Koroğlu, tndi ki, gəlmisən, hazırlaş, vışkaya dırmaşacaqsan! Bu təklif Tahir üçün çox gözlənilm əz oldu. Onun on çox qorxdu ğu da elo bu idi. Usta Ramazan, yanında işləm əyə gəlon cavan şagirdləri həm işə bu cür İmtahandan keçirərdi. N ədənsə, onların cəsarətli olub-olm a dıqlarını başqa istedadlarından tez bilm əyə tələsirdi. Bu ilk imta handan çıxanları axıracan da bəyənər vo onların özgə qüsurlarını asanlıqla bağışlardı. Usta Ramazanın qənaəti belə idi: “Qoçaq oldu, sonrası düzələr” . Qoca ustanın əli Tahirin çiynino endi. O, digər əlilə qülləni göstə rib, təzə şagirdinə ürək-dirək verdi: - Qorxma, elə çotın bir iş deyil. Çıxarsan, baxıb öyrənərsən. Elə bir şey deyil. - Usta bir də başını yuxarı qaldırıb yenə qüllodoki oğla nı çağırdı. Heydər, bala, düş aşağa! Ramazan, Tahirin ürkək baxışından qorxduğunu o dəqiqə sezdi: - İstəmirsən? - deyə soruşdu. Tahir, gülümsəyib cavab verdi: - Yox, niyə ki, burada nə var ki, usta? - Elə isə qoy Heydər düşsün, sən dırmaş! N eçə yaşın var, bala? Tahir geniş açılmış qara gözlərini ustaya dikib heç özünün də x ə bəri olmadan udqundu: - On səkkizə girmişəm, usta. Qüllədəki oğlan yavaş-yavaş pillələri enib yerə düşəndə, axşam növbəsinə gəlm iş dostlarını gülə-gülə salamladı. Ramazan isə Tahirin çiynindən əlini çekib bir də qülləni göstərdi: 59 O V
- Hə, çıx görüm! İndi bu söz]er xahişdən çox emre bənzəyirdi. Doğrusu, Tahirin ürəyindəki qorxu azalmışdı. Ancaq o, bunu üzə vurmamağa çalışırdı. O birdən, uşaq vaxtı yoldaşları ilə bağladığı mərci xatırladı. Axşamdan xeyli keçmiş Tahirin yoldaşları anlarda oturub, qoca babasının söylə
