www.ziyouz.com kutubxonasi
78
eng ulug‘laridan birini ado etmoqqa ketyapsan. Istardimki, to‘g‘riliqdan, samimiyatdan
ayrilmagaysan. Agar bir bor nojiddiy harakat qilib, vatan xizmatiga hiyla aralashtirsang,
sendan rozi emasman. Navbatchilikda har on menga, qarindoshlaringga hujum
qilmoqchi bo‘lgan dushman qarshisiga chiqqanday sergak, bedor va xushyor bo‘l!
Yurganda qadamingni dushmanni ezayotganday bos. Meni Alloh huzurida uyaltirib
qo‘yma! Vatan mudofaasida xiyonat qilgan o‘shaning onasi ahvolini boshimga solma.
Meni butsday sharmandalikka tushirma! Agar so‘zlarimga amal qilsang orqangda seni
kecha-kunduz duo qilgan bir onang bor. Sen uni topasan. Agar so‘zlarimga amal
qilmasang, yonimga qaytma va meni ona demagaysan o‘g‘lim! Mayli, Alloh salomat
saqlasin va seni ikki dunyoda azizu mukarram etsin!..
Fotimaxonimning so‘zlari atrofdan eshitilgan hiqillab yig‘lashlarga qorishib ketdi. Lekin u
matonatni qo‘ldan qo‘ymadi.
Husayin boshqalar bilan ham xayrlashgach, ayrildi. U eshikdan chiqishn bilan darhol
joynamoz uzra qo‘l bog‘lab turgan, Parvardigoridan namoz bilan madad tilagan
Fotimaxonimda har onada ko‘rilmagan bir haybat mujassam edi. Salom bergach,
samoga qalqqan ko‘llar va Robbiga bog‘langan ko‘ngil, ko‘zlardan sassiz engan yoshlar
va qimirlagan lablar pichirlab, Oliy Parvardigordan nelarnidir so‘rab, unsiz iltijolar va
duolar qilardi.
Oy borib, omon kelsin!.. — deb duo qilib ajrashganlardan ikkitasining orasidagi bu
suhbatni ko‘ring.
— Fotimaxonimni ayting, bolaga ketar chog‘ida og‘ir gaplar qilmadimi? Ming qilsa ham
o‘gay bor uyda maza qolmaydi-da.
— Menimcha, unday emas, egachim. To‘g‘risini aytsam, siz yanglishyapsiz. So‘zlar sizga
achchiq tuyulsa-da, yaxshilik uchun aytildi. Menimcha, har ona shunday so‘zlashi kerak.
Alloh uchun go‘zal, yaxshi so‘zlar aytdi.
Husayinning yo‘l xaltasini bekatgacha Ismoil eltdi. Bekatda yo‘lovchilar minadigan
avtobus bagajini yosh yigit ochib, uning xaltasini oldi. Husayin bu yigitni ko‘zlaridan
taniganday bo‘ldi.
Bir muddat esladi. Bu orada shofyorning:
— Yilmaz, tezroq qnmirla! —deb baqirishi unga boshlang‘ich maktabdagi yetim sinfdoshi
Yilmazni eslatdi. Tanimaydigan holga kelibdi. Bolalikdan qolgani — faqat qo‘zlarining
rangi. U bilan bir-ikki og‘iz gaplashmoqni qanchalar istardi. Ammo u ish bilan band
,
o‘zi
ham quzatib kelganlar bilan xayrlashishi kerak. Ismoil bilan quchoqlasharkan, bu yigitga
e’tibor berishni, ilojini topsa bir ishga joylashni iltimos qildi. Avtobusga mindi. O’ziga qo‘l
siltayotganlar bilan xayrlashib, Istanbul sari yo‘l oldi. Tuzla piyoda maktabida ta’lim olib,
bir yarim yillik xizmatini boshlamoqchi.
Ismoil va Yilmaz ikkalasi ham yetimlik hayotini qo‘rgan, uning mashaqqatlari bilan
kurashgan darddosh, taqdirdosh edilar. Salomlashishdan boshlangan tanishish bir-ikki
oyda qalin do‘stlikk aaylandi. Ismoil sinfdoshi Husayinning pochchasi ekanini eshitgan
Yilmaz unga yanada yaqin muomalada bo‘ldi. U ham Ismoilni «pochcha», deya boshladi.
Jamoat bilan oldi-berdida hiyla ishlatmagan Odilbekning ishi kundan-kun ilgarila borardi
va bir o‘zi ulgurolmas, yana bir kishining yordamiga extiyoj sezardi. Husayin askarlikka
ketganiga besh oy bo‘ldi. Odilbek do‘kon ishlariga endi yana bir odam aralashishini
istardi. Ikki kishi bo‘lib harakat qilsalar ham ibodat, ham ish oqsamaydi. Odilbekning
hayotiy aqidasi diniy va dunyoviy ish bir-biriga xalal berishiga yo‘l qo‘ymaslik, aksincha,
bir-birini to‘ldirib, go‘zallashtirib, bnr-biriga yordamchi bo‘lishiga erishish.
Payg‘ambarning «Dunyoning ishlarini hech qachon o‘lmaydigandek, oxirat ishlarini
ertaga o‘ladigandek ado et!» —degan amrini harf-harfigacha tatbiq etish azmidan hech
bir manfaat qaytarolmasdi. Hayotda eng yaxshi muvaffaqiyat qozonishning siri
O’gay ona (roman). Ahmad Lutfiy Qozonchi
Dostları ilə paylaş: |