Kitab-ibrahim-esas Layout 1
Yüklə 4,35 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
Zümrüd QURBANQIZI,
“Respublika” qəzeti ÖMÜR YAMAN VƏFASIZMIŞ İ ndi çox cavanlaşıb ölüm. Adiləşib. Ehtiyatsızlıq, səhlən kar lıq, mə‑ suliyyətsizlik üzündən hər an neçə‑neçə insan həyata vida deyir. Sağlam lıq la rı na da laqeydləşiblər insanlar indi. Hər şey o qədər önə keçib ki, “ağrımağa” da vaxt tapılmır. Qəfil gələn kəmfürsət ölüm isə gizli‑gizli yol gəlir bizə doğru, istədiyi vaxtda, istədiyi yerdə və istədiyi yaşda haqlayır insanı. Elə ölüm var ki, hər kəsi yandırır. Bu yaz səhə‑ rinin biri ölüm xəbəri ilə açıldı üzümüzə. Bahar hələ gəlməsə də, yerdə, göydə bir oyanış vardı, canlanmağa təzələnməyə, yenidən doğulmağa tələsirdi təbiət. Novruz ilıq nəfəsilə qapılarımızı döyməyə hazırlaşırdı. Bu gözəlliyə ürəkmi dözərdi? O da ola İbrahim kimi həssas, gül ləçəyi kimi zərif ürəyi olan bir insanın ürəyi... Bu bayramı, baharın bu min bir gözəlliklərini o necə də sevirdi, necə də gözləyirdi. Amma heyif, min heyif ki, əcəl aman vermədi... Ölüm xəbəri redaksiyaya ildırım sürətilə gəlib çatmışdı: “Bu gecə İbrahim vəfat edib”. Eşidən hər kəs eyni sualı verirdi: “Hansı İbrahim?” Cavab: “Bizim ...” Bir anlığa son vaxtlar itirdiyimiz iş yoldaşlarımızı xatırla‑ A Ğ L I N Z İ R V Ə S İ N D Ə S Ö N Ə N B İ R Ç I R A Q 104 dım: şair təbiətli Südabə xanım, hamının ana bildiyi Şeyda xanım, çoxlarının dərd ortağı Nərgiz xanım, yeri hələ çox gö‑ rünəcək İlham Paşayev... İndi də bu. Kollektivimizdə az çalışıb yaxşı iz, xoş xatirələr qoyub gedən gənc həmkarımız İbrahim... 1996‑cı il. Onda 19 yaşlı İbrahim “Respublika” qəzetində iş‑ ləmək təklifi almışdı. Əvvəl kompüter mərkəzində operator kimi işə başlamış, texniki redaktor, dizayner vəzifəsində işlə‑ mişdi. Sonra, 1998‑ci ildən AMEA İnformasiya Texnologiyaları İnstitutunun “Elm” İnformasiya Agentliyində müxbir, 2003‑cü ildə AMEA Rəyasət Heyəti Aparatında aparıcı mütəxəssis kimi çalışır. Elə həmin il “Xalq qəzeti”nə işə düzəlir və beləcə, qısa ömrünün böyük bir hissəsini qəzetçiliklə bağlamalı olur. Dəli‑dolu gəncliyinin ən çılğın dövrü bu kollektivdə keç‑ mişdi. Sevgisini də burada tapmış, burada ona qovuşmuşdu. Birgə işlədiyi gələcək həyat yoldaşı Elnarəgilin qapılarına da öz elçilərini bu kollektivin ağsaqqallarının xeyir‑duası ilə gön‑ dərmiş, toy‑büsatını onlarla birgə qeyd etmiş, həyatının ən xoş anlarının sevincini də onlarla bölüşmüşdü. İbrahim qısa bir müddətdə dizayn, tərtibat işinin incəliklə‑ rini öyrənmiş, peşəkar bir mütəxəssis kimi püxtələşmiş, qəzet‑ çiliyin sirlərinə dərindən yiyələnmişdi. Buna görə də “Xalq qəzeti”ndə baş redaktorun birinci müavini vəzifəsinə irəli çə‑ kilmişdi. Bu da təsadüfi deyildi. O çalışır, öz üzərində işləyir, biliyini, intellektual səviyyəsini artırırdı. Bütün bunlar isə nə‑ ticəsiz qalmırdı, təbii ki. İbrahim Ömərov. Onun qısa ömür tarixçəşini vərəqləyirik... 1977‑ci il may ayının 14‑ü. Qərbi Azərbaycanın Ağbaba maha‑ lının Göllü kəndində məhz bu tarixdə dünyaya gəlib. Ailədə üçüncü övlad olub. Sonra balaca İbrahimin taleyinə yazılmış qaçqınlıq həyatı başlayır. Ömərovlar ailəsi Bakıda məskunlaşır, İbrahim Suraxanı rayonundakı 114 saylı tam orta məktəbi başa A Ğ L I N Z İ R V Ə S İ N D Ə S Ö N Ə N B İ R Ç I R A Q 105 vurub Azərbaycan Dövlət Pedaqoji Universitetinin fizika və ri‑ yaziyyat fakültəsinə daxil olur və oranı müvəffəqiyyətlə bitirir. Lakin bununla kifayətlənmir, işləyə‑işləyə təhsilini də davam etdirir. 2006‑cı ildə Azərbaycan Memarlıq və İnşaat Universi‑ tetində ikinci təhsilini başa vurub mühəndis iqtisadiyyatı və idarəetmə fakültəsində daha bir ixtisasa yiyələnir. İbrahim ax‑ tarışda idi, bəlkə də bu peşələrin içində özünü axtarırdı o. 2007‑ci ildə Azərbaycan Qafqaz Universitetinin biznesin təşkili və idarəedilməsi fakültəsinin magistratura pilləsinə daxil olanda heç kəs təəccüblənmir, çünki onu tanıyanlar İbrahimin bu cür sürprizlərinə, sözün əsl mənasında, adət etmişdilər. İb‑ rahim həmçinin 2012‑ci ildən AMEA Z.Bünyadov adına Şərq‑ şünaslıq İnstitutunun “Şərq‑Qərb” şöbəsinin doktorantı, onlarca elmi‑kütləvi məqalənin müəllifi idi. O tələsirdi, sanki istəklərinə daha tez çatmaq üçün zamanı qabaqlamağa çalışırdı. Özü də bilmirdi ki, iti sürətlə axıb gedən vaxt həm də ömründən gedir, onu elə həmin sürətlə də qısaldırdı. Bu da var ki, onun ömür payı qısaldıqca, öz dəyə‑ rini, çəkisini də artırırdı. Bütün bunların fonunda bir ailə başçısı kimi də üzərinə düşən vəzifəni layiqincə yerinə yetirirdi. Ailəsinin ehtiyaclarını ödəyir, onları maddi sıxıntı keçirməyə qoymurdu. Oğlanları Alı və Nizami orta məktəbdə təhsil alır, yaxşı oxuyur, onu se‑ vindirirdilər. Gənc atanın oğlanları ilə bağlı arzuları böyük idi. 2013‑cü ildə İbrahim bir təklif alır. Sumqayıt Dövlət Univer‑ sitetində prorektor işləmək təklifi ailədə heç də hamı tərəfin‑ dən dəstəklənmir. Ona görə yox ki, onun bu işi bacaracağına şübhə edirdilər. Yaxınları İbrahimin zəhmətsevərliyini, baca‑ rığını, prinsipiallığını yaxşı bilir və bu işdə də özünü doğrul‑ dacağına inanırdılar. Səbəb başqa idi. Anası Səadət xanım: “Ay bala, özünü dilə‑dişə salma, bədnəzərdən qorxuram, sənə bir A Ğ L I N Z İ R V Ə S İ N D Ə S Ö N Ə N B İ R Ç I R A Q 106 şey olsa, evim yıxılar”, ‑ demişdi. Elə Elnarə də bu məsələdə qaynanasının fikirlərinə dəstək olmuş: “Şükür Allaha, dolanı‑ rıq, anan düz deyir” ‑ desə də, İbrahim öz qərarını vermişdi. Əslində bu işin onun ölümü ilə heç bir əlaqəsi yoxdur, sa‑ dəcə, ana ürəyi nədənsə narahat idi və bu nigaranlığın səbəbini özü də bilə bilməzdi... 2014‑cü il martın 14‑ü. Novruzun gəlişinə sayılı günlər qalır. Son çərşənbənin alış‑verişini edib evə dönmüş, axşam övladları ilə sağollaşıb yatağına uzanmışdı. Gecə yarısı ağrıya oyanmış, tə‑ cili yardım gələnəcən birtəhər dözmüşdü. Həkimlər infarkt əla‑ mətlərinin olduğunu deyəndə inanmaq belə istəməmişdi. Axı indiyədək ürəyindən heç vaxt gileylənməmişdi. Nə yazıqlar ki, İbrahimin ürəyi məhz həmin gecə dayandı, özü də əbədi. Nə ya‑ zıqlar ki, indiyədək susan, hər şeyə dözən, hər ağırlığa tab gətirən ürək öz işini gizlin‑gizlin görmüş, onu içdən zərrə‑zərrə yemişdi. Bəlkə elə buna görə idi ki, yaşından yaşlı və müdrik görü‑ nürdü İbrahim. 37 il... Cəmi bu qədər yaşadı. Əslində ömrünün sonuncu, 37‑ci ilini də başa vura bilmədi. Ömür vəfa etmədi. Ölüm onu yaşının tamamına ikicə ay qalmış haqlamışdı. Ölümü ilə çoxlarını kədərləndirdi, doğmalarını yandırıb‑yaxdı. Nə qədər arzuları yarımçıq qaldı. Onun yarımçıq ömrü yaralı durna ömrünə bənzədi. İndi heç nəyi geriyə qaytarmaq, nəyisə dəyişmək mümkün deyil. Elə sağlığında qazandığı hörmət, sevgi, yaxşı ad kimi... Təkcə doğmalarından getmədi, sıramız‑ dakı yaxşılardan daha biri azaldı, elə bizdən getdi, əməlləri, in‑ sani keyfiyyətləri ilə bizimkiləşməyi bacaran bizim İbrahim... O ürəklə yaşadı həyatda, ürəyi, qəlbi ilə sevdi bu gəlimli, gedimli, son ucu ölümlü dünyanı. “Görünür, ürəklə yaşayanların Elə ölümü də ürəkdən olur”. |