370
30-yillargacha to`lov balanslarini tartibga solish mexanizmini tahlil
etishda D.Yum, J.Mill tomonidan ishlab chiqilgan "klassik" nazariya ustun
mavqega ega bo`lgan. Bu g`oyaga ko`ra, oltinning xalqaro harakati va har
bir mamlakatdagi baholarning o`zgarishi avtomatik ravishda bir-biri bilan
bog`liq, oqibatda barcha mamlakatlarning to`lov
balansi barqarorlikka in-
tilish tendensiyasiga ega. Oltin standartining tugatilishi bilan olimlarning
ko`pchiligi neokeynschilik pozitsiyalariga o`tib oldilar ("Oltin standarti"
XIX asrda va XX asrning ma'lum davrida amalda bo`lgan, masalan, Buyuk
Britaniyada 1821-31 yillar oltin standartidan foydalanilgan, AQSHda 1934
yil dollarni oltinga aylantirish tugatildi). Yangi sharoitda to`lov balansini
tartibga solishda asosiy e'tibor davlatning hisob stavkasiga ta'siri muhim
deb hisoblanadi. Boshqa tartibga solish chorasi sifatida importni kamayti-
rish va eksportni rag`batlantirish, buning
uchun esa mehnatkashlarning
ichki to`lov imkoniyatlari talabini pasaytirish (deflatsiya yo`li) yoki milliy
valutani devalvatsiya qilish usuli taklif etiladi.
60-yillardagi iqtisodiy jarayonlar neokeynschilik metodlaridan voz
kechishga sabab bo`ldi, yana neoklassik yo`lga qaytildi, ya'ni davlatning
iqtisodiy, shu jumladan valuta
ishlariga aralashuvi cheklandi, valutalar
kursining erkin tebranishiga imkon berildi, bu esa o`z navbatida avtomatik
barqarorlashuviga olib kelishi kerak edi. Ammo, valuta kursi o`zgarib tur-
ishining to`lov balansiga ta'siri cheklangan xarakterga ega bo`ladi (ma-
salan, valutaning "suzib yuruvchi kursi" paytida bu narsa aniq bo`lib
qoldi), chunki to`lov balansining barqaror emasligi muomala sohasiga
emas, balki ishlab chiqarish bilan bevosita bog`liq. To`lov balanslari pas-
sivi davlatning
chet eldagi harajatlariga, ayniqsa turli harbiy-siyosiy aksi-
yalarga bog`liq bo`ladi. Valuta kursining qalqib turishining o`zi ham
xalqaro valuta tizimining beqarorligini kuchaytiradi. So`nggi yigirma yil
ichida industrial rivojlangan mamlakatlar chegaralangan (fiksatsiya qilin-
gan), ammo har holda tartibga solinadigan kursdan elastik (qayishqoq)
valuta kursiga o`tib oldilar. Absolut elastik valuta kursida almashuv kursi
valuta bozoridagi teng kuchli valuta bahosida belgilanadi, cheklangan kurs
chogida esa valuta kursi Markaziy
bank tomonidan belgilanadi, bunda
bank belgilangan kurs bo`yicha xorijiy valutani har qancha miqdorda olish
va sotish majburiyatini o`ziga oladi.
Valutaning elastik kurs miqdori uch omilga bog`liq:
1. Ichki va tashqi narxlar darajasi. Boshqa sharoitlar teng bo`lganda
ichki baholarning o`sishi valuta kursining pasayishiga olib keladi (xarid
qilish qobiliyati pariteti nazariyasi);
PDF created with pdfFactory trial version
www.pdffactory.com
371
2. Savdo oqimi bilan bog`liq omillar; masalan, eksport bozorining
kamayishi yoki yo`qotilishi, defitsit, ya'ni valuta
arzonlashuvini keltirib
chiqaradi.
3. Kapital oqib o`tishi. Mamlakat ichida foiz stavkalarining oshishi
kapitalni jalb etadi va bu bilan milliy valutaning qimmatlashuvini keltirib
chiqaradi.
Chegaralangan va elastik valuta kurslarini solishtirganda qaysi biri
ustunligini aniqlash qiyin. Elastik almashuv kursi odatda, qisqa vaqt
davomida turg`un bo`lmaydi, ammo uzoq
muddatli rejalarda zaruriy
elastiklikka ega bo`ladi. Aksincha, chegaralangan almashuv kurslari qisqa
muddat uchun samarali, ammo uzoq kelajak uchun o`ta noelastikdir. Bu
tizimlarning hech qaysisi narxlar barqarorligi va to`la bandlik bo`yicha
to`la ustunlikka ega emas. Valuta kursining sun'iy ravishda yuqori bo`lishi
ishsizlikka olib keladi, past bo`lishi esa inflatsiyani kuchaytiradi.
Likvidlik
(xaridorgirlik)
muammosini
hal
etish
borasida
iqtisodchilar (J.M.Keyns, R.Triffin va boshqalar) "yuqori likvidlik
boshqariladigan valuta" chiqarishni tushunadilar yoki xalqaro valuta
munosabatlariga ichki qog`oz-pul munosabatini
tartibga soladigan
tamoyillarni qo`llashni taklif etadilar. Oxir-oqibatda bu loyihalarning
mohiyati shundaki, to`lov balans saldosi aktiv bo`lgan davlatlar to`lov
balansi defitsit (kamomad) bo`lgan davlatlarga kredit berishga majbur
qilishga qaratiladi. Shu maqsadda xalqaro valuta chiqarish taklif etiladi. Bu
valuta qo`shimcha likvidli mablag`ni ta'minlaydi va passiv to`lov balansiga
ega bo`lgan mamlakatlar bevosita aktiv saldoga ega bo`lgan
davlatlarga
murojaat etmasdan, o`z passivlarini qoplash imkoniga ega bo`ladi.
Bu g`oya 1969 yilda amalda realizatsiya qilindi.
Dostları ilə paylaş: