O‘zbek tilshunosligida umumiy va xususiy grammatik ma'no tavsifi mundarija

Daraxt nima uchun kerak?
a) soya soladi;
b) meva beradi;
v) yog`och beradi... Mana shu vazifalar daraxtning mazmun tomonidir, ya’ni vazifasi.
Tilshunosligimizda grammatik shaklning grammatik ma’nosi bilan bog’liq masalalar kam o`rganilgan mavzulardan biri hisoblanadi. Ma’lumki, grammatik shakl deganda grammatik ma’no ifodalovchi morfologik ko`rsatkich tushuniladi. Boshqa birliklar kabi grammatik shakl uch tomon – shakl, ma’no va vazifaning yaxlitligidan iborat. Grammatik shakl va uning tasnifi har doim dolzarb bo`lib kelgan. O`tgan davr mobaynida o`zbek tili grammatik ko`rsatkichlarining tasnifi yaratildi, ammo qoidalar avval arab, so`ngra rus tili grammatik me’yorlariga tayanilgan holda taqdim etilgan edi. O`zbek substansial tilshunosligi ona tilimizning agglutinativlik xususiyatiga muvofiq ravishda grammatik ko`rsatkichlarning yangicha tasnifini taqdim etishdi. Bunga ko`ra:

1. 
   lug’aviy shakl hosil qiluvchi;
   
2. 
   sintaktik shakl hosil qiluvchi;
   
3. 
   lug’aviy-sintaktik shakl hosil qiluvchi ko`rsatkichlar farqlandi¹.
   

Lug’aviy shakl hosil qiluvchi qo`shimchalarning so`z ma’nosini qisman o`zgartiruvchi, muayyanlashtiruvchilik xususiyatiga egaligi, shuningdek, sintaktik shakl hosil qiluvchilarning so`z lug’aviy ma’nosiga ta’sir etmay, so`zlarni bir- biriga bog’lashga yoki ularga ma’lum bir sintaktik vazifa berishga xizmat qilishi barchamizga ma’lum. Biroq o`zbek tilida shunday shakllar borki, ular bir tomondan so`zning lug’aviy ma’nosiga ta’sir etadi, ikkinchi tomondan, ularni sintaktik aloqaga kiritadi. Shunga muvofiq ravishda fe’lning o`zgalovchi kategoriyasi shakllarining ikkiyoqlama mohiyatga egaligi isbotlandi. Masalan, qiziqib so`ramoq birikmasida (-ib) ravishdosh shakli (qiziq) so`zining lug’aviy ma’nosiga yaqin ma’no bergan, shu bilan birgalikda, bu so`zni keyingi so`zga bog’lash vazifasini ham bajarmoqda. Shuning uchun o`zgalovchi kategoriyasi shakllari lug’aviy shakl hosil qiluvchilar va sintaktik shakl hosil qiluvchilar orasida oraliq vaziyatni egallab, lug’aviy-sintaktik shakl hosil qiluvchi atamasi bilan nomlanadi.
Tilshunoslik, xususan, o`zbek tilshunosligi hozirgi darajaga yetguncha uzoq tarixiy rivojlanishni bosib o`tdi. Tilshunoslik fani bosib o`tgan uzoq o`tmishga nazar tashlasak, o`zbek tili taraqqiyoti va takomillashuvining olis moziyga borib taqalishiga guvoh bo`lamiz. Shu davr mobaynida boshqa sohalar singari o`zbek tilshunosligining barcha tarmoqlarida ilmiy izlanishlar olib borildi va fandagi yangiliklar hayotda tadbiq etilmoqda.
Morfologik ko‘rsatkichlar masalasi tilshunoslik fanining azaliy muammolaridan hisoblanadi. Jahon tilshunosligida qator grammatik shakllar tasnifida uzoq davrlardan hozirga qadar munozara davom etib kelayotganligi fikrimizning dalilidir. Tilshunoslik tarixiga e’tibor bersak, grammatik shakl tushunchasi xususida turli xil yondashuvlar kuzatiladi. Bu xilma-xillikning ta’sirini bugungi grammatikaga doir tadqiqotlardan ham payqash qiyin emas. Xususan, u “grammatik kategoriyaning tashqi lisoniy vositalar bilan ifodalanishi”, “ayrim grammatik ma’noni ifodalovchi formal belgi”, “ma’lum grammatik ma’no ifodalovchi shakl” sifatida tavsiflanadi. Ammo grammatik shakl atamasi deyarli barcha tilshunoslar tomonidan so`z shakliga nisbatan qo`llaniladi.
Grammatik shakllarning qator tilshunoslik maktablarida o`rganilish tarixi mavjud, hamda ushbu mavzu yuzasidan o`zbek tilshunoslari tomonidan olib borilgan ilmiy tadqiqotlarda ham mazkur maktablarning qimmatli ma’lumotlariga tayaniladi. Xususan, grammatik shakllar to`g’risidagi nazariy qarashlar ilk bor Vedalar tilini tadqiq qilgan hind olimlari tomonidan e’tirof etiladi. Ular so`zlarni tahlil qilish va tarkibini o`rganish jarayonida so`z tarkibini quyidagi bo`laklarga bo`lganlar:¹

1. 
   o`zak;
   
2. 
   suffiks;
   
3. 
   qo`shimcha (turlovchi va tuslovchi).
   

Qadimgi hindlar turlovchi va tuslovchilarning so`z o`zgartiruvchi grammatik shakllar ekanligini aniqlaganlar, ammo mazkur shakllarni muayyan nomlar ostida birlashtirmasdan ular o`rtasidagi farqni faqatgina raqamlar bilan ajratganlar. Sanskrit tili tadqiqotchisi, “Ashtadxyan” asari muallifi Panini ham ushbu nazariyani e’tirof etgan. Yunon olimi Dionisiy va uning zamondoshlari ham so`z turkumlarini tasniflash chog’ida aynan sintaktik vazifa bajaruvchi qo`shimchalarga tayanadi. Uning ta’rificha: ot (sifat ham) kelishik va songa ko`ra o`zgaruvchi turkumdir. Fe’l kelishiksiz so`z turkumidir. Sifatdosh esa fe’l va otlarga xos bo`lgan birliklarni birlashtiruvchi kategoriya hisoblanadi<sup>1</sup>. Qadimgi hind va yunon tilshunosligi nazariy ma’lumotlariga tayangan Yevropa tilshunoslari ilmiy tadqiqotlarida ham grammatik shakllar tasnifi uchun alohida boblar ajratiladi.
O`zbek tili morfologik tizimi va sintaktik imkoniyatini o`rganish Yevropa tilshunosligi mezonlari asosida talqin va tavsif etildi. So`z shakli tushunchasi o`zbek tilshunosligiga XIX asrning 2-yarmidan boshlab kirib kela boshladi. Bunda Yevropa tilshunosligi va o`zbek tili bo`yicha yevropaliklar tomonidan yaratilgan darsliklar turtki bo`ldi. Shuningdek, turkiyzabon tadqiqotchilarimizning arab tilshunosligiga tayangan holda olib borgan izlanishlari ham o`zbek tili grammatikasida ushbu tushunchaning shakllanishiga sabab bo`ldi. Chunki mazkur masala sharq olimlari tomonidan qadimdan tadqiq etib kelingan.
Turkiy tillar, xususan, o‘zbek tili morfologik vositalarini nomlash, tasniflashga intilishning dastlabki ildizlari X-XI asrlarga borib taqaladi. Bu ish bilan, ya’ni turkiy tillarnig fonetik, grammatik va leksik tahlili bilan ilk bor shug‘ullangan kishi – O‘rta Osiyo xalqlari orasida yetishib chiqqan yirik adabiyotshunos, tarixchi, geograf va etnograf, shuningdek, o‘z ta’biri bilan aytganda «...tilda ularning eng yetuklaridan, eng katta mutaxassislaridan, xushfahmlaridan, eski qabilalaridan, usta nayzadorlaridan» [DLT.,I.-44] bo‘lgan qomusiy olim Mahmud Qoshg‘ariydir. U turkiy urug‘ va qabila tillarini, ularda qo‘llangan so‘zlarning leksik va grammatik xususiyatlarini chuqur o‘rganish asosida ikki yirik asar «Devonu lug‘otit turk» va «Javohir un nahv fi lug‘atit turk»larni yatatdi.
Turkiy tillarning so`z yasash, so`z o`zgartirish va shakl yasash imkoniyatlari haqidagi ilk nazariy qarashlar ham arab olimlari tomonidan beriladi. Xususan, Abu Hayyon al – Andalusiyning 1312-yilda yaratilgan “Turklar tilini tushunish” nomli asarida morfologiya va sintaksisning so`z birikmasi ta’limotiga alohida e’tibor qaratiladi. Grammatika va mantiqni bir-biriga bog’lab o`rgangan turkiyzabon qomusiy olim Abu Nasr Forobiyning “Fanlar tasnifi haqidagi so`z” asarida so`z birikmalarini so`zlarni bog’lovchi shakllar asosida tahlil qiladi. Shunga muvofiq so`z birikmasi qonunlari haqidagi fan - bobni ikki qismga bo`ladi:

1. 
   ot va fe’llarning “oxiri” (qo`shimchalari) qoidasi;
   
2. 
   so`z qo`shimchalarining qo`shilish qoidalari¹.
   

So`z oldiga qo`shiladiganlar, so`z oxiriga qo`shiladiganlar. O`zgaradigan (turlanuvchi ot va tuslanuvchi fe’l) va o`zgarmaydigan so`zlarga bo`lish. “Harf” deb qaralgan qo`shimchalar va yuklamalar o`zgarmaydigan so`zlar sifatida qaraladi.
Abu Hayyon yaratgan “Kitobul idrok lil-lisonil atrok” nomli asari ta’sirida XIV-XV asrda yozilgan muallifi noma’lum “At – tuhfatuz zakiyati fillug’atit turkiya” asarida o`zbek tili morfologik va sintaktik xususiyatining ilk tizimli bayoni beriladi. Har ikkala asar muallifi o`z talqinida arab tilshunosligi grammatik an’analariga tayanadi. Lekin arab tilshunosligi ichki fleksiyaga ega arab tili qoidalari asosida ish tutganligi sababli, bu asosda turkiy tillarning agglutinativ tabiatini to`g’ri baholab bo`lmas va ilmiy manba sifatida uzoq yillar foydalanilgan darsliklarda so`zning asosiga qo`shilib keluvchi qo`shimchalar arab tili yuklamalariga o`xshash bo`lganligi uchun “harflar” deb baholanar edi. Abu Hayyon va “At tuhfa” asari muallifi turkiy tilning agglutinativlik xususiyatini – so`z shakli yasash jarayonida o`zak-negizning o`zgarmasligini anglaganlar va o`z tavsiflarida uni ochib berishga intilganlar. Ular o`z davri turkiy tili so`z o`zgartirish tizimi uchun xos bo`lgan deyarli barcha shaklning – ot va olmoshda ko`plik va kelishik, egalik shakli, fe’l nisbati, harakat nomi bilan sifatdosh, bo`lishli/bo`lishsizlik shakli, mayli, zamoni hamda tuslanishi tavsifini, har birining arab tilidagi muqobilini sinchiklab yoritganlar.
Alisher Navoiyning lisoniy qarashlari, asosan, “Muhokamatul lug’atayn” (1499) asarida o`z ifodasini topgan. Ikki til – o`zbek va fors tillarning solishtirma tahliliga bag’ishlangan ushbu asarda so`z yasashga asos, yasovchi vosita va yasalma tushunchalari haqida qisqacha ma’lumot beriladi. Alisher Navoiy ikki til bahsini grammatik sathda olib borganligi tufayli, bugungi kunda so`z yasalishi, shakl yasalishi atamalari bilan farqlanuvchi yasalishlarni bir-biridan ajratmaydi. Lekin ravishdoshning -gach shakli (tegach, aytgach, yorg’och, topqoch, sotqoch) ning fe’lga qo`shilib, uning ma’nosiga “sur’at yo`sunluk” bir ma’no yuklashini ta’kidlaydi. Shuningdek, fe’lning orttirma nisbati shakli haqida ham aytib o`tadi va bu nisbat ma’nosi -t qo`shimchasi orqali ifodalanishini qayd etadi. Masalan, yugurt, yashurt, chiqart .
O`rta asr tilshunoslaridan biri, “Sangloh” asari muallifi Mirzo Mehdixon ham turkiy qo`shimchalarga “harflar” sifatida qaraydi va 6 mabna (qism)dan iborat Tarsif (grammatika)ning 4-qismi “harf” atamasi ostida qo`shimchalar ro`yxati va ularning tavsifiga bag’ishlanadi. Ushbu qismda bir so`zning turli shakllarini alohida tasniflaydi.²
