Microsoft Word chingiz aytmatov birinchi muallim lotin ziyouz com doc
Yüklə 183,21 Kb. Pdf görüntüsü
|
|
www.ziyouz.com kutubxonasi
25 – Ana, hozir endi jo‘nab ketasan! - dedi titroq ovoz bilan Duyshen, qo‘limni qattiq siqib. – Baxtli bo‘l, Oltinoy, o‘zingga ehtiyot bo‘l, ishqilib o‘qish payidan bo‘l... Biron javobga ham tilim bormadi, ko‘z yoshlarim bo‘g‘ib qo‘ygandi. – Yig‘lama, Oltinoy, - deb Duyshen ko‘z yoshlarimni artib qo‘ydi-da, to‘satdan bir gap esiga kelib: – Anavi biz ekkan terakchalarni, Oltinoy, men o‘zim parvarish qilaman. Omon bo‘lsang, katta odam bo‘lib kelganingda, bo‘y cho‘zib chiroyli bo‘lganini ko‘rarsan hali. Shu payt poezd ham yetib keldi, sharaq-shuruq qilib vagonlar bir-biriga urilib to‘xtadi. – Qani endi, xayrlashaylik, beri kel, manglayingdan bir o‘pay! – Duyshen meni qattiq quchoqlab peshonamdan o‘pdi. – Eson-omon bo‘l, oq yo‘l senga, baxting ochilsin, chirog‘im! Hech nimadan qo‘rqma, dadil qadam bos! Bir sakrab vagon zinapoyasiga chiqdim-da, orqamga qayrilib qaradim. Singan qo‘lini bo‘yniga osib olgan Duyshenning bilinar-bilinmas ko‘z yoshi aralash menga termulib qarab qolgani hech ko‘z oldimdan ketmaydi. Keyin menga qarab talpingan edi, shu onda poezd o‘rnidan qo‘zg‘alib jo‘nadi. – Xayr, Oltinoy! Xayr, chirog‘im! - deb qichqirdi u. – Xayr, muallim, xayr, aziz ustozim! Duyshen vagon bilan yonma-yon yugurib boraverdi, keyin orqada qoldi, bir vaqt o‘zini yana zarb bilan oldinga tashlab: – Oltinoy! - deb baqirib yubordi. Menga muhim bir gapni aytolmay qolganiga o‘ksinib baqirdi. Yuragining eng teran yeridan chiqqan bu nido hali-hali qulog‘imdan ketgan emas... Poezd tunneldan chiqib, to‘g‘ri yo‘lga tushib oldi, tobora tezlashib Qozog‘iston qir-dalalaridan meni yangi hayot sari olib ketdi... Xayr muallimim, xayr, birinchi maktabim, xayr, bolalik chog‘im, xayr, yer ostida ko‘zi ochilmay qolgan tiniq buloq singari, pinhon sof muhabbatim... Ha, Duyshen orzu qilib bizlarga tasvirlab bergan katta shaharda, derazalari katta-katta maktablarda o‘qidim. Rabfakni bitirganimdan keyin, meni Moskvaga institutga yuborishdi. Shu uzoq o‘qish yillari har gal boshimga mushkul ish tushib, umidsizlik meni yengmoqchi bo‘lib hamla qilganida, eng qiyin daqiqalarda Duyshenni ko‘z oldimga keltirardim, uning tayinlab aytgan gaplari menga madad berib, olg‘a undar, tisarilishimga qo‘ymasdi. Odamlarning bir o‘qib miyasiga quyib olgan narsalari menga juda zo‘r mashaqqatlar bilan nasib bo‘lardi. Nega deganda, menga hamma darslarni boshidan boshlashga to‘g‘ri keldi. Rabfakda o‘qib yurgan chog‘imda muallimimga maktub yuborib, unda oshkora muhabbat izhor qildim, sizni kutishga ahd qilganman, deb xabar qildim. Lekin, afsuski, xatimga javob ololmadim. Shu- shu xat yozib turishimiz ham to‘xtab qoldi. Nazarimda u o‘qishimga xalaqit bermaslik uchun mendan ham, o‘z huzur-halovatidan ham voz kechdi shekilli. Balki, bu qilgan ishi to‘g‘ridir... Ehtimol, boshqa sababi bordir?.. O‘shanda ozmuncha qon yutmadim, boshimga ne-ne xayollar kelmadi... Birinchi dissertatsiyamni Moskvada yoqladim. Men uchun bu katta jiddiy yutuq edi. Ana o‘sha yillari o‘zim o‘qish bilan ovora bo‘lib ketib, ovulga borishga hech iloj topolmadim. Shu o‘rtada urush boshlanib qoldi. Kech kuzakda Moskvadan Frunzega evakuatsiya qilinib ketayotganimizda o‘sha muallimim meni birinchi marta o‘qishga jo‘natgan stantsiyada poezddan tushib qoldim. Baxtimga, ovulimiz yonidan sovxozga o‘tib ketadigan bir arava ham uchrab qoldi. O, jondan aziz Vatanim, sen bilan og‘ir jangu jadal kunlarida uchrashish nasib bo‘ldi. Yurtimning obod bo‘lganini ko‘rib, quvondim. Yangi-yangi ovullar paydo bo‘libdi, yangi-yangi ko‘chalar ochilibdi, yangi ko‘priklar bino bo‘libdi... Lekin urush dilni siyoh qilib turibdi-da. Ovulga yaqinlashgap sari yuragim qiniga sigmay, tipirchilay berdi. Uzoqdan yangi-yangi, notanish ko‘chalar, uy va bog‘larga ko‘z tashlab kelyapman. O‘sha maktabimiz turgan tepalikka ko‘zim tushdi-yu, yuragim shuv etib ketdi – tepalikda ikki azim terak yonma-yon qad ko‘tarib, shamolda chayqalib turishibdi. Shu onda butun umrim bo‘yi «muallim» deb |