Seçilmiş əsərləri



Yüklə 2,94 Mb.
Pdf görüntüsü
səhifə10/147
tarix30.12.2021
ölçüsü2,94 Mb.
#22211
1   ...   6   7   8   9   10   11   12   13   ...   147
May, 1969.  

 

 

 

 


 

45

QIRMIZI AYI BALASI  

 

Rəhman Bədəlova 

 

C. Səlimov gəmi-təmiri zavodunda mühəndis işləyirdi və bu gün də işdən sonra 



iki-üç saat zavodda qaldı, otağında oturub cürbəcür çertyojlara baxdı, bir az 

fikirləşdi, yenə bir az kağız-kuğuza baxdı, sonra basmadüymə ilə otağının divarına 

sancdığı  cədvəlinin qabağında dayandı: görəsən, «Neftçi» yeddi güclü komanda 

sırasına çıxacaq, ya təskinləşdirici qrupda qalacaq? 

«Təskinlik» sözü fikrinə  gələn kimi, yenə  də dilxor oldu; bu sözdən zəhləsi 

gedirdi, ən pis söz idi bu söz. 

Zavoddan çıxıb trolleybusa mindi və birbaş Nizami küçəsindəki evinə  gəldi; 

əvvəlcə açarla qapını açdı, qapını açandan sonra zəngi basıb içəri girdi.  

Zəngin səsi elə qəribə, elə qeyri-adi səsləndi ki, C. Səlimov özü də heyrət etdi; 

elə bil bu qaranlıq dəhliz də heyrət etdi, elə bil aylardan bəri üstünə toz hopmuş bu 

divan da, bu kreslolar da, bu şifoner də, kitab dolabı da heyrət etdi, elə bil bu 

divarlar da heyrətindən donub qaldı, kreslonun üstündəki qırmızı rəngli bu yekə ayı 

balası da səksənib yerindən atılacaqdı indicə və indicə Leyla da elə bil qışqıracaqdı 

ki, papa gəldi, qapını açın. 

Bu qırmızı rəngli ayı balası səksənib yerindən atıla bilər, amma Leyla daha heç 

vaxt qışqırmayacaqdı ki, papa gəldi, qapını açın. 

Leylasız onun üçün həyat yox idi – yalanmış, Leyla yoxdur, o isə yaşayır; Leyla 

yoxdur, evin bu avadanlığı isə yenə  də yerindədir, televizor yenə  də  işləyir, radio 

yenə  də son xəbərləri verir, konsert verir, küçədə yenə  də maşınlar gedir, 

mətbəxdəki soyuducu yenə də hərdən tırıldayır, hərdən dayanır, bu qırmızı ayı balası 

da eyni vəziyyətdə, eyni təbəssümlə öz yerindədir, təkcə divardan asılmış saat 

çıqqıldamır.  

C. Səlimov  əvvəlcə bir siqaret yandırdı, sonra divardan asılmış saatı qurdu. 

Divardakı saatda üçə on dəqiqə qalırdı,  əslində isə axşam saat səkkizi keçmişdi

amma o, saatı düzəltmədi, çünki bunun mənası yox idi. 

Divar saatı  çıqqıldamağa başladı, amma bu çıqqıltı da bu əşyalar kimi, bu 

qırmızı rəngli ayı balası kimi durğun və ölü idi.  

Birdən C. Səlimovu soyuq tər basdı, tükləri ürpəşdi, ona elə gəldi ki, Leyla ölüb. 

Sonra mətbəxə keçib əl-üzünü yudu. 

Mətbəxin divarında asılmış  təqvimdə mayın 16-sı idi, təqvimin arxasındakı 

kartonda Bethovenin şəkli var idi, saralıb-solmuşdu, elə bil qoz yarpağı idi və elə bil 

indi payızın lap axırları idi. 

Bu gün iyulun 11-i idi. 

Şəfiqə Leylanı da götürüb martın 22-də bu otaqdan çıxmışdı: aprel, may, iyun – 

üç ay, bu da on bir gün; üç ay on bir gün, o da səkkiz gün – üç ay on doqquz gün idi 

getmişdilər; neçə il olacaq getdikləri – C. Səlimov ölənə qədər: on ilmi, iyirmi ilmi, 

azmı, çoxmu – dəxli yoxdur, o, Şəfiqəsizdir, Leylasızdır və həmişə də belə olacaq, 

bu iki otaq da ölüb daha, bu əşyalar da ölüb, heç vaxt da dirilməyəcək. 

Həmin gün bahar bayramı idi və bahar bayramı günü getdi onlar. 

Leyla böyüyəcək, ərə gedəcək, bəlkə xoşbəxt olacaq – onsuz.  

Bəlkə Leyla da böyüyəcək, bir iş sahibi olacaq, amma bədbəxt olacaq – onsuz.  

Şəfiqə də nənə olacaq, qocalacaq, saçları ağaracaq – onsuz. 




 

46

Otağa keçib küçə  pəncərəsini açdı  və küçəyə boylandı  və birdən-birə ona elə 



gəldi ki, bu saat bu küçə ilə tabut aparacaqlar. Yandakı pəncərədən qapıbir qonşusu 

artist də küçəyə boylanırdı  və C. Səlimovu görən kimi həmişəki kimi şit-şit 

gülümsədi və salamlaşdı: «– Axşamınız xeyir, qonşu». 

Sonra C. Səlimov divanda oturdu və  qırmızı  rəngli ayı balasına baxdı: «– 

Axşamınız xeyir, qonşu!» 

Nə olardı, bir möcüzə baş verəydi: bu qırmızı rəngli ayı balası bu saat yerindən 

durub dombalaq aşaydı. 

Möcüzə ancaq nağıllarda olur. 

Leyla da bilirdi ki, möcüzə nə deməkdir və deyirdi ki, düz deyil, möcüzə ancaq 

nağıllarda olmur, mən özüm televizorda görmüşəm, quş dönüb adam olur. 

Bir də Leyla deyirdi ki, ayı ayı deyil, çünki heyvanxanadakı ayı qırmızı deyil, 

ayı isə, qırmızı olur, mənim ayım kimi. 

Bu qırmızı ayı balasını keçən il Leylanın dörd yaşı tamam olanda babası 

almışdı,  Şəfiqənin atası, Mədəd kişi. Srağagün bura gəlmişdi, oğrun-oğrun baxırdı 

bu ayı balasına; yəqin utandı, yoxsa götürüb aparardı, yəqin Leyla hər gün onu dəli 

edir ki, hanı mənim qırmızı ayım? 

 C. Səlimovu bu saat bütün dünyada hər şeydən və hamıdan artıq bu qırmızı ayı 

balası  sıxırdı, nəfəs almağa qoymurdu onu, çünki bu eyni ifadə, bu eyni duruş 

müsibət idi, çünki bu qırmızı ayı balası Leyla ilə birlikdə olanda həmişə gülərdi, 

həmişə Leyla ilə oynayardı; bu qırmızı ayı balası Leylanın ilk dostu idi. 

 Əlbəttə, C. Səlimov bu qırmızı ayı balasını götürüb tullaya bilərdi, amma onda 

hər şey bitərdi, qurtarardı hər şey. 

 Məgər hər şey bitməyib? Bitib hər şey. 

 Srağagün Mədəd kişiyə də belə dedi: hər şey bitib. 

 Mədəd kişi bura guya Şəfiqədən xəbərsiz gəlmişdi, deyirdi ki, uşaqlıq 

eləməyin, heç bir şeyin üstündə özünüzü bədbəxt eləməyin, deyirdi ki, dur gedək 

Şəfiqəgilin yanına, ya da heç olmasa dur zəng elə, düzələr hər  şey. O da dedi ki, 

yox, hər şey bitib daha. Bəlkə elə doğrudan da, Şəfiqədən xəbərsiz gəlmişdi Mədəd 

kişi, ola bilər, yaxşı adamdır Mədəd kişi. Deyirdi ki, tərslik eləmə... 

 Qonşu artist yenə  də divarı döyəcləməyə başladı: qışda deyir ki, divara xalça 

vururam (gecə saat birdə), bəs yayın bu cırhacırında nə edir? 

 C.  Səlimovu tər basmışdı, qalxıb köynəyini çıxardı – sıxsaydın, suyu çıxardı; 

sıxıb eyvandakı kəndirdən asa bilər, subay vaxtları kimi. 

 Subaylıq sultanlıqdır, amma evlənəndən sonrakı subaylıq yox.  

 Bir az zarafat elə öz-özünə, bir az dola öz-özünü, bir az kitab oxu, bir az 

televizora bax, bir az radioya qulaq as, bir az zavod barədə fikirləş, sonra da yat, 

sonra da səhər tezdən dur, sonra da işə get, sonra da yenə bu cür. 

Nə vaxta qədər? 

Ürəyini sıxma, bir az gül öz-özünə, bir az sevin öz-özünə, hava da bürkü deyil, 

insanlar da gözəldir, bu siqareti də tulla, bax, bu qırmızı ayı balası da bu saat durub 

dombalaq aşacaq, nə var ki, götür öz əlində fırlat, özü də çox dərinə getmə, bəsdir 

donkixotluq etdin – nə birinci, nə də axırıncısan. 




 

47

C. Səlimov qalxıb küçə pəncərəsinə yaxınlaşdı, eyni damlar, eyni ağaclar, eyni 



bürkü; bu eynilik Şəfiqəgil gedəndən sonra başlamışdı. Artist yenə başını  çıxarıb 

gülümsədi. C. Səlimov soruşdu ki, nə var, nə olub? Artist də soruşdu ki, bəli? C. 

Səlimov bir də soruşdu ki, deyirəm yəni nə var, nə olub, bir maraqlı hadisə baş 

veribsə, deyin biz də gülək. Artist çox ciddiləşdi, bir az qızardı da deyəsən – axşam 

idi, bilinmirdi – sonra soruşdu ki, siz Bədir Bədirlinin  əsərlərini oxumusunuz? C. 

Səlimov cavab verdi ki, xeyr, oxumamışam, çox gülməli kitabdır? Artist də dedi ki, 

yaman gülməlidir, ailə  həyatının dağılmasının sinir sisteminə  təsirindən danışır, 

sonra yenə gülümsədi. C. Səlimov da dedi ki, mən sizin yerinizə olsaydım, Bədir 

Bədirlinin kitablarını oxumazdım. 

C. Səlimov siqareti külqabına basıb söndürdü və divanda oturdu. Birdən-birə 

ona elə  gəldi ki, kim isə arxadan zəndlə ona baxır, kim isə gözlərini düz ona 

tuşlayıb; boynu yandı bu baxışlardan, amma dönüb arxaya baxmadı, çünki bilirdi, bu 

«kim isə» – telefondur, dəhlizin başındakı kiçik dolabın üstünə qoyulmuş telefon

dönüb baxmadı, çünki Mədəd kişigilin telefon nömrəsini yadından çıxara bilmirdi, 

bu telefon nömrəsi başından çıxmırdı ki, çıxmırdı: 22-76-84; Şəfiqə də, Leyla da 22-

76-84-də idi. 

Sonra o, qırmızı ayı balasına baxdı və səksəndi, elə bil bütün bədənindən sızıltılı 

üşütmə keçdi – ona elə  gəldi ki, bu saat bu qırmızı ayı balası ayağa qalxıb onun 

əlindən tutacaq və  çəkə-çəkə telefonun yanına aparacaq, dəstəyi götürüb nömrəni 

yığacaq: 22-76-84, sonra da dəstəyi ona verəcək, başının üstündə dayanacaq ki, 

danışsın, başının üstündə dayanacaq – qırmızı geymiş cəllad kimi. 

Niyə cəllad kimi? 

Leyla bu saat öz qırmızı ayı balasını orada gözləyir – 22-76-84-də, öz nağıllarını 

da orda gözləyir, orada gülür, orada küsür, orada ağlayır, orada darıxır;  Şəfiqə  də 

oradadır, gülmür Şəfiqə, qocalıb Şəfiqə otuz yaşında. 

Niyə cəllad kimi? 

Artist divarı yenə  də döyəcləməyə başladı – qışda soruşanda deyir ki, xalça 

vururam divara, bəs indi görəsən nə vurur? Nə desən vurar, lap elə-belə  də 

döyəcləyər.  

Biz hamımız nə desən edərik,  ən ağla gəlməyən işlərə qadirik və bu ağla 

gəlməyən işlərin dərdinə tab da gətirə bilərik, yəqin elə buna görə də bu işləri edirik, 

hərçənd əvvəlcədən bu barədə fikirləşsək, dəhşət basar bizi. 

Hər şey baş verənəcəndir – trolleybusda bir qadının ayaqlarını basdalamaq da, 

bir adamı öldürmək də; baş verdikdən sonra hər  şey qurtarır, sınır, çilik-çilik olur 

hər şey. 

Biz hamımız  şüşədənik, çoxumuz bunu bilmirik, çoxumuz bilmirik ki, biz 

şüşədənik, amma biz şüşədənik, bəzimiz sınıb çilik-çilik olanda da çoxumuz bunu 

hiss etmir, amma sınıb çilik-çilik oluruq, sınıb çilik-çilik olandan sonra bəzən 

təzədən yapışırıq, bütöv oluruq, amma çoxumuz bu bütövlükdəki yapışqanı, ləkələri, 

xırda şüşə qırıntılarını hiss etmirik.  

Bəsdir bu fəlsəfəbazlıq, heç bir fövqəladəlik də olmayacaq, heç bir cəllad da 

yoxdur, bu qırmızı ayı balası bu eyni duruşla, bu eyni ifadə ilə  həmişəlik belə 

qalacaq, möcüzə yalnız nağıllarda olur, bir də televizorda quş dönüb adam olanda.  



 

48

C. Səlimov qalxıb yenə mətbəxə keçdi, yenə çaynikdən su töküb əl-üzünü yudu. 



Təqvim yenə də göstərirdi ki, mayın on altısıdır. O, günləri bir-bir cırmağa başladı: 

bu 17-si, bu 18-i, bu 19-u, bu 20-si, bu 21-i – hamısı bir-birinin eyni – bu 22-si, bu 

23-ü, amma nə olsun, nə  mənası var, nə  fərqi var ki, bu gün mayın on altısı, ya 

iyirmi üçü deyil, iyulun on biridir? Bu mənasızlıq, bu fərqsizlik nə  qədər davam 

edəcək; bu otaqların canına hopmuş ölü sükut nə  qədər davam edəcək; bu qalın 

divarların zəng həsrəti, bu bürkülü gecələrin sonsuzluğu, bu televiziya verilişlərinin, 

radio musiqisinin tənhalığı, küçədən ötən bu maşın səslərinin yeknəsəqliyi, bu saat 

çıqqıltısının ölgünlüyü, bu təqvim günlərinin eyniliyi və heçliyi nə vaxta çəkəcək; 

bu qırmızı ayı balası haçanacan elə beləcə oturacaq? 

Axıra qədər. 

C. Səlimov küçəyə baxan eyvana çıxdı. Budur, həmin sarı bina, həmin qara daş 

bina, həmin yeni tikinti ayrıcında dayanmış  həmin milis işçisi, qarşı eyvandakı 

həmin güllər, həmin meynə, o biri eyvanda çeşməyini taxıb küçəyə tamaşa edən 

həmin qoca – yüz ildir ki, belədir, hər şey olduğu kimi. Qabaqlar bu sarı bina da belə 

solğun deyildi – meyit rəngli, bu qara daş bina da bu cür matəm içində deyildi, bu 

yeni tikintinin toz-torpağı da projektor işığında işləyən bu traktorun tırıltısı kimi 

gecənin bürküsünə qatışıb ürək qısmırdı, qarşı eyvandakı  həmin güllər də tabutu 

xatırlatmırdı, katafalk deyildi, bu meynə də bu cür quru, susuz deyildi, ayrıcgahda 

dayanmış  həmin milis işçisi də bu cür könülsüz, həvəssiz deyildi, çeşməyini taxıb 

eyvandan küçəyə tamaşa edən bu qoca da bu cür miskin görünmürdü; əvvəllər – yüz 

il bundan qabaq – indi hər tərəfi basmış bu bozluq yox idi; onda Leyla bu eyvanda 

gülərdi, bu otaqlardan ev iyi gələrdi onda. 

Lakin bu gülüş ki, onsuz da daimi deyildi, bu iy ki, onsuz da əbədi deyildi; on il 

davam edərdi bu gülüş, on il gələrdi bu iy, iyirmi il davam edəcəkdi bu gülüş, iyirmi 

il gələcəkdi bu iy, otuz il, lap qırx il, lap əlli il, sonra? Sonra nə? Sonra heç nə. 

Bu gülüşün həsrətini çəkmək, bu iyin həsrətində olmaq nə deməkdir; bu qırmızı 

ayı balasından qorxmaq nə deməkdir; telefon nəzərlərini daima hiss etmək nə 

deməkdir? 

Belə-belə işlər, yoldaş mühəndis, hörmətli C. Səlimov, zavodda planı vaxtından 

əvvəl yerinə yetirməklə deyil, «Neftçi»nin dərdini çəkməklə  də deyil; istəyirsən 

qiymətli başını qaldır və bu ilğımlı göyə tamaşa et və feyziyab ol özünçün, çıxart 

başından bütün fikirləri və ya istəyirsən gir evə, radionu yandır, qoy musiqi çalsın, 

sonra da bir yaxşıca oyna öz-özünə, yaxşıca da tərlə, qoy canından çıxsın bu bədlik.  

Sonra divar saatı dördü vurdu, yəni saat dörd idi, yəni artıq saat ona işləyirdi. 

C. Səlimov otağa girib işığı söndürdü və divanda uzandı: və  səhər durub işə 

getmək, sonra yenə evə qayıtmaq, sonra yenə bu qırmızı ayı balası ilə üz-üzə 

oturmaq, yenə bu qonşunun divarı döyəcləməsinə qulaq asmaq və yenə  də  səhər 

durub işə getmək. 

Sonra ona elə gəldi ki, otaqda nə isə bir yenilik var, nə isə təzə bir səs gəlir – bu, 

ağcaqanad idi, vızıldayırdı, sonra səsi kəsildi, yəqin pəncərədən çıxdı. 

Akvarium almaq lazımdır, cürbəcür balıqlar da alıb buraxasan içinə, üzsünlər 

özləri üçün – səhər, axşam. 

Ya da qəfəsdə bülbül saxlamaq olar. 

Mətbəxdəki soyuducu yenə  tırıldamağa başladı, bir azdan yenə sakitləşəcəkdi, 

sonra yenə tırıldamağa başlayacaqdı. 

Artist daha bu divarı döyəcləmir, yəqin o biri divarları döyəcləyir. Qışda 

soruşanda deyir ki, divara xalça vururam, bəs bu yayın cırhacırında nə edir görəsən? 



 

49

Sonra istədi ki, heç nə fikirləşməsin, gözlərini yumub bütün fikirləri başından 



elədi; doğrudan da, heç nə fikirləşmirdi, amma yata da bilmirdi, nə isə hiss edirdi, nə 

isə duyurdu və lap dərinlikdə bunu da hiss edirdi ki, bu «nə isə» həmin 

durğunluqdur, həmin boşluqdur, həmin eynilikdir. 

Sonra ona elə  gəldi ki, yatıb, durub soyunmaq, yataq otağına keçmək lazım 

deyildi, ona elə gəldi ki, bax, beləcə yatacaq səhərə kimi. Amma heç özü də bilmədi 

ki, necə ayağa qalxdı birdən-birə; birbaş bayır qapısına tərəf getdi və özü öz zəngini 

basdı; yenə elə bil bu qalın divarlar heyrətə gəldi, bu qaranlıq otaqlar heyrətə gəldi, 

elə bil silkələndi bu divarlar, elə bil bir anlıq canlandı bu qaranlıq otaqlar; amma bu 

an çox qısa oldu, çox dayanmaz oldu, bir göz qırpımlıq oldu, otağın işığını yandıran 

kimi çıxdı getdi işinin ardınca həmin an, çünki C. Səlimov işığı yandıran kimi eyni 

təbəssümlə, eyni duruşda kreslonun üstündə oturmuş qırmızı ayı balasını gördü və 

bu eyni duruş, bu eyni ifadə həmin anı bir ildırım sürətilə qovub çıxartdı otaqdan. 

C. Səlimov birdən-birə özündə heç vaxt, heç zaman hiss etmədiyi bir qətiyyət 

hiss etdi – bu, dəhşət idi – o, qırmızı ayı balasının pambıq qolundan yapışdı, sonra 

müqəvvanı  şifonerin içindəki pal-paltarın arasına atdı  və  şifonerin qapısını açarla 

bağladı. 

Bu, C. Səlimovun çox yaxşı yadındadır ki, qırmızı müqəvvanı – ayı balasını 

şifonerin içindəki pal-paltarın arasına atdı və şifonerin qapısını açarla bağladı; həmin 

qəribə hadisəni sonralar Şəfiqəyə danışarkən, bunu lap dəqiq xatırlamışdı; bu 

əhvalatı Şəfiqədən başqa heç kimə danışmamışdı, çünki Şəfiqədən başqa heç kim bu 

əhvalata inanmazdı. 

O, işığı söndürdü və  əvvəlki kimi divanda uzandı. Lakin bu dəhşətli qətiyyət 

ondan  əl çəkmirdi, onun bütün bədənini titrədirdi, o özü də  qəlbinin lap 

dərinliklərində bu qətiyyətin ehtirasından vahimələnirdi. 

Yox! Yox! Yox! Belə davam edə bilməz. Hər  şeyi qurtarmaq lazımdır. 

Birdəfəlik. Birdəfəlik! Getmək lazımdır. Buradan çıxıb getmək lazımdır. Həmişəlik. 

Hər  şeyə son qoymaq lazımdır. Hər  şeyə birdəfəlik son qoymaq lazımdır. Başqa 

şəhərə, başqa yerə. Hər yerdə iş tapılar. Cəhənnəm olsun bu ev, bu qalın divarlar, bu 

bürkülü gecənin bozluğu.  

Qoy  Şəfiqə  də, Leyla ilə  həmişəlik 22-76-84-də qalsın, görünür, belə 

olmalıymış. Lap bu gün getmək lazımdır, lap bu saat, lap indicə.  

Uzaqlara, ən uzaqlara. 

C. Səlimov sıçrayıb ayağa qalxdı, heç özü də bilmədi, necə siqaret yandırdı, 

əlinə keçənləri necə portfelinə  yığdı  və otaqdan çıxdı  və bayır qapısını öz ardınca 

çırpdı və sürətlə pillələri aşağı düşdü. 

O, maşına minmədi, iri addımlarla birbaş vağzala getdi və indi adını 

xatırlamadığı uzaq bir yerə bilet aldı. 

O bu vağzalda bu cür bürkülü axşamlarda çox adam yola salmışdı, onun özünü 

də buradan çox yola salmışdılar, amma o, qətiyyən fərqinə varmırdı ki, bu saat heç 

kim onu ötürmür, onun getməyindən heç kimin xəbəri yoxdur – heyfslənmirdi, 

çünki bilirdi ki, həmişəlik gedir, bilirdi ki, bir daha buraya qayıtmayacaq, bilirdi ki, 

heç bir yaxın adamın, heç bir tanışın üzünü bir daha görməyəcək; o buna yüz faiz 

əmin idi; əslində o, artıq bu ehtiraslı qətiyyətilə bir kişi kimi fəxr edirdi. 

Qatar gəldi. C. Səlimov adamların arası ilə öz vaqonuna tərəf getdi. Həmin 

qəribə əhvalat da bu zaman baş verdi.  



 

50

Əvvəlcə C.Səlimov hiss etdi ki, perronda nə isə bir çaxnaşma əmələ gəlib, sonra 



hay-küy qalxdı, sonra camaat bir-birini itələyərək o tərəf-bu tərəfə qısılmağa başladı. 

C. Səlimov təəccüblə çevrilib arxaya baxdı və yerində donub qaldı. 

Qırmızı ayı balası tövşüyə-tövşüyə düz onun üstünə gəldi. 

C. Səlimov ətrafındakı adamlara baxdı, sonra nə isə etmək istədi, amma heç nə 

edə bilmədi; qırmızı ayı balası ona çatıb iki ayağı üstə qalxdı, C. Səlimovun əllərini 

yalamağa başladı. 

Perrondakı bütün adamlar onları dövrəyə almışdılar və hamı da bu ayı balasının 

qırmızı rənginə heyrət edirdi.  

C. Səlimov isə bilirdi ki, ayı balası qırmızı olar. 

Qırmızı ayı balası öz yöndəmsiz pəncələri ilə C.Səlimovun qolundan yapışıb 

çıxış qapısına tərəf çəkirdi, qabağında dombalaq aşırdı, dilini çıxarıb onun əllərini 

yalayırdı, zingildəyirdi, sonra yenə də ehmallıca onun qolundan yapışıb qapıya tərəf 

çəkirdi. 

Onları dövrəyə alan adamlar qatarı tamam yaddan çıxarmışdılar, bu əcaib rəngli 

yekə ayı balasının canbazlığına heyrət edirdilər. 

Bu canbazlığa heyrət etməyən yeganə adam C.Səlