01 tutunamayanlar
İkinci Bölüm 243
Yüklə 1,87 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
242
İkinci Bölüm 243 9 Süleyman Kargı’nın evinden çıkarken Turgut’un başı ağrı- yordu. Hava kararmıştı. Ilık bir akşamdı. Kaldırımın orta- sında durdu; bir sigara yaktı. İnsanlar, Selim Işık’ın başına gelenlerden habersiz, aceleyle birtakım yerlere gidiyorlardı: birtakım insanlar, birtakım yerlere. Bir adam yaklaştı: “Ate- şinizi müsaade eder misiniz?” Etmem. Siz, Selim’den bah- setmeme müsaade eder misiniz? Etmezsiniz. Gördünüz mü? Adam, kamburunu çıkararak eğildi, sigarasını yaktı; sağol anlamına elini başına götürdü, uzaklaştı. Hemen kaç- tınız, değil mi? Kaçın bakalım. Sigara yakma hukuku. İnsan kaldırımın ortasında kararsız durursa, ya ateş isterler ya da adres sorarlar. Başka bir şey sormazlar. Sigarayı attı. Yardımı kesiyorum. Adımlarını hızlandırdı. Beni de bir yere sıkıştı- rıverseydi şarkıların içinde. Saçmalama! Turgut’u çok sever- dim. Benim olsaydı derdim! Senin kaderin, ortaokul man- zumelerinde kalmak. Küçüktüm ufacıktım, gerçeklere acık- tım. Efendim? Gerçekler mideme oturdu. Şarkıları bizim evde yazsaydın. Anlamadım! Bir sigara daha yaktı. Nereye
gitsem? Süleyman’da kalmadığıma iyi ettim. Bir yerde söz biter: iki kişi karşılıklı kendini tekrarlamaya başlar. Yeni başlayan ilişkiler bile eskir böylece. Hemen kaçacaksın ki aklın orada kalsın. Başka tanıdıkları da vardır burada. An- nesine gittiğim gün yazdığım adresler nerede? Bir elektrik direğinin altına gitti. Cebinden bir not defteri çıkardı. Hiç not defteri taşımazdı. Hafızasına çok güvenirdi. Kartvizit de kullanmazdı. Dokunuyormuş. Bu kartvizitte ne yazıyor ba- kalım? Nermin’in verdiği adres. Akşam yemeğini onlarda yesem... mi? Çok sevinirler. Efendim, bir görevle bu güzel şehrinize geldim. Onlar yaşıyor ya, elbette güzeldir. Bir uğ- rasan iyi olur, demişti Nermin. Ben, balon muyum çocukla- rı sevindirecek? Kimseyi sevindirecek halim yok. Sizlere uğramadan edemedim. Şehri çok güzel ve değişmiş bul- dum. Yeni taşındığınız evi bulmakta güçlük çekmedim. Oğ- lunuz çok büyümüş. İnşallah büyüyünce sen de Turgut Amcan gibi mühendis olursun. Daha beter olsun. Nermin ne yapıyor? İyidir, selam ve sevgileri var. İnşallah bir daha- ki sefere onu da getiririm. Sen derslerine çalışıyor musun bakalım? Kaşlarını çattı. Amcalar bazen kaşlarını çatar: on- lara güven olmaz. Süheyla’yı hatırlayacaksınız: teyzemin gelini. Müşerref oldum. Yemekler çok güzeldi. Evin yeri de çok güzel. Sizi gençleşmiş buldum. Benim otelde biraz ça- lışmam gerekiyor bu gece. Nermin’le birlikte bekleriz bir dahaki sefere. Geliriz dedik ya, uzatmayın. Bir daha otele inmek yok. Olur: uçakla doğru size ineriz. Binayı başınıza yıkarız. Bir dahaki gelişinizde doğru bize inin. Darılırız. Gitmiş kadar oldum. Bu da kimmiş? Haluk Sanver: mimar. Askerlik arkadaşı. Bana biraz bahsetmişti. Yaramaz. Bir adam yaklaştı: “Kibritiniz var mı acaba?” Biraz önce sigara- nı yakmıştık ya. Kutuyu uzattı: “Bende çakmak var. Sizde kalsın.” Bir daha isteyen olursa çakmağı da veririm: bu iş- ten kurtulurum. Olmaz: Nermin’in hediyesi. Ne diyor Hul-
ki Bey: insanlar yüzünüze bakınca, sizden bir şey koparabi- leceklerini düşünmemeli. Ticaretin ilk şartı. Turgut, demiş- ti, bakışlarınla insanların cesaretini kıracaksın. Ya da buna benzer bir söz. Sayın patronum: ayakta, fenerin dibinde du- ruyordum, adres arıyordum. Yaklaştığını görmedim. Ol- maz: duruşun da umut kırıcı olmalı. Hava karardı Hulki Bey; mesai bitti. Özel işlerimle meşgulüm: beni rahat bırak. Selim Işık’ın intiharı meselesi üzerinde duruyorum. Bu söz- leri duyan bir Hulki Beyin suratını görmek isterdim. Bul- dum: Metin. Evet Metin ve keman. Daha önce neden akıl edemedim? Bana haksızlık ettin Selim; açıklamalara Metin’i bile koy- dun. Kim bilir neden? İşte karşımda yarım saattir oturuyor bu şerefin farkında olmadan. Kaba ve melankolik bakışlı bir genç. Romantik buldu onu da kendisi gibi. Kantinde aramıza alsaydık şimdiye kadar çoktan foyasını çıkarmıştık ortaya. Burhan gibi onu da yerin dibine geçirmiştik. Güner ve Kenan da oldu mu, elimizden kurtulamazdı. Güner’le Kenan’ı da koymadın şarkılara. Çünkü neden? Çünkü on- lar konuşurken ağızlarının kenarında böyle acı ve çarpık bir gülümseme belirmez de ondan. Bu kazma dişli, güreşçi suratlı Metin gibi ikinci sınıf milli Türk romanı kahramanı- na benzemezler de ondan. Seni dinlerken gözlerini boşluğa dikmezler de ondan. Babasını ve ağabeyini kaybetmiş iki ay arayla. Ondanmış bu elem. Talihleri vardır bu gibilerin: her zaman bir acı bulurlar çekecek. Senin de her işin iyi gider aksi gibi. “Selim nasıl, Turgut Bey?” “İyi, iyi,” dedi Turgut aceleyle. Bu acıyı da kendimize saklayalım Metin Bey. “Sizi muhakkak aramamı söyledi, Metin Bey. Çok severmiş sizi.” Haksızlık etmeyelim: Metin’i ara, demezdi Selim. Hiç ol- mazsa çekinirdi. Acaba Metin de tutunamayanlara giriyor mu? Bir bakıma girer. Hepsi de sevimli olmaz ya. Belki ço- ğu değildir. “Acı şeyler anlatıp sizi üzdüm galiba Turgut
Bey. Konuşmuyorsunuz.” Parmağındaki altın şövalye yü- zükle oynadı, iri kemikli ve küt eklemli ellerini ovuşturdu sinirli sinirli. Sıcak olduğu halde koyu lacivert elbisesini giymiş. Siyah elbisesi olsaydı onu giyerdi. Üzülme ölmez- sin. Seksen yaşını bulursun bu ıstırapla sen Metin Bey. Karı- nı bile gömersin de, üzüntüden bir daha evlenmiş bulursun kendini. Kendinden daha basit kadınlar bulursun evlenmek için, foyan meydana çıkmasın diye. Güner ve Kenan’la evle- necek değilsin ya. Şimdi Güner olsaydı, tutardı senin baca- ğından, kocaman ayaklarına dar gelen ve yer yer taşan ayak parmaklarının baskısıyla biçimi bozulmuş siyah ayakkabı- larını, kantin masalarından birine dayardı ve pantalonunu sıvayıp vişne çürüğü jartiyerlerini gösterirdi bizim çeteye. Neden baston yutmuş gibi oturuyorsun? Buldum: bütün acına rağmen, korseni giydin. Çünkü romantikler göbekli olamazlar: yasaktır. Ben sana gösteririm. Limonata-pasta- komparsita düğünü yaparak evlendin; bir önceki unutul- maz aşkının elemini bir sonraki