Monte Cristo Kontu (epsilon)

ONUNCU BÖLÜM
Ertesi  sabah  Dantes  arkadaşının  hücresine  döndüğünde,  onu  yüzünde  huzurlu  bir  ifadeyle,  sol  elinde
sıkıca katlanmış bir kâğıt parçası tutarken buldu. Tek söz etmeden kâğıdı Dantes’ye gösterdi.
“Nedir bu?” diye sordu Dantes.
“İyice  bak,”  dedi  piskopos  gülümseyerek.  “Bu  kâğıt  dostum  –artık  sana  her  şeyi  anlatabilirim,  çünkü
sınavı geçtin– bu kâğıt benim hazinem. Bugünden başlayarak, yarısı sana ait.”
“Hazinen mi?” diye kekeledi Dantes.
Faria gülümsedi.
“Evet,” dedi. “Kuşkularının olduğunu görüyorum. Ama bu hazine gerçekten var ve sen de bir gün onun
sahibi olacaksın.”
“Dostum,”  dedi  Dantes,  “hastalık  seni  fazlasıyla  yordu.  Çok  istiyorsan  hikâyeni  yarın  anlatırsın,
şimdilik umrumda olan tek şey iyileşmen. Hem şu an ihtiyaç duyduğumuz son şey bir hazinedir, öyle değil
mi?”
“Hiç  de  değil,”  dedi  yaşlı  adam.  “Ya  üçüncü  nöbet  beni  yarın  öldürürse?  O  zaman  her  şey  biter.  Bu
müthiş hazineyi senin gibi değerli birine teslim etmeden ölmek istemem.”
Edmond derin bir iç çekerek arkasını döndü.
“Kuşkularında  ısrarlısın  demek,  Edmond,”  diye  sürdürdü  Faria.  “Demek  kanıt  istiyorsun.  O  halde
dinle,  sözü  uzatmayacağım.  Roma’da,  çok  varlıklı  bir  ailenin  son  varisi  olan,  Kardinal  Spada  adında
birinin yanında çalışıyordum. XII. Louis ile savaşabilmek için paraya ihtiyaç duyan Papa VI. Alexander,
Spada’nın atalarının varlığını kirli ellerine geçirmek için, Caesar Spada ile yeğenini zehirletmişti. Ama
bütün  bulduğu,  birkaç  ev  ile  Spada’nın  yeğenine  kitaplarıyla  birlikte,  özellikle  vurguladığı  İncil’ini
bıraktığı bir vasiyet olmuştu.
“Kardinal  ölmeden  önce  bana,  babadan  oğula  geçen  bu  İncil’le  birlikte  beş  bin  kitaptan  oluşan
kitaplığını bıraktı. İstediği tek şey, ailesinin bir tarihini yazmamdı. 1807 yılında, tutuklanmamdan bir ay
önce, Kont Spada’nın ölümünden on beş gün sonra, 25 Aralık günü, Spada’nın beni görevlendirdiği işle
uğraşırken, birdenbire uyuyakaldım. Akşam üzeri üç sularıydı. Saat altıyı vururken uyandığımda her taraf
karanlık olmuştu. Bir elime mumu alarak, şöminedeki ateşi yeniden canlandırmak üzere, masanın üzerinde
duran şu ünlü İncil’in arasında rastladığım eski ve sararmış kâğıdın parçasını aldım. Ancak alevler kâğıdı
sarmaya  başlar  başlamaz,  kâğıt  üzerinde  birtakım  harflerin  ortaya  çıktığını  fark  ettim.  Yalnızca  ateşe
tutulduğunda  okunmak  üzere  yazılmış  gizemli  bir  yazıydı  bu.  Kâğıdın  üçte  biri  yanmıştı,  ama  gerisini
kurtardım. İşte burada, oku.”
1498 Nisanı’nın bu yirmi beşinci günü, Papa VI. Alexander’ın dav…
yemeğinde, efendimizin mirasıma sahip olmak isteğiyle benim iç…
Crapara ile Bentiviglio’yla aynı yazgıyı tasarlamış olabil…
Guido Spada’ya, bütün varlığımı, kendisinin de bildiği ve b…
–yani, Monte Cristo Adası’ndaki kayalıklara– altın külçeleri,
olduğumu; yaklaşık iki milyon Roma altını değerindeki ve k…
yirminci kayanın altına gizlenmiş olan bu hazineden benim d…
bildiririm. Bu kayalarda iki açıklık bulunmaktadır; tek vari…
ikinci açıklığın en uç köşesinde bulunmaktadır.
CAESA…

