DAŞ YUXULAR 97
içindә uçurum kimi boşluq duydu, elә qaranlıq, nәhayәtsiz
boşluq ki, nә başlanğıcı vardı, nә dә sonu, hәyatsız vә
havasız bir boşluq idi. Onun sözlәrindәn sonra ortaya
çökmüş ani sükut arasında o, Mopassan Mirәlәmovun
gözlәrindәki şübhәli-hiylәgәr vә soyuq tәbәssümü tuta
bildi. Amma direktorun tәrtәmiz tәraş edilәn kök sifәti bir
anda ciddilәşdi. İşә bax ki, Sadayın tikanlı sözlәri Camalın
halına tәvavüd elәmirdi.
- Düz deyirsәn, - cavab verdi, ermәnilәr öz
Allahlarından heç vaxt üz döndәrmirlәr.
Saday bu sözü elә bil әvvәllәr dә eşitmişdi. Artistә
görә, eşitdiyi sadәcә söz deyildi, bu sözlәr hәm dә nә
zamansa bu dünyada var olan, sonra izsiz-tozsuz yoxa
çıxan, unudulan sәs, yumşaq, xeyirxah işıq idi. Saday
Sadıqlı bu sözlәri eşidәndә sakitlik tapmış, özünü әlә
almışdı. O, bu saat bütün yaddaşını geri çevirib әlәk-vәlәk
elәmәyә hazır idi ki, o sözü ilk dәfә kimdәn, nә zaman,
harada eşitdiyini xatırlasın. O, bütün Әylisi hamıya mәxsus
olan tәk bircә ev kimi qucaqlayıb bağrına basmaq, cavan
ağac kimi silkәlәmәk, bir ovuc su kimi başına çәkib içmәk
istәyirdi, tәki bilsin, xatırlasın ki, Camalın indicә dediyi
sadә, amma inanılmaz dәrәcәdә dәrin mәnaya malik
cümlәnin ilk әylisli müәllifi kim olub. Ey ucalardan uca
Allah! Mәgәr bu sözlәr deyilәndә Әylis o ulu, әlçatmaz
yaradanın yanında deyildimi? Әylis dә mәgәr böyük
yaradan qәdәr әlçatmaz olanda deyilmәyibmi bu sözlәr:
"Allahın nәzәri hәmişә ermәnilәrin üstündәdir."
Ürәkdәn sevinәn Saday Camalın boynunu qucaqladı.
- Ay Cambul, elә Cambulsan ki, durmusan. Nә qәdәr
tәmiz ürәklisәn, xәtrinә dәysәm dә incimәdin.