Seçilmiş əsərləri

* * *

 

 

---

 

312

Əliqulunun ikiotaqlı, birmərtəbəli evini ulu babası, yəni, babasının atası 

Əlinəcəf (yoxsa Nəcəfəli?) tikdirib övladlarına yadigar qoyub getmişdi və  hərdən 

Əliqulu fikirləşirdi ki, Allah o kişiyə  rəhmət eləsin, dünyanın işinə bax, bu qədər 

illərdə, Nikolayın vaxtından tutmuş Lenindən, Stalindən üzü bəri Sovet hökumətinin 

yetmiş ilində bu nəsildən bir nəfər fərli adam çıxmamışdı ki, gedib özünə fərli-başlı 

bir ev tiksin, ya Sovet hökumətindən bir ev alsın və orada da yaşasın. Bu evin daha 

hay-hayı getmişdi, vay-vayı qalmışdı və xüsusən payızda, qışda yağışlar başlayanda, 

sulu qar yağanda damın nazik qır örtüyü daha o şırhaşıra tab gətirmirdi, dammağa 

başlayırdı, Əliqulu dama çıxıb qırın kənarlarına, ortasına sellofan sərirdi, üstünə daş 

yığırdı, amma elə bir fərq eləmirdi və arvad o iki balaca otağın ikisində  də gah o 

başa, gah bu başa, gah ortaya, gah o qırağa, gah bu küncə tas, vedrə qoyurdu. 

Əliqulu bir-iki dəfə istəmişdi ki, dama təzə  qır saldıra, amma qırçılar elə qiymət 

demişdilər ki, o məbləğə lap asanca bilet alıb Barnaula getmək olardı.  

Bütün bunlar ən çox payızın, qışın  əziyyətləri idi, yayda isə, düzdü, günorta 

vaxtı bu otaqlar elə havasız, elə isti olurdu, elə bil, içində  cəhənnəm ocağı 

qalayırdılar, amma iyulun ortalarından başlamış, elə ki, gecə düşürdü və elə ki, 

yatmaq vaxtı gəlirdi, arvad yerlərini damda salırdı və sübh tezdən günün istisi dama 

şığısa da, hərdən ağcaqanadlar hücum çəksə  də, gecə damda yatmaq, o divarsız, 

tavansız genişlik içində  əlini-qolunu uzatmaq, göyün yeddinci qatına baxa-baxa 

yuxuya getmək Əliqulu üçün bu əzab-əziyyətli dünyanın gözəl işlərindən biri idi.