Yevropada tilshunoslik chinakam fan sifatida XIX asr boshlarida shakllana borib, bu davrda turli lingvistik qarashlar olimlar tomonidan e’tirof etila boshlandi. Ayni vaqtda ilmiy-nazariy fikrlar, asosan, til va uning tarixiy taraqqiyoti bilan bog`liq fikrlar jamlanmasi edi. Bu davrda tarkibi tekshirilgan tillar qiyosiy-tarixiy jihatdan tadqiq etildi. Agglutinatsiya nazariyasini yaratgan (garchi keyinchalik anchayin o`zgartirilgan, takomillashtirilgan bo`lsa-da) F.Bob muloqotdagi nemis tilini qadimgi grek, lotin, slavyan, zend (qadimgi avesto tili) bilan qiyoslash jarayonida tillarning grammatik shakliga e’tibor beradi. Ya’ni, uning nazaricha, barcha turlovchi va tuslovchi qo`shimchalar ilgari mustaqil qo`llangan o`zak bo`lgan. Keyinchalik tarixiy taraqqiyot natijasida ular affiks holatiga kelgan va hatto fe’llardagi shaxs-son qo`shimchalari ham olmosh o`zaklaridan kelib chiqqan.
Qiyosiy tilshunoslik oqimi vakillaridan yana biri, agglutinativ belgili tillarni o`simlikka o`xshatgan olim Avgust Shleyxer o`zining biologik (naturalistik) konsepsiyasiga tayangan holda bildirgan fikrlarida so`zning shakliy (grammatik) xususiyatlariga alohida ahamiyat qaratadi. U so`z strukturasi tiplarini aniqlash maqsadida so`z formalari haqidagi ta’limotni yaratdi hamda uni bungacha faqat tabiatshunoslar qo`llab kelgan “morfologiya” atamasi bilan nomladi. Shuningdek, A.Shleyxer turkiy tillarni agglutinativ oilaning sintetik tipi sifatida talqin etadi.
Rus olimi A.A.Shaxmatov, boshqa olimlardan farqli ravishda, morfologiyani faqatgina so`z turkumlari haqidagi ta’limot deb tushunmay, balki o`zgaradigan so`zlar (fe’l, ot, sifat, son, olmosh)ning grammatik formalari haqidagi tilshunoslik sohasi sifatida talqin qiladi. U so`z shakllarini o`zgaradigan so`zlardagina mavjud deb biladi. A.A.Shaxmatov grammatik shaklga quyidagicha ta’rif beradi: “So`zning formal (boshqa so`zlar bilan aloqasidagina bilinadigan) ma’nolariga ko`ra farqlanadigan turli ko`rinishlari grammatik forma deyiladi”². Olim tilni o`rganish sintaksisga asoslanib olib borilishi kerak degan fikrda edi. Qizig’i shundaki, A.A.Shaxmatov so`z o`zgartirish hodisasidan farq qiladigan sifat darajalari, sifatdosh, ravishdosh, harakat nomi, nisbat shakllarining yasalishini ham grammatik formaga kiritadi.
So`z shakllari va ularning paradigmalarini ajratish N.Ostroumov, G.Vamberi, L.V.Shcherba va boshqa rus tadqiqotchilarining ilmiy izlanishlaridan boshlanadi. Yani, so`z shakllari o`zaro bog’lanishlari jihatidan ikkiga ajratildi:

