Əfrahim hüseynli

ULDUZ SAYARAQ GÖZLƏMİŞƏM   
HƏR GECƏ YARI 
   
Ulduz sayaraq gözləmişəm hər gecə yarı, 
Gec gəlmədədir yar yenə, olmuş gecə yarı. 
 
Gözlər asılı, yox nə qaraltı, nə də bir səs, 
Batmış qulağım gör nə döşürməkdədi darı. 
 
Bir quş: “Ayığam” –söyləyərək gahdan inildər, 
Gahdan onu day yel deyə laylay huş aparı. 
 
Yatmış hamı, bir Allah oyaqdı, daha bir mən, 
Məndən aşağı kimsə yox, ondan da yuxarı. 
 
Qorxum budu, yar gəlməyə birdən yarıla sübh, 
Bağrım yarılar, sübhüm, açılma səni tarı! 
 
Dan ulduzu istər çıxa, göz yalvarır, çıxma! 
O çıxmasa da ulduzumun yoxdu çıxarı. 

---

46 
 
Gəlməz, tanıram bəxtimi, indi ağarar sübh, 
Qaş beylə ağardıqca, daha baş da ağardı. 
 
Eşqin ki,qərarında vəfa olmayacaqmış, 
Bilməm ki, təbiət niyə qoymuş bu qərarı? 
 
Sanki xoruzun son banı xəncərdi soxuldu, 
Sinəmdə ürək varsa, kəsib qırdı damarı. 
 
Rişxəndilə qırcandı səhər, söylədi: – Durma, 
Can qorxusu var eşqin, ulduzun bu qumarı. 
 
Oldum qaragün ayrılalı o sarı teldən, 
Bunca qara günlərdir edən rəngimi sarı. 
 
Gözyaşları hər yerdən axarsa, məni tuşlar, 
Dəryaya baxar, bəllidi, çayların axarı. 
 
Əzbəs məni yarpaq kimi hicranla saraldıb, 
Baxsan üzünə, sanki qızılgüldü, qızardı. 
 
Mehrabi-şəfəqdə özümü səcdədə gördüm, 
Qan içrə qəmim yox, üzüm olsun sənə sarı. 
 
Eşqi var idi Şəhriyarın güllü, çiçəkli, 
Əfsus, qara yel əsdi, xəzan oldu baharı.