DAŞ YUXULAR 93
mәhz Saday üçün yazıldığını uydurmurdu. Başqa bir
ehtimal hәqiqәtә daha yaxındı: bәlkә dә heç zaman
ruhdan düşmәyәn, işgüzar, uzaqgörәn direktor baş rolu
Saday Sadıqlı oynayacağı tәqdirdә meyit kimi döşәli qalan
teatrın ayağa duracağını hәdәfә alırdı. Onun xasiyyәti belә
idi: kәsmәsә yapışdığını buraxmazdı. Әgәr o, bilsәydi ki,
Sadayın haçansa Camal adında uşaqlıq dostu olub, heç bir
çәtinlik çәkmәdәn bunu hәtta artistin özündәn öyrәnәr vә
ömürlük yadında saxlayardı. İndi isә ortada olan hәqiqәt
belә idi: O, taksidәydi vә o uzaq illәrdәn, o uzaq yerdәn
tәşrif buyuran Camalla görüşmәk indiki halda onun üçün
elә dә böyük әhәmiyyәt kәsb elәmirdi.
Camal isә hәqiqәtәn gәlmişdi. O, ucuz, amma tәzә
kostyum geyinmişdi, başında bahalı buxara papaq vardı,
tam ciddi görkәmlә alaraq Mopassan Mirәlәmovun isti,
rahat otağında oturub gözlәyirdi. Bәlkә dә öyrәşmәdiyi
mühitә düşdüyünә görә onun hәyәcanlı, qaynayan gözlәri
dağlarda mis kimi yanıb qaralmış sifәtindә qәribә bir
parıltı verirdi.
Nuvariş Qarabağlı Sadayın gözünә dәymәdi, o,
kabinetdә yox idi. Belә başa düşdü, ya mәşqdәdir, ya da
hardasa televiziya çәkilişindә. (Saday hardan bilәydi ki,
Nuvariş haçandandı pistolet әldә etmәk üçün böyük-
büyük adamların qapısı ağzında N qәdәr vaxt itirir.)
Mopassan Mirәlәmov Sadayı görәn dәqiqә yaşına
uyuşmayan bir qıvraqlıqla kreslodan sıçrayıb artistә sarı
şığıdı, onuqapının ağzındaca qucaqlayıb bağrına basdı.
Hәtta bu görüşdәn nә qәdәr mütәәssir olduğunu
anlatmaq naminә ağlamsındı. Camal sinif yoldaşını öpmәk
niyyәti ilә dodağını uşaq kimi dodağını büzüb irәli uzatdı.