Qaytganimda uyda bo’l Elchin Safarli
Aqlsizlikning yarmi oqillikdan nishona, oqillikning yarmi
Yüklə 0,55 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
8
Aqlsizlikning yarmi oqillikdan nishona, oqillikning yarmi aqlsizlikdan... Dostu, Qaytganimda uyda bo’l Elchin Safarli @BookBek yaqin-yaqingacha novboyxonamizda Umid ismli asovgina oqko’ngil yigit ham ishlardi. Uning vazifasi - pishiriqlarni mijozlarining uyiga yetkazib berish. Mijozlarimiz, ayniqsa keksaroq yoshdagilar uni juda yoqtirishadi. U onda-sondagina tabassum qilsa-da, juda sermulozamat edi. Yigirma yoshli Umid menga ichi norozilikka to’la-yu og’zi berk, istalgan paytda tashqariga otilib chiqishga shay vulqonni eslatardi. Umid diniy maktabda tahsil olgan,komillika erishgan inson bo’lishni orzu qilardi. Balog’at ostonasida nimadir bo’lganu o’qishni tashlagan, uyidan bosh olib ketgan. "Ko’pchilik e’tiqodlilar asl qiyofalarini yashirib, riyoga qo’l urishadi!" Kuni kechagina Umid ishdan bo’shamoqchiligini aytdi. Ko’chib ketarmish.. "... Bu la’nati shaharda ortiq bir kun ham yashamayman. Uning tasqaraligini - betakrorlik, jamiyatning yasamaligini - o’ziga xos mentalitet deb o’zimni yupatish jonimga tegdi. Sizdek, yangi kelganlarga uning tag-zamirigacha chirib ketganligi ko’rinmaydi. Bu yerning abadiy qishi ham geografik joylashuvidan emas, la’natlanganining oqibati. Hukumatga qarang, qarang vatanga muhabbat xaqida safsata bilan mashg’ul. Vatanparvarlik haqida og’iz ko’pirtirishmoqdami, demagki yaxshigina og’irlikka qo’l urilgan. Bunda bizning ham aybimiz bor. Ularni saylayotgan vaqtda bodroq egancha televizorga mahliyo bo’lib o’tirganmiz! Amir Umidga yaxshilab o’ylab ko’rishni maslahat berdi, men esa sukut saqlashni afzal bildim. O’zimning o’smirligimni yaxshi eslayman - meni to’xtatib qoladigan kuch yo’qday edi. Zarbli qarorlarim oltinga intilishimga yordam bergani rost, lekin... ehtiros va to’g’ri qaror orasida osmon bilan ercha masofa bor. Qaytganimda uyda bo’l Elchin Safarli @BookBek Dostu, mening bobom Barish diniy maktabda muallim bo’lganini bilarsan? Men bobom bilan Xudo xaqida ko’p suhbat qurardim. Men tepamda turgan, meni tevarak-la o’ral olgan ilohiy kuchlarni qalban his qilardim, ammo ayrim diniy aqidalar ichimda norozichilik uyg’otardi. Bir kuni Barish bobomning maktabda yuz bergan navbatdagi adolatsizlikka xotirjam hotirjam munosabatda bo’lganligidan g’azabga tushganim esimda. «Bobo, hammasining o’z vaqti-soati borligi yolg’on! Bizning irodamiz ko’p narsaga qodir! Hech qanday mo’jiza yo’q, taqdir hukmi - bo’lmagan gap! Hammasini o’zimiz, urodamiz hal qiladi!» Bobom mening kaftimga qoqdi. U yana vazmin ohangi bilan olov yuragimga suv sachratardi.... «Sening gaplaringdan ham ko’rish mumkinki, hayotda har kimning o’z yo’li, uslubi bor. Bundan qirq yillar avvalgi paytlarim sen bilan hamfikr bo’la olardim. Endi esa Yaratgan hamma vaqt yonimizdaligi va barchasi uning izmidaligini tushunaman. Bizlar esa xuddi yosh bolalardekmiz... Qaysi birimiz intiluvchan, qat’iy, kimdir esa, aksincha shunchaki tomoshabin. Tepadagilar bizni qanday ko’rishni xohlamasin, biz o’zligimizdan kecholmaymiz. Ezgu ishlarimizni ko’paytirib, illatlarimizdan qutilish uchun o’zimizni sindirishni istamaymiz...» O’shanda bobomning gaplari uydirmadek ko’ringandi. Biroq yillar osha o’zimga ilohiylikdan taskin topish uchunmas, bu dunyodagi barcha narsa muvozanatdaligidan: aqilsizlikning yarmini oqillik, oqillikning yarmini esa aqilsizlik tashkil etganligidan bu fikrga muroja’at etmoqdaman. Umidni ko’ndirib bo’lmadi. Ba’zan odamlarni yomonligi uchun ham sevmasdan bo’lmasligini tushunishi uchun u ketishi kerak edi... Qalbinga quloq sol! |