Kimyoi saodat. Abu Homid G’azzoliy
www.ziyouz.com кутубхонаси
70
olamidan farqlay olmassan. Va agar ul ahmoqlar desalar: «Bilurmizki, ruhning haqiqati yo‘q
va abadiy emas va o‘lgandan keyin ruhga ranju osoyish yetmas...» Bilgilki, ul ahmoqlar
mazohibi taboh (mazhablari vayron) bo‘libdur. Va ul toifalardan Haq taolo xabar berur:
«Vain tad’uhum ilalhuda, falan yahtadu».
Oyatning tafsiri: «Agar undasang ularni rohi rostga (haq yo‘lga) hargiz hidoyat
topmaslar». (Qahf, 57).
Va agar ul ahmoqlar aytsalarki, «Oxirat haqiqatini bilish bizlarga zarur emas, va
lekin mumkindir. Haqiqati ma’lum emas narsa uchun gumoni za’if bilan butun umr
ichida o‘zini riyozat va taqvo kunjida tutmoq bu olamning naqdinoti va
osoyishidan ko‘ngil sovutmoqning ma’nosi bo‘lmag‘ay».
Bas, ul
ahmoqlar javobida aytgaymizki, «Endi munchaga qoyil bo‘lding, bas hukmi
aql senga vojibdurki, shariat yo‘lini mahkam tutg‘aysan. Vaqtiki, xabari ulug‘ bo‘lsa, gumoni
zaif bilan undan ehtiyot bo‘lmoq lozimdur.
Chunonchi, taom yemoqni xohlasang, birov aytsaki, bu
taomga yilon zahrini sOltandir,
albatta ul taomdan qo‘lingni yig‘arsan. Agarchi yilonning zahar solmog‘i gumoni za’ifdur, bu
kishiniig yolg‘on aytmog‘i g‘olibroqdur va lekin rost bo‘lmagi mumkindur. Aytursanki bu
taomni yemasam, ochlik ranji osonroq. Agar taomni yesam, ul kishining so‘zi rost bo‘lsa
o‘lgumdur», deb bu taomni yemakdan o‘zingni tiyarsan.
Bunga o‘xshash, agar bemor bo‘lsang, agar halokat xatariga yetsang, duoxon senga
aytsaki, bir diram bergil, tumor yozib berurman, ul tumorni o‘zing birla tutsang sihhat
bo‘lursan. Va
yo munajjim aytsaki, «Oy falon burjga yetganda bu doruni ichgil». Bas,
agarchi ta’viznavis va munajjimning so‘zi yolg‘onligi g‘olib bo‘lsa ham za’if gumon bilan
achchig‘ doruni icharsan va naqsh (tumor)ni o‘zing bilan tutarsan.
Bas, hech bir oqil nazarida bir yuz yigirma to‘rt ming payg‘ambar alayhissalomning
so‘zlari, avliyo va ulamolarning ittifoqlari munajjim va ta’viznavis va tabibning so‘zidan
hargiz kam emasdur.
Vaqtiki, kimdir hisob aytsaki, bu dunyoda umring miqdori sahl - yengildur, ozdur va
abadni
mulohaza qilsa-ki, aning oxiri yo‘qdur, bas oxiratniig abadul - abad azob
uqubatidan xalos bo‘lmoq uchun bu olamda ozmi - ko‘pmi ranj, mashaqqat chekmoq
osondir, ishonmassan.
Va abadning ma’nosi uldurki, agar hamma olamdagi tariq donalarini bir joyga yig‘salar, bir
tovuqg‘a farmon bo‘lsaki, har ming yilda tariq dona.iridan birini yegay, ushbu tariqa birla
olam yuzidagi tariq donalari tamom bo‘lsa, abaddan bir lahza o‘tar. Bu borada ablah
munkirlar mutlaqo andisha qilmaslar va o‘zini ehtiyot qilmoqni vojib deb bilmaslar.
Bas, har kishining o‘z nafsiga shafqati va marhamati bo‘lsa, shariat yo‘liii
mahkam
tutg‘ay. Amiral - mo‘miniyn Ali karamallohu vajhahu dini islomni harchand dalillari bilan
sharh qildilar, mulhid (dinsiz, dahriy) ishonmadi. Oxiri hazrat Ali s.a.v. aytdilarki, «Agar
so‘z sening deganingdek bo‘lsa, sen ham xalosdursan, men ham. Agar mening so‘zim haq
bo‘lsa, men xalos bo‘lurman, sen azobi abadiyga giriftor bo‘lursan, dedi. Bas, hazrat
Alining bu so‘zlari mulhidning e’tiqodi za’ifligi jihatdan emas. (Unda oxiratga, Alloh va
farishtalarga,
qiyomat kuniga ishonch, etiqod yo‘q).
Bas, oxiratda mo‘‘minlar (iymonlilar)ning rohati va kofirlarning azob-uqubati hamma
musulmonlarga aniq-ravshan ma’lumdir. Bilgilki, har kishi bu olamda oxirat uchun zodi
roh (yo‘l ozig‘i, ma’rifiy, ruhiy oziq) topishdan o‘zga ishlar, hoyu-havas bilan
shug‘ullansa bag‘oyat ahmoqdur.
Buning sababi g‘aflatdurki, bu dunyoning lazzati va rohati oxiratni andisha qilgali