O‘zbekiston respublikasi oliy ta’lim, fan va innovatsiyalar O‘zbekiston respublikasi
II BOB. Oʻzbekiston aholisining demografikasi
Yüklə 109,27 Kb.
|
|
II BOB. Oʻzbekiston aholisining demografikasi
2.1.Oʻzbekiston aholisining demografik rivojlanish tarixi Oʻzbekiston aholisining uchdan bir qismi 14 yoshdan kichikdir. Oʻzbekiston aholisi soni 32 million 345 ming kishi [1] boʻlib (2017-yil 7- avgustga koʻra), shahar aholisi 16 353 ming kishini tashkil etadi (2017). Aholi zichligi 1 km2 ga 62 kishi. Oʻzbekistonda Oʻrta Osiyodagi jami aholining 1/3 qismidan koʻprogʻi yashaydi. Oʻrta Osiyo hududida yashagan ibtidoiy odamlarning qad. manzilgohlari quyi paleolit davriga to‘g‘ri keladi. Jez davrida O‘zbekiston hududida chorvador va qisman dehqonchilik bilan shugʻullangan qabilalar yashagan. Bu vaqtda ibtidoiy jamoa davri yemirilib, qabilalar oʻrtasida mulkiy munosabatlar vujudga keldi. Eron shohi Doro I ning Behistun yozuvlarida oʻzbek xalqining qadimiy ajdodlari xorazmiylar, sug‘'iylar, saklar, baqtriyaliklar toʻgʻrisida maʼlumotlar berilgan. Yunon va rim tarixchilari Gerodot, Strabon, Arrian va Ptolemey hozirgi Oʻzbekiston hududida yashagan saklar haqida maʼlumotlar qoldirganlar. O‘zbeklarning alohida elat boʻlib shakllanishi uzoq yillar davomida sodir boʻlgan etnik jarayonlar mahsuli dir. Ular O'rta Osiyoning markaziy viloyatlari Movarounnahr, Xorazm, Yettisuv, qisman Sharqiy Turkistonning gʻarbiy mintaqalarida shakllangan. Oʻzbek xalqining asosini hoz. Oʻzbekis ton hududida qadimdan oʻtroq yashab, sugʻorma dehqonchilik, hunarmandchilik va savdo-sotiq bilan shugʻullanib kelgan mahalliy aholi: sugʻdiylar, xorazmiylar, baqtriylar, chorvador sak-massagetlar kabi etnik guruhlar tashkil etgan. Shuningdek, Janubiy Sibir, Oltoy, Yettisuv, Sharqiy Turkiston hamda Volga va Ural daryolari boʻylaridan turli davrlarda Movarounnahrga kirib kelgan etnik komponentlar ham oʻzbek xalqi etnogenezida ishtirok etganlar. Markaziy Osiyoning keng hududida yashagan bu etnoslar, asosan, turkiy va sharqiy eroniy tillarda so‘zlashganlar. Amudaryo va Sirdaryo havzalari oraligʻining o‘troq aholisi va chorvador qabila va elatlarning etnik jihatdan dastlabki aralashuvi jarayoni natijasida o‘troq hayotga moslashgan turkiy hududiy maydon, oʻzbek xalqiga xos antropologik qiyofa shakllangan. Mil. avv. III-asrda Sirdaryoning oʻrta oqimida Qangʻ davlati hukm surgan davrda Amudaryo va Sirdaryo oraligʻi va unga tutash mintaqalarda iqtisodiy, siyosiy va etnomadaniy aloqalarning tobora rivojlanib borishi natijasida turkiyzabon etnoslar ustuvorlik qilib, oʻziga xos uygʻunlashgan madaniyat yuzaga keladi. Arxeologik va tarixiy majmualarda bu madaniyat «Qovunchi madaniyati» nomi bilan qayd etilgan. Antropolog olimlarning ta‘kidlashicha, aynan shu davrlarda O‘rta 20
va voha tojikla riga xos O‘rta Osiyo ikki daryo oralig‘i antropologik tipi to‘liq shakllanadi. O‘zbek xalqining etnogenezida qatnashgan navbatdagi etnik komponentlar kushonlar hamda 45-a.larda O‘rta Osiyoning markaziy viloyatlariga Oltoy, Jan. Sibir va Sharqiy Turkistondan kirib kelgan xioniy, kidariy va eftaliylardir. Shuningdek, o‘zbeklar etnogeneziga O‘rta Osiyoning markaziy mintaqalari (Toshkent vohasi, Farg‘ona, Zarafshon, Qashqadaryo, Surxondaryo vodiylari va Xorazm)ga kelib o‘troqlashgan turkiy etnik komponentlar faol ta‘sir ko‘rsatadi. Bu komponent lar va mahalliy aholi o‘rtasidagi etno-madaniy munosabatlarning rivoji natijasida yangi qatlam madaniy yutuqlarining mahalliy madaniy-xo‘jalik an‘analar b-n jadal uyg‘unlashuvi yuz beradi. 7-a.ning 30-y.laridan boshlab o‘lkamiz «Turkiston» nomi b-n atala boshlagan. 8-a.da arab va ajam xalqlarining O‘rta Osiyoga kirib kelishi b-n mahalliy aholining etnik tarkibida ma‘lum darajada o‘zgarishlar sodir bo‘lgan bo‘lsa-da, ammo mintaqadagi etnik jarayonlar ga kuchli ta‘sir etmagan. Bu davrda Movarounnahrdagi o‘troq va yarim o‘troq turkiyzabon aholi, sug‘diylar va Xorazmning tub yerli aholisi o‘z hududlarida arablar hukmronligida yashaganlar. 911-a.larda Movarounnahrda yaxlit turkiy qatlam, jonli turkiy til muhiti vujudga kelib, o‘z navbatida sug‘diylar va b. mahalliy etnoslar b-n integratsiyalashuv jarayoni jadallashgan. Bu davrda Movarounnahr va Xorazmda turkiy etnik qatlam kuchli etnik asosga ega bo‘lib, bu qatlam asosining aksariyat ko‘pchiligi o‘troqlashgan turg‘un turkiy etnoslardan iborat bo‘lgan. Qoraxoniylar davrida Movarounnahr va Xorazmda siyosiy hokimiyat turkiy sulolalarga o‘tishi munosabati b-n sodir bo‘lgan etnik jarayonlar o‘zbek xalqining shakllanishida yakuniy bosqich bo‘ldi. Aynan shu davrda o‘zbek xalqiga xos elatni belgilovchi hududiy, madaniy -ma‘naviy umumiylik, etnik o‘zlikni anglash ma‘lum bir davlat doirasidagi etnik uyushqoqlik, din umumiyligi kabi etnik omillar shakllandi. Bu davrda o‘zbeklarning umum elat tili qaror topdi. Umuman olganda, elat shakllanishi dagi muhim ahamiyatga molik aksariyat etnik alomatlar shakllanib yetiladi. Shunday qilib, asrlar osha yurtimizda kechgan o‘ta murakkab siyosiy vaziyatda muttasil davom etgan etnik jarayonlar natijasida 1112-a. boshlarida o‘zbek xalqi shakllandi. O‘zbekiston aholisining ijtimoiy -iqtisodiy va demografik rivojlani shi 19- a.ning 2-yarmidan boshlab podsho Rossiyasi bosib olgandan so‘ng keskin o‘zgardi. Bu holat aholi soni, milliy va yosh-jinsiy tarkibi, ko‘payish sur‘atlari, joylashish 21
