Ramazan isə dinmir, təzə şagirdini imtahan edir kimi, onun hər bir sözünə, hər bir hərəkətinə diqqət yetirirdi. O, ürəyində Tahirin bu məğrurluğunu bəyənir, onunla öz gəncliyi arasında qəribə bir bənzə- 56
yiş görürdü. Yaxşı xatırladığı moşoqqətli gənclik illərində o da hər sözü götürməz, heç bir təhqiri əvəzsiz qoymazdı. İndi iso o, Tahirdən gözlərini çəkmir, “Başı qapazlı olmaq istəməyən ıışaqdan xoşum gəlir” deyə düşünürdü, ö , özünün zəngin həyat təcrübəsindən çox gözəl bilirdi ki, belə adamlar əksər hallarda ağır söz eşitməmək üçün səliqəli olmağa çalışır, məhz qürurunun sayəsində həmişə irəlidə get m əyə və barmaqla göstərilməyə can atarlar. Qrişa özünün günahkar olduğunu ürəyində etiraf eləyirdisə de, üzdə Tahirə xor baxtr, quyunun yanında durub ustanın əmrini gözlə yirdi. Ramazan belə ixtilafları həm işə sülh yolu ilə yatırardı. İndi də yavaş-yavaş yerindən tərpənərək: - Yaxşı, yaxşı, dalaşmayın. Bölünməmiş ata malınız yoxdur ha? - deyərək, Qrişa İlə o biri fəhleyo omr verdi: - Sallayın boruları! Cavan fəhlə cəld bir hərəkətlə əlindəki açarı quyuya endiriləcək boruya keçirərək hərlədi və açarın uzun dəstəyini düz qabağında duran fəhləyə uzatdı. Borular bir-birinə bitişdi v ə sonra xırıldayaraq yavaş-yavaş quyuya enməyə başladı. Bu sadəcə əməliyyata heyrətlə tamaşa edən Tahir, hər şeyi birdən tez öyrənməyə tələsərək usta Ramazandan soruşdu: - Bu nədir belo, usta? Ramazan təzə gələn şagirdin işlə bu cür tanış olmaq istədiyini bə yəndisə də, adəti üzrə qaşqabaqlı cavab verdi: - Tələsm ə, bacıoğlu, hamısını biləcəksən. Tahir ustanın belə acıqlı cavab verməyində özünü müqəssir gördü sə de, Qnşaya dediyi sözlər üçün heç bir peşmançılıq hissi duymadı.
