O'zbekiston respublikasi oliy va o'rta maxsus ta'lim vazirligi

ALEKSANDR SERGEYEVICH PUSHKIN

A.S.Pushkin rus adabiyotining eng yirik vakilidir. Uni «Rus adabiyotining dahosi» deb ataganlar. Zero, rus adabiyotidagi yangilanish, keskin ko'tarilish, uning kelgusidagi taraqqiyoti ana shu shoir ijodi bilan bog'liq. Pushkinning zamondoshlari, u xalqni adabiyotni sevishga va hurmat qilishga o'rgatdi, jamiyatda adabiyotga zo'r havas tug'dirdi, yozuvchilarni esa rus kitobxonlarini qiziqtiradigan va unga foydali narsalar to'g'risida yozishga o'rgatdi, shuning uchun ham insof yuzasidan uni haqiqiy birinchi buyuk rus shoiri deb hisoblaydilar, o'qimishli rus kishisi uning nomini tilga olganida unga zo'r hurmat va minnatdorchilik bildirdi, deya e'tirof etgan edilar.

Aleksandr Sergeyevich Pushkin 1799- yil 26- mayda Moskva shahrida tug'ilgan. Pushkinning ota-bobolari Rossiya tarixida ancha katta o'rin tutgan obro'li shaxslar bo'lgan. Ota tomondan bobosi Gavril Grigoryevich Pushkin o'z davrining yirik amaldorlaridan bo'lgan, keyinchalik Pushkin «Boris Godunov» tarixiy tragediyasida bu shaxsga keng o'rin beradi. Onasi tomonidan habash Ganniballar avlodiga borib taqalgan shoir Rossiya tarixidagi buyuk hukmdor Petrning asrandi o'g'li bo'lgan ushbu bobosining nomini faxr bilan esga oladi. Pushkin bu bobosi haqida «Buyuk Petrning arabi» asarini yoza boshlagan, lekin uni tugata olmagan. Buyuk Petr arabining kichik o'g'li Osip Abramovich Gannibal Pushkinning onasi Nadejda Osipovnaning otasi edi. Shoirning otasi Sergey Lvovich avval gvardiyachi Izmaylov polkida xizmat qilgan, keyinchalik harbiy xizmatdan bo'shab Moskvaga ko'chib kelgan bo'lib, zamonasining badavlat va boobro' kishilaridan edi.

Pushkin bolaligidan alohida e'tibor va nazorat ostida turli guverner, guvernant ayollar qurshovida o'sdi. Ulardan rus, fransuz, ingliz tillaridan ilk saboqlar oldi. Sergey Lvovich ilg'or fikrli, madaniyatli, adabiyotga va ilm-fanga mehr qo'ygan ma'rifatli kishi edi. Shu sababli uning xonadoniga zamonasining taniqli shoir va yozuvchilari tashrif buyurib turardilar. Tabiatida ijodkorlik qobiliyati bo'lgan bola hayotida, albatta, bu tashriflar izsiz ketmadi.

Pushkin to'qqiz-o'n yoshlaridan she'r yoza boshladi, hatto kichik
komediyalar, masallar ham to'qigani haqida ma'lumotlar bor, biroq
ular saqlanib qolmagan.

O'n ikki yoshida Pushkinni Sarskoye seloda tashkil qilingan litseyga o'qishga beradilar. Litsey Pushkin hayotida yangi bir sahifa ochadi, uning shoirlik iste`dodining ochilishi ana shu davrga to'g'ri keladi, bu yerda qator do'stlar ortiradi. Pushkin tabiatan ta`sirchan va hissiyotga beriluvchan odam edi, bir muhabbat qo`ygan odamini oxirigacha sevar, undan hech narsasini ayamas edi. Shu sababli litseydagi do'stlari bilan umrining so'nggigacha aloqasini uzmadi. Sevimli litseyiga bag'ishlab bir necha ajoyib she'rlar yozdi, “Yevgeniy Onegin» she`riy romanida bu davr xotiralari ko'plab keltirilgan.

Pushkinning litseydagi olti yillik ta`limi uning bilimini boyitishda katta ahamiyatga ega bo'ldi. Bo`lg`usi daho shoir o`ta namunali o'quvchi emas edi, zero alohida iste`dodga ega shahslar qat'iy qoliplar, tartibga bo'ysunishni yoqtirmaydilar. Shu sababli u muntazam darslarga tayyorlanishni yoqtirmas edi. Biroq Pushkin darsdan tashqari o'zi istagan tarix va adabiyotga oid asarlarni ishtiyoq bilan o'qir edi.

