Stiven Kinq Yaşıl Mil
Yüklə 3,44 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- İkinci Hissə Siçan Yaşıl Mildə 1
|
www.vivo-book.com
73 arasındakı uzun sətirin baĢlığında “Ziyarətçinin adı” yazılmıĢdı. Bir neçə an gərgin düĢündükdən sonra – ola bilsin ki, sözləri düz yazmaq üçün, çünki bu fikrin lap əvvəldən onun ağlında olduğuna adım kimi əminəm, – Brutus Hovell səliqə ilə yazdı: “Paroxod Billi”. O vaxtlar əksər adamlar onu Mikki Maus kimi tayırdı. Ona görə ki, ilk səsli multfilm göstəriləndə, o öz gözlərini fırladır, ayaqlarını yırğalayır və kapitan körpüsündəki fitin ipini dartırdı. – Bax belə, – Brutus dedi və kitabı bağlayıb siyirməyə qoydu. – Ġndi hər Ģey qaydasındadır. Mən güldüm, amma zarafat edildiyini bildiyi halda belə öz ciddiyyətindən əl çəkə bilməyən Din qaĢlarını çatıb qeyzlə eynəyinin ĢüĢələrini silməyə baĢladı. – Kimsə bunu görsə, sənin ciddi problemlərin olacaq. – Bir anlıq tərəddüddən sonra əlavə etdi: – Kimsə baĢqası! – O yenə sözünə ara verib susdu, uzağı görməyənlər kimi gözlərini qıyaraq ətrafa baxdı, sanki divarların qulaqları çıxıb-çıxmadığını görmək istəyirdi. Sonra yenə dilləndi: – Kimsə, məsələn, Persi kimi bir əclaf. – Daha nələr, – Brutus dedi. – Persi Uetmor öz arıq dalı ilə bu masanın arxasına oturan gün mənim təqaüdə çıxacağım gün olacaq. – Sən onda burada olmayacaqsan, – Din dedi. – Səni ziyarətçilər kitabında yazdıqlarına görə çoxdan qovmuĢ olacaqlar, əgər Persi lazım olan sözü lazım olan adamın qulağına desə. Ġnan, o bunu eləyə bilər. Sən də bunu yaxĢı bilirsən.
www.vivo-book.com
74 Brutus ona acıqla baxdı, amma bir söz demədi. FikirləĢdim ki, sonra bu yazdıqlarını kitabdan silər. Əgər silməzsə, onda mən özüm silərəm. Növbəti axĢam, əvvəlcə, Bitterbakı, sonra isə Prezidenti “D” blokuna aparandan sonra – oranın məhbusları yatandan sonra biz öz qrupumuzu oradakı hamama aparırdıq – Brutus məndən soruĢdu ki, bəlkə karserdə Paroxod Billini axtaraq. – Hə, məncə, bunu etməliyik, – dedim. Keçən gecə bu siçan bizi əməlli-baĢlı güldürmüĢdü, amma onu da bilirdim ki, əgər biz siçanı karserdə tapsaq, xüsusilə də görsək ki, o, karserin yumĢaq üzlü divarlarının birini gəmirərək özünə yuva düzəltməyə baĢlayıb, biz onu, Ģübhəsiz, öldürəcəyik. Kolonistlər ilə birlikdə yaĢamaqdansa, nə qədər əyləncəli biri olur olsun, kəĢfiyyatçını öldürmək daha yaxĢıdır. Bir də açıq-açığına söyləməliyəm ki, aramızda heç kim bir siçanı öldürməkdən xəcalət çəkməzdi. Əslində, məhz siçovulları öldürdüyümüzə görə dövlət bizə maaĢ verirdi. Lakin həmin axĢam biz, sonralar Mister Cingls kimi tanıdığımız Paroxod Billini nə divarların yumĢaq üzlüklərinin arxasında, nə də oradan dəhlizə çıxardığımız zir-zibilin arasında tapa bildik. Orada həddən çox zir-zibil vardı, mənim düĢündüyümdən də çox, çünki biz çoxdan idi ki, karser kamerasından istifadə eləmirdik. Uilyam Uertonun gəliĢi ilə vəziyyət dəyiĢəcəkdi, amma biz, əlbəttə, bunu hələ bilmirdik. XoĢbəxtlikdən.