kızın kollarında unuttun ve Allah kahretsin, belki de bu kelimelerle anlattın duru- munu kıza evlenme teklif ederken. Kızla dansederken na- sırların da ayağını vuruyordu. Belki üzüntün ondandı. İlk gece de pek parlak geçmemiştir. Ne yapayım Selim? Henüz öfkemi kaybedemedim. Neden bu adamın karşısına oturt- tun beni? Küçük memur, karısı yeni doğurmuş, parası yok. Ben bu işi beceremeyeceğim Selim. Kirli bir geçmişim var: onu inkâr edemem. Yağlı, siyah bir kravatı üçgen mi bağla- malıyım Metin gibi? Sen de katılırdın bize kantinde. Benim “başka yönlerim” yok senin gibi. Ben bu adamı alırım... Şu adamı bir deneyelim. Evine de çağırmaz ki: karısından kıs- kanır. “Metin Bey, bu akşam beni yalnız bırakmazsınız her- halde. Eleminizi biraz içkiye boğalım; ne dersiniz?” Metin, başını kaldırdı yavaşça. Seytani bir ifade belirir gibi oldu gözlerinde. Hırslı ve kötü bir ifade. Alay edilmeyi yakıştıra-
maz kendisine; üzüntüsünden öyle baktı. “Beni taşımak zor gelmezse sevinirim. Selim’in bir dostuyla bulunmak...” Sö- zün gerisini dinlemedi. Metin, Turgut’un tahmin ettiği gibi, tıraş olmadan ve elbi- sesini değiştirmeden geldi otele. Turgut, geceye istediği gibi hazır olmak için, önce odasına çıkıp biraz uyumuş, sonra da tıraş olup yıkanmıştı. Beyaz gömleğinin ütüsünü beğen- medi, kolacıya gönderdi. Elbiselerini fırçalattı, ayakkabıla- rını boyattı. Oyuna çıkıyoruz: hazırlıklarımızda bir eksiklik olmamalı. Otelin salonunda, geniş bir koltuğa gömülerek viski ısmarladı. Durumu beğenmiyorum. Durum kötüye gi- diyordu. Turgut’a yardım edecek kimse yoktu. Henüz Olric ufukta görünmemişti. Kendi kendine konuştuğunu sanı- yordu daha. Henüz basit bir ağrı sanıyordu göğsündeki sı- kışmayı. Kendine acımaya başlamıştı yalnız. Selim’e duydu- ğu acımayla karıştırıyordu bu acımayı. Suratını astı, hiçbir şey düşünmedi. Metin’i görünce biraz aşırı bir nezaketle karşısına oturttu: “Viskiyle mi başlıyoruz, votkayla mı?” Metin, benim için hepsi bir, anlamına gelen bir gülümsemeyle: “Hangisi olur- sa olsun.” dedi. “Oğlum, bize iki viski.” Garson uzaklaşır- ken Metin, ciddi bir sesle: “Otelde sizin misafiriniz olurum; fakat dışarı çıkınca hiçbir şeye karışmak yok. Gücenirim.” Gücenmezsin. Fakat gösteriş fırsatını da kaçırmazsın. “Böy- le bir durum bahis konusu olamaz,” dedi, ciddi bir sesle. “Masrafları zaten şirket ödüyor.” Rahatladın değil mi? Bu sözlerini sana pahalıya ödetmek de vardı ama sonra bütün gece keyfimi kaçırırsın. “Onun için, Metin kardeşim -sana Metin diyebilirim, de- ğil mi?- bütün acılarını unutturup şirket hesabına biraz te- selli etmek istiyorum seni. Olmaz mı?” “Sizin gibi canlı, neşeli birinin yanında olmak acılarımı biraz küllendiriyor.”
“Bir viski daha?” “Bilmem ki, alışık değilim.” “Alışırsın Metin kardeşim; metin ol. Bu acıya ucuza kat- lanılmaz.” Metin, duruma, Turgut’un tahmininden daha çabuk alış- tı. Lokantaya gitmek üzere otelden çıktıkları zaman hafifçe sallanıyordu. Gururla: “Oldukça içtim, değil mi Turgut Bey kardeşim? Ama hiç tesir etmedi.” dedi. “Üzüntüden. Yaşadığın hayat seni dayanıklı yapmış. Son- ra, mert bir insana benziyorsun. Böyle mert insanlar kolay sarhoş olmazlar.” “Tabii olmazlar. Namuslu ve vatanı için her şeyi yapmaya hazır ve yapmış bir insan olarak... Aaaah! Bilmezsin benim fırtınalı hayatımı.” Esrarlı bir tavır takınarak sustu. Masayı içki ve mezeye boğdu Turgut. Önce, iki büyük şi- şe rakı getirtti. Garsona gülerek: “Bizim ne kadar içeceği- miz belli olmaz,” dedi. “İçki biter sizde sonra. Alt üst ede- rim ortalığı.” Metin’in bir şey söylemesine fırsat vermeden masayı doldurttu: beyaz peynir, kavun, yaz olmasına rağ- men sucuk, pastırma, fasulye pilakisi, midye pilakisi, cacık, sarmısaklı köfte, patates köftesi, haydari, arnavutciğeri, ta- rama, Rus salatası... Metin: “Yeter,” dedi: “Kim yiyecek bu kadar...” “Belli olmaz,” diye sözünü kesti Turgut: “Belli ol- maz.” Devam etti ısmarlamaya: turşu, patates tava, midye tava, çoban salatası, yeşil zeytin, fava, mayonezli balık, pat- lıcan salatası, patlıcan tava... Garson, yandaki boş masayı da çekti ve arkası gelmeyen siparişleri yığmaya başladı. “Oğlum, burası çok geri bir meyhane. Dil, füme balık, sa- lam, kokoreç, karides, pavurya filan yok mu?” İriyarı, ayıya benzeyen lokanta sahibi koşarak geldi; çıkarabildiği kadar nazik bir sesle, “Eksikleri aldırıyorum. Siz bunlarla başla- yın, her şey gelecek,” dedi. Turgut, garsonu yanına çağırdı:
“Bizi yabancı gördün galiba.” Metin’e bakıyormuş gibi ya- parak eline bir on lira sıkıştırdı; komiyi de çağırıp iki onluk verdi: “Bize on beş liralık kadar taze fındık, fıstık gibi bir- şeyler alıver. Üstü senin.” Bir masa daha getirdiler: rakılar, sodalar, sular, gümüş kaplı buz kovalarına kondu. Turgut, bir komi daha çağırdı: ona da beş paket Yeni Harman ve ay- rıca patronun aracılığıyla üç paket Amerikan sigarası aldır- dı. Metin’e döndü: “Biz bu hazır şeylerle başlayalım, şişke- babı, balık tava, kabak tava, et sote, ciğer tava, börek gibi sıcak şeyleri de hazırlatırız bu arada. Garson senin adın ne bakayım? Mustafa. Evet Mustafa. Ayıp değil mi oğlum? Ha- di biz unuttuk diyelim: hatırlatmak yok mu? Nerede oğlum zeytinyağlı biber, patlıcan dolmaları? Nerede midye tavaya tarator?” Mustafa telaşla uzaklaştı. “Biraz fazla olmadık mı?” diye çekinerek sordu Metin: “Bunları yeseydik ön- ce...” “Olur mu, Metin olur mu? Üzüntümüzü nasıl unutu- ruz başka türlü? Hem ben engin ruhluyumdur, şair tabiatlı- yımdır. Her şeyde aşırılıktan, bolluktan hoşlanırım. Kaptır- dım mı kendimi tutamam artık. Sen beni rahmetli...” Bir- den şaşırdı; fakat üç masaya sığmayan mezeleri inceleyen Metin’e belli etmedi. Metin, çekingen hareketlerle mezelere saldırmaya başladı bile... Kimin rahmetli olduğunu sormak aklına bile gelmedi... Ah rahmetli; ne kadar haklıydın, kim- se kimseyi dinlemiyor dediğin zamanlar... Garson, masayla mutfak arasında koşuşup duruyordu. “Evet beyim, geliyor beyim, şimdi hazır beyim.” Turgut, masalardaki aşırılığı yeterli bulunca, birden garsonun hızını kesti: “Oldu artık. Şimdi bizi rahatsız etmek yok. Bu masayı unut, ben seni hatırlayıncaya kadar.” Gülerek Metin’e baktı: “Her şey tamam mı? Muhabbete geçelim mi?” Garson, Tur- gut’u memnun etmek endişesiyle emrini hemen yerine ge- tirdi. Turgut arkasına yaslandı. “Ortak dostumuz Selim ve dostumun yeni tanıdığım dostu Metin şerefine.” Metin: “Si-
ze bayıldım doğrusu,” dedi: “İnsanı sarıp götürüveriyorsu- nuz.” “Öyleyimdir. İstersem tadıma doyum olmaz. Her za- man böyle değilim ne yazık ki. Bazen ne kötü olurum bil- sen. Bu akşam senin şerefine iyilerimi giydim.” Kötü kötü güldü: “Söyle bakalım nereden girişelim?” Masaya baktı. Metin: “Bilmem. Hepsi tazeye benziyor.” “Yok canım ye- mekten değil sohbetten bahsettim.” Metin, gevrek gevrek güldü: yavaş yavaş kabuğundan çıkıyordu. Acı tebessüm, önce yerini bayağı bir gülüşe bıraktı. Metin, kuvvetli alt çe- nesini her açışında çarpık ve sağlam dişleriyle etlerini gös- teriyordu Turgut’a. Önceleri, Turgut’un sözlerinin bitmesini bekliyor ve ondan sonra anlayışlı ve kendine güvenen bir kahkaha atıyordu. Masalardaki mezeler ve şişelerdeki içki- ler azalmaya başlayınca konuşmayı izleyemez oldu; yerli yersiz gülmeye başladı. Turgut, bazen konuşmayı ciddi bir biçime sokuyor ve sözün arasında birden: “Birader, orda da o sözü söylemek gerekmezdi. Anlayınca başını öne eğip sustu,” gibi ilgisiz ve baş tarafı eksik bir sözü sıkıştırıveri- yordu. Metin, bazen şaşırıyor: “Hangi yerde gerekmezdi?” diye soracak oluyordu. “Canım diyordum ya büyükse bü- yüklüğünü bilsin diye...” Metin, sonunda direnmeyi bıraktı ve her söze başını sallamaya başladı. Oturduğu yerde salla- nıyordu: gülüşleri daha seyrek, konuşması daha anlaşılmaz olmuştu. Turgut, bu durumu, anlayışlı bir dost gibi, anla- mazlıktan geldi. Kadehini kaldırdı: “İçebiliyoruz, o halde içelim. Her şey vızgelsin bize bu dünyada. Ne günlük sıkın- tılar, ne arkadaşların ölümü, ne de aşk üzüntüleri kılımızı bile kıpırdatmasın.” Metin, hafifçe kımıldadı, yerinden kalkmak istedi, olmadı. Dişlerini sıkarak, elleriyle masaya tutunarak kalktı sonunda. “Ben,” dedi. Bir an ayakta durdu; sonra bir şey hatırlamak istermiş gibi, elini alnına götürdü. “Fakat aşk...” dedi. Ellerini havaya kaldırdı, dengesini kay- beder gibi oldu. “Bir dakika; şimdi geliyorum,” diyerek
uzaklaştı. Turgut, garsona işaret etti, garson, başını sallaya- rak Metin’in peşinden koştu, ona doğru yolu gösterdi. Dön- düğü zaman Metin’in dudaklarındaki acı tebessüm de geri gelmişti. Yüzü bembeyazdı. Bakışları gene melankolikleş- mişti. Turgut, canlı bir sesle: “Sözün yarım kaldı,” dedi. “Fakat aşk, diyordun. Konuların en hassasına gelmiştik. Doğrusunu istersen ben de artık sabırsızlanmaya başlamış- tım. Fakat sözü bir türlü oraya getiremedim. ‘Fakat aşk’... doğrusu cesaretli bir çıkış yaptın.” “Benim bu hususta ağzım çok yanmıştır,” dedi Metin. “Aşk dememeye yeminliyim.” “Gene de duramadın; fakat aşk, dedin. Biz Türkler açıksözlüyüzdür. Kendimizi tutama- yız. Birbirimizi ne kadar yeni tanımış olsak da, yarım saat geçmeden içimizi döker ve fakat aşk, deriz.” Metin, alnını oğuşturarak dinliyordu. “Bir saat içinde en gizli aşklarımızı, en mahrem anılarımızı ortaya koyarız. Önce genel sözler edilir; fakat Metin Bey kardeşim, insan örneklerle konuş- mak istiyor, ayrıntılara girmek istiyor. Ona nasıl engel ola- biliriz? Biri başlıyor anlatmaya. Adı gerekli olmayan bir ka- dınla trende nasıl tanıştığını söylemesiyle yatması bir olu- yor. Tabii burada zaman kavramı önemli değil. Ben, konuya birden giremediğim için yadırgıyorum belki. Ayrıca beni, ‘açılmak’ için çok uygun bulurlar. Karılarıyla nasıl yattıkla- rını anlatanlara bile rastlamışımdır. Sonra, adı gerekmeyen kadının da kim olduğunu öğrenir insan.” Kaşlarını çattı: “Biz açık sözlü milletiz. Bizi beğenmeyen gitsin İngiliz ol- sun. Senin de razı değilim benden gizlenmene Metin karde- şim, dostum. Selim’in dostu! Canım kardeşim!” diyerek kalktı Metin’i kucakladı, öpüştüler. “Heyecanımı mazur gör kardeşim. Ben içimden geldiği gibi davranırım. Ne diyordum? Evet, insanlarımız bu anlat- ma görevine kendilerini o kadar verirler ki bazen, sabaha doğru, olur ya anlatacak bir şey kalmaz -insanlık hali, hepi-
mizin başına gelmiştir, ayıplamak için söylemiyorum- (uy- gun gördüğümü de söyleyemem) o zaman da başlarından geçmemiş olayları anlatmaya başlarlar. Bizim için söylemi- yorum ama, özellikle yolculuklarda insanı uyku tutmadığı zaman başlayan konuşmalar vardır. Hikâyeyi uydurdukları halde, kadın kahramanları gerçek hayattan seçiyorlar; işte buna dayanamıyorum. Anlatma ihtiyacına bir şey dediğim yok; hayır, kızdığım nokta şu: günahsız bir kızı ya da kadı- nı, hem de çok defa bildiğiniz birini bu masallara alet edi- yorlar. Aynı şehirde, aynı mahallede oturmuşsun kızla, üs- telik sen kız sanıyorsun, değilmiş. İtiraf etmek gerekir ki insan, bir an için de olsa, bu masala kaptırıyor kendini, bil- seydim o kızın... hayır bu tarafını karıştırmayalım işin. Ko- münistler gibi, ortaya bir yalan atıyorlar, milleti birbirine düşürmek için. Bütün kızları, kadınları savunuyorum bu yalancılara karşı.” Ayağa kalktı. “Masum insanlara kötülük ediyorlar, gerçek olaylara karşı güvenimizi sarsıyorlar.” Göz ucuyla Metin’e baktı. “İnanarak dinlememizi güçleştiriyor- lar. İnsan her sözü kuşkuyla karşılıyor artık. Gerçekle düş birbirine karışıyor; yalanın nerede bittiğini anlayamıyoruz. Tutunacak bir dalımız kalmıyor. Tutunamıyoruz.” Sallandı, Metin’in üstüne düşecekmiş gibi oldu. “Kimse aydınlıkta konuşmaya cesaret edemiyor.” Birden elini alnına vurdu: “Doğru ya. Ortalık çok aydınlık burada. İnsan içinden gel- diği gibi konuşamıyor.” Metin’e göz kırptı: “Daha loş ve da- ha ilginç bir yere gidelim.” Metin, bitkin bir sesle: “Haklı- sın,” dedi. “Nereye?” “Bu işleri sen daha iyi düzenliyorsun. Sana bırakıyorum.” Bu gecenin en bayağı hareketini yapı- yorum. Bağırdı: “Garson!” “Buyur beyim.” “Oğlum Musta- fa.” Tanrım bana güç ver. “Bak oğlum. Sen açıkgöz bir ço- cuğa benziyorsun. Bu saatten sonra, bu kafamıza uygun bir yer söyle bize, eğlenebileceğimiz bir yer. Ben buraların ya- bancısıyım. Bu da canımdan çok sevdiğim arkadaşım, arka-
daşımın arkadaşı Metin. Ona göre konuş. Şerefimize uygun bir yer olsun.” Garson, Turgut’un kulağına eğildi. “Hayır. Olmaz. Halkın arasında olmak istemiyorum.” Garson, sırı- tarak eğildi gene. “Hayır, orası daha sonra. Önce nereye gi- delim?” Metin’in yüzü biraz aydınlanmıştı. Gülümseyerek onlara bakıyordu. “Anlaşıldı sende iş yok. Biz kendimiz bu- luruz. Duyularımız yol gösterir bize. Yürü dostum.” Metin, bu garip arkadaşın çekiciliğine kapıldı, yürüdü. Turgut, Metin’i hemen bir yere oturtmadı. Bir saat kadar pavyondan pavyona dolaşıp durdular. Gecenin ikinci yarısı- na başlıyoruz oğlum Metin. Önce havasına bir alışmalısın. Merdivenler indiler, merdivenler çıktılar. Çıkmaz sokaklara girdiler, ana caddelerde, ışıklı meydanlarda gezindiler. Bit- mez tükenmez salonlara göz gezdirdiler; bazılarında oturur gibi oldular. Turgut, hemen orasını Metin’e uygun bulmadı; çıktılar. Bazılarının orkestrası yetersiz bulundu. Bir kısmı loş değildi. Bir kısmı da kızlarının geçkin oluşu dolayısıyla beğenilmedi. Sonunda, Metin herhangi birine razı olacak duruma geldi. Turgut, daha iyisi, daha iyisi diye salonlara saldırıyordu. Karanlıkta birbirine benzeyen bu karanlık iz- belerde, bu dumanlı kutularda, bu neon-kapıcı-vestiyer-kır- mızı perde-kırmızı örtülü masa-pist-orkestra platformu-kır- mızı halılar-iki basamak merdiven-kızlar-kızlar-kızlar-pist- perde-vestiyer-kapıcı-neon çemberinde, Metin’i oradan ora- ya savuruyordu. Sonunda, Turgut da yorulmaya başladığı için, bir tanesin- de biraz fazla durdular. Metin, Turgut gene beğenmez kor- kusuyla, arkadaşını lafa tutmaya çalışarak, hemen bir masa- ya oturdu: “Ben ne iyi orkestra, ne de taze kız istiyorum.” Rahat bir nefes aldı: “Böyle yerlere alışık değilim aslında. Sen de benim hatırım için idare edersin.” Turgut sırıttı: “Bu akşam senin için yaşıyoruz, biliyorsun. Elbette taze kız bu- lacağız burada. En kötü barda bile daima iyi müşteriler için
serinletici birşeyler bulunur. Biraz ipek hışırtısı, biraz kadın teri artı parfüm, biraz çorabın bitip tenin başladığı yer, bi- raz dans, biraz elin üstüne konulan el, hepsinden biraz bi- raz... ağır bir roman okuduktan sonra Mike Hammer’e dön- mek gibi; senfonik müzikten bunalıp ‘rock’n’roll’ dinlemek gibi. Aklımda kaldığına göre sen müzikle ilgili olacaksın.” Metin, gıcırtılı bir sesle: “Eskiden keman çalardım,” dedi. “Çok iyi çalmazdım ama dinlendirirdi beni. O zamanlar sevdiğim kız da piyano çalardı. Onu tanıdığım zaman ben kemanı bırakalı yıllar olmuştu. Sekiz yaşından on iki yaşına kadar çalış, çalış... sonra o meş’um gece... hayır hayır canını sıkmak istemem!” “Hayır sıkmazsın. Hayır. Çok ilgiliyim seninle. Yemin edebilirim. Evet, gerçekten buna yemin ede- rim: ne yaptığınla çok ilgiliyim. Anlat.” “Bilmem ki nasıl anlatsam? Ben, çok buhranlı bir çocukluk geçirdim. Olur olmaz zamanlarda fenalık gelirdi bana, düşer bayılırdım. Yumruklarımı sıkar, sayıklar dururmuşum.” Turgut, yanda- ki masada oturan boyalı sarışına bakarak: “Sakın sara olma- sın? Bir doktora gitseydin,” dedi. Metin, yerinde, rahatsız bir şekilde kımıldadı. “Hayır, ruhsal bir dengesizlik olacak. Çok hassas bir çocuktum. Neyse, geçelim bunu. Evet, ke- man çalıyordum; bırakmasaydım belki de...” “Doğrusu kıs- kandım seni. Kızla Kreutzer sonatı filan çalıştınız mı?” Bo- yalı sarışın güldü. Metin, biraz utangaç, biraz acı. “Oraya kadar gidemedik,” dedi. “Ben gene bir buhran geçirdim ve bıraktım kemanı. Kendi kendime çalışırdım zaten. O yaz, bütün günümü evde, kapalı perdeler arkasında, çalışarak geçirdim. Birlikte hiç çalışmadık. Babası geri kafalının bi- riydi. Bizim evde de piyano yoktu. Öğleye kadar odama ka- panır çalışırdım. Perdeleri hafifçe aralar ve yalnız notaları aydınlatacak kadar ışığı içeri bırakırdım. Zeliha’nın, yanım- da benimle birlikte çaldığını hayal ederek kendimden geçe- ne kadar çalışırdım.” Turgut: “Ne güzel. Roman gibi anlatı-
yorsun,” dedi. “Aklımda kaldığına göre, Saffet Nezihi’nin o unutulmaz romanında, Zavallı Necdet’te, buna benzer kı- sımlar vardır. Zavallı Necdet, zavallı Metin. Yalnız orada kız değil de Necdet çalar piyanoyu sanıyorum.” “Nasıl bil- mem? Yalnız, Necdet değil kız çalar piyanoyu. Öyle ya, ne garip: Zeliha, Meliha. Nasıl oldu da hiç aklıma gelmedi? Meliha, insafsız ve hoppa bir kadındır: Zeliha’ya benzemez. Necdet’i seven zavallı Müzehher’i kıskanır. Necdet’in, so- nunda, kızcağızı bırakmasına ve ölümüne sebep olur.” “Kaltak,” dedi Turgut, dişlerinin arasından. “Burhan Cahit’i okudun mu Turgut?” Gördün mü nereye geldin Turgut? Sen istedin, sonuna kadar gideceksin. “Pek okumadım.” Ne demek oluyor pek okumamak? Uzatma, idare ederim ben. “Ne kalem vardı adamda Turgut, bir bilsen.” Her şeyi de bi- lemem ya. “Bir romanında, hiç unutmam, gene böyle bir kadın, kanına girer genç bir adamın.” Ben kadınlardan ya- nayım. “Zengin bir müteahhittir adam. Bütün servetini yer bitirir, bu sarı saçlı kahpe.” Turgut, boyalı saçlı kadına gü- lümsedi. Ben kadınlardan yanayım dedik ya. “Genç adam bir baraj inşaatı yapmaktadır. Kadının lüksüne ve israfına para yetiştiremeyen zavallı adam, inşaatın malzemesinden çalmaya başlıyor.” Turgut kadına, sonra gelirsin, anlamında bir işaret yaptı. “Hırsızlığa alışıyor.” Müteahhitlerin neden çaldığını da öğrendik bu arada. “O kocaman barajın beto- nuna putrel yerine, tahta parçaları koyuyor boyayıp. Hey gidi koca müteahhit! Anadolu’nun sellerine, iki tahta par- çası dayanır mı?” Turgut: “Dayanmaz,” dedi. “Ben mühen- disim, bilirim. Katiyen dayanmaz.” “Ondan sonra, iş bit- mek üzereyken, yağmurlar başlıyor. Ortalık tufan gibi olu- yor. Seller gelip barajın seddine dayanıyor.” “Tahta putrelli barajın seddine mi? “Evet, tahta putrelli barajın seddine.” “Romancıdaki inşaat bilgisine de hayran olmamak elden gelmiyor.” “Müteahhit, merak ve korkuyla, inşaat yerindeki
binada, şeyde...” “Şantiyede....” dedi Turgut. “Evet, şantiye- de. Yoksa sen de okudun mu bu romanı?” “Hayır, okuma- dım. Şantiyede bulundum.” “Sonra, sular barajı yıkıyor ta- bii.” “Tabii.” dedi Turgut. “Bundan tabii ne olabilir?” “Sular her yeri, şantiyeyi işgal ediyor. Binaları, makineleri, müte- ahhidi, her şeyi ve herkesi sürükleyip götürüyor. Sularda, müteahhidin betona koyduğu tahta parçaları da yüzüyor.” “Olur şey değil,” dedi: “Nasıl da çıktılar betonun içinden bu tahta parçaları.” “Evet, olur şey değil. Bir kadına duyu- lan ihtiras insanı nerelere getiriyor.” Doğru, kadınlardan ya- na olmasaydım sana hak verirdim dostum. “Hele bir son kısmı var romanın: boyalı tahta parçalarına tutunan adam, inşaatı müteahhit adına yürüten şey...” Turgut: “Kalfa,” de- di. “Evet kalfa. Müteahhidin güvendiği mert bir adam. İşte bu adam, nasılsa suda yüzen tahta parçalarından birine tu- tunuyor ve başını geriye çevirip kalıntılara bakıyor ve ken- dini tutamayıp söyleniyor: ‘Ah Cahide Hanım, yaktın bizi.’” Turgut da kendini tutamadı: “Vay namussuz karı.” Metin, derin bir nefes aldı: “Ne realist bir roman değil mi?” Turgut içini çekti: “Anlattığın kadarı bile bana çok tesir etti. Belki bir mühendis olarak itiraz edeceğim noktalar olabilir. Ör- nek olarak, tahtaya putrel şekli verilip boyanması ve beto- nun içine konulması doğrusu bana pek realist gelmedi.” Metin, dişlerini gıcırdatarak: “Olur, olur,” dedi. “İnsanın bir kere gözü dönerse her şeyi yapar. Hele böyle bir kadın insa- na her şeyi yaptırır.” Turgut: “Alçak karı,” diye söylendi. “Doğrusu ben Burhan Cahit’in bu kadar kuvvetli bir mu- harrir olduğunu bilmiyordum.” Canım Selim! Nereden bu- lursun böylelerini: “Zaten, bu milletin gerçek değerlerini tanımıyoruz. Kendi öz değerlerimizi ihmal ediyoruz.” “Se- ninle düşüncelerimiz çok uyuyor,” diye atıldı Metin. Bende herkese uygun gelen düşünceler vardır, değil mi Selim? Metin kendini kaptırmıştı: “Müzikte de Avrupa’dan aşağı
kalır yerimiz var mı? Örnek olarak Türkçe tangoları ala- lım.” Bu kadarı da fazla değil mi? Bu konuda pek hazırlıklı değilim. Fakat başladın bir kere oğlum Turgut. Sonuna ka- dar dayanacaksın. Sen bile şaşıracaksın nerelere vardığına. Peki Metinciğim: canım benim! Fakat, Türkçe tango? “Bu kadarı da fazla,” dedi yapma bir şaşkınlıkla: “İçimden ge- çenleri okuyorsun dostum. Ben de aynı konuda sana içimi dökmeye hazırlanıyordum:” İçin çıksın, iki gözün kör ol- sun da piyango bileti sat. Metin şaşırmadı: “Ben, seni görür görmez anlamıştım: bütün kaygısız görünüşünün altında, duygulu, içine kapanık bir insan olduğunu.” Bunu beğen- dim işte. “Türkçe tangolardaki kırık ve ıstırap dolu sözleri ancak böyle bir insan anlayabilir.” Bat Turgut bat. “Karıma bile anlatamıyorum bunu Metin kardeşim. Evi bir sürü ağ- lamaklı plakla dolduruyorsun, diye söylenip duruyor.” Me- tin gururlandı: “Benim karım sesini çıkarmaz. Hayrandır bu müziğe.” İkiniz de daha beter olun. İnşallah yakında Ba- tı enstrümanlarıyla Türk müziğini de seversiniz. Turgut iyi- ce açıldı Metin’e: “Ezbere bilirim sözlerini bu tangoların. O ne canım kafiyedir, o ne canım anlamdır!” Kendini tutama- yarak mırıldandı: Minimini bir kuştum Deli gibi olmuştum Selim itiraz, etti: yanlış oğlum Turgut, aslını okumalısın: Minimini bir kuştum Dejenere olmuştum Anlamaz ki canım Selim: hem de şüphelenir, hem de ya- zık olur, hem de ikimize ait bir şeyi başkalarına neden du- yuralım? Neden kendimizi ele verelim? Aferin oğlum Tur-
gut, sen adam olacaksın, ben görmeyeceğim. Göreceksin Selim, göreceksin. Yalnız biraz izin ver bana; şu arkadaşınla hesabımı göreyim önce. “Neden daldın Turgut? Bir şey mi düşünüyorsun?” Hem de nasıl: bir bilsen korkudan dudağın uçuklar. “Ben mi? Düşünüyordum: keman çalarım demiştim de. Kemanlı bir tane vardı. Dur dur hatırlayacağım. Evet işte: Sevdim bir genç kadını Ansam onun adını Her şey benim olsa bile Yaşarım hayalinle Kemanımla ona bir ses Verebilseydim eğer...” Metin devam etti: .................... Turgut silkindi, tangonun sonunda uyandı: Bu karanlık günün elbet Olacaktır bir sonu Kalbim özlüyor onu “Kalbim hep ağlasın Metin. Gerçekten ağlasın.” Bozuk bir sesle söylendi: Sarhoşum sarhoş “Garson! Bizi unuttun oğlum. Ben sana Metin Beyin vis- kisi biter bitmez, hiç sormadan tazele demedim mi?” Gar- son, bahşişi baştan almanın keyfiyle yapmacık bir telaş gös- tererek koştu. “Dur bakalım, gitme hemen. Sen nerelisin? Sivaslı. Hemşeriyiz desene. Bak hemşerim, bizim, orkestra-
dan bir isteğimiz olacak.” Allahım sen günahlarımı affet. Metin’e eğildi: “Hangi tangoyu isteyelim Metin?” “Ben en çok, ‘Yıldızlar düşerken bir gece, Tanrıya yalvardım gizlice,’ var ya onu severim işte.” Bütün yıldızlar başına düşsün. “Duydun mu Sivaslı? Dur, gel buraya. Sen onu unutursun şimdi? Bana bir kâğıt kalem getir bakayım. Sende var mı Metin? Tamam, şunu da al. Müzisyenlere söyle, bununla bi- zim için bir şey içsinler.” Daha ne kadar dayanabileceğim bakalım? “Bence, sen bu tangoyu dansederken dinlemelisin Me- tin.” Çevresine baktı: “Acaba sana göre bir parça bulabile- cek miyiz?” Yan masadaki boyalı sarışın gülümsedi: “Evet, unutmuştuk.” Olur, anlamına kadına başını salladı. Kadın, kırıtarak kalktı: “Arkadaşım da gelebilir mi?” Gelebilir. Bü- tün dünya gelsin. Ben tek başıma... Geldiler. Kendilerini sahte iki isimle takdim ettiler. Amerikan sigaraları çıkarıldı. Sahte cennet, bu akşamki programını sunar! Metin, boyalı sarışınla dansa kalktı. Turgut’unki: “Pek konuşkan değilsi- niz,” diye söz attı. Sessizlik. Bir gariplik yapmalı. Ceketinin yakasını kaldırdı, eğildi ve esrarlı bir sesle: “Burada vazife- ten bulunuyorum. Gizli servisten F-16 ile buluşacağım,” dedi. Kadın, anlamadan gülümsedi: “Ne vazifesi?” Kadının kulağına fısıldadı. Bir kahkaha. Oldu. Garson dikildi. İçki- ler ne çabuk bitmiş. Birer konsomasyon daha. Yan gözle Metin’i inceledi: İyi dansedemiyor. Kocaman ayakkabılarıy- la kadının ayağına basıyor. Yanaklar: tamam, birbirine da- yalı. El: henüz fazla aşağılarda değil. “Siz dansetmez misi- niz?” Öyle ya, sen de vardın. “Olmaz: aydınlıkta tanırlar.” Kadının bacağını tuttu. Kulağına eğildi: “Biraz daha yavaş içebilirsin.” Metin’i yanlış tanısalar da olur ama beni yanlış anlamamalılar. Metin’in tangosu bitti: fakat dansı devam ediyor. Kadına gülerek birşeyler anlatıyor. Demek kemancı Metin sensin. Demek sen bu kadarsın. Dur dur... sen Se-
