01 tutunamayanlar

21 Şubat

Kafka’nın  kitabını  görünce  içim  bulanıyor.  Yerli  bir  mizah

romanı buldum. Dün gece sabaha kadar onu okudum. Ate-

şim düşmüyor. Deli olacağım. Ateşimin yükseldiği, ya da sı-

kıntının  geldiği  anlarda  aptalca  bir  iyileşme  tutkusuna  ka-

pılıyorum:  iyi  olmak  telaşına  düşüyorum.  Gülünç  oluyo-

rum. Bu sabah, ateşimin düşmediğini görünce, kalktım; ilk

defa  sokağa  çıktım  on  günden  beri:  doktora  gitmek  için.

On  günden  beri  dinleniyorum  diye  avutmaya  çalışıyorum

kendimi.  Oysa  telaşımdan  günde  on  kere  ateşime  bakıyo-

rum.  Annem  de  benimle  konuşmaktan  çekiniyordu:  fakat

gözlerinden,  hastalığını  büyütüyorsun,  demek  istediğini

anlıyordum.

Tanıdık bir doktora gittim: yeni bir insan yüzü görmeye

dayanamayacaktım. Tanıdık doktorlar da insanın hastalığı-

nı önemsemezler. Üşütmüşüm. Peki neden on gündür ilaç

aldığım  halde  ateşim  düşmüyor?  Birden  paniğe  kapıldım.

Eve  döneceğim  ve  hastalığım  üzerinde  yorumlar  yapmaya

tek başıma devam edeceğim. Doktora büyük ümitlerle gel-

miştim:  bende  esaslı  bir  hastalık  bulmasını  istiyordum.

Üzerinde düşünebileceğim kesin sözler söylemeliydi hasta-

lığım  hakkında.  Belirsizlikten  korkuyorum.  Göğsümdeki

sıkıntıyı  anlattım  aceleyle.  Önemli  bulmadı.  İlaçlar  yapar-

mış.  Hepsini  keseceğim.  Peki  o  zaman  ateşim  nasıl  düşe-

cek?  Ben  mahvoldum.  Sinir  yüzünden  ateş  olur  mu?  Saç-

malama, dedi bana. Bütün bu kuruntuları unut. Bana üni-

596

---

versitedeki  bilimsel  çalışmalarıyla  kimsenin  ilgilenmeme-

sinden  yakındı.  Herkes  dertli.  Az  kalsın,  kitap  okuyama-

mak şeklinde ortaya çıkan bir hastalık var mı diye soracak-

tım ona. Allah’tan hemen vazgeçtim. Doktorla konuşurken

sıkıntı  geldi  gene:  sevindim.  İşte  gene  geldi,  dedim.  Uzun

uzun dinledi. Beni azarladı. Benim gibi pozitif bilimle uğra-

şan  bir  insana  yakıştıramadı  bu  kuruntuları.  Tanımadığım

bir doktora gideceğim.

Dönüşte Günseli’ye uğramak istedim. Yolda o sıkıntı ge-

ne geldi. Orada düşüp öleceğimi sandım. Bir otomobile zor

attım kendimi. Eve döndüm. Beni öyle bir durumda görme-

sine katlanamazdım.

22 Şubat

Dün  gece  sabaha  kadar  sis  vardı  limanda.  Bir  düdük  dur-

madan  öttü.  Başımı  yastıklara  gömdüm,  yorganın  içine

soktum. Fakat o boğuk ses, her şeyi deldi. Kulağımda çın-

ladı  sabaha  kadar.  Eskiden,  buhranlı  gecelerimin  sabahın-

da, güneşin doğuşu beni sakinleştirirdi. Şimdi sıkıntı veri-

yor:  yeni  bir  güne  başlamanın  sıkıntısını.  Basma  perdenin

arasından  giren  ışınlar,  yaşanacak  uzun  bir  günü  gözüme

sokuyor.

Öğleden  sonra  dayım  geldi.  Aptalın  biridir.  Onunla  hiç

yoktan bir tartışmaya girdim. Konuşmanın yarısında ateşi-

min  yükseldiğini  hissettim;  derece  koydum;  otuz  sekiz

dört.  Hemen  içeri  gidip  yattım.  Annem  endişelendi.  Aptal

dayım da telaşlandı, acele gitti. Beter olsun. Nedir bu insan-

ların  benimle  alıp  veremediği?  Hastalıkta  bile  bir  ayrıcalık

tanımıyorlar bana.

Daireden, işe gitmem için hiç baskı yapmıyorlar. Müdür,

keyfine  baksın,  diyormuş.  Bir  bakıma  keyfime  bakıyorum

597

---

sayılır.  Hastalığımdan  başka  bir  düşünceyle  yormuyorum

kendimi; hastalığım da önemli olmadığına göre...

Yıllardır  günlük  tutmayı  hayal  ederdim.  Şimdi  vaktim

var: bir şey düşünemiyorum. Yazdıklarımı okudum: aptalca

sözler etmişim. Kendimi kötülemeye söz vermişim: onu da

yapamıyorum. İnsan Kafka’yı okuyamazsa... bitiktir işi. Bir

silgi  gibi  tükendim  ben.  Başkalarının  yaptıklarını  silmeye

çalıştım: mürekkeple yazmışlar oysa. Ben, kurşunkalem sil-

gisiydim. Azaldığımla kaldım.

Bütün  günüm  tedirgin  bir  beklemeyle  geçiyor:  gelecek

mi,  gelmeyecek  mi?  Ne  gelecek?  Bilmiyorum.  Adını  koya-

madığım  bir  şeyden  korkuyorum.  Soyut  bir  korku  içimi

dolduruyor. Bu korkuyla uyanıyorum ve bekliyorum. Belki

korkularım  sayılamayacak  kadar  çok.  Ateşimin  düşmeme-

sinden korkmam bunlardan biri.