www.vivo-book.com
75 – O hara itib? – nəhayət, Brutus iri göy rəngli yaylıqla boynunun arxasından tərini silə-silə soruĢdu. – Nə bir deĢik var, nə də yarıq... heç nə, amma ... – O, döĢəmədəki kanalizasiya dəliyini göstərdi. Barmaqlığın altında nazik polad məftilli tor vardı, amma buradan heç milçək də keçə bilməzdi. – O bura necə girir, buradan necə çıxır? – Mən də bilmirəm, – dedim. – Amma o necəsə bura gəlib, elə deyilmi? Demək istəyirəm ki, biz üçümüz də onun bura girdiyini görmüĢük. – Hə, düz qapının altından. Bir az sürtünsə də, keçə bildi. – Aman Allah, – Brutus dedi. Bu sözlər belə yekəpər adamın dodaqlarında qəribə səslənirdi. – Nə yaxĢı ki, məhbuslar belə balacalaĢa bilmirlər, elə deyilmi? – Hə, əlbəttə, – deyərək mən orada bir dəlik və ya çat olub- olmadığına əmin olmaq üçün nəzərlərimi bir daha divarlara çəkilmiĢ kətan parçanın üzərində gəzdirdim. Heç nə görə bilmədim. – YaxĢı, gəl gedək. Paroxod Billi bir də üç gün sonra, Harri Tervilliger növbədə olanda göründü. Persi də növbədə idi və Dinin istifadə etməyi düĢündüyü polağacı ilə siçanı YaĢıl Milin döĢəməsi boyu bir xeyli qovdu. Gəmirici asanlıqla Persinin əlindən qaça bildi və müzəffər bir görkəmlə karser otağının qapısının altında gözdən itdi. Var gücü ilə bağıra-bağıra Persi qapını açdı və içəridəki zir-zibili yerindən dəhlizə çıxartdı. Harrinin dediyinə görə, bu mənzərəyə baxmaq həm gülməli,
www.vivo-book.com
76 həm də vahiməli idi. Persi bu siçanı tutub onun baĢını üzəcəyini bağırırdı, amma təbii ki, onu tuta bilmədi. Yarım saatdan sonra tərləmiĢ, saçları qarıĢmıĢ və köynəyi arxadan çıxmıĢ bir vəziyyətdə Persi növbətçi masasına yaxınlaĢaraq Harriyə (Harri həmin vaxt bu səs-küyün içində oturub, sakitcə kitab oxuyurmuĢ) deyibmiĢ ki, qapının altına səs izolyasiya edən zolaq yapıĢdıracaq və bu da gəmirici problemini birdəfəlik çözəcək. – Bunu çox gözəl düĢünmüsən, Persi, – deyə Harri əlindəki vesternin vərəqini çevirərək cavab verib. O düĢündü ki, Persi qapının altındakı yarığı bağlamağı unudacaq və o haqlı idi.
Bu hadisələr baĢ verəndən xeyli sonra, həmin il qıĢın sonunda bir axĢam Brutus yanıma gəldi. Həmin axĢam “E” blokunda ikimizdən baĢqa heç kim yox idi – kameralar müvəqqəti olaraq boĢdur, nəzarətçilər isə baĢqa iĢ yerlərinə təyin edilmiĢdilər. Persi Briar Ricdəki yeni iĢinə keçmiĢdi. – Bura gəl, – Brutus bir az gülməli və boğuq səslə dedi və mən diqqətlə ona baxdım. Bayırda yağan sulu qardan canımı qurtarıb www.vivo-book.com
77 yenicə içəri girmiĢdim və kitelimi asmazdan öncə, çiyinlərimdəki qarı silkələyirdim. – Nəsə bir problem var? – deyə soruĢdum. – Yox, – dedi. – Amma mən Mister Cinqlzın gizləndiyi yeri tapdım. Demək istəyirəm ki, o ilk dəfə gələndə, yəni Delakrua onu özünə götürməzdən öncə. Baxmaq istəyirsənmi? Əlbəttə ki, görmək istəyirdim. Onun arxasınca, YaĢıl Mil ilə karser kamerasına getdim. Bizim orada saxladığımız bütün əĢyalar dəhlizə çıxarılmıĢdı; deyəsən, Brutus təmizlik iĢləri görmək üçün bu müvəqqəti sakitlikdən istifadə etmiĢdi. Qapı açıq olduğundan, kameranın içində polağacı ilə vedrəni gördüm. Rəngi YaĢıl Milin rəngi ilə eyni çalarda olan döĢəmənin üstündəki nəmli zolaqlar qurumaqda idi. Kameranın düz ortasında nərdivan vardı. Adətən, bu nərdivan edama aparılarkən məhbusların son dəfə dayandıqları yer kimi də istifadə edilən anbar otağında saxlanırdı. Nərdivanın lap yuxarı tərəfində bir çıxıntı vardı – fəhlə bu çıxıntıya öz alətlərini, rəngsaz isə boya vedrəsini qoya bilərdi. Bu çıxıntının üstündə balaca fənər vardı. Brutus onu mənə uzatdı. – Buraya dırmaĢırmıĢ. Sənin boyun mənimkindən alçaq olduğuna görə lap baĢa qədər dırmaĢmalı olacaqsan, qorxma, sənin ayaqlarından tutacam. – Ayağıma toxunanda qıdığım gəlir, – yuxarı qalxa-qalxa dedim. – Xüsusilə də dizlərimə toxunanda. Mən bunu nəzərə alaram.
www.vivo-book.com
78 – YaxĢı, – dedim, – amma bir siçanın yerini tapmaq üçün qıçını sındırmaq, məncə, ağılsızlıqdır. – Nə dedin? – BoĢ ver getsin. – Həmin vaxt baĢım artıq tavanın ortasındakı setkalı lampanın səviyyəsinə çatmıĢdı və dırmaĢdığım nərdivanın mənim ağırlığımın altında necə əsdiyini hiss edirdim. Bayırdan qıĢ küləyinin vıyıltısı gəlirdi. – Bircə məni bərk tut. – TutmuĢam, narahat olma, – deyərək o, baldırlarımdan bərk- bərk tutdu və mən bir pillə də yuxarı qalxdım. Ġndi baĢım tavandan təxminən iyirmi beĢ-otuz santimetr aĢağı idi və bir neçə zəhmətkeĢ hörümçəyin tavan tirlərinin qovuĢduğu yerdə toxuduğu toru görə bilirdim. Əlimdəki fənərin iĢığı ilə ətrafa baxdım, amma bu qədər yüksəyə qalxaraq özünü riskə atmağa dəyəcək bir Ģey görə bilmədim. – Yox, – Brutus dedi, – sən lazım olan yerə baxmırsan, Pol. Ġki tirin birləĢdiyi yerə, sol tərəfə bax. Görürsənmi? Onlardan birisinin rəngi solub. – Görürəm. – ĠĢığı həmin yerə sal. Mən fənərin iĢığını həmin səmtə yönəldəndə, onun mənə göstərmək istədiyi Ģeyi, demək olar ki, dərhal gördüm. Bu tirlər bir- birinə altı zivana ilə bərkidilmiĢdi. Zivanalardan biri çıxdığına görə onun yerində iyirmi beĢ sentlik boyda qara, dəyirmi boĢluq qalmıĢdı. www.vivo-book.com
79 Mən, əvvəlcə, o qara boĢluğa, sonra da çevrilərək çiynimin üstündən Ģübhə ilə Brutusa baxdım. – Siçan balaca idi, – dedim, – amma bu dəlikdən keçəcək qədər yox. Yox, dostum, buna inanmadım. – Ġstəyirsən inan, istəyirsən inanma, siçan məhz o dəlikdən keçib, – Brutus dedi. – Mən buna adım kimi əminəm. – Sənin necə belə əmin olduğunu anlaya bilmirəm. – Onda bir az ora yaxınlaĢ və iylə, qorxma, səni tutmuĢam. Mən sol əlimlə tirlərin birindən tutaraq – belə özümü daha rahat hiss edirdim – onun dediyi kimi etdim. Bayırda külək yenə güclənmiĢdi və həmin dəlikdən gələn hava vıyıltı ilə üzümə vurdu. Cənub sərhədindəki qıĢın donduran nəfəsini... bir də anlaya bilmədiyim baĢqa bir Ģey hiss edirdim. Nanəli kökə ətri. Mən Delakruanın kövrək bir səslə – “Mister Cinqlzı qoruyun” – dediyini eĢitdim. Bu sözləri eĢitdim və fransız onu mənə verəndə, Mister Cinqlzın tüklü bədəninin hərarətini hiss etdim; adi bir siçan idi – Ģübhəsiz, öz həmcinslərindən qat-qat ağıllı olsa da. Delakrua: “O əclafın mənim siçanıma xətər yetirməsinə imkan verməyin”, – deyəndə, ona söz verdim. YaĢıl Mil ilə keçməli olduqları yol mif və ya fərziyyəyə əsaslanan bir anlam olmaqdan çıxaraq qarĢılarında reallığa çevriləndə, mən həmiĢə onların xahiĢlərini yerinə yetirəcəyimə söz www.vivo-book.com
80 verirdim. “Ġyirmi il görmədiyim qardaĢıma bu məktubu çatdırarsınızmı?” Söz verirdim ki, çatdıraram. “Ruhumun rahatlığı üçün on beĢ dəfə “Ave Mariya” oxuyarsınızmı?” Söz verirdim ki, oxuyaram. “Dini adımla ölməyimə və bu adın qəbrimin baĢdaĢına yazılmasına nəzarət edərsinizmi?” Söz verirdim ki, edərəm... Məhz istəklərinin yerinə yetiriləcəyinə söz verəndə, onlar YaĢıl Milin sonunadək öz ruhi müvazinətlərini qorumaq və stula sakitcə oturmaq iqtidarında olurdular. Əlbəttə, mən verdiyim bütün vədləri yerinə yetirə bilməzdim, amma Delakruaya verdiyim sözü tutdum. Fransızın özünə gəlincə, onun ödəyəcəyi hesab çox ağır oldu. O “heyvan” Delakruaya çox əzab-əziyyət verdi, özü də lap çox. Hə, mən, əlbəttə ki, onun nə etdiyini bilirəm, lakin Qoca Qığılcımın rəhimsiz ağuĢuna düĢən zaman Delakruanın baĢına gələnləri yaĢamağa heç kim layiq ola bilməz. ...Nanəli kökə ətri. Bir də baĢqa nəsə. Həmin dəliyin dərinliyində nəsə. Sol əlimi hələ də tirdən çəkmədən və Brutusun artıq özü də bilmədən, mənim həssas dizlərimi qıdıqlamasına fikir vermədən sağ əlimlə döĢ cibimdən qələmi çıxardım. Bir əlimlə qələmin qapağını
www.vivo-book.com
81 açdım və sonra dəliyin içindəkini çölə çıxarmaq üçün qələmin ucunu ora salıb qurdaladım. Dəliyin içindəki parlaq sarı rəngə boyanmıĢ ağac tiliĢkə idi. O an mən yenə Delakruanın səsini eĢitdim, bu dəfə elə aydın eĢitdim ki, elə bil onun ruhu bizimlə bu kamerada idi. Onu da qeyd edim ki, Uilyam Uorton vaxtının çox hissəsini məhz bu kamerada keçirirdi. – Ey, uĢaqlar! – bu dəfə bizi səsləyən adam hər kim idisə, gülürdü. Deyəsən, harada olduğunu və onu nə gözlədiyini bir anlıq olsun unutmuĢdu. – Gəlin, görün Mistr Cinqlz nə edə bilir! – Ġlahi, – astadan pıçıldadım. Elə bildim, bu dəqiqə nəfəsim kəsiləcək. – Nə oldu, birini də tapdın? – Brutus məndən soruĢdu. – Mən üç, ya da dördünü tapmıĢam. Nərdivanla aĢağı enib, onun mənə tərəf uzanan iri ovcuna fənərlə iĢıq saldım. Orada bir neçə ağac tiliĢkəsi vardı, elflər – pərilər – üçün biryulkalara – çöp oyununa – bənzəyirdi. Ġkisi mənim tapdığım çöp kimi sarı, biri yaĢıl, biri isə qırmızı rəngdə idi. Onlar boya ilə deyil, plastik karandaĢla rənglənmiĢdi. – Ġlahi, – asta və titrək səslə dedim. – Bunlar ki həmin makaranın qırıqlarıdır, elə deyilmi? Bəs niyə? Bəs niyə onlar buradadır? – UĢaq vaxtı mən indiki kimi belə iri deyildim, – Brutus dedi. – On beĢ-on yeddi yaĢlar arasında birdən-birə sürətlə boy atmağa baĢladım. O vaxtadək isə çox xırda sümüklü idim və ilk dəfə məktəbə
www.vivo-book.com
82 gedəndə, mənə elə gəlirdi ki, çox balacayam, elə balacayam... demək olar ki, lap siçan kimi. Balaca qalacağımdan elə qorxurdum ki, az qalırdı, ürəyim partlasın. Bilirsənmi onda nə etdim? Dinməzcə baĢımı buladım. Bayırda yenə küləyin vıyıltısı eĢidildi. Tirlərin arasındakı hörümçək toru cırılmıĢ krujeva kimi yellənirdi. Həyatım boyu heç vaxt bu qədər çox kabus və xəyalların olduğu bir yerdə olmamıĢdım və məhz burada, dayanıb bizə bu qədər əzab-əziyyət vermiĢ makaranın qırıqlarına baxanda, birdən Con Koffinin YaĢıl Mil ilə gedərkən ürəyimdən keçən hislərin nə olduğunu baĢa düĢdüm: mən daha burada iĢləyə bilməyəcəkdim. Artıq mənim vecimə deyildi – Depressiya var, ya yoxdur: daha insanların mənim kabinetimdən keçərək necə ölümə getdiklərinə baxa bilmirdim. Hətta bir nəfər belə baĢqa məhbus gəlsəydi, bu da məndən ötrü həddən artıq çox olacaqdı. – Mən öz anamdan onun burun dəsmallarından birini istədim, – Brutus dedi. – Özümü balaca hiss edib ağlamaq istəyəndə, anamın dəsmalını çıxarır, ondan gələn ətri iyləyir və özümü daha yaxĢı hiss edirdim. – Sən demək istəyirsən ki... Necə? Yəni bizim bu siçan Delakruanı xatırlamaq üçün o makaranın qırıqlarınımı çeynəyirdi? Yəni biz siçandan danıĢırıq, elə deyilmi? O nəzərlərini qaldırdı. Bir anlıq mənə elə gəldi ki, onun gözləri yaĢarıb, amma zənnimcə, yanılırdım.
www.vivo-book.com
83 – Mən heç nə demək istəmirəm, Pol. Lakin o çubuqları burada tapdım və onlardan gələn nanəli kökənin ətrini hiss etdim, lap elə sənin kimi – axı sən də bu ətri hiss etdin! Mən daha belə iĢləyə bilmirəm. Daha burada iĢləmək istəmirəm. Mənə elə gəlir ki, bircə nəfəri də o lənətə gəlmiĢ stulda görsəm, dərddən öləcəyəm. Bazar ertəsi rəhbərlikdən xahiĢ edəcəyəm ki, məni azyaĢlılar üçün olan koloniyalardan birinə keçirsinlər. Bura baĢqa bir məhbus gələnədək yerimi dəyiĢə bilsəm, nə əla olar, yox, əgər bu mümkün olmasa, onda iĢdən çıxacağam və yenə öz fermamıza qayıdacağam. – Öz həyatın boyu daĢlardan baĢqa nə becərmisən? – Bunun heç bir əhəmiyyəti yoxdur. – Mən nə demək istədiyini baĢa düĢürəm, – dedim. – FikirləĢirəm ki, səninlə birlikdə mən də bu zəhrimara qalmıĢ iĢdən çıxım.
O, bir müddət diqqətlə mənim üzümə baxdı, sanki yenə zarafat edib-etmədiyimi müəyyənləĢdirmək istəyirdi, sonra dinməzcə baĢını yırğaladı, guya hər Ģey artıq razılaĢdırılmıĢdı. Yenidən küləyin vıyıltısı eĢidildi, amma bu dəfə elə güclü əsirdi ki, onun təzyiqinə davam gətirməkdə zorlanan tavan tirləri cırıldadı. Biz təlaĢla ətrafa, üzünə parça çəkilmiĢ divarlara baxdıq. Bir anlıq mənə elə gəldi ki, biz Uilyam Uortonun səsini eĢitdik – Körpə Billinin yox, onun yox. Bizim üçün hələ Bloka gəldiyi ilk gündən o, “Azğın Billi” idi. O, tez-tez qıĢqırır və gülərək bizə deyirdi ki, ondan canımızı qurtaranda, həddən
www.vivo-book.com
84 artıq sevinəcəyik. Bir də deyirdi ki, biz onu heç zaman yaddan çıxarmayacağıq. Ġndi boynuma alıram ki, onun dedikləri həqiqət oldu. O, haqlı çıxdı. Brutusla həmin axĢam karser kamerasında razılaĢdığımız məsələyə gəlincə, hər Ģey elə qərar verdiyimiz kimi də oldu. Elə bil, həmin axĢam biz rənglənmiĢ taxtanın xırda qırıqları üzərində təntənəli and içmiĢdik. Heç birimiz həmin gündən sonra edam prosesində iĢtirak etmirdik. Con Koffi sonuncu oldu.
İkinci Hissə Siçan Yaşıl Mildə 1 Həyatımdakı bütün qeyri-müəyyənliklərə aydınlıq gətirdiyim, dolaĢıq fikirlərimi sahmana saldığım qocalar evinin adı Corciya Paynz idi. Bu yer Atlantanın təxminən 100 kilometrliyində, əksər insanların həyatından – səksən yaĢına çatmamıĢ və belə deyək ki, sadəcə öz həyatlarını yaĢayan insanlardan – iki yüz iĢıq ili məsafədə yerləĢir. Bu sətirləri oxuyan sizlər çox diqqətli olmalısınız ki, gələcəyinizdə belə
www.vivo-book.com
85 məkanlara yer olmasın. Əslində, bu məkan əksər cəhətlərinə görə elə də qorxulu yer deyil: burada kabel televiziyası var, dadlı yeməklər verilir (baxmayaraq ki, insanın çeynəyə biləcəyi çox az Ģey var), amma müəyyən mənada, bu məkan da bir növ Kold Mauntindəkı “E” bloku kimi ölüm kamerasıdır. Burada hətta bir oğlan var ki, mənə bir qədər, yalnız Ģtatın qubernatorunun qohumu olduğuna görə YaĢıl Mildə iĢə qəbul edilmiĢ, Persi Uotmoru xatırladır. DüĢünmürəm ki, buradakı oğlanın nüfuzlu qohumları var – baxmayaraq ki, o özünü lap elə Persi Uotmor kimi aparır. Onun adı Bred Dolandır. O, lap Persi kimi, durmadan öz saçlarını darayır və onun arxa cibində oxumaq üçün hər zaman nəsə bir Ģey olur. Persi yanında hər zaman “Argosi” və “KiĢilərin macəraları” kimi jurnallar gəzdirərdi, Bredin yanında isə “Ədəbsiz lətifələr” və “Pozğun lətifələr” adlı nazik qabıqlı kitablar olur. O, həmiĢə insanlara belə suallar verir: “Nə üçün fransız küçəni keçdi?” və ya, “Bir lampanı yerinə bağlamaq üçün neçə polyak lazımdır?” və yaxud, “Harlemdəki dəfn mərasimində tabutu neçə nəfər daĢıyırdı?..” Persi kimi, Bred də baĢdan xarabdır və onun anlayıĢına görə, içindən bədxahlıq yağmayan heç nə gülüĢ doğura bilməz. Bu günlərdə Bredin dediyi bir söz mənə çox ağıllı və incə yumorlu gəldi. Lakin onun ağlına o qədər də inanmıram, çünki zərb- məsəldə deyildiyi kimi, hətta durmuĢ saat da gündə iki dəfə vaxtı düz göstərir. “Poli, sənin bəxtin yaman gətirib, səndə qocalarda olan
www.vivo-book.com
86 Alzheyner xəstəliyi yoxdur”, – həmin gün o mənə dedi. Bredin məni “Poli” çağırmasından acığım gəlirdi, lakin xoĢum gəlsə də, gəlməsə də o, məni həmiĢə belə çağırırdı; ondan məni belə çağırmamasını xahiĢ etməkdən artıq təngə gəlmiĢdim. Bred Dolana çox uyğun gələn baĢqa iki məsəl – atalar sözü olmasa da – var: “Atı çaya sala bilərsən, amma onu su içməyə məcbur edə bilməzsən” – bu məsəllərin birincisi; “Onu geyindirib-keçindirə bilərsən, amma onunla bayıra çıxa bilməzsən” – bu da ikincisi. Öz kütbeyinliyi ilə də o, Persiyə çox oxĢayır. Alzheyner xəstəliyi haqqında danıĢarkən, o, polağacı ilə solariumun döĢəməsini silirdi, mən də orada oturub yazdığım səhifələri gözdən keçirirdim. Bu səhifələr bir xeyli yığılıb və düĢünürəm ki, hekayəmin sonuna çatanadək, onlar bir az da artacaq. – Sən Alzheyner xəstəliyinin əslində nə olduğu haqqında bir Ģey bilirsənmi? – Yox, – deyə cavab verdim. – Yəqin ki, sən məni məlumatlandırarsan, Bred. – Qocalar üçün bu QĠÇS xəstəliyidir, – deyə cavab verəndən sonra qəhqəhə çəkərək güldü – ha-ha-ha-ha-ha, – lap öz axmaq lətifələrini danıĢandan sonra güldüyü kimi. Mən gülmədim, lakin onun dedikləri mənə toxunmuĢdu. Əlbəttə ki, mən Alzheyner xəstəliyindən əziyyət çəkmirdim, baxmayaraq ki, Corciya Paynz adlı gözəl məkanda bu xəstəlikdən əziyyət çəkənlərin sayı çox idi. Mən özüm isə adi qocalıq sklerozundan əziyyət çəkirdim.
www.vivo-book.com
87 Mənim problemim ən çox “nəyi” deyil, “nə vaxt” sualının cavabını xatırlamaqla bağlı idi. Ġndiyədək artıq yazdığım mətnlərə baxanda, həmin 32-ci ildə baĢ verənlərin hamısını hələ də xatırladığımı düĢündüm; baĢımda qarıĢan, xatırlaya bilmədiklərim isə bu hadisələrin xronologiyasıdır. Bununla belə, ümid edirəm ki, bir qədər diqqətli olsam, müəyyən dərəcədə, onu da xatirimdə bərpa edə bilərəm. Detteriklərin əkiz qızlarını öldürdüyü üçün məhkum edilmiĢ Con Koffi “E” blokuna və YaĢıl Milə həmin ilin oktyabr ayında gəldi. Bu, mənə lazım olan xronologiyanın dönüĢ nöqtəsidir və əgər bu tarixə isnad etsəm, hər Ģey qaydasında olacaq. Uilyam Uorton – “Azğın Billi” – Con Koffidən sonra, Delakrua isə əvvəl gəlmiĢdi. Dostlarının “Brutal” (Qaba) dediyi Brutus Hovellin “Billi Paroxod” adlandırdığı, Delakruanın isə “Mister Cinqlz” çağırdığı siçan onlardan da əvvəl gəlmiĢdi. Onu hansı adla çağırırsan çağır, siçan hətta Delakruadan da əvvəl gəlmiĢdi – o, ortaya çıxanda hələ yay mövsümü idi və YaĢıl Mildə bizim iki məhbusumuz vardı: BaĢçı – Arlen Bitterbak və Prezident – Artur Flanders. O siçan. O çər dəymiĢ siçan. Delakrua onu çox sevirdi, Persi haqqında isə bunları söyləmək olmaz. Persi elə ilk gördüyü andan ona nifrət edirdi.
|