---

“şimdi,” diye sürdürdü Faria, “ikinci kâğıdı
da oku.” Bunları
söyledikten sonra Dantes’ye cümlelerin diğer yarısının bulunduğu ikinci bir kâğıt
uzattı.
… etlisi olarak katılacağım akşam…
… in, zehirlenerek öldürülen Kardinal …
… eceği korkusuyla, tek varisim olan yeğenim …
… enimle birlikte ziyaret etmiş olduğu bir yere …
… değerli taşlar, elmaslar halinde gömmüş …
… üçük çaydan sonra Doğu yönündeki …
… ışımda kimsenin haberdar olmadığını…
… sim olarak yeğenime bıraktığım bu hazine,…
…R †
SPADA
Dantes okumayı bitirince Faria ona iki kâğıdı birleştirip bir kez daha okumasını söyledi. Dantes onun
dediğini yaptı ve şu satırları okudu:
1498 Nisanı’nın bu yirmi beşinci günü, Papa VI. Alexander’ın davetlisi olarak katılacağım akşam yemeğinde, efendimizin
mirasıma sahip olmak isteğiyle benim için, zehirlenerek öldürülen Kardinal Crapara ile Bentiviglio’yla aynı yazgıyı tasarlamış
olabileceği  korkusuyla,  tek  varisim  olan  yeğenim  Guido  Spada’ya,  bütün  varlığımı,  kendisinin  de  bildiği  ve  benimle  birlikte
ziyaret  etmiş  olduğu  bir  yere  –yani,  Monte  Cristo  Adası’ndaki  kayalıklara–  altın  külçeleri,  değerli  taşlar,  elmaslar  halinde
gömmüş  olduğumu;  yaklaşık  iki  milyon  Roma  altını  değerindeki  ve  küçük  çaydan  sonra  Doğu  yönündeki  yirminci  kayanın
altına  gizlenmiş  olan  bu  hazineden  benim  dışımda  kimsenin  haberdar  olmadığını  bildiririm.  Bu  kayalarda  iki  açıklık
bulunmaktadır; tek varisim olarak yeğenime bıraktığım bu hazine, ikinci açıklığın en uç köşesinde bulunmaktadır.
CAESAR † SPADA
“şimdi inandın mı?” diye sordu Faria.
“Yazıyı kim tamamladı?”
“Ben.  Kurtardığım  parçanın  yardımıyla,  kâğıdın  boyutuna  göre  satır  uzunluklarını  da  hesaplayarak
sözcüklerin geri kalanını çıkarttım.”
“Bu gizemli yazıyı çözünce ne yapmaya karar verdin?”
“Bir an önce Roma’yı terk ettim. Ama bir süredir peşimde olan polis, bu ani kararımdan kuşkulanarak
beni tutukladı.”
“Bak  dostum,”  diye  devam  etti.  Faria  babacan  bir  tavırla,  “sen  de  artık  her  şeyi  biliyorsun.  Birlikte
kaçmayı başarırsak bu hazinenin yarısı, ben ölürsem de tamamı sana aittir.”
“Ama bu hazine üzerinde bizden daha çok hakkı olanlar yok mu?”
“Hayır, bu konuda en küçük bir kuşkun olmasın. Aileden kimse kalmadı; üstelik Kont Spada ölmeden
önce beni varisi kılmıştı.”
Edmond düş gördüğünü düşünüyordu; inansın mı inanmasın mı, bir türlü karar veremiyordu.
“Eee Dantes, bana teşekkür etmeyecek misin?”
“Bu hazine sadece sana ait, ben senin akraban bile değilim.”
“Sen benim oğlumsun Dantes!” diye bağırdı Faria. “Mesleğim beni bekarlığa mahkûm etti; ama Tanrı,
baba olamayan bu adamı, özgür olamayan bu mahkûmu avutmak için bana seni gönderdi.”
Faria sağlam kolunu Dantes’ye uzattı. İki adam birbirlerine sarılarak ağladılar.

---