www.ziyouz.com kutubxonasi
25
Shunaqa.
Birinchi dars har doimgidan qiziqarli o‘tdi. O‘qituvchi qadimiy yunonlar haqida gapirib
berdi. Kim kim bilan va nima maqsadda jang qilganini. Ular ancha puxta bo‘lishgan
ekan. Biror kattaroq ishga kirishishlaridan oldin, oqibati qanday bo‘lishi mumkinligini
bashoratchi ayoldan so‘rab bilib olarkanlar. Bu taqdir haqida ob-havoni oldindan bilib
olishday hol ekan.
Anton sinf ishidan oldin u haqida bashoratchi ayoldan so‘rab bilib olishni ko‘z oldiga
keltirdi. Hozirgina ularga so‘zlab berilgan bashoratchi ayolning ismi Kasandra ekan. U
uzun, to‘zigan sochli, nigohlari o‘tkir bo‘lgan qora kiyimli ayolni tasavvur qildi. Uning
oldida yarqirab turgan billur sharini ham. “Belgilar mos kelmayapti”, - derdi u qat’iy
ohangda. Shundan so‘ng maktabga bormasa bo‘lardi, uy vazifalarini bajarishga ham
hojat qolmasdi.
Tushlik paytida Anton onasidan so‘radi: “Birorta bashoratchi ayolni taniysanmi?” U
shunday dedi-da, o‘ychan holda ovqatini kovladi.
“Kimni?” - so‘radi Antonning onasi hayron bo‘lib.
“Haligi oldindan ayta oladigan ayolni”.
“Ha, - dedi Antonning onasi. – O‘zim ham senga oldindan aytishim mumkin-ki, agar
ovqatingni tezroq yemasang, sovib qoladi”.
Anton sanchqi bilan olgan ovqatini yana joyiga qo‘ydi. O‘sha Kasandra qila olganini
boshqalar ham qilishi mumkin demoqchimisan?”
Darhol mushukda allaqanday o‘zgarish sodir bo‘ladi. U shu paytgacha divan
burchaqidagi joyida jimgina uxlab yotgandi. Endi esa birdan o‘rnidan turib, qaddini
rostladi-da, Antonga ma’noli qarab qoldi.
“Mushukga nima bo‘ldi?” – hayratlandi Antonning onasi.
“Balki nomingni Kasandra qo‘yarmizlar?” - so‘radi Anton bu nomni urg‘u bilan talaffuz
qilgan holda. Mushuk divandan sakrab tushib, Antonning oyoqlariga suykaldi va uning
gapiga ko‘nganday bo‘lib qaradi.
“Bizning oilamizda ham bitta bashoratchi bo‘larkan-da”, - dedi Antonning onasi kinoya
bilan.
“Kasandra”. Anton haligi nomni ehtiyotkorlik bilan yana bir marta takrorladi. Mushuk
baland va Antonga tushunarli holda mirilladi: “Ha, nihoyat topding”.
SARDOR
“Yozef Blumrix qaytib kelibdi”, – dedi Antonning onasi.
“Kim?” – so‘radi Anton.
“Bir yozuvchi. U qarshimizdagi uyda turadi”.
“Hmm”, – deb qo‘ydi Anton. Yozuvchilar uni uncha qiziqtirmasdi.
“U Amerikada yashagan, - gapini davom ettirdi Antonning onasi. – Hopi hindulari
yurtida. Ular uni o‘z qabilalariga qabul qilishgan. Faxrli sardor sifatida bo‘lsa kerak. Hozir
u ular haqida kitob yozayotgan ekan”.
Anton diqqat bilan eshitdi. Hindular sardori bilan tanishishni u ko‘pdan buyon orzu
qilardi.
Janob Blumrix qanday kishi ekanligini bilish, Antonni qiziqtirib qo‘ydi. U ro‘paradagi uyni
kuzata boshladi. U yerda bir keksa, semizroq ayol yashardi. Tabiiyki, u Yozef Blumrix
emas edi. Uch farzandli yosh er-xotin. Ularni ham gumon qilib bo‘lmasdi. Yolg‘iz
yashaydigan, oddiy kiyinadigan va uyidan kam chiqadigan mo‘ysafid. “Faxrli hindu
bo‘lishga hecham yaramaydi”, - o‘yladi Anton. Baland bo‘yli, qorachadan kelgan uzun oq
sochli erkak Antonning e’tiborini boshqalardan ko‘proq o‘ziga tortdi. Uning kiyinishi ham
Anton bo’rini uchratgan kecha (qissa). Edith Shrayber-Vike
Dostları ilə paylaş: |