- Seyran Sibirə gedəndən sonra Cavahir ağlaya-ağlaya qaldı. G ö zünün yaşını çay kimi axıtdı. Böyüklərdən kimə gedib yalvardısa da, heç kəsin ona rəhmi gəlmədi. Elə hamısı deyirdi ki, “Padşahın düşmə nidir, Allahına şükür elə ki, dar ağacından asmayıb, sürgünə yolla yıblar”. Eh, qızım, o vaxt kasıbların dostu n ə gəzirdi?.. Cavahirin hər yandan eli üzüldü, əlacı kəsilib ərinin yolunu gözlədi. Seyran gedən dən üç ay sonra bir oğlu oldu. Atnma ay keçdi, il dolandı, Seyrandan bir xəbər-etər gəlmədi. O, Seyranı düz on il gözlədi. Axırda Nikolay padşah taxtdan düşdü. Sibirin yollan açıldı. Şirmayının gözlərində sevinc qığılcımları panldadı. O, tez-tez nəfəs alıb, hadisənin xoşbəxt bir nəticə İlə qurtaracağını düşünüb ye rində qurcalandı. Tükezban isə köksünü ötürdü. Onun dodaqlarında qəmli bir təbəs süm gozindi. Bir neçə an sükut edib, kədərli və titrək səsilə nağılın sonunu danışdı. Gedənlərin çoxu qayıtdı, ancaq Seyrandan yenə do səs-soraq çıx madı... Şirmayının üzündəki inci təbəssüm yavaş-yavaş silinib getdi, göz ləri böyüdü. - ...Sən demə, yazıq Seyran qürbətdə Allah rəhmətinə gedibmiş... Tükəzban nağılım qurtardı və doluxsunmuş gözlərini məchul bir nöqtəyə zilləyib hərəkətsiz qaldı. Ona tərəf çevrilən Şirmayı, nənəsinin anq v ə solğun yanaqlarında parıldayan yaş damcılarını görüncə üzü ciddiləşdi: - Ağlama, nənə, - d e d i,-b u ki nağıldır! Ancaq sen demədin, o ya zığın günahı nə idi? Niyə onu Sibirə sürgün eləyirdilər? Tükəzban qəhərlənib udqundu. Onun boğazını nə isə ağrıdırdı. O, nəvəsinin sualına yalnız bir neçə anlıq qəmli sükutdan sonra cavab verdi. - Seyranın günahı o idi ki, işıqlı gün arzulayırdı, qızım... O istəyir
