Hər bir üslubun dil normalarına aid öz tələbləri var: bu tələblər
ciddi elmi terminologiyadan yüksək emosionallığın
sadə leksi-
kasına qədər müəyyən hüdudları əhatə edir. Leksika bir üslub
dan digərinə keçir, daha çox isə bu və ya digər üslubların
söz və
ifadələri danışıq (məişət) üslubuna keçib möhkəmlənir.
Elmi üslub
- bu, elmi məqalələrin, məruzələrin, monoqrafi
ya və dərsliklərin və s. üslubudur. Bu üslub həmin materialların
məzmun və məqsədlərinə əsasən müəyyənləşdirilir. Bunlar: bizi
əhatə edən gerçəkliyin faktlarını mümkün
olduğu qədər dəqiq və
ətraflı izah etmək, hadisələr arasındakı
səbəb-nəticə əlaqələrini
göstərmək, tarixi inkişafın qanunauyğunluqlarını göstərmək,
məlumat vermək və bu kimi məsələlərdir.
Elmi üslubun səciyyəvi xüsusiyyətləri bunlardır:
• Şərhin məntiqi ardıcıllığı;
• Məzmunun informasiya zənginliyi ilə yanaşı birmənalılığı,
dəqiqliyi və yığcamlığı;
• Mühakimənin konkretliyi, bitərəfliyi, obyektivliyi;
• Mətnin bütün leksikasının 15-20 %-ni təşkil edən terminlərin
bolluğu;
• Elmi frazeologiya (düz bucaq, kəsişmə nöqtəsi və s );
• Mücərrəd leksikanın üstünlük təşkil etməsi (inkişaf, hərəkət,
amil, fəaliyyət və s.);
• Tək anlayışı bildirən formanın cəm mənasında
istifadə
edilməsi (canavar- itlər cinsindən yırtıcı hevandır);
• Fellərin əvəzinə daha çox isimlərin işlədilməsi (hərarət
yüksəlir- hərarətin arması halı mövcuddur);
• Mürəkkəb cümlələrdən istifadə.
Dostları ilə paylaş: