oshig‘ichlik sezdi. «Bir nima bor», deb o ‘yladi ichida, ammo bir ozdan keyin qal’a tarafidan kelayotgan bir guruh tanishlarini uchratdi. Sipohilik qilmagan yigitlar va yoshi ulg‘aygan odamlar jangga ketayotganday, mukammal qurollangan edilar. Y o‘lni to‘sib, ular bilan so‘zlashdi. Podshoh Muzaffar Mirzoni Astro- boddan haydagan Muhammad Muhsin Mirzoga qarshi yurishda bo‘lganidan foydalanib, eski isyonchi Badiuzzamon to‘ppa-to‘g‘ri Hirotga bostirib kelayot- ganini, shaharning mudofaasini Alisher Navoiy o ‘z ustiga olganini bildirdilar. Arslonqul ichida allaqanday kerilib, iljayib qo‘ydi: «Navoiy lashkarboshi!» U qal’a tomonga ildam ketarkan, Valibek bilan birga Alisher Navoiy uzun, silliq hassasini yerga sekin-sekin qo‘yib, qarshidan chiqib qoldi. Arslonqul, odati b o ‘yicha, yugurib bordi. Qo‘l qovushtirib, salom berdi. Navoiy to‘xtab qararkan, sertashvish yuziga tabassum yugurdi. — Ha, yigit, — dedi Navoiy hassasiga tiralib, — ko‘rinmaysen, ish-kuching qanday? — Hammasi joyida, taqsir,— javob berdi Arslon qul,— muddaomni ayta qolay, taqsir, ruxsat bering, navkar bo‘layin! Navoiy xursandlik ifoda qilgan ko'zlari bilan Vali- bekka qaradi. Har vaqt zardali, achchiq so‘z, dag‘al- roq, lekin shu bilan baravar sodda, kamtar bek o ‘tkir ko‘zlari bilan Arslonqulga boshdan-oyoq qarab qo‘ydi. — Yigitning sarasi yov bosganda bilinadi, — dedi Navoiy. — Yurt uchun qo‘lingni ishga ur. Qal’aga yugur, aslaha ol! Arslonqul hovliqib, halpillab uyga qaytdi. Eshikdan bosh suqqan hamon Dildorga: «Sandiqni och!» dedi. — Nima gap? Sandiqdan nima olursiz? — Qilich! Qilich kerak hozir... — javob berdi