lim’in geneleve ilk gidişinde yanında taşıdığı şu... tamam sensin. Evet... İkiniz de ilk defa gidiyordunuz. Birinci evde kadın seni merdivenlerden aşağı kovalamıştı. Kadını, so- yunduktan sonra, zevkine uygun bulmadın, işi yarıda bı- raktın. Düşün ki o da insan; mesleğe hakaret. Fakat ikinci evde, esmer ve ufak tefek kadına tenbih edildi. Evet... hep- sini hatırlıyorum. Selim iki misli para verdi kadına. Sonra gene bu acı tebessüm -nasıl hatırlayamadım- ve romantik sözler: “İşte bunu da öğrendik. Büyütüldüğü kadar önemli değil.” Kadın müstehcen şarkılar söyledi. Sen ise yeni gelin gibi korkuyordun. Neydi o şarkı: “Annem bakkala yolladı, adam şeyini salladı” Metin bu işi ters anladı. Güzel bir tan- go olurdu. Odada kırmızı renk hâkimdi muhakkak. Jarti- yerlerin görünüyordu. Korkma yavrum, ben adam yemem. Peki, bu hayat size zor gelmiyor mu? Duvarda bir yazı: Be- lediye Bilmem Ne İşleri Müdürlüğünden. Zor tarafları var tabii. Her hafta muayene. Şarkı: ben erkeğe erkek demem. Rahat etmem erkekte... Ne dedin? Ona, hiç öyle dendiğini bilmiyordum. Yatağa ayakkabılarınla mı gireceksin? Selim, çekingen, aşağıda bekliyor. “Turgay Bey daldınız? Ne tuhaf- lık düşünüyorsunuz gene?” Turgay Bey mi? Öyle ya, kendi- mizi öyle tanıttık ya. Gizli servis meselesi. “Öyle bir tuhaf- lık ki, göstersem korkarsınız.” Bir kahkaha daha. Ben ölüyü bile güldürürüm. Selim’i? Uzatma. “İkimizi lüks bir apart- manın yatak odasında düşünüyordum.” Metin pabuçlarını çıkardı, yatağa girdi. Kadına, “şimdi ne yapacaksın?” diye sordu, Metin... “Çapkın!” dedi kadın Turgut’a. Selim kadı- na: “Arkadaşımı bekliyorum,” dedi. Metin kadına: “Dans- tan yoruldunuz mu?” diye sordu. Kadın Turgut’a: “Turgay, bir içki daha içebilir miyim?” diye sordu. Adam ol: ısmarla- madan sor. Metin kadına: ‘Her gün bir sürü erkekle yatmak nasıl bir şey?’ diye sordu. Turgut kadına: bu hayata dayana- biliyor musunuz?” diye sordu. Hayır yorulmuyorum. Hayır
yoruluyorum. Hayır yorulmuyorum, düşünmüyorum. Bil- miyorum. Bir içki daha, bir sefer daha. Sen, Selim Işık, genelevin salonunda ne arıyorsun? Şu karşında oturan adamlara bak. Onların arasında senin ne işin var? Büfenin üstündeki aynada kendini hiç seyretme- din mi? Hangi rüzgâr seni buraya attı iki gözüm? Bu ahmak Metin için mi? Bak karıyla nasıl dansediyor. Nasıl yılışık bir gülümsemeyle konuşuyor. Orada, kenarına iliştiğin kane- pede, bir sığıntı gibi oturuyordun. Nereden geldin, nereye gidiyordun Selim Işık? Kim bilir bu soruyu orada, öyle bü- zülmüş otururken kaç kere sormuşsundur kendine? Çık dı- şarı Selim Işık! Temiz hava al biraz. İnsan, kötü şeylerle ne kadar az karşılaşırsa o kadar iyi olur. Hayat tecrübesi mi? Sanmam. Bak karşındaki adam nasıl bir kravat takmış; ce- ketinin yeşiline bak. Sen hiç öyle ceket giydin mi? Neden odandan çıkmak diye bir mesele attın ortaya? Neden, dün- yaya, yaşamaya karışmak gibi bir mesele çıkardın? Sen kon- somosyon yapabilir misin? İn oradan aşağı. Kapıdaki gözet- leme yerinden içersini seyretmek isteyen kalabalığa, onlar- dan birine, bir sözünü anlatabilir misin? Siz de, Selim’in çevresini saran yaratıklar, kiminle birlikte olduğunuzun farkında mısınız? Hayatınızda bir daha belki hiç görmeye- ceğiniz bu adamın sizi hiç unutmayacağını biliyor musu- nuz? Siz onun yanında kim oluyorsunuz? Böyle bir adamın yanında bir daha oturabilecek misiniz bakalım? Onun bü- tün arkadaşları şimdi paşa oldu. Sizde hiç utanma yok mu? Yer verin biraz. Siz, biraz kenara çekilin. Sen de rahatsız et- me çocuğu, memelerini sallayıp. Arkadaşını bekliyor işte: görmüyor musunuz? Siz de kapının önünde birikip durma- yın. Başka yapacak işiniz yok mu? Çocuk sıkılıyor işte. Bir saattir, parmaklarını birbirine değdiriyor, sigara içiyor, du- vardaki yazıları okuyor, biri bir şey sormasın diye yerinden 263 kalkamıyor. Peki, siz de onun gibi, buraya gelmeden önce, günlerce uykusuz kalarak, yalnız buraya gelmeyi düşündü- nüz mü? Buraya gelmenin ne demek olduğu, sizin de aklı- nıza takılıp kaldı mı? Haydi Metin! Sen de şeyini çabuk tut biraz. Metin’e baktı: herifin danstan başını kaldırdığı yok. Hiç oturmayacak bu gidişle. Masaya bir yumruk vurdu: “Metin!” “Sarhoş oldunuz galiba.” “Metin! Buraya gel Me- tin!” Metin, biraz şaşırarak yaklaştı. Metin’inki de içkiye devam edileceğini umarak Turgut’unkinin içtiğiyle arasın- daki farkı kapatmak hırsı içinde hemen masaya oturdu. “Gidiyoruz Metin.” “Gidiyor muyuz? Nereye?” Kendininki- ne, göz ucuyla, biraz mahzun baktı. “Meselenin kaynağına gidiyoruz Metin!” “Kaynağına mı? Neresi...” Turgut ayağa kalktı. Kahramanca sallanıyor- du. “Meselenin dibine gidiyoruz. Kaynağına gidiyoruz.” Elleriyle masaya dayandı. Dişlerini sıktı: “Hayatın kucağı- na gidiyoruz Metin.” “Peki, nereye?” “KERHANEYE!” Herkes sustu. Turgut bağırdı: “Hesap. Palto. Araba.” Kapı- ya koştu. Şoföre bağırdı: “Yürü!” “Nereye beyim?” “KERHANE- YE!” Metin, başını arabanın arkalığına dayamış, sabit gü- lümsüyordu. Şoför: “Sizi burada bırakmalıyım,” dedi. Turgut, parayı attı: “Bir daha almazsın inşallah. İnşallah düşeceğimiz bu çukurdan bir daha çıkamayız.” Büyük kapıdan geçtiler. Üstleri arandı. Turgut, sokaktakilere çarpa çarpa ilerledi: “İşte, yıllardır beklenen maslahat nihayet arabadan inerek aranıza karıştı. İşte, teknik bir organ sizleri şereflendiriyor.” Bir adam, ona gülüyormuş gibi geldi; hemen adama saldır- dı. Bir yumruk salladı: eline kan bulaştı. Zabıta, duruma müdahale etti. Bu adamdan davacı mısınız? Turgut, ellerini sarkıtmış, sallanıyordu. Adam, Turgut’a baktı: Turgut, elle- riyle yüzünü kapadı. Efendiden bir adama benziyor. Yakışır
mı ona? Hayır davacı değilim: kendinden utansın. Turgut tekrar kapandı. Polis kalabalığı dağıttı. Turgut, bir evin kapısındaki kalabalığı yararak içeri dal- dı. Yol verin kavgacıya. Nasıl vurdu demin gördün mü? Yaşa kahraman! Güldüler. Acelen mi var? Herkese elini salladı.
Salon biraz karanlıktı. Bir iki kişi oturuyordu. Tenha saat. Turgut bağırdı: “Burayı canlandırmaya geldik. Elimizdeki ışık, karanlığı delecektir.” Genelevin patronuna yaklaştı: “Anneciğim. Venüs’ün kolarına atmaya geldik kendimizi.” “Burada öyle biri çalışmıyor.” Turgut, Metin’e döndü: “İşte, gerçek bir kerhaneciyle kar- şılaştık.” Kadın: “Orospu çocuğu,” dedi. “Anneciğim, kızlarına söyle, ellerini çabuk tutsunlar. Türk korsanları geldi.” Me- tin bir koltuğa yayıldı. Bir kadın, divanda bacaklarını aç- mış, şarkı söylüyor: “İstedim de vermedi....” Turgut konu- şuyor: “Grand Mama, söyle bana: burası müstakil bir memleket mi? Hangi kanunlarla idare ediliyorsunuz?” Hıf- zısıhha kanunlarıyla. “Sen buranın hükümdarı mısın? Evet öylesin: tevazu gösterme.” Birden, salonun ortasına fırladı. Boyun damarları şişmiş, yüzü kızarmıştı. “Sizin tabiyetini- ze giriyorum. Ben, Turgut Özben, Danimarka kralının oğ- lu,” Memâlikiâlîosmanın vârisi, sizlere tarih kürsüsünden sesleniyorum.” Divana yaklaştı: “Yavrum, beni idare eder misin?” Kadının yanına oturdu. Gözlerini tavana dikti. “Burada çok rahatım. Terliklerimi getirin. Entarimi getirin. Beni getirin.” Patron yaklaştı: “Rezalet çıkarmayın. Polis çağırırım.” Turgut kalktı. Bir kadın merdivenden indi; sa- londaki adamlardan birine işaret etti. Birlikte çıktılar. “Ya- tırım ve tüketim. Anneciğim, benden şimdiye kadar ne kö- tülük gördün?” Divandaki kadına baktı: “Birbirimizi sevi- yoruz ve evlenmek istiyoruz.” Salonda kalan tek adam:
“Arkadaş biraz şakacı, o kadar,” dedi. “Tabii. Benim bütün kötülüğüm dilimde. Saat on iki. Kerhane kepenklerini ka- patıyor. Kirleri kabaranlar, kuytularda kokuyor. Kerhaneyi kaç paraya kapatabilirim?” Elini cebine soktu, birkaç yüz- lük çıkardı. “Sana sığınıyorum. Beni geceye teslim etme.” Kadın, durakladı: “Gürültü çıkarırsanız zabıta gelir.” Tur- gut, uslu çocuklar gibi, başını önüne eğdi; gitti divana oturdu. Kadın parayı koynuna soktu. Omuzlarını silkti, uzaklaştı. Yukarıdaki son müşteri de indi; arkadaşının yanına geldi. Turgut, onlara yaklaştı, elini uzattı: “Ben, Mustafa Umaz,” dedi. “İsterseniz siz de kalın. Ne varsa hep birlikte yeriz. Sizleri oturuma davet ediyorum.” “Neşeli bir arkadaş. Sizle- ri rahatsız...” “Hayır, sizler bana lazımsınız. Tek başıma be- ceremem.” Bağırdı: “Metin!” Metin, uyukladığı koltuktan başını kaldırdı. Şaşkın, çevresine baktı. “Gidiyor muyuz Turgut?” “Hayır. Yeni geldik. Dostlarımızın arasında bu ül- kenin misafirleriyiz. Kendileri, eksik olmasınlar, lütfettiler; bu gece ülkeyi idare etmek şerefini bize bahşettiler. Metin! Seni sadrazam yaptım. Ben de maliye nazırıyım. Suyun ba- şında bekliyorum. Dünya bir kerhanedir: her gelen yaptı geçti. Grand Mama, perdeleri kapa. Sen de kızım, ışıkları söndür; yalnız büfenin üzerindeki kırmızı abajur kalsın. Metin! Amerikan sigaralarını dağıt!” Elini arka cebine sok- tu: yassı bir şişe konyak çıkardı. “İşte yakıtımız.” Salon, si- gara dumanlarıyla mavilendi. “Radyoyu açın!” Hafif melo- diler. “Vakit gece yarısına yaklaşıyor. Ortam uygun. Ey ka- fa! Akıt zehirini!” Sallanmamaya çalışarak ayağa kalktı: “Burası ne biçim Kerhane İmparatorluğu? Nerede later- na, kırmızı perdeler nerede? Duvarlar kumaş kaplı. Her ta- rafta altın yaldızlar. Kadeh dolusu şampanya.” Konyak şişe- si elden ele dolaştı. Grand Mama: “Ben içmem: öksürtü-
yor.” Kadın, Turgut’un kucağına oturdu, kulağıyla çenesi- nin birleştiği yerden öptü onu. Turgut, bir elini kadının be- line doladı; öteki eline konyak şişesini alarak havaya kaldır- dı: “Bütün arzum hamamda kız kovalarken düşüp ölmektir. Sevgili karımız ve tahtımızın temel direği, bu gece sizlere bir erkek evlat vermek için bütün hazırlıklarını tamamla- mıştır. Biz de elimizden geleni yapacağız. Kerhane kralının her seferi, sarayın dört bir yanından atılacak toplarla halka ilan edilecektir. Kerhanenin salonlarında nur topu gibi ço- cuklarımız koşuşacak ve müşterilere hizmet edecektir. Ben, balonun ilk dansını, vârisimin yaratıcısıyla yapıyorum.” Ka- dını, sarılarak kaldırdı. Dansetmeye başladılar. “Alkışlar, al- kışlar: alkışlayın.” İki müşteri, gülerek alkışladılar. Metin de öteki kadının yanına giderek, önünde eğildi. “Yaşa Me- tin! Şimdi, sayın sadrazam da kralın gözdesiyle dansediyor- lar. Halk durumdan gayet memnun. Hayran gözlerle velini- metlerini takip ediyorlar.” Patrona seslendi: “Tabiat Ana! Sen de bize katılmaz mısın?” Müşterilerden biri, patronun yanına gitti; kadın, onu yapmacık bir tavırla itti. Müşteri, Grand Mama’yı sürükleyerek ortaya getirdi. “Yapmayın ço- cuklar. Ben bu havalara uyamam.” Turgut: “Zarar yok,” de- di. “Arkadaş da bu havaları bilmez. Uyuşur gidersiniz.” “Doğru söyledin arkadaş. Maksat muhabbet.” İtişir gibi dansetmeye başladılar. Grand Mama: “Çocuklar, böyle olmayacak. Şu öksürten şeyden bana da verin.” “Şimdi, ana kraliçe, doğacak veliah- tın şerefine içiyorlar. Balo, dostane bir hava içinde geç saat- lere kadar devam ediyor.” Kapı vuruldu. Durun. Radyoyu kapayın. “Polis mi?” “Kim o?” “Anne, açın. Ben Safter” “Hay canın çıksın senin.” İçeriye kadınsı bir adam girdi. “Sanat âlemimizin gözde simalarından biri baloyu şereflen- dirdiler. Sizlere kendileri şimdi...” “Dışarda polis filan var mı?” “Yok yok. Rahatınıza bakın.” “Safter Bey, size kadın
kalmadı. Kendinizle başbaşa kalınız.” “Sersem.” Metin: “Buraya ısınmaya başladım.” “Elbette ısınacaksın. Hepimiz bu vatanın çocuklarıyız. Hepimiz vergilerimizi ödüyoruz. İnsanları ayıran duvarları yıktık. Elbirliğiyle bizi mutlu ya- rınlara götüren bir anlayışın kurulmasına hizmet ediyoruz. İçelim.”
Şişedeki son yudumu Metin içti. Turgut, kapının yanında oturan Safter’e seslendi: “Bize, bir büyük şişe konyak bul. Sana on lira bahşiş.” Safter kımıldandı. Sallantılı bir yürü- yüşle Turgut’a yaklaştı, elini uzattı. “Yakıtımız bitiyor, ça- mura saplanacağız. Yetiş ey Safter, yetiş imdade.” Parayı uzattı. Safter terliklerini sürükleyerek kapıya gitti. Kapı ara- landı, zayıf gölge karanlıkta kayboldu. Konyağı açarken, telaştan, şişenin boynunu kırdılar. Grand mama, büfeden çay bardakları çıkardı: iki kişiye bir bardak düştü. Metin’in eli titriyordu. Tam bardağını düşür- mek üzereyken Turgut kaptı: “Dostlarım! Burada dostlar arasındayım. Buranın kralı- yım. Sorarım sizlere: kim, bir ülkeyi bu kadar ucuza ele ge- çirmiştir? Ben, kraliçeye rüşvet vererek, kerhanistanı ele ge- çirmiş bulunuyorum. Fakat şurasını da belirtmek isterim ki, bu zafer kolay olmamıştır. Bütün hükümet darbelerinde olduğu gibi, gecenin geç ve tenha bir saatini seçtim. Muha- fızlara içki dağıttım. Kızların bacaklarını okşadım. Kalanla- rı da müzikle uyuttum. Şimdi artık planımı tatbik mevkiine koyabilirim.” Bir yudum içti. Kuvvet toplamak için, eliyle alnını oğuşturdu. “Dostlarım! Bu münasebetle, aramızda bulunmayan ve hatırası benim için kutsal olan birinin adı- na konuşmak istiyorum. Herkes ayağa kalksın.” Kimsenin ayağa kalkacak hali yoktu. Turgut, adamlara giderek birer sigara ikram etti ve onları kaldırdı. Ne yaptığını pek farke- demeyecek kadar sarhoş olan Metin, bir robot gibi, emre itaat etti. Kızlar, önce biraz direndiler. Turgut, onların da
koynuna ellişer lira sokunca, nazlanmayı bıraktılar. Turgut, merdivenlere yürüdü, birkaç basamak çıktı: “Aramızda bulunması bizlere şeref verecek olan dostum, ülkemizin gerçek sahibidir. Bu dünyaya ikinci gelişinde, be- yaz bir ata binmiş olarak aramızda görünecektir. İlk gençli- ğinde, bu sokaklarda çok dolaşmış, bazen bir türlü içeri gi- remeyerek dönüp gitmiştir. Bazen de, bu ve bunun gibi sa- lonlarda saatlerce oturarak, onu anlayacak duygulu bir kal- bi boş yere beklemiştir. İkinci gelişinde, bu sokak zafer tak- larıyla donatılacaktır. Bütün kapılar defne dallarıyla süsle- necektir. O gün resmî tatil olacak ve kızlar müşteri kabul etmeyerek, ellerinde bayraklar, pencerelerde, yarı bellerine kadar sarkmış, bekleyeceklerdir. Polisler, en iyi üniformala- rını giyerek asayişi temin edeceklerdir. Çünkü, o kadar ka- labalık olacak, o kadar kalabalık olacaktır ki üç gün önce- sinden ayırtmaya kalksanız bile hiç yer bulunamayacaktır. Yalnız, karaborsacılara müsamaha edilmeyecektir. Çünkü o, öyle isterdi. Sokak bir gün önceden süpürtülecek; çöpçü- ler de onu, ellerinde süpürge sopaları, hazırol vaziyetinde bekleyeceklerdir. Safter bile o gün için, terliklerini çıkara- rak ayakkabılarını giyecektir. Bütün müşteriler de, kapıla- rın dışında, bayramlıklarını giymiş olarak elele tutuşacak- lardır.” Kızlardan biri hıçkırmaya başladı. Bir müşteri: “Hangi bayram?” diye sordu arkadaşına. Metin, anlamadan bakı- yordu. Turgut devam etti: “Kurtuluş bayramının kerhane bölümü. Bütün bayram törenlerinde olduğu gibi, onun da gelişi biraz gecikecektir. Sokakta sabırsızlık son haddine varacaktır. Polisler, halkı zaptetmekte güçlük çekeceklerdir. Herkes, onu ilk gören olmak hırsıyla, sokağın girişine yığılacaktır.” Aynı müşteri homurdandı: “Ne gelmek bilmez adammış.” Arkadaşı onu susturdu: “Adam nutuk veriyor, görmüyor musun? Kes se-
sini.” Turgut, kendini kaptırarak, bağırır gibi konuşmaya başladı:
“Fakat o gelecektir. Birinci gelişinde ona kötü muamele yapanlar utanacaklardır. O, üstünde şimdiye kadar görül- memiş bir üniformayla beyaz atına biraz çarpık olarak bin- miş bir vaziyette sokağın başında görünecektir. İşte o za- man kıyamet kopacaktır.” Sustu. Geveze müşteri sordu: “Hangi kıyamet?” Turgut, son derece ciddi karşılık verdi: “Büyük kıyamet” Yavaş ya- vaş merdivenlerden indi. Salon karışmıştı. Metin, Turgut’a yaklaştı: “Güzel konuş- tun. Fakat, kimden bahsettiğini pek anlayamadım.” Ağla- yan kız: “Bize faydası dokunacak mı bu paşanın?” diye sor- du. Turgut gülümsedi. “Yalnız, bizden şu haraç isteyenler var ya, onları sokmamalı bence o gün. Herkesin bir işi var, onlarsa hazır yiyici.” Turgut: “Hakkın var,” dedi. “Ben de isimlerini ağzıma almadım zaten.” Patron endişeliydi: “Bize bir zararı dokunmaz ya bu adamcağızın? Ben namuslu bir kadınım. Kızlar da benden memnundur. Onlar şahadet ederler bana.” Bir koltuğa çöktü. Hıçkıran kız, rahat bırak- mıyordu: “Hikâyenin sonunu anlatmadın. Kumandan bura- lara kadar zahmet ettiğine göre, bir niyeti olmalı. Bu sokağa böyle birinin geldiği hiç duyulmamıştır. Neden biz bayrak- ları alıp sokaklara dökülüyoruz da o bir şey söylemiyor?” Arkadaşı. “Hiç konuşmadığına göre, kendini beğenmişin biridir herhalde,” diye söze karıştı. Hıçkıran kız içini çekti: “Belki de gürültüden, prensin konuşmasına fırsat vermiyor- lar. Ben, buna benzer bir film görmüştüm galiba. Onda da çok ağlamıştım.” “Haydi sersem. Sen dün ne yediğini hatır- lamazsın.” Kız alındı, sustu. Turgut, tartışmalara son verdi: “Masalın sonunu istediğim zaman anlatırım. Şimdi, krallı- ğımın keyfini sürmek istiyorum. Canlanın biraz! Bana il- ham verin ki ben de sizleri sevindireyim. Safter! Bize şarkı
söyle.” Safter gururlandı; yatay şeritli gömleğini, siyah pan- talonunun üstünde itinayla çekti. Bir elini büfeye dayaya- rak hazırlandı: “Hangi şarkıyı emredersiniz efendim?” “Gü- zel. Saray adabını iyi biliyorsun. Biraz kederli bir şey olsun. Hani, daha ilk mısralarla insanın gözünden sicim gibi yaş getiren şarkılar vardır ya, işte ondan.” Safter, boynunu ve çenesini titreterek başladı. Yanık bir sesle söyledi. Söylerken de yavaşça gözlerini kapadı: Yüklə 1,87 Mb. Dostları ilə paylaş:
|