A yırıcı bilvasitə sübut
o hallarda tətbiq edilir ki, İsbatı tələb olu
nan tezis bu sahədəki mümkün alternativlərin hamısını tamamilə
istisna edir.
İsbat aşağıdakı şəkildə aparılır: ayırıcı mülahizənin bütün
üzvləri ardıcıl
surətdə istisna edilir, yalnız isbat edilməli olan biri
saxlanılır. Belə ki, əgər müəyyən hərəkətin dörd səbəbdən- A, B,
C, Ç-dən yalnız biri nəticəsində yarandığı aşkarlanırsa, həm də
müəyyən edilmişsə ki, nə A, nə B, nə də C səbəb ola biməz, o hal
da baş vermiş hadisənin səbəbi Ç -dir.
Bilvasitə isbat
fərziyyəyə əsaslanan isbatın xüsusi halıdır. Bu
növ hələ Aristotelə məlum
idi və ondan ibarət idi ki, isbat edilən
mülahizə hansısa fərziyyənin mümkünlüyünün qəbul edilməsi yolu
ilə çıxarılır. Bilvasitə isbatın tətbiqi müəyyən çətinliklərlə bağlıdır.
Bu isbat prosesində müvəqqəti olaraq müzakirə edilən tezisdən
uzaqlaşmaq, prosesə əlavə material cəlb etmək lazım gəlir, bu da
əlbəttə, bütün mülahizə prosesini mürəkkəbləşdirir. «Bilavasitə
isbat» termininə məhkəmə kargüzarlığında da rast gəlinir, lakin
həmin termin orada bir qədər başqa mənada işlədilir.
Hüquqşünaslar araşdırılan faktın digər faktlar vasitəsilə təsdiq-
lənməsini bilvasitə isbat adlandırırlar. Həmin faktlar müttəhimin «le
hinə», yaxud «əleyhinə»
şəhadət etmir, lakin işin məhkəməyə mə
lum olan hallan ilə birlikdə götürüldükdə, bu və ya digər cinayətin
kim tərəfindən törədildiyini müəyyən etməyə imkan verir.
2.
İnandıncı nitqin qurulması zamanı dəlillərin kəmiyyətindən
çox, keyfiyyətli seçilməsi prinsipinə üstünlük verilməlidir (klassik
yanaşmada «dəlilləri saymır, çəkirlər»). Dəlil - məntiqi sübutdur,
onun həqiqiliyi təcrübədə yoxlanıb və isbat edilib.
H ər hansı isbatın zəruri hissəsi olmaqla dəlillər əsaslandırmada
təməl rolunu oynayır. Təcrübəli tənqidçi dəlillərdən birini şübhəli
hesab edərsə, bütün sübutlar dağılır. «Dəlillər nə qədər çox olsa, o
qədər yaxşıdın) prinsipi səhvdir. İşin nəticəsinə dəlillərin sayı yox,
etibarlılığı və möhkəmliyi təsir edir.
İsbat prosesində daha güclü dəlil həqiqiliyi şübhə doğurma
yan faktlar olur. Z əif dəlillər nitqdən tamamilə çıxarılmalıdır. Qeyd
etmək lazımdır ki, eyni dəlil müxtəlif
insanlar üçün həm zəif,
144
həm də qüvvətli ola bilər. Bu səbəbdən də, dəlillərin təsir gücünü
müəyyənləşdirərkən auditoriyanın xüsusiyyətləri nəzərə alınmalıdır.
3.
K om pozisiyalı təqdim atda dəlillərin zəiflədilm əm əsi p rin
sipi (zirvə və anti- piram ida (homer) nizam ı)
onunla bağlıdır ki,
gətirilən dəlillərin sırası onların inandıncılığına təsir edir. Birinci
halda orta qüvvətli dəlillər əsaslandırmanın əvvəlinə, güclülər - so
nuna yerləşdirilir, ikinci halda isə əksinə.
Psixoloqların qeyd etdiyi kimi, mühüm fikir şərhin əvvəlində,
yaxud sonunda formalaşdırıldığı halda daha yaxşı və bütünlüklə
dərk edilir; bu, yaddaşın işinin psixoloji qanunu ilə - «kənar ami
li», yaxud Q. Ebinhauz tərəfindən formalaşdırılmış birinci və so
nuncu yer qanunu ilə bağlıdır. Dəlillərin aşağıdakı nizamı daha
inandırıcıdır: qüvvətlilər- ortalar- ən qüvvətlilər (Homer nizamı).
4.
D əlillərin ayrılm ası və birləşdirilm əsi prinsipi.
Əgər dəlillər
qüw ətlidirsə, onları ayrı-ayrılıqda, hər birini tək-tək inkişaf etdir
məklə göstərmək yaxşı olar; əgər yalnız
güclü olmayan dəlillər
mövcuddursa, onları birləşdirmək lazımdır. Kvintilian deyirdi:
«...zəiflər qarşılıqlı surətdə bir-birini möhkəmləndirir. Keyfiyyət
baxımından əhəmiyyətə malik olmayan dəlillər kəmiyyətinə görə
inandırıcıdır - onlar hamısı eyni bir halı təsdiq edir...»
Əgər dəlili dilemma şəklində təqdim etmək mümkündürsə
o, qüvvətlidir, çünki dinləyicilər tərəfindən çıxarılan
nəticə onlar
üçün eşitdiklərindən daha təsirlidir. Məsələn, qarşı tərəfin aşkar
yalan danışması halında söyləmək mümkündür ki, ola bilər o,
səmimi olaraq yanılır, yaxud o, şüurlu surətdə yalan damşır.
Dostları ilə paylaş: