düş, oğlum! Bu dəfə qoca başını yuxarı qaldırıb baxırdı, deyəsən Tahirin ürə yindəki şübhədən xəbər tutmuş, dediyi sözlərin heç də zarafat olma dığını dönə-dönə ona hiss etdirirdi. Tahir yanındakı fəhlələrdən aralandı, yerdə nəyi isə tapdalayıb qı racağından qorxan adamlar kimi, yavaş-yavaş, ehtiyatla v ə ayaqlarının altını dönə-dönə yoxlayaraq aşağı endi. İndi də hamı ona baxırdı. Tahirin üst-başı gil məhluluna bulaşıb ləkə-ləkə olmuşdu. Usta yenə də sərt baxışlarım onun üzünə dikdi: - Ən çətini bu idi, - dedi, - bir də boran qopanda səni imtahan e lə yəcəyəm . O imtahandan da çıxsan, dostumsan! Ürəyində Tahiri boyonən qocanın bu ilk sınaqdan sonra da qaşqa bağı açılmadı. O, bir yerə toplaşmış fəhlələrə üz tutdu: - Başlayın! - deyib kənara çəkildi və quyudan bir az aralı qoyul muş yekə dəmir qapağm üstündə oturub, üemisini doldurmağa
başladı. 62 Tahir ustanın durğun baxışlarından, ağır ve təmkinli hərəkətlərin dən özü barədə nə fikrə gəldiyini bilm əyə tələsdisə do, heç bir vəch- lo qocanın ürəyini oxuya bilməyib, şübhə v ə tərəddüd içində qaldı. Bu anda haradansa gəlib ustanın qarşısında dayanan bir qız, qoca ya nə isə xəbər verib geri qayıdanda, Tahirin gözünə sataşdı. Onun ha
