Monte Cristo Kontu (epsilon)

ON BİRİNCİ BÖLÜM
Uzun süredir herkesten sakladığı bu hazine, şimdi Faria’ya, onu oğlu kadar sevdiği biriyle paylaşacağı
için  mutluluk  veriyordu.  Piskopos,  durmadan  Dantes’ye  bir  insanın  parayla  bir  başkasını  nasıl  mutlu
edebileceğini anlatıyordu. Oysa Dantes, bir insanın parayla düşmanlarından nasıl da intikam alabileceğini
düşünüyor, bunu düşündükçe de yüzü kararıyordu.
Dantes,  Korsika  ile  Elba  Adası  arasındaki  Pianosa’dan  yirmi  beş  mil  uzakta  olan  Monte  Cristo
Adası’nı biliyordu. Faria ona adanın bir planını çizdirerek, kâğıdın kaybolma olasılığına karşı, hazinenin
yerini ezberlemesini söyledi.
Edmond  bir  gece,  adını  söylemeye  çalışan  zayıf  bir  sesle  uyandı.  Bir  süre  dinledikten  sonra  sesin,
dostunun hücresinden geldiğini anladı. Aceleyle oraya gittiğinde dostunu, daha önceden bildiği o korkunç
belirtiler içinde kıvranırken buldu.
“Ah  dostum,”  dedi  Faria,  “durumu  anlıyorsun,  değil  mi?  Artık  yalnızca,  kendin  için  mahkûmiyeti
dayanılır, kaçışı olanaklı kılmanın yollarını düşün.”
Bu  defaki  nöbet  çok  şiddetliydi;  Faria’nın  gözleri,  beynine  kan  hücum  etmişçesine  kıpkırmızı
kesilmişti.
“Elveda! Elveda!” diye sayıkladı yaşlı adam. “Monte Cristo’yu unutma!”
Böyle dedikten sonra kıpırtısız bir halde kalakaldı.
Dantes  daha  önce  yaptığı  gibi,  doğru  anı  kollayarak  Faria’nın  ağzını  aralayıp  ilacı  damlattı.  Sonra
beklemeye koyuldu.
Saatler geçti, ama Faria’da en küçük bir hareket yoktu. Dantes yaşlı adamın dişlerini aralayarak ilacı
bir kez daha damlattı. Ansızın şiddetle kasılan adam, kan çanağına dönmüş gözlerini açarak çığlığa benzer
bir  ses  çıkardı,  ardından  da  titreyen  bedeni  eski  hareketsizliğine  gömüldü.  Dantes  artık  bir  cesetle
başbaşa  olduğunu  anlamıştı.  Birden  korkuya  kapıldı,  yataktan  sarkan  kola  dokunmaya,  o  boşluğa  dikili
gözleri kapatmaya gücü kalmamıştı. Lambayı söndürerek arkasında iz bırakmadan hücresine döndü.
Tam  hücresine  döndüğü  sırada  gardiyan  Faria’nın  odasına  girdi.  Dantes  dostunun  başına  gelecekleri
merak  ettiğinden  tünele  inerek  dinlemeye  başladı.  Gardiyan  yardım  çağırmıştı.  Daha  sonra  müdür  de
geldi. Bir saat sonra hekim gelerek mahkûmun ölüm nedenini saptadı. Dantes bir sürü ayak sesi işitiyordu.
Birkaç saniye sonra cesedin bir çuval içine sokularak yeniden yatağa konduğunu duydu.
Müdür, “Bu gece,” diyordu.
“Kaçta?” diye sordu gardiyanlardan biri.
“On ile on bir arasında.”
“Cesedin başında nöbet tutalım mı?”
“Ne gerek var ki? Kapıyı sıkıca kilitleyin yeter.”
Ayak sesleri giderek uzaklaştı, kapının kilitlenmesiyle gıcırdayan somunların sesi işitildi, ardından da
her yanı ölüm sesizliği kapladı. Dantes taşı araladığında, arkadaşının odasının boşalmış olduğunu gördü.
İçeri girdi.

---