Litsey hayoti davomida uning ilk she'ri matbuot yuzini ko'rdi. Bu «Shoir do'stimga» deb nomlanuvchi she'r 1814- yili Moskvadagi «Becтник Eвропы» jurnalida bosilib chiqadi. Litsey o`quvchilari orasida uning epigrammalari ham mashhur edi. Aynan shu litseyda yosh Pushkin iste'dodi chinakamiga tan olindi.Bu voqea shoir Derjavinning Sarskoye selo litseyiga tashrifi bilan bog`liqdir. Shoir o`zining «Sarskoye selo xotiralari» she'rini o'qiydi, Derjavin juda hayajonlanib ketadi va uni bag'riga bosmoqchi bo'ladi. Lekin hayajonga va xijolatga to'lgan Pushkin qochib berkinib oladi.

Pushkin 1817- yili litseyni tamomlab, Tashqi ishlar Kollegiyasiga ishga kiradi.

Xushchaqchaq, jo'shqin tabiatli Pushkinni Peterburg kiborlar doirasi yaxshi qabul qiladi, bu orada yosh ijodkorlar tashkil qilgan «Arzamas» jamiyatiga kiradi. 1818- yil birinchi yirik dostoni «Ruslan va Lyudmila” ni yozadi. Bu asar xalq og'zaki ijodi namunalari asosida yaratilgan. Bahodir Ruslan sehrgar Chernomor tomonidan o'g'irlab ketilgan qallig'i Lyudmilani axtarib topadi. Shoirning sodda va ravon uslubda yozilgan bu asari omma tomonidan zavq bilan qabul qilinadi. Doston rus adabiyotidagi yangilanish jarayoni boshlanganidan darak berar edi. Unda klassitsizm she'riyati kishanlariga, an'anaviy uslubga nisbatan isyon mavjud edi. Asar muallif bilan o'quvchi o'rtasida yangicha munosabat o'rnatilayotganidan dalolat beradi: klassitsizmdan farqli o'laroq ular hamfikrga aylanadilar, me'daga tegadigan quruq pand-nasihat o'rnini do'stona ohang, teng munosabat egallaydi.

Doston yaratilganidan keyin oradan ko'p o'tmasdan Pushkin Bessarabiyaga jo'natiladi va 1820-1824- yillari Rossiyaning janubida yashaydi. Tadqiqotchilar buni hurfikr Pushkinning asarlaridagi siyosiy ohanglarning hukumat boshliqlariga yoqmaganligi bilan izohlaydilar. Aleksandr I Pushkinni «zararsizlantirish» maqsadida janubga, Yekaterinoslavga «surgun» qiladi. Bu yerda betob bo'lib qolgan Pushkin general Rayevskiy oilasi bilan tanishib, u bilan birgalikda Kavkazga, bu yerdan esa Qrimga ketadi, qrim xonlarining poytaxti bo'lgan Boqchasaroyda bo'ladi, undan Kishinyovga o'tadi, keyin Kiyevda yashaydi, u yerdan yana Kishinyovga qaytgach bir necha yil oldin boshlagan «Kavkaz asiri» dostonini yozib tugatadi. Doston rus adabiyotidagi ushbu janrda yaratilgan birinchi romantik yo'nalishga mansub asar edi. Unda ingliz shoiri Bayronning ta'siri seziladi. Shoir o'z oldiga «XIX asr yoshlari uchun xos bo'lgan hayot va uning lazzatlariga nisbatan befarqlik, inson qalbining bevaqt qarishi»ni ko'rsatishni maqsad qilib qo'yadi. Doston Pushkinga katta shuhrat keltiradi, ayni paytda bu asar badiiy jihatdan ham yangi xususiyatlarini namoyon qiladi, rus adabiyotiga inson ruhiyatini murakkabliklari va ziddiyatlari bilan ko'rsatish tamoyilini olib kiradi.

1822- yilda «Boqchasaroy fontani» nomli uchinchi doston e'lon qilinadi. Xarakterlarning o'ta favquloddaligi, qahramonlar xatti-harakatlaridagi sirlilik, sujetning kutilmaganligi dostondagi romantik ruhni kuchaytiradi. Kavkaz, Qrim taassurotlari ostida yozilgan bu asar kitobxon tomonidan katta quvonch bilan qarshi olinadi. Shundan so'ng Pushkin ma'lum muddat Odessada xizmat qiladi va 1823- yili «Lo'lilar» asari ustida ish boshlaydi. Besarabiyada bo'lganida yaqindan tanishgan lo'lilar hayotidan olib yozilgan bu asarini 1824- yili Mixaylovskoye qishlog'ida tugatadi. Doston qahramoni Aleko kiborlar jamiyatidan, shaharning bo'g'iq muhitidan bezgan, uni lo'lilarning erkin hayot tarzi maftun qiladi. Biroq ana shu jamiyat tarbiyalagan xususiyatlardan o'zi ham qutulolmaydi, aql va idrokka bo'ysun-maydigan, faqat qalbiga quloq tutadigan lo'li qiz Zaremaga ehtirosli muhabbatining fojiali yakun topishi sababi ham shunda.

Pushkin 1824- yili ota-onasining mulki — Mixaylovskoye qishlog'iga surgun qilindi. Bunga uning Odessa general-gubernatori bilan kelishmovchiligi sabab bo'ladi. Mixaylovskoyeda uning «Qur'ondan iqtibos», «Andrey Shene», «Vakxik qo'shig'i», «18-oktabr», «Faustdan sahna», «Stenka Razin haqida qo'shiq» asarlari vujudga keladi. Shu yerda «Lo'lilar» asarini tamomlaydi. «Yevgeniy Onegin» she'riy romani, «Boris Godunov» tragediyalari ustida ish olib boradi.

Pushkinning «Boris Godunov» tragediyasi uning ijodi yangi yo'nalishga kirganidan dalolat beradi, asarlarida realistik uslubga moyillik ko'zga tashlana boshlaydi. Shekspir ta'sirida yozilgan ushbu asarda Pushkin klassik tragediyaga yangicha ruh olib kiradi, klassitsizmning «uch birlik» qonunidan dadil voz kechadi, she'riy va nasriy sahnalarni uyg'unlashtira biladi, jonli xalq tili leksikasidan erkin foydalanadi. Ayni paytda tarix haqiqatiga sodiqlikka, qahramonlar xarakterini butun murakkabliklari, ziddiyatlari bilan namoyon qilishga intiladi.

Pushkin davrning ijtimoiy masalalaridan ham chetda turmadi, 1826-yilgi Rossiyadagi dekabristlar qo'zg'olonida shaxsan ishtirok etmagan bo'lsa-da, dekabrist do'stlari harakatiga befarq qaramadi. Pushkin chin hassos ijodkor sifatida erkinlik, haqiqat, umuman, ezgulik tarafdori edi, u har qanday ko'rinishdagi zulmga qarshi edi. Shu sababli shoh g'azabiga duchor bo'lgan do'stlariga chin dildan hamdard bo'ladi. Shu tariqa uning «Sibirga», «Arion» kabi she'rlari vujudga keladi.

Pushkinning bu davrda yaratilgan «Sezgi», «Uch kalit» kabi she'rlari inson hayotining ma'nosi, taqdirini yaratish uchun kurash va ayni paytda taqdiri azal oldidagi ojizlik tuyg'ularini ifodalaydi.

20- yillarning ikkinchi yarmida Pushkin «Yevgeniy Onegin» ustidagi ishini davom ettiradi. Romanning birinchi to'liq nashri 1833- yilda bosilib chiqadi.

Ushbu roman turi keyinchalik davom ettirilmadi. Biroq Pushkinning bu asari uning ijodida realistik yo'nalishlarning barqarorlashganidan dalolat beradi. Shoir tasvirda voqelikni aks ettirishning yangi, murakkab usullariga murojaat qiladi. Shoir bayonchi emas «ko'rsatuvchi» holatini egallaydi - rus hayoti manzaralari suratdagidek ko'z o'ngingizda jonlanadi. Ayni paytda unda davrning o'tkir ijtimoiy-axloqiy muammolari aks etadi.

Roman markazida Yevgeniy Onegin obrazi turadi. Onegin ziddiyatli, murakkab shaxs. U yuksak didli, zukko inson, atrofida ro'y berayotgan hodisalarni teran idrok etadi. Kiborlar muhitidagi munofiqlik, aldov, riyoni chuqur his qiladi, o'zini bu muhitga yot sezadi, undagi loqaydlik, zerikishning sababi shunda. Ayni paytda u o'z muhitining farzandi, uning hayot tarzi, odatlaridan voz kecha olmaydi. Pushkin Oneginning aniq maqsaddan, orzu-istaklardan xoli, loqayd umrguzaronligini tasvirlaydi, bu hayot bir maromda, karaxt bir tarzda kechaveradi.

Tatyana Larina romandagi yagona nurli obrazdir. Ko'ngli musaffo, ma'suma, tashqi tomondan ko'rimsiz va zailgina bo'lgan bu qizda juda kuchli hissiyotga qodir ulkan qalb yashiringan. U Onegin timsolida hassos qalb, dardli insonni ko'ra biladi, shu sababli uni sevib qoladi. Tatyananing Oneginga she'riy maktubi asarning eng kuchli o'rinlaridandir. Biroq Onegin Tatyananing muhabbatini rad etadi, zero muhitning yengil-yelpi sarguzashtlariga o'rgangan, hatto sevgi ham ko'ngil ermagiga aylangan qalb kuchli ehtiros bilan yo'g'rilgan bunday muhabbatga tayyor emas edi. Onegin muhabbatdan ham zerikib ulgurgan, uning o'tkinchiligiga imon keltirgan edi. Shu qarash yetovida bemaqsad, shunchaki dilxushlik uchun Tatyananing singlisi Olgaga xushomad qiladi, o'zi qadrlamagan narsani o'zgalar qadrlashi mumkinligini o'ylamaydi. Pirovardida Olgani chin dildan sevuvchi do'sti Lenskiy bilan qattiq nizolashishgacha borib yetadi, oqibatda esa duelda uning umri bevaqt xazon bo'lishiga sabab bo'ladi.

Oneginning loqaydligi aslida aldovga, riyoga asoslangan muhitga isyon bo'lib, bu yo'l bilan bemaqsadlik, bemaslaklikdan xalos bo'la olmaslikni u tushunib yetmadi. Oneginning fojiasi ham shunda.

Roman so'nggida qahramonning mudroq hayotida o'zgarish ro'y beradi, o'zi bir vaqtlar rad etgan Tatyanani kiborlar muhiti davrasida, badavlat qari generalning xotini, aslzoda xonim qiyofasida ko'radi va birdaniga uni sevishini anglab yetadi. Oneginning qalbi tubida cho'kib yotgan asl insoniy hissiyotlar uyg'onadi, muhabbat ham alamli, ham shirin tuyg'ularini qo'zg'aydi. Tatyana tabiatiga sodiq qoladi, Oneginni hali ham sevadi, biroq u birovlarning iztirobi evaziga muhabbatga erishish adolatdan emas deb biladi, eriga sodiq qolishga qaror qiladi.

Yozuvchi Oneginni sevgi, hijron iztiroblari bilan to'lgan holda qoldirib, romanini yakunlaydi.

«Yevgeniy Onegin» she'riy romani Pushkin ijodidagi realizm tomon tashlangan yangi qadam bo'ldi, unda voqelik, xarakterlarning realistik tasviri, ayni paytda zamonasining muhim ijtimoiy-axloqiy muammolari aks ettirilganligini kuzatish mumkin. Shu tariqa Pushkin keyinchalik rus adabiyotida Gogol, Tolstoy, Dostoyevskiy, Chexov kabi yozuvchilar tomonidan yuksak cho'qqiga ko'tarilgan realistik yo'nalishlarga asos soldi.

1830- yilning kuzini Pushkin Boldinoda o'tkazadi. Bu yerda u «Kolomnodagi kulba» dostonini yozib tugatadi. Bu asarning sujeti atayin soddalashtirilgan, shoir go'yoki yozuvchidan nasihatgo'ylik, o'gitbozlikni kutuvchi tanqidchi bilan bahs-munozaraga kirishadi.

Pushkinning «Belkin qissalari» asari ham Boldinoda yaratilgan. Unda yozuvchi har biri mustaqil bo'lgan hikoyalarni bir nom ostida birlashtiradi. Bu hikoyalarda realizmga moyillik sezilsa-da, romantizm elementlari hali kuchli. Pushkin qissa deb atagan bu hikoyalar sujeti asosidagi voqealar aksar holda favqulodda, kitobxonni qiziqtiruvchi, sarguzashtga moyil, bir oz g'ayritabiiy xarakterda. Yuqorida eslatib o'tilgan «Bo'ron» hikoyasida kuyovning almashib qolishi, «Qishloqi oyimqiz» da aslzoda qizning badavlat takabbur yigit muhabbatini qozonish uchun qishloqi oyimqiz qiyofasiga kirishi, «O'q uzish» hikoyasi qahramonining qasos tuyg'usini qalbida saqlab yurishi kabilar romantizm asarlari va qahramonlariga xos xususiyatlar bo'lib, mazkur to'plamga kirgan asarlarning umumiy jihati sifatida ajralib turadi. Hikoyalarning yechimlari ham kutilmagan — «Bo'ron» da aldangan qiz aynan o'sha adashib nikohlangan yigitni keyinchalik sevib qoladi va hikoya so'nggida bu oshkor bo'ladi, «Qishloqi oyimqiz» da esa badavlat yigit sevib qolgan «Qishloqi oyimqiz» otasi uylanishga undagan, yigit esa uylanishni istamagan aslzoda qiz bo'lib chiqadi, «O'q uzish» qahramoni qasosi ham kutilmagan — u raqibini jisman mahv etishdan emas, uning ko'zida o'lim vasvasasini ko'rishdan taskin topadi...

«Belkin qissalari» romantik elementlarning kuchliligiga qaramay tasvirning soddaligi, manzara va xarakterlarning tabiiyligi, detallarning haqqoniyligi bilan realistik rus novellasining dunyoga kelishi uchun asos yaratdi.

Shoirning Boldinodagi sermahsul ijodi shu bilan cheklanmadi, uning kichik tragediyalari ham shu yerda yozildi. «Xasis ritsar» Molyerning «Xasis» asari ta'sirida yozilgan. Biroq muallif unda Molyerdan farqli o'laroq shunchaki ziqna obrazini yaratish bilan cheklanmaydi. Uning qahramoni ritsarlik fazilatlarini o'zida mujassamlashtirgan, ayni paytda savdogarga xos ochko'zlik, oltinga bo'lgan xirs juda kuchli, bu ehtiros darajasiga ko'tarilgan. Uning tabiatidagi shafqatsizlikning asosi ham shunda. «Motsart va Salyeri» tiagediyasida inson tabiatidagi yana bir illat — hasad mavzusi yoritiladi. Daho san'atkor, noyob iste'dod sohibi Motsart tabiatan butunlay Salyerining aksidir. Chinakam iste'dod uchun esa yovuzlik begonadir. «O'rtamiyonalar xudosi» Salyeri qalbida xudbinlik illati avj olgan, Motsart dahosini tan oladi, ayni shu narsa uning qalbini kalamushdek kemiradi, pirovardida hasad, yovuzlik ulkan talantni mahv etadi. Jahon adabiyotida mashhur Don Juan obrazi yaratilgan «Tosh mehmon», Vilsonning «Vabo shahri» asari asosida yaratilgan «O'lat paytidagi bazm» tragediyalari ham Boldinoda yoziladi.

1831- yili Pushkin xorijiy ishlar kollegiyasiga xizmatga kiradi. Bu yerda u davlat arxiviga murojaat etish huquqiga egaligidan foydalanib Buyuk Pyotr tarixini yozishga ahd qiladi.

1833- yili «Mis chavandoz» dostonini tamomlaydi. Dostonda shoir Pyotrning Rossiya tarixida boshlagan yaratuvchilik faoliyatini ma'qullagan holda, ushbu harakat zulmga, zo'ravonlikka, kuchga asoslanganligini ham ko'rsatadi. Pyotr «taqdirning buyuk hukmdori», uning zimmasiga katta tarixiy vazifa yuklatilgan va u shu vazifani ado etgan. Biroq nima evaziga? Dostonda darveshsifat Yevgeniy obrazida shoir shu fikrni ilgari suradi. Yevgeniy shohga «Rossiyani temir uzangi» bilan jilovlagani uchun ta'na qilishga jur'at etadi.

