cavan yaşında əlimizdən aldılar... H ələ Leninqrada gedəndən sonra da məni yadından çıxarmırdı. Bir neçə kərə kağız da yazmışdı. Oralara yolu düşən adamlardan da həm işə məni soruşarmış... - Ustanın yorğun gözləri doldu və o iki-üç dəfə başını tərpətdi. - Ölümündən xəbər tu tanda, azı on il qocaldım... Azərbaycana çox yaxşılıq eləmişdi... O na- mərdlər elə bil gülləni mənim ürəyimə vurdular. Ax, ona əl qaldıram gərək dara çəkəydilər! - Ustanın gözlərində qəzəb qığılcımları parıl dadı və o, havada yumruğunu düyünləyib dişini qıcıdı. - Gedək, bala gedək? Hər gün buradan keçəndə o yadıma düşür... Bu görünən bu- ruqları qazanda gecəli-gündüzlü burada olardı. A z-az adam fəhlənin dilini onun kimi bilərdi. İlk təsadüfdə Tahirə son dəroco qəzobli görünən qoca Ramazana qarşı Özünün də aydın dərk edə bilmədiyi bir ehtiram hissi oyanmağa başladı. İndi Tahirə elə gəldi ki, heç vaxt onun dünəndən bəri xəyal et diyi kimi acıqlı və kinli ola bilməz. Tahir əvvəlcə sağ tərəfində gedən Cəmilin, sonra da sol tərəfində ele bir pəncə vura-vura addımlayan usta Ramazanın üzünə zənlə baxdı. İndi Tahir hər gün rast gəldiyi adi bir insanla deyil, təcrübəli neftçi və yaxşı insanla yanaşı addımlamağı hər adama qismət olmayan bir səadət hesab edir və o, başını yana tərəf çevirib usta Ramazana baxdıqca gözləri iftixar hissilə alışıb-yanırdı. Tramvayın duracağına yetişəndə, usta Ramazan cavanlardan ayrıl malı oldu. Tahir onun uzaqlaşdığını görüb Cəm ilə tərəf döndü: . - Doğrusu, bütün gecə usta mənim ürəyimə qorxu salmışdı. Öz- özümə fikirləşirdim ki, evim yıxıldı, o məni görəndə ele bil qutuda ilanı görür. - N iyə ki? - Əşi, üzü bir dəfə də gülmədi. - Onun xasiyyəti belədir. Sən sir-sifətinə niyə baxırsan? Özündən