joylashtiril di, Sharqiy Turkistondan uyg‘urlar ko‘chirilib keltirilib, respublika sharqidagi tog‘ vodiylarida ular uchun joy ajratildi. 1897 y.da o‘tkazilgan aholi ro‘yxatiga muvofiq O‘zbekiston hududida 3,9 mln. kishi yashagan, shundan 19 % shahar aholisi edi. Tub aholining migratsion harakatchanligi past bo‘lgan. Aholining ko‘chib keluvchilar hisobiga o‘sishi podsho hukumati mustamlakachilik siyosatining natijasi edi. Shu siyosat tufayli o‘lkada yangi-yangi qishloq va shaharchalar barpo etildi. Biroq shunga qaramay 18651900 y.larda aholi 0,6 % ga ko‘paydi. 20-a.ning 1-choragida ham aholi o‘sishida sezilarli o‘zgarish bo‘lmadi. 192440 y.lar davomida O‘zbekiston aholisi 2,3 mln. kishiga oshdi, aholining o‘sishi yiliga 3 % ga teng bo‘ldi. 2-jahon urushi O‘zbekiston aholisi ning soniga, uning tarkibi va joylashuviga nihoyatda salbiy ta‘sir ko‘rsatdi. Urush natijasida respublika 1 mln.dan ortiq aholisini yo‘qotdi. Aholining umumiy soni 194045 y.larda 6,6 mln. kishidan 5,2 mln. kishigacha kamaydi. Urushdan keyingi davrda aholi o‘sish sur‘atlarida ijobiy o‘zgarishlar bo‘ldi. Aholining soni 5,2 mln.dan 8,4 mln.gacha ko‘paydi. Bunda ham sof tabiiy ko‘payishdan ko‘ra chetdan ko‘chirib keltiril gan aholining salmog‘i katta bo‘ldi. 20-a.ning 6080-y.larida respublika aholisi tarkibida o‘zbeklarning soni muntazam ravishda yuqori sur‘atlar b-n ko‘payib bordi. 1989 y.da o‘zbeklar salmog‘i respublika aholisining tarkibida 71,4 % ni tashkil etgan. O‘zbekistonning mustaqil rivojlanish yo‘liga o‘tishi uning demografik tarixida mazmunan yangicha bosqichga o‘tishni taqozo etdi. Respublikada bozor munosabatlarining shakllanishi, ijtimoiy-iqtisodiy, siyosiy sharoitlarning o‘zgarishi natijasida yangi demografik jarayon boshlandi: tug‘ilish keskin kamaydi, mamlakatdagi slavyan xalqlar, yahudiy, mesxeti turk, grek, ukrain, nemis va b. xalqlarning ma‘lum qismi o‘z tarixiy yurtlari va b. xorijiy davlatlarga ko‘chib ketdi. Eng katta manfiy migratsiya saldosi 1990 y.da kuzatilib, 181,2 ming kishini tashkil etdi. Mazkur demografik jarayonlar O‘zbekiston aholisining o‘sish sur‘atlarini qisqarishiga olib keldi. Keyingi 15 y. davomida respublika aholisi 4,8 mln.ga ko‘paydi, o‘sish sur‘ati 1,8 %ni, o‘rtacha yillik mutlaq ko‘payish soni 400 ming kishini tashkil qildi. Respublika aholisi, asosan, qadimdan o‘zlashtirilgan, sug‘orma dehqonchilik uchun sharoit qulay bo‘lgan voha va vodiylarda zich joylashgan. Mirzacho‘l, Surxon-Sherobod, Qarshi, Markaziy Farg‘ona, Ellikqal‘a cho‘llarini o‘zlashtirish natijasida hamda turli qazilma boyliklar konlarini topish 22
o‘zgartirishlar kiritdi. Biroq yangi aholi manzillari aholining asrlar davomida tarkib topgan hududiy shakllariga katta o‘zgarishlar kirita olmadi. Aholining asosiy qismi tug‘ilib o‘sgan joyida istiqomat qiladi. Bundan cho‘l mintaqalarida yashovchi aholi mustasno. Shu bilan birga shaharlar tarmog‘idagi o‘zgarishlar shahar aholisining dinamikasi va joylashishiga katta ta‘sir qildi. Keyingi yillarda ularda sezilarli o‘zgarishlar yuz berdi. 1990-2005 yillarda mamlakat aholisining o‘sish sur‘ati pasayib borayotgan davrda ba‘zi viloyatlarda bu jarayon sekinroq kechdi. O‘zbekistonda demografik vaziyatning eng muhim xususiyatlari aholi o‘sish sur‘atlarining pasayib borishi; aholi tabiiy ko‘payish ko‘rsatkichining kamayishi; tashqi migratsiya natijalarining manfiylashuvi; shahar aholisining sust o‘sishi va b. Mamlakatning shahar aholisi nihoyatda notekis joylashgan bo‘lib, asosiy qismi Toshkent sh.ga to‘g‘ri keladi. Biroq Toshkent sh. aholisi so‘nggi yillarda deyarli o‘smadi, natijada uning O‘zbekiston aholisi tarkibidagi ulushi 1990 y.dagi 10,5 %dan 8,2 % ga tushib qoldi. Navoiy, Sirdaryo, Toshkent viloyatlari hamda Qoraqalpog‘iston Respublikasining demografik salohiyati pasaydi, Jizzax viloyatida o‘zgarmadi, qolgan hududlarda esa oshdi. Hozirgi kunda O‘zbekiston aholisining 16,4 % Surxondaryo va Qashqadaryo viloyatlari ga to‘g‘ri keladi. Xorazm, Namangan va Samarqand viloyatlarida ham biroz o‘sish bo‘ldi. 1991—2005-y.larda O‘zbekiston viloyatlari bo‘yicha shahar aholisining o‘sishida sezilarli darajada nomutanosiblik kuzatildi. Bu yillarda respublika shaharlari aholisining o‘sish sur‘ati 0,9 % bo‘lib, bu ko‘rsatkich Surxondaryoda 3,2 %; Jizzaxda 2,8 %; Sirdaryoda 0,6 %; Buxoroda 0,7 %; Xorazmda 0,8 % va Toshkent viloyatida 0,2 % ni tashkil etdi. Yuqoridagi o‘zgarishlarga qaramay, respublika aholisining hududiy mujassamlashuvi darajasi hamon Farg‘ona va toshkent iqtisodiy r-nlarida yuqori. Farg‘ona vodiysiga mamlakat aholisining 28 %, Toshkent sh. va viloyatiga 18 % to‘g‘ri keladi. Aholi zichligi 1 km2 ga 58 kishi bo‘lib, bu ko‘rsatkich mamlakat miqyosida 70 karraga farq qiladi yoki boshqacha aytganda, 7,3 kishidan (Navoiy viloyati) 552,5 (Andijon viloyati) kishigacha yetadi. Farg‘ona, Namangan, Xorazm viloyatlarida aholi juda zich, Qashqadaryo, Jizzax, Buxoro viloyatlarida, shuningdek, Qoraqalpog‘iston Respublikasida zichlik ko‘rsatkichi ancha past. O‘zbekiston Respublikasi jami aholisining 36,3 % shaharlarda, qolgan qismi qishloqlarda yashaydi. So‘nggi yillarda urbanizatsiya darajasining pasayib borishi va qishloq aholisi hissasining o‘sishi kuzatilmoqda. Aholining tabiiy ko‘payishi 23
a.ning 2-yarmidan boshlab mavjud. Aholining tabiiy ko‘payishi 1-navbatda tug‘ilishga bog‘liq. Respublikada 19-a. oxiri 20-a. boshlarida tug‘ilish darajasi yuqori bo‘lgan. 1865-1917 yillarda tug‘ilishning umumiy koeffitsiyenti (har 1000 ta kishiga nisbatan tug‘ilganlar soni) 4550 %ni tashkil etgan. Tug‘ilish fiziologik imkoniyat darajasida bo‘lgan, oilada farzandlar tug‘ilishi cheklanmagan. Buning asosiy omillari o‘zbek ayollarining ijtimoiy i.ch. da juda kam ishtiroki, ma‘lumotlilik darajasi ning pastligi, tug‘ilishni qo‘llab-quv vatlovchi urf-odat va qadriyatlar ta‘sirining nisbatan yuqoriligi, go‘daklar o‘limining ko‘pligidir. O‘sha davrda aholi o‘rtasida o‘lim hollari ham yuqori bo‘lgan. 1886-1900 yillarda O‘zbekiston hududida 1000 ta aholiga nisbatan o‘rtacha 49,8 ta bola tug‘ilgan bo‘lsa, o‘lganlar soni (har 1000 kishi hisobiga) 44,8 ga teng edi. Demak, o‘sha davrda o‘zbek oilalarida tug‘ilish yuqori bo‘lishiga qaramay aholi o‘rtasida o‘limning ko‘pligi, o‘rtacha umr ko‘rish davri juda qisqa bo‘lgani (32 yosh) tufayli aholining tabiiy ko‘payishi sust kechgan. Boshqacha aytganda, yuqori tug‘ilish yuqori tabiiy o‘sishni ta‘minlay olmasdi, tug‘ilishning «foydalilik» darajasi past bo‘lgan. Mazkur dalillar O‘zbekiston aholisining tabiiy ko‘payishi 19-a. oxiri 20-a. boshlarida Yevropa xalqlaridan 3,5 barobar kam bo‘lganini ko‘rsatadi. Natijada aholi sonining o‘sishi juda sekin kechgan. 1885-1917 yillarda O‘zbekiston aholisi 3320 mingdan 4052 mingga yetdi yoki aholining soni har yili o‘rtacha 0,6 % atrofida o‘sdi. Bu ko‘rsatkich hozirga qaraganda 3,1 marta kam, chunki 1991—2000 yillarda O‘zbekiston aholisi yiliga 1,9 % dan ko‘paydi. 1939—2004 yillar, ya‘ni 65 yil mobaynida respublika aholisi 4,0 marta ko‘paygan bo‘lsa, bu ko‘rsatkich shahar joylarda 6,4 va qishloqlarda 3,3 martani tashkil etgan. Albatta, ko‘rilayotgan davrning turli oraliqlarida va qishloq hamda shahar joylarda aholi sonining ko‘payish sur‘ati turlicha bo‘lgan. Jumladan, 1939- 1959 yillarda jami aholi 127,9 % ga, shahar aholisi 185,6 % va qishloq aholisi 108,5 %ga o‘sgan. 1959-1970 yillarda respublika jami aholisi 145,3 %ga, shahar aholisi 158,4 % va qishloq aholisi 141,3 %ga o‘sgan, o‘rtacha bir yillik ko‘payish 3,45, 4,25 va 3,20 %ni tashkil etgan. Aynan shu yillar O‘zbekiston o‘zining tarixiy demografik rivojlanishining eng yuqori ko‘rsatkichlariga erishgan. Undan keyingi yillarda aholi sonining o‘sishi biroz susaygan, biroq shahar aholisining qishloq aholisiga nisbatan tezroq ko‘payish jarayoni saqlanib qolgan. Masalan, 1970-1979 yillarda shahar aholisi 146,9 %ga, qishloq aholisi 120,9 % va jami aholi soni 130,4 %ga ortgan. 1979-1989 yillar mobaynida shahar aholisi 126,7 va qishloq aholisi 130,1 %ga o‘sgan. Ko‘rinib turibdiki, bu davrdan respublika 24
ustunroq bo‘lgan. Urbanizatsiya jarayonining bunday zaiflashuvi o‘tgan asrning 80- y.larining 2-yarmidan boshlangan, 1984 y.da shahar aholisining ulushi 42 %gacha ko‘tarilgan va shundan so‘ng u asta-sekin kamayib borgan. So‘nggi yillarda respublika umumiy aholisi ko‘payish sur‘atining pasayishi va qishloq aholisining shaharlik larga nisbatan tezroq o‘sish jarayoni kuzatilmoqda. Ayni paytda shahar aholisining ko‘payish sur‘ati eng past darajaga tushib qolgan (1,05 %). 2000-05 y.larda aholining o‘rtacha o‘sish sur‘ati 1,2 % ni tashkil etdi va o‘rtacha yillik mutlaq sonining o‘sishi 310,4 ming kishiga tushdi. Mazkur davrda qishloq aholisi 4,4 mln.ga, shahar aholisi 1 mln.ga ko‘paygan. Buning natijasida shahar aholisining salmog‘i 40,4 % dan 35,9 % ga tushib qoldi. Tug‘ilish va tabiiy ko‘payish koeffitsiyentlari bo‘yicha respublika viloyatlarining qishloq aholisini mutanosib ravishda 2 guruhga ajratish mumkin: birinchisiga tug‘ilish darajasi (20-22 %) va tabiiy ko‘payish darajasi (14-17 %) o‘rtacha bo‘lgan 8 ta viloyat (Buxoro, Andijon, Navoiy, namangan, Sirdaryo, Farg‘ona, Xorazm, Toshkent) kiradi. Tug‘ilish (23-24 %) va tabiiy ko‘payish darajasi (1819 %) nisbatan yuqori bo‘lgan ikkinchi guruhga Qashqadaryo, Surxondaryo, Jizzax, Samarqand viloyatlari va Qoraqalpog‘iston Respublikasi kiradi. Shahar aholisi ichida o‘rtacha tug‘ilish darajasi (1620 %) 8 ta viloyatda kuzatil moqda. Namangan viloyatida shahar aholisining tug‘ilishi nisbatan yuqori (20,2 %). Shahar aholisi ichida tug‘ilish darajasi past bo‘lgan (16 %) 4 viloyat mavjud. Bular Buxoro, Toshkent, Samarqand va Farg‘ona viloyatlari. 1991 y.da O‘zbekistonda yangi iqtisodiy munosabatlarning shakllanishi natijasida ijtimoiy-iqtisodiy o‘zgarishlar sodir bo‘ldi va bu o‘zgarishlar 1-navbatda uning demografik vaziyati ga o‘z ta‘sirini ko‘rsatdi. O‘zbekiston da tug‘ilish jarayonining nisbatan yuqoriligining asosiy sabablaridan biri oila qadriyatlari hamda nikohdan o‘tish jarayonining yuqoriligidir. Mas., 2005 y. har 1000 kishiga shaharlarda 7,0 nikoh to‘g‘ri kelgan bo‘lsa, ajralish ko‘rsatkichi 0,6 ga teng bo‘ldi. 19912004 y.larda O‘zbekistonda har 1000 aholiga nisbatan tug‘ilgan bolalar soni 34,5 dan 22,3 gacha yoki 1,2 punktga qisqardi. 2005 y.da aholi 292,1 ming kishiga yoki 2004 y.dagiga nisbatan 1,1 % ga ko‘paydi. O‘zbekistonda tug‘ish yoshi koeffitsi yentlari ham qisqarmoqda. Tug‘ilgan bolalarning asosiy qismi nisbatan yosh ayollarga to‘g‘ri keladi. Bu holat so‘nggi yillarda yanada barqarorlashdi. Respublikada 1980-1995 y.larda o‘lim koeffitsiyenti 7,5 promilledan 6,4 promillegacha qisqardi. Bu jarayon, asosan, go‘daklar, bolalar va o‘rta yoshdagi 25
ko‘rsatish sohalarining rivojlanishi 1-navbatda aholi o‘limining keskin kamayishiga olib keldi. Agar 18861920 y.larda O‘zbekistonda har 1000 kishi hisobiga o‘lganlar soni 4034 kishini tashkil etgan bo‘lsa, 1920 y. dan keyin bu ko‘rsatkich 56 barobarga kamaygan. Respublika shahar hududlari da aholi o‘limi qishloq joylarga nisbatan yuqoridir. Bunga sabab ekologik vaziyatdagi o‘zgarishlar, shahar turmush tarzidir. Sanoat rivojlangan Toshkent sh.da aholi o‘limi eng yuqori. O‘lganlar soni 2005 y.da 2004 y.ga nisbatan 6,6 % ga yoki 8,6 ming kishiga oshdi. Go‘daklar o‘limi koeffitsiyenti esa 2004 y.dagi 15,4 % dan 14,3 %ga kamaydi. O‘zbekiston aholisi sonining o‘zgarishida migratsiyaning ahamiyati katta bo‘lgan. O‘zbekistonning Podsho Rossiyasi tomonidan bosib olinishi natijasida bu yerga juda ko‘p oilalar ko‘chib kelgan. Ularga ko‘chib kelish va joylashishda keng imtiyozlar berildi, tabiiy-iqlim sharoitlari qulay bo‘lgan joylardan yer ajratildi. 19-a.ning so‘nggi 35 yili davomida O‘zbekistonga Rossiyadan jami 7075 ming yoki yiliga o‘rtacha 2 mingdan ortiq kishi ko‘chib kelgan. Ko‘chib kelganlarning aksariyati shaharlarda, jumladan Toshkentda joylashdi. 20-a. boshlarida ko‘chib keluvchilar salmog‘i yanada oshgan. Mirzacho‘lni o‘zlashtirish uchun, keyinroq t.y.lar qurilishi, sanoat korxonalarining barpo etilishi munosabati b- n Rossiyadan oilalarning ko‘chib kelishi natijasida migratsiya oqimi kuchli bo‘lgan. Ayniqsa, Toshkent zilzilasi (1966) dan so‘ng tashqi migratsiya yanada kuchaygan, poytaxt aholisi tez ko‘paygan. Mamlakatda yirik sanoat markazla ri bo‘lgan Chirchiq, Olmaliq, Angren, Navoiy, Zarafshon, Ohangaron, Farg‘ona, Bekobod sh.lari aholisi ko‘p jihatdan bu yerga ko‘chib kelganlar asosida o‘sib bordi. Umuman olganda, tashqi migratsiya ning O‘zbekiston aholisi sonining o‘sishidagi hissasi turli yillarda turlicha bo‘lgan. Mas., 18951900 y.larda migratsiya qoldig‘i jami aholi ko‘payishining 1012 %ni tashkil etgan. Mazkur omilning roli 20- a.ning boshlarida ham sezilarli bo‘lgan: o‘rtacha bir yilda ko‘paygan har 10 kishidan bittasi tashqi migratsiya hisobiga to‘g‘ri kelgan. 1917-24 va 2-jahon urushi yillarida migratsiya qoldig‘i respublika uchun manfiy natijaga ega bo‘lgan. Qolgan yillarda, ayniqsa, urushdan keyingi 5 yillikda chetdan ko‘chib kelganlar soni ketganlarga qaraganda ancha ko‘p bo‘lgan. Aynan shu yillarda tashqi migratsiya O‘zbekiston aholisi sonining o‘rtacha yillik ko‘payishining taxminan 1/3 qismini tashkil etgan. 195074 y.larda respublikalararo migratsiya qoldig‘i O‘zbekistonda 832,5 ming kishiga teng bo‘ldi. 26
keldi. 1989 y. respublikaga 83,9 ming kishi ko‘chib kelgan bo‘lsa, 167,3 ming kishi ko‘chib ketdi. Migratsiyaning manfiy qoldig‘i 83,4 ming kishini tashkil etdi. Mustaqillik yillarida rusiyzabon xalqlarning o‘z yurtlariga qaytib ketishi natijasida tashqi migratsiyaning manfiylashuv alomatlari ancha sezilarli tus oldi. Aholining respubli kadan ko‘chib ketishi 1990 y.da o‘zining eng yuqori cho‘qqisiga chiqdi. O‘sha yili davlat organlari tomonidan rasmiy ravishda qayd qilingan migratsiyaning manfiy qoldig‘i 140 ming kishini tashkil qildi. Keyingi yillarda u asta-sekin kamayib bordi. Shuningdek, O‘rta Osiyoning tub aholisiϧo‘zbek, tojik, qirg‘iz, qozoq va turkmanlarning migratsiya vositasida o‘zlarining mustaqil respublikalariga ko‘chib ketishlari ham respublikalararo migratsion aloqalar ning 199194 y.lardagi asosiy xususiyatlaridan biri hisoblanadi. Mas., 19962003 y.lar mobaynida migratsiya tufayli O‘zR aholisi 531 ming kishiga kamaygan. O‘zbekiston aholisi faqat tabiiy ko‘payish hisobiga bir yilda 370ϧ400 ming kishiga ortishi lozim, biroq migratsiya qoldig‘i manfiy bo‘lganligi sababli bu ko‘rsatkich 300 ming kishi atrofida bo‘lgan. Tashqi migratsiya avvalo shahar aholisi dinamikasiga ta‘sir etadi. Chunki mamlakatga kelganlarning ham, ketganlarning ham ko‘pchiligi shaharlar b-n bog‘langan. O‘tgan asrning 5070-y.larida O‘zbekiston shaharlari aholisi ning jadal o‘sishi ham ko‘p jihatdan shu omilga bog‘liq bo‘ldi. Keyingi yillarda urbanizatsiya darajasining sustlashuvi ham shuning ta‘sirida yuzaga keldi. Ma‘lumotlarga ko‘ra, shahar joylarda tashqi migratsiya qoldig‘i 19962003 y.larda taxminan 4050 ming kishi, qishloqlarda esa 2030 ming kishini tashkil etdi. (q. 7-,8-jadvallar). 2005 y.da migratsiya qoldig‘i manfiy 107,0 ming kishini tashkil etdi. Migratsiya qoldig‘i Qoraqalpog‘iston Respublikasi, Navoiy, Sirdaryo va Jizzax viloyatlarida hamda Toshkent sh.da nisbatan yuqori ko‘rsatkichga ega. Ayni vaqtda, Andijon, Namangan, Xorazm viloyatlarida migratsiya aylanmasi manfiy bo‘lsa-da, u aholi sonining umumiy o‘sish ko‘rsatkichlariga kuchli ta‘sir etmagan. Migratsiyada qatnashganlarning jami hajmida Rossiya hissasiga 50,9 %, Ukrainaga 12,9 %, Qozog‘istonga 10,9 %, O‘rta Osiyoning boshqa mamlakatlariga 13,2 % to‘g‘ri keladi. O‘zbekistonda ichki migratsiya ham o‘ziga xos xususiyatlarga ega. O‘tgan asrning 6070-y.larida Mirzacho‘lning o‘zlashtirilishi munosabati b-n bu yerga Farg‘ona vodiysi hamda Samarqand va Jizzax viloyatlarining ayrim tumanlaridan ma‘lum qism aholi ko‘chib kelgan. Shuningdek, Qarshi, Surxon-She robod dashtlarining o‘zlashtirilishi b-n ham aholining ichki migratsiyasi bog‘liq bo‘ldi. 27
yangi tashkil etilgan qishloq tumanlari aholisi, asosan, migratsiya natijasida shakllangan. Keyingi yillarda O‘zbekistonda ichki migratsiya harakatlarining pasayishi kuzatilmoqda. Buning asosiy sabablaridan biri, bozor iqtisodiyoti ga o‘tish sharoitlaridagi murakkab ijtimoiy-iqtisodiy o‘zgarishlar jarayonidir. Aholining ish b-n ta‘minlan ganlik darajasiga mamlakatdagi ichki migratsiya oqimlari ham bevosita ta‘sir ko‘rsatadi. 19802003 y.larda respublika ichki migratsiya hajmi 461,8 ming kishidan 250 minggacha, viloyatlar ichidagi migratsiya ham bu davrda 253,6 ming kishidan 138,0 mingga, ya‘ni 118,6 ming kishiga, viloyatlararo migratsiya hajmi 208,2 ming kishidan 115,0 mingga, ya‘ni 93,2 ming kishiga kamaydi. Orolbo‘yida ekologik vaziyatning salbiylashuvi sababli 1990-y.larda Qoraqalpog‘iston Respublikasining ba‘zi tumanlaridan Toshkent va Sirdaryo viloyatlariga aholining ko‘chib kelishi kuzatildi. |