1. 
   paradigma hosil qiladigan shakllar;
   
2. 
   paradigma hosil qilmaydigan shakllar;
   

Ushbu bo`linishga ko`ra paradigma hosil qiladigan shakllar sirasiga ot va otlashgan so`zlardagi grammatik son (birlik, ko`plik), kelishiklar, egalik shakllari va fe’llardagi bo`lishli/bo`lishsizlik hamda shaxs-son formalari kiritiladi.
Pradigma hosil qilmaydigan shakllar tarkibida esa hozirda lug’aviy shakl hosil qiluvchi nomi ostida birlashtirilgan otlardagi kichraytirish-erkalash, sifatlardagi daraja, fe’llardagi nisbat va vazifa shakllari hamda shu kabi boshqa shakllar o`rganildi. Akademik L.V.Shcherba morfologiya sohasida, so`z turkumlari, so`z shakllari masalalarida o`z davri uchun yangilik bo`lgan fikrlar bilan chiqdi. U barcha so`z shakllari so`z birikmalarining normal holda, nutq vaziyatida, shu vaqtning aniq sharoitida yaratiladi<sup>1</sup>, deya ta’kidlaydi. L.V.Shcherba fikrlarini rivojlantirgan Y.D.Polivanovning nazariy qarashlari, xususan, grammatika sohasida hammadan oldin uning morfema haqidagi fikrlari diqqatni o`ziga tortadi. U morfemani ikki turga – leksik (o`zak) va formal (grammatik) kabi turlarga ajratadi. Shakl yasash masalasiga to`xtalganida, u so`z yasash va so`z o`zgartirish orasida turuvchi “ichki tartibdagi shakl yasash” hodisasi borligini ko`rsatadi. Shuningdek, Y.D.Polivanov agglutinativ tillarni tuzilish jihatidan, boshqa tilshunoslardan farqli ravishda, analitik tipga kiritdi. Chunki u tillarning sintetik yoki analitik bo`lishini aniqlashda, odatdagidek, grammatik ma’noning, so`zning (so`z shaklining) o`z ichida qo`shimchalar (sintetik) yoki yordamchi so`z bilan (analitik) ifodalanishidan emas, har bir grammatik ma’noning alohida bitta qo`shimcha orqali ifodalanishi yoki bitta qo`shimchaning bir necha grammatik ma’noni ifodalashidan kelib chiqadi.
Ma’lumki, qo`shimchalar o`zi yakka holda qo`llanmaydigan, so`z yasash yoki forma yasash asosi bilan birikib turli ma’nolar (so`z yasalish ma’nosi, grammatik ma’no)ni hosil qiladigan yordamchi morfemalardir. Ular ana shu mavqeyiga ko`ra, ko`makchi morfema, ergash morfema, affiks morfema tarzida nomlanib kelinmoqda. Ushbu mavzu yuzasidan ilk qarashlar o`zbek tilshunosligida XX asr boshlarida paydo bo`lib, 20-yillarda qo`shimchalar “belgilar” deb atalgan va uch guruhga ajratib o`rganilgan:

1. 
   ayiruv belgilari: -da, -ga, bilan, uchun; be-, -siz, -ma, -mi?, -ay, -dosh va
   

h.k;

2. 
   turlov belgilari: - di, -ib, -gach, -g’ali, -g’ay, -ing, - roq va b; yasov belgilari: - la, -mak, -m, -ag’on, -tir, -ma¹;
   

Yuqoridagi tasnifda qo`shimcha bilan yuklama va ko`makchilar umumiy vazifa asosida bir guruhga kiritilgan. Turlovchi va so`z yasovchilar o`zaro farqlanmagan, shuningdek, ularning mohiyati nazarda tutilmagan.
A.Fitratning “Sarf” va “Nahv” darsliklaridan keyin “so`z shakli” tushunchasi o`zbek tilshunosligida ommalasha boshladi. Bu davrda so`z shakli deganda asosga qo`shilib kelgan har qanday qo`shimcha tushunilib, kitoblar ham, kitobcha ham, yozdik ham, yozdi ham so`zning shakli deb talqin qilinardi. Garchi tugal bo`lmasa- da, Fitratning mazkur asarlari o`zbek tilshunosligida morfologiyaning ilk tavsifi sifatida tarixiy ahamiyatini yo`qotmaydi, chunki u keyingi davrda – 1943-yilgacha bo`lgan boshqa darsliklarda berilgan nazariy talqinlar uchun qimmatli manba vazifasini bajargan.
40-yillarda S.Barxudarov darsligi namunasi asosida yangi turdagi o`zbek tili darsliklari yaratila boshlangach, tilshunosligimizga F.F.Fortunatov asos solgan Moskva lingvistik maktabining forma yasash, so`z o`zgartirish, forma yasovchi qo`shimchalar, so`z o`zgartiruvchi qo`shimchalar va negiz atamalari kirib kela boshladi. F.F.Fortunatovning o`zi so`z shakllari haqida ikki xil fikr bildiradi:

1. 
   so`zlarning negiz va affikslarga bo`linish qobiliyati formadir;
   
2. 
   so`zlarning affikslarga ko`ra farqlanishi formadir².
   

Shu asosda 50-yillargacha qo`shimchalar ikki turga – so`z yasovchilar va so`z o`zgartiruvchilarga ajratilgan. Jumladan, O.Usmon, B.Avizovlarning “O`zbek tili grammatikasi” nomli 1941-yilda nashr etilgan kitobida qo`shimchalar “suffikslar” nomi bilan yuritilib “yasovchi suffikslar” va “turlovchi suffikslar” deb ikkiga bo`linadi. Shu kitobda turlovchi suffikslarga quyidagicha ta’rif va misollar keltiriladi: