Pereira İddia Ediyor
Yüklə 0,79 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
Pazartesi Hikayeleriadlı kitabını koydu. Belki birkaç gün daha fazla
kalırım, diye düşündü, Daudet, Lisboa'nın anlatılarına yakışacak bir yazardı. Hole gitti, karısının portresi önünde durup şöyle dedi: Dün Marta’yı gördüm, Monteiro Rossi’nin nişanlısı, bana öyle geliyor ki bu gençler başlarını büyük derde sokuyorlar, daha doğrusu sokmuşlar bile, her neyse beni ilgilendirmez, bir haftalık bir deniz tedavisine gereksiniyorum, Doktor Costa böyle buyurdu, üstelik insan Lizbon’da tıkanıyor, Balzac’ın Honorine’ini de tamamladım, bu sabah gidiyorum, Cais de Sodre’den trene bineceğim, seni de yanımda götürüyorum, izin verirsen. Portreyi alıp bavuluna koydu, ama yüzü dışa gelecek şekilde yerleştirdi, karısı yaşamı boyunca havaya gereksinim duymuştu, portrenin de havaya gereksineceğini düşündü. Sonra Katedral’deki küçük meydana kadar inen Pereira bir taksiyle gara gitti. Meydanda durdu ve aklına Cais de Sodre’deki British Bar’da bir şeyler atıştırmak geldi. Bu bara aydınların uğradığmı biliyordu ve içlerinden birine rastlamayı umuyordu, içeri girip köşedeki masalardan birine oturdu. Gerçekten de, komşu masada romancı Aquilino Ribeiro ile avangard çizimci Bernardo Marques yemek yiyorlardı. Marques, Portekiz modernizminin en iyi dergilerinin resimlemelerini gerçekleştirmişti. Pereira onları selamladı, sanatçılar da başlarını eğerek karşılık verdiler. Adamlarla aynı masada oturmak hoş olurdu, diye düşündü Pereira, onlara önceki akşam D’Annunzio hakkında son derece olumsuz bir eleştiri yazısı aldığını söyler, kendilerinin bu konuda ne düşündüklerini sorabilirdi. Ama iki sanatçı sıkı bir söyleşiye dalmışlardı ve Pereira rahatsız etme cesaretini bulamadı kendinde. Bernardo Marques’in artık çizim yapmak istemediğini ve romancının da ülkeyi terk etmek niyetinde olduğunu anladı konuşmalarından. Bu konuşma biraz cesaretini kırdı, diye iddia ediyor Pereira, çünkü Aquilino Ribeiro gibi bir romancının ülkesini yüzüstü bırakabileceğini tahmin etmiyordu. Limonatasını içip yediği midyelerin tadına varırken, Pereira’nın kulağına birkaç cümle çalındı. Paris’e, diyordu Aquilino Ribeiro, gidilecek tek yer Paris. Ve Bernardo Marques de aynı kanıda olduğunu belirtip karşılık veriyordu: Çeşitli dergilerden çizim yapmam için teklif aldım, ama burası barbar bir ülke, kimseyle işbirliği yapmamakta yarar var. Pereira, midyelerini ve limonatasını bitirdi, kalktı ve iki sanatçının masasının önünde durdu. Siz beylere a iyetler diliyorum, dedi, izninizle kendimi tanıtayım, adım Doktor Pereira, Lisboa’nın kültür sorumlusu; bütün Portekiz sizler gibi sanatçılarla gurur duyuyor, sizlere gereksiniyoruz. Ardından göz kamaştırıcı öğle güneşine çıkıp trene yöneldi. Parede’ye kadar bir bilet satın aldı, yolculuğun ne kadar sürdüğünü sordu. Memur kısa sürdüğü yanıtını verince sevindi. Estoril hattı treniydi, çoğunlukla tatile çıkanları taşırdı. Pereira katarın soldaki bölümüne yerleşti, çünkü canı denizi görmek istiyordu. Saat tam öğle olduğundan, vagonda kimsecikler yok sayılırdı, Pereira key ince bir yer seçti, gözüne güneş gelmesin diye perdeyi ha ifçe indirip bakışlarını okyanusa çevirdi. Yaşamını düşünmeye başladı, ama bundan konuşmayı arzu etmediğini iddia ediyor. Denizin sakin olduğunu ve sahilde güneşlenip denize girenler bulunduğunu söylemeyi yeğliyor, Pereira, ne zamandan beni okyanusta denize girmediğini anımsamak için belleğini zorladı, sanki aradan yüzyıllar geçmiş gibi geldi. Coimbra’da, Oporto yakınlarında, örneğin Granja’ya ya da Espinho’ya plaja gittiği zamanlar geldi aklına, orada bir gazino ve bir kulüp vardı. Bu Kuzey sahillerinde; deniz çok soğuk olurdu, yine de soğuğa dayanıklı olmayan üniversite arkadaşları onu sahilde beklerken, kendisi bütün sabah yüzebilirdi. Daha sonra giyinir, üzerlerine zarif birer ceket alıp bilardo oynamak için kulübe yollanırlardı. Insanlar onlara beğeniyle bakarlardı, şef garson onları işte Coimbra öğrencileri diyerek karşılardı. Ve en iyi bilardo masasını onlara ayırırdı. Pereira, Santo Amaro önünden geçerken düşlerinden sıyrıldı. Kavisli güzel bir plajdı ve mavi-beyaz çizgili bez kabinler görünüyordu. Tren durdu ve Pereira’nın aklına inip denize girme ikri geldi, bir sonraki trene binebilirdi nasıl olsa. Bu arzusuna gem vuramadı. Pereira bu atılımın nereden geldiğini bilemiyor, belki Coimbra dönemini ve Granja plajlarını düşünmesiydi nedeni. Küçük bavuluyla trenden indi ve sahile giden altgeçidi aştı. Ayağı kuma bastığında, ayakkabılarını ve çoraplarını çıkardı ve yalınayak, bir elinde bavulu, öteki elinde pabuçları ilerlemeyi sürdürdü. Gözüne hemen cankurtaran ilişti, bir şezlonga uzanmış yüzenleri gözleyen, yanık tenli, iriyarı bir delikanlıydı. Pereira adamın yanına yaklaşıp bir mayo ve kabin kiralamak istediğini söyledi. Cankurtaran, onu alaylı bir havayla tepeden tırnağa süzdü, sonra da size göre bir mayo var mı bilmiyorum, diye mırıldandı, ama size dükkânın anahtarını vereyim, siz bir bakın, kabin de en büyük olanı, bir numara. Ardından da Pereira’ya ironik gibi gelen bir tavırla sordu: Can simidi de gerekiyor mu? Iyi yüzerim, diye karşılık verdi Pereira, belki sizden bile kat kat daha iyi yüzerim, takmayın kafanıza. Dükkânın ve kabinin anahtarım alıp üstünü değiştirmeye gitti. Dükkânda, her çeşit şey vardı: can simitleri, şişme kolluklar, her yanında mantarlar olan bir balık ağı, mayolar. Karıştırıp aralarında eski usul, tek parça bir mayo bulmayı denedi, böylece göbeğini örtebilecekti. Bir tane bulup giydi. Biraz dardı ve yünlüydü, ama daha iyisi yoktu. Bavuluyla elbiselerini kabine bıraktı, sonra sahile yürüdü. Deniz kenarında top oynayan bir grup genç vardı. Pereira onlardan uzak durdu. Sakin sakin denize girdi, soğuk suyun yavaş yavaş bedenini sarmaşma bıraktı kendini. Göbeğine kadar girdiğinde, dalıp ağır ve uyumlu kulaçlar atmaya başladı. Uzun uzun, şamandıralara kadar yüzdü. Şamandıraya asıldığında soluk soluğa olduğunu ve yüreğinin fazla hızlı attığını duyumsadı. Çılgınlık bu yaptığım, diye düşündü, yüzmeyeli yüzyıllar oldu, ben de kalkmış sporcular gibi atılıyorum suya. Şamandıraya asılı durup dinlendi, sonra sırtüstü suya bıraktı kendini. Tepesindeki gökyüzü, yırtıcı bir mavilikteydi. Pereira soluğu yerine gelinceye kadar bekledi, sonra sakin kulaçlarla ağır ağır sahile döndü. Caka satmak için cankurtaranın önünden bilhassa geçti. Gördüğünüz gibi can simidine gereksinim duymadım, dedi. Bir sonraki Estoril treni acaba kaçta? Cankurtaran saatine baktı. Onbeş dakika sonra, diye yanıtladı. Güzel, dedi Pereira, haydi benimle gelin, giyineceğim, paramı da öderim bu arada, çünkü fazla zamanım yok. Kabinde giyinip çıktı, cankurtarana parayı verdi, cüzdanında taşıdığı ufak bir tarakla kalan saçlarını taradı ve delikanlıyı selamladı. Hoşçakalm, dedi ve top oynayan şu gençleri gözünüzden ayırmayın, bana sorarsanız yüzme bilmiyorlar, ayrıca çevredekileri de rahatsız ediyorlar. Altgeçitten çıkıp armut ağacının altındaki taş sıraya oturdu. Trenin geldiğini işitti ve saate baktı. Geç kalmış olduğunu düşündü, kuşkusuz Deniz Tedavi Merkezi’nde kendisini öğle yemeğine beklemişlerdi, çünkü kliniklerde yemek erken yenirdi. Sağlık olsun, diye düşündü. Ama tren perona girerken kendini iyi, yatışmış ve dinç hissediyordu, ayrıca Deniz Tedavi Merkezi için önünde bol bol zamanı vardı, orada en azından bir hafta kalacaktı, diye düşündüğünü iddia ediyor Pereira. Parede’ye vardığında saat iki buçuğa geliyordu. Bir taksiye binip sürücüye Deniz Tedavi Merkezi’ne gitmesini söyledi. Veremlilerin olduğu yer mi, diye sordu taksi sürücüsü. Bilmiyorum, diye karşılık verdi Pereira, tek bildiğim deniz kıyısında olduğu. Ama buradan iki adım ötede, dedi taksi sürücüsü, yürüyerek gidebilirsiniz. Bakın, dedi Pereira, yorgunum, hava da çok sıcak, size yüklü bir bahşiş veririm. Deniz Tedavi Merkezi, palmiyelerle dolu bir bahçenin ortasında yükselen pembe bir binaydı. Yüksekte, kayaların üzerine kurulmuştu ve merdivenlerle önce yola, sonra da sahile iniliyordu. Pereira zahmetle yokuşu tırmanıp hole girdi. Onu beyaz gömlekli, kırmızı yanaklı şişman bir kadın karşıladı. Ben Doktor Pereira’yım, dedi Pereira, doktorum da Doktor Costa, bir oda ayırtmak için size telefon etmiş olmalı. Ha, Doktor Pereira, dedi beyaz gömlekli kadın, sizi yemeğe bekliyorduk, neden geciktiniz bu kadar, yemek yediniz mi? Doğrusu, sadece garda birkaç midye yedim, karnım da biraz aç, diye kabullendi Pereira. Oyleyse gelin benimle, dedi beyaz gömlekli kadın, lokanta kapandı, ama Maria das Dores size ha if bir şeyler hazırlayabilir. Onu, yemek salonu olarak kullanılan, pençereleri denize bakan geniş bir odaya yönlendirdi, içeride kimseler yoktu. Pereira, küçük bir masaya oturdu ve az sonra önlüklü bir kadın, ben aşçıyım, dedi, size ha if bir ızgara yapabilirim isterseniz. Dil balığı, diye yanıtladı Pereira, lütfen. Ayrıca bir limonata söyledi, gelince de tadına vara vara limonatasını içmeye başladı. Ceketini çıkarıp peçetesini boynuna bağladı. Maria das Dores elinde bir ızgara balıkla geldi. Dil balığımız kalmamıştı, dedi, size bir dülgerbalığı hazırladım. Pereira, keyi le yemeye başladı. Yosun banyoları saat yedidedir, dedi aşçı kadın, ama canınız istemiyorsa ve öğle uykusuna yatmayı yeğlerseniz, yarın da başlayabilirsiniz, doktorunuz Doktor Cardoso, bugün akşamüstü altıda sizi odanızda ziyarete gelecek. Harika, dedi Pereira, sanırım gidip biraz dinleneceğim. Yirmiiki numaralı odasına çıktığında bavulunu odada buldu. Panjurları kapattı, dişlerini fırçaladı ve pijamasını giymeden yatağın üstüne uzandı. Atlantik’ten gelip panjurların arasından süzülen ve perdeleri kıpırdatan ha if bir esinti vardı. Pereira hemen uykuya daldı. Güzel bir düş gördü, bir gençlik düşü, Granja Plajı’ndaydı ve bir havuza benzeyen okyanusta yüzüyordu ve bu havuzun kenarında, elinde havluyla onun çıkmasını bekleyen solgun yüzlü bir genç kız duruyordu. Sonra yüzmeden dönüyordu ve düş sürüyordu, gerçekten güzel bir düştü, ama Pereira nasıl devam ettiğini söylememeyi yeğliyor, çünkü düşünün bu öyküyle hiçbir ilgisi olmadığını iddia ediyor. 15 Saat altı buçukta, Pereira kapıya vurulduğunu işitti, ama uyanıktı zaten, diye iddia ediyor Pereira. Tavanda panjurların oluşturduğu ışık ve gölgeleri seyre-diyordu. Balzac’ın Horıorine’i ve pişmanlık üzerine düşünüyordu, sanki kendi de bir şeyden pişmandı da ne olduğunu tam bilemiyordu. Birden, içinde Peder Antönio ile konuşma arzusu duydu, çünkü ona pişman olduğunu itiraf edebilirdi, ama neden pişmanlık duyması gerektiğini bilemiyordu, sadece bir pişman olma hasreti duyuyordu, belki de sadece ikrin kendisi hoşuna gidiyordu, kimbilir. Kim o, dedi Pereira. Gezinti saati, dedi kapının arkasından bir hemşirenin sesi, Doktor Cardoso sizi holde bekliyor. Pereira’nın canı yürüyüş yapmayı hiç çekmiyordu, diye iddia ediyor Pereira, ama yine de kalkmış, bavulunu açmış, pamuklu bir pantolon ve haki renkli bol bir gömlek giymiş, ayağına da bez ayakkabılarını geçirmişti. Karısının portresini masaya koydu sonra ve ona şöyle dedi: Eh, işte geldim şu Deniz Tedavi Merkezi’ne, ama canım sıkılırsa çeker giderim, böylelikle gazete için bir çeviri de yapabilirim, özellikle Le petit chose hoşumuza gitmişti, anımsıyor musun? Coimbra’da okumuştuk ve ikimizi de duygulandırmıştı, bir çocukluk öyküsüydü, belki biz de sonradan gelmeyecek bir oğulu düşünmüştük, ne yapalım, her neyse, Les Contes Yüklə 0,79 Mb. Dostları ilə paylaş:
|