01 tutunamayanlar
Yüklə 1,87 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
19
12 Şubat 19... Bugün üniversiteye uğradım; asistan bir arkadaşı görmek için. Son günlerde kendimi yorgun hissediyorum. Daireden erken çıktım bu yüzden. Durağa doğru yürürken eve git- mek istemedi canım. Güner’e de uğramamıştım uzun süre- dir. Nedense yol çok uzun geldi bana. Kendimi sürükleye- rek attım oraya. Galiba bu dergi işi beni yordu. O zaman- dan beri kendime gelemedim. Emekli ihtiyarlar gibi herke- se ağrılarımdan yakınıyorum. Şakaya getirerek söylüyorum tabii. Herkesle birlikte gülüyorum durumuma. Daha doğru- su, güler gibi yapıyorum. Benimle birlikte oldukları zaman genellikle gülerler. Öyle alıştırmışım. Kimi görsem, seni an- dık geçen gün: bilsen ne kadar güldük, der. İki yıl önce, birlikte içerken ne demiştin, hatırlıyor musun? diyorlar. Hatırlamıyorum. Onlar hatırlıyor. Tekrar anlatıyorlar. Anla- tırken bile dayanamayıp gülüyorlar. Ben gülecek bir şey gö- remiyorum ortada. Duruma uygun bir söz etmişim: eski- miş, geçmiş. Üstelik böyle aptalca bir söz söylemiş oldu- ğum için utanıyorum. Aklı başında bir insan, beni bu arka- daşlarımdan öğrense kim bilir ne can sıkıcı bulur. Ben de öyle buluyorum. Bana böyle birinden bahsetseler, tanışmak bile istemem. Ciddi konularda karşıma yalçın dağlar gibi çıkan insanlar, gülmeye sıra gelince teslim oluyorlar he- men. Bu işi de bana bırakıyorlar. Sen de bununla teselli et kendini, diyorlar herhalde. Bu ayrıcalığı bana verenler cahil insanlar tabii. Bilgiçler bu mesele üzerinde durmuyorlar bi- le. Ya da güldürme hevesimi alay konusu yapıyorlar. Dergi- de herkes bir işle meşgul oluyordu; herkes bir işten anlıyor- du; herkes bir işten sorumluydu. Bana da espri uzmanı adı- nı taktılar. Güldürmek isterken gülünç olmak. Ancak be- nim başıma gelir böyle acıklı durumlar. Beni yanlarında do-
laştırdıkları için onlar adına utanıyorum. Gene de gülüyor- lar sözlerime. Aptalca buldukları için gülüyorlar elbette. Fakat gülerken sanki öyle değilmiş gibi davranıyorlar. Son- ra oturup benim eleştirimi yaptıkları zaman çıkıyor aptallı- ğım ortaya. Güldürü, mantığın yanında güçsüz kalıyor. Gü- lünecek sözlerin de bir seviyesi olmalı, diyorlar. Ayağı takı- lıp yere düşen adama da kendini tutamayıp gülermiş insan. Bu bakımdan haklı buluyorum onları. Birçok durumda ger- çekten takılıyorum: o zaman da gülüyorlar bana. İşte böyle durumlarda onlar adına daha çok utanıyorum. Onları gül- dürmek için, espri uzmanı olmaya ihtiyaç kalmıyor. Bana ad takılmasını pek sevmem. Aşırı duygululuk gösteren in- sanlara ad takarlar; ya da taktıkları adı yüzüne söylerler. Haksız adlar taktıkları da olmuştur bana. Ortaokulda da maymun derlerdi. Aynaya bakardım: maymuna benzer bir yüz göremezdim. Üstelik bu adı bana takan çocuk, sınıfın en çirkinlerinden biriydi. Sonra onu görüp bunun sebebini sorma fırsatını bulamadım. Evet bu yüzden, yorgunluğumu anlatamıyorum kimseye. Yakınmalarımda ince bir alay görüyorlar. Bu inceliği bana yakıştıranlar tabii cahil insanlar. Ötekilerle artık görüşmü- yorum. Darıldım onlara. Onlar bu dargınlığımın farkında değil tabii. Kapıdan çıkıp gidince hemen unutuluyorum. Bir de benimle uğraşacak vakitleri yok. Çünkü uğraşmaya değmiyorum. Ben de darıldım onlara işte. Yolda, onlardan birini görünce, sıkılarak gülümsüyorum. İçimden geçenleri saklamak istiyorum. Onların içinden ne geçtiğini anlayamı- yorum; yüzlerinden belli olmaz ki duyguları. Bu nedenle, yüzlerini görmek içime sıkıntı veriyor. Sıkıntıma onlar se- bep oldu sanki. Hepsi de sanki hiçbir şey olmamış gibi ra- hatça yürüyor yolda. Karşıdan karşıya emin adımlarla geçi- yorlar. Günlük yaşayışlarını sürdürüyorlar. Galiba yalnız ben yoruldum. Ve bu yorgunluğumu yaşamak zorundayım.
Güner’i severim. Bizim Ayı Güner’le karışmasın diye, Kö- pek Güner deriz ona. Turgut takmıştı bu adı. Yüksek mate- matik notlarını Turgut’a vermemişti Güner. İnsafsızdır şu Turgut. Ben de öyle bilinirim üniversitede. Aşağılık oldu- ğum buradan belli. Ortaokulda çektiğim bunca sıkıntıdan sonra ben de bu vahşete katıldım. Bana ad takılınca olmu- yor da Güner’e takılınca oluyor. Ben ne biçim yaratığım? Güner’le otururken Kenan geldi: Alaman Japonu Kenan. Almanca bilmediği için, Güner’e yazdırır Almanya’ya gön- derdiği iş isteyen mektuplarını. Bütün isteği Almanya’da bir iş bulmak: tertemiz caddelerde dolaşmak, birbirini al- datmayan insanların arasında yaşamak. Kenan’a çok saldı- rırım bu Alamancılığı yüzünden. Ufak tefek olduğu için Alaman Japonu diyoruz ona: iki millet de çalışkan ya! Ke- nan’a gene yüklendim: “Üniversitede okurken ders çalış- maktan fırsat bulup da bir türlü öğrenemediğin mühendis- liğin de ne olduğunu kavrarsın orada,” dedim. Bu sefer ar- tık tamammış. Bütün işleri düzene girmiş. Yakında gidiyor- muş. Ben de böyle bir hevesle avunmak isterdim. Sen de gel, dediler. Yollarda kalacağımı söyledim: bütün hastalık- larımı sayıp döktüm. Beni gerçekten zayıf ve yorgun bul- dular. Biraz oturduk. Bildiğimiz anıları yüz kere tekrarladık birbirimize. Önce, sıkıntıdan bunaldığımı sanıyordum. Fa- kat güçsüzlüğüm artıyordu. Hastalandığımı hissediyor- dum. Eve gidip yatacağımı söyleyerek kalktım. Beni hiç böyle görmemişlerdi. Dinlenmemi tavsiye ettiler. Üniversi- tenin kapısında bir otomobile binerek hemen eve gittim. Anneme hasta olduğumu söyledim. Soyunup yatağa gir- dim. Uyumağa çalıştım. Akşama doğru ateşim yükseldi. Göğsümde bir sıkışma hissediyordum. Uykusuz ve rahatsız bir gece geçirdim.
|