çörəyi açıb Tahirə verdi: -D irild ik !..
Kəndir yenə geri çəkildi. Bu dəfə konserv qutusunu bağlayan ka pitan, əvvəlkindən do tuşqul atdı: - E y-y-y, az yeyin ha, bir do gəlm əyəcəm , onsuz da mənim var- yoxum qarnıma gedib... İndi bütün briqada üzvləri Tahirlə Cəmilin dövrəsini bürümüş dülər. Bu dəfə kəndirin ucuna uzun bir kolbasa bağlanmışdı. Kapitan kəndiri yeno atanda, Tahir onu yerə düşhadüşdə tuta bildi. Uşaqlar qaqqıltı ilə gülüşdülər. - E y-y -y bircə arağı çatmır, özüm gətirmədim. Yoxsa yolda içib balıqlara yem olardım. Arada bir ət konservi də gəldi. - Eh, bu olmadı, - deyə Tahir Qaşqabağını salladı və ucadan kapi tanı soslədi: - Bura bax, Abasquhı, əvvəlcə o qara çörəkdon ver gəlsin, bu amerikan zir-zibilini sonraya saxla! Kapitan, mahnılarını ürəkdən bəyəndiyi “aşıq Tahir’in könlünü xoş eləmək üçün: - Ala!.. - deyib, iri qara çörəkdən birini də tulladı. Usta Ramazan uzaqdan-uzağa kondirin atılmasına tamaşa edir, işindən, hərəkətindən daima narazı olduğu kapitanın hünərini ürəyin- de tərifləyirdi: “Əl boyda lodkanı bura sağ-salamat gətiribsə, deməli, qoçaq oğlandır!’1 287 < 3 V
Kapitan, elə bil bundan xəbər tutub şestle döşünü qabartdı, Rama zanı çağırdı: - Ay usta ey, ömrümdə səndən bir yaxşı söz eşidəcəyəm , ya yox? Ramazan onun neyə işarə elədiyini bilirdi. Doğrudan da qoca onu bir dəfə də tərifləməmişdi. Amma indi gülə-gülə dedi: - Daha sənlə barışacağam. Sağ ol! Kapitanın atdığı uzun konserv qutusu buruğa çatmamış suya düşdü. Kəndiri geri çəkəndə qutunun üstündəki kağız havada qanad çalırdı.