1833- yili yozilgan «Pikovaya dama» qissasida Rossiyada shakllanayotgan yangi ijtimoiy munosabatlar qahramonlar qiyofasiga o'z muhrini bosganligini sezish mumkin. Bu davr kishisi inson hayotida pulning, boylikning muhimligini chuqur his etadi, boyib ketish yo'llarini izlaydi. Qissa qahramoni German xarakterida metin iroda, maqsadga intiluvchanlik, faollik mujassamlangan. Lekin maqsad yo'lida u barcha insoniy tuyg'ularni ham pisand qilmadi, yo'ldagi to'siqlar nimaning evaziga olib tashlanishining u uchun ahamiyati yo'q.

30- yillarda yozilgan ko'plab asarlari shoirning Rossiyadagi krepostnoylik muammosiga munosabatini aks ettiradi. («Goryuxin qishlog'i tarixi»). 1833- yili Pushkin Rossiya tarixida chuqur iz qoldirgan Pugachev qo'zg'oloni bo'lib o'tgan yerlarga sayohat qiladi, u haqidagi hikoyalar, qo'shiqlarni yig'adi. Shu tariqa «Pugachev tarixi» asari vujudga keladi. Dehqonlar qo'zg'oloni mavzulari « Dubrovskiy» (1832— 1833), «Kapitan qizi» (1833—1836) asarlarida ham aks etadi.

«Dubrovskiy» asari asosida sarguzasht sujeti yotadi. Boy, shafqatsiz Troyekurov bilan kambag'allashib qolgan Dubrovskiylar xonadonining yosh merosxo'ri Dubrovskiy o'rtasidagi ziddiyat sujetni harakatlantiradi Dubrovskiy xo'rlangan otasi uchun qasos oladi. Bu yerda romantik muhabbat mojarosini ham kuzatish mumkin. Dubrovskiy va uning ashaddiy raqibining qizi o'rtasida muhabbat paydo bo'ladi, uning yakuni esa baxtsiz yechim topadi. Dubrovskiyning fransuz tili muallimi qiyofasida troyekurovlar xonadonida yashashi ham avantyuristik asarlar sujetini yodga soladi. Ayni paytda o'z xo'jasi uchun qo'zg'olon ko'targan dehqonlarning hayotiy obrazi, qo'zg'olonning dahshatli manzarasi haqqoniyligi, jonliligi bilan maftun qiladi.

Romantik elementlarga boy, bir qarashda ikki yoshning ishqiy sarguzashtlari haqida hikoya qiluvchi «Kapitan qizi» qissasida Pugachev qo'zg'olonining bevosita, realistik tasvirini ko'ramiz. Shoir qo'zg'o­lonning shafqatsiz, xunrezlik mohiyatini rad etadi, Pugachev harakatini oqlamaydi. Biroq hayot haqiqatiga sodiq shoir qo'zg'olon sardorining qiyofasini muhabbat bilan bo'lmasa ham, uni tushunib, tabiatidagi mardlik, tantilik, shoirona romantiklik xislatlarini tan olgan holda chizadi. Kitobxon ko'z o'ngida johil, vahshiy olomonni maqsad yo'lida birlashtirgan dono, ayni paytda mug'ombir, shafqatsiz, shu bilan birga adolatli dehqon obrazi gavdalanadi.

Pugachev qo'zg'oloni bilan bog'liq faktlarni yig'ish chog'ida Pushkin ko'plab xalq ertaklari va qo'shiqlarini yozib oladi, keyinchalik ulardan «Kapitan qizi» romanida, «Suv parisi» dostonda foydalanadi. 30- yillarda esa «Pop va uning xizmatkori Balda haqida ertak», «Shoh Sulton haqida ertak», «Oltin tojli xo'roz haqida ertak» asarlari dunyoga keladi.

1831—1836- yillarda Pushkin she`rlar yozishda ham davom etadi. «Shaytonlar», «Tunda uyqusizlikda bitilgan she'rlar», «Kuz» kabi she'rlarida ijodkor olamining sirli jabhalariga sayr etiladi, «Litsey qanchalar ko'p bayram qilgani sari...», «Men yana keldim», «Shahardan tashqarida o'ychan kezganimda» kabi she'rlari she'riyat, tabiat, hayot va mamot mavzulariga bag'ishlanadi. «Men o'zimga haykal qo'ydim...» she'rida esa shoir go'yo o'zini oldinda kutayotgan fojiani sezgandek bo'ladi, inson tafakkurining buyukligi, iste'dod nomining o'chmasligi, chin san'at asarlari boqiyligi kuylanadi.

Pushkin ijodiy yetuklik davriga kirgan palla ayni paytda uning hayotidagi so'nggi bosqich bo'lib qoldi. Bu davrda shoir hayotida qator ko'ngilsizliklar ro'y berdi. 1833- yilda Pushkinga shoh Nikolay tomonidan kamer yunker unvoni berildi. Endi shoir saroy ballariga tashrif buyurishi, saroy odob-axloq qoidalariga amal qilishi lozim edi. Qoliplarga sig'maydigan shoir qalbi uchun bu yoqimsiz vazifa edi, iste'foga chiqishga urinishlar bekor ketadi. Buning ustiga shoir hukumatdan oldindan 30 ming so'm maosh oladi, endi u o'zi sevmagan kasbni oxirigacha bajarishga majbur.

Umuman, tadqiqotchilar Pushkin hayotining bu davrida uning kaytiyatidagi tushkunlik, qoniqmaslik hissini ta'kidlaydilar. Kavalegrad polki poruchigi, fransuz muxojiri J.Dantes bilan shoir o'rtasida nizo chiqishi ham uning mahzun, daqqi muhitdan zada kayfiyatiga mos edi. Saroy kiborlar guruhi o'rtasida shoir va uning xotini sha'nini bulg'ovchi ig'vo-bo'htonlar tarqaladi. Buni ta'sirchan, nozikqalb shoir ko'tara olmaydi. 1837- yil 27- yanvarda Pushkin va Dantes o'rtasida duel bo'lib o'tdi va shoir og'ir yaralandi. Ikki kundan so'ng, 29-yanvarda Rossiyaning buyuk shoiri dunyodan ko'z yumdi.

Pushkin rus madaniyati tarixiga rus adabiy tili va yangi adabiyotining asoschisi sifatida kirgan. Ayni paytda shoirning o'lmas adabiy merosi jahon adabiyotining ham ajralmas mulki bo'lib kelyapti.

REALIZM

Realistik elementlar barcha davrdagi ijod namunalarida mavjud. Realizm (lotincha realis — ashyoviy) - hayot haqiqatini asliga muvofiq tasvirlash, detallar va obrazlarning haqqoniyligini talab qiladi. Hayot haqiqatiga sodiqlik — uning asosiy shioridir. Realistlar obrazlar va hodisalarning hayotiyligiga alohida e'tibor berganlar. Asar tili, qahramon nutqi, sujet, konflikt kabi unsurlarning barchasi haqqoniylik talabiga bo'ysundirilgan. Bu metod ijodkorning o'zini qurshab turgan voqelik va insonlar to'g'risida o'ylagan haq gapini aytish, kitobxon ko'z o'ngida real hayot va real insonlarni gavdalantirish yo'li bilan voqelik va inson to'g'risidagi haqiqatni ko'rsatish imkonini beradi. Realistik adabiyot buyuk namoyandalarining haqiqat kurashchilari sifatidagi xizmatlari beqiyosdir.

Fanda realizmning ilk bor qachon paydo bo'lganligi to'g'risida aniq fikrga kelinmagan. Ko'plab tadqiqotchilar realizm ildizlarini juda qadim zamonlardan izlaydilar. Ibtidoiy insonning qoyalarga chizgan rasmlari va antik adabiyot namunalarida ham realistik unsurlarni kuzatadilar. Biroq realizmning badiiy tizim sifatida shakllanishi Uyg'onish davri bilan bog'lanadi. Aynan shu davrga kelib insonga, uning qalbiga, kechinmalariga e'tibor kuchayadi, tabiiy tuyg'ulari bo'rttirib tasvirlanadi, kechinmalarga shoirona ruh beriladi. Shekspir, Servantes asarlarida realizmning o'ziga xos tarzda namoyon bo'lganligini ko'rish mumkin.

Realizm taraqqiyotidagi ikkinchi bosqich ma'rifatchilik davriga to'g'ri keladi. XVIII asrda ingliz realistik romani vujudga keladi (D.Defo «Robinzon Kruzo» romani bilan ushbu janrga asos soladi). Inson aqliga, uning imkoniyatlariga yuqori baho beruvchi ma'rifat­chilik realizmi hayot hodisalari va insonlar xatti-harakatlarini aqlga muvofiq yoki muvofiq emasligidan kelib chiqib baholar edilar. Aqlga to'g'ri kelmaydigan xatti-harakat deganda barcha qoloq urf-odatlar, eskirgan tartibotlar tushunilar edi. Shu sababli ma'rifatchilarning ijobiy qahramonlari o'tkir aqli bilan ajralib turadilar, salbiylari esa qoloq, johil odamlar. Ma'rifatchilik realizmi shartlilikka yo'l qo'yadi, fantastik elementlardan foydalanadi. (Masalan, Defo, Svift qahramonlari yoki Gyotening «Faust» asarini misol qilib keltirish mumkin.

XVIII asr adabiyotida realizm va romantizm o'rtasida keskin chegara o'rnatish qiyin. Masalan, fransuz adibi Prosper Merime asarlarida qahramonlar, sujet romantik asarlarga xos bo'lsa-da, faktik aniqlik uslubdagi xolislik uni realizmga yaqinlashtiradi. Ingliz adabiyotida Charlz Dikkens asarlarida maishiy-ijtimoiy roman an'analari davom ettiriladi, hayotiy manzaralar, hayotiy odamlar obraziga murojaat etiladi, ayni paytda avantyuristik o'rinlar, jinoyat, sirlilik kabi unsurlarning qo'llanishi romantik metodda yaratilgan asarlarni yodga soladi.

XIX asrda realizm yangi bosqichini boshladi. Flober, Mopassan, rus adabiyotida Lev Tolstoy, A.P.Chexov kabi yozuvchilar ijodda renessans va ma'rifatchilik realizmidan farqlanuvchi xususiyatlarini namoyon qildilar. Fransuz adibi Floberning «Bovari xonim» romanida realizm an'analaridan keskin uzilish seziladi, bu asar realizmga xos hayot haqiqatiga sodiqlikni yaqqol namoyon qiladi. Endi insonning ijtimoiy hayot bilan munosabati, uning taqdiriga ijtimoiy muhit, tartibotlar ta'siri diqqat markaziga ko'chadi. Ayni paytda inson ruhiyati, qalbi tahliliga alohida e'tibor beriladi.

Rus adabiyotida N.V. Gogol tomonidan kashf etilgan tuzum tartibotlari, ijtimoiy muhit ta'sirida maydalashgan «kichkina odam» qalbi, kechinmalari F.M.Dostoyevskiy, Anton Chexov ijodida yetakchi mavzuga aylanadi. Dostoyevskiyning bir qarashda noan'anaviy tuyulgan asarlarida inson qalbining o'ta murakkab, sirli manzaralari, hali qalamga olinmagan tublari ochib ko'rsatiladi.

XX asr boshlarida rus adibi Mixail Sholoxov, o'zbek adabiyotida Cho'lpon, Qodiriy bu metodning o'lmas namunalarini yaratdilar. Amerika adibi Ernest Xeminguey, ingliz adibi Somerset Moem kabi yozuvchilar ijodida realizm o'zining yangi bosqichiga ko'tarildi, keyinchalik qirg'iz yozuvchisi Chingiz Aytmatov, rus yozuvchilari M.Shukshin, V.Rasputin kabilarning mazkur metod imkoniyatlarini namoyon qiluvchi asarlari vujudga keldi.

Realizm uzoq davom etgan taraqqiyot bosqichini boshidan kechirgan, yuqorida ko'rsatib o'tilganidek, uning unsurlari, xilma-xil ko'rinishlari adabiyot tarixining barcha bosqichlarida kuzatilgan bo'lsa-da, uning tugal metod sifatida o'z imkoniyatlarini to'la namoyon qilishi XX asrga to'g'ri keladi. XX asr jahon adabiyotida ingliz adibi S.Moem, amerikalik E.Xeminguey, Lotin Amerikasi adibi Gabriel Garsia Markes singari adiblar ushbu oqimning eng ko'zga ko'ringan, uning rivojiga katta hissa qo'shgan va ayni paytda uni ulkan kashfiyotlari bilan boyitgan, biri ikkinchisini takrorlamaydigan o'ziga xos ijodkorlardir.