bilərdi? Bu səs bir də, bir də eşidildi. Tahirin qulağı hamıdan iti idi. O, səs gələn tərəfə diqqətlə baxdı ve buruqdan xeyli aralı çılğın dal ğalarla vuruşa-vuruşa gələn, bezən aşağı enib görünməz olan, bəzən də suyun üzündə odun parçası kimi atılıb-düşən qayığı tanıdı və gör düyünə inanmadığı halda ayağa sıçradı, gözlərini Ramazana zilləyib ucadan səsləndi: - Usta, “Çapayev” gəlir!,. 285
Bu sözü eşidənlər o w o lc e istehza ilə gülümsədirlər. Birdən baş larını qaldınb ə tərəfə baxanda, onların dodaqlarını bürümüş təbəssüm dərhal silinib getdi. Elə bil hamı bir vaxtda eyni röyanı görürdü. - “Çapayev”, “Çapayev!” — deyə briqada üzvlori birdən qışğırdılar. Doğrusu, heç kim öz gözlərinə inanmırdı. BÖyük gəmilər limanda lövbər saldıqları halda, “Çapayev” ölümlə vuruşa-vuruşa gəlirdi. Onun nə üçün, nə məqsədlə belə təhlükəyə baş vurduğunu fikirləşən də, hamının ürəyini vahimə basdı: “Yəqin bir bədbəxtlik üz verib...” Qayıq buruğun əlli-altım ış addımlığına yaxınlaşanda, dalğalar onu vurub gözdən itirdi. Lakin “Çapayev” dənizdə qərq olmaq fikrin də deyildi. O ycno göründü və yenə irəliyə doğru şütüdü. Əgər ka pitan buraya qədər necə gəlib çıxdığını bilsəydi, bəlkə çaşıb özünü itirər, doğrudan da batıb qayıqdan ayrı düşər, bir daha suyun üzündə görünə bilməzdi. O bunudüşünmürdü. Onun bütün əsəblərini və bey nini məşğul edən yalnız bir məqsəddi: “Öldü var, döndü yoxdur” ! Ancaq indi bunun heç birinə ehtiyac qalmırdı: o, buruğa yetişir, məq sədinə çatırdı. - Usta hey... - deyə kapitan Ramazanı səslədi. Comillə Tahir ellərini havada yelləm əyə başladılar. “Çapayev” bir de geriyə atıldı. Lakin bu anda kapitanın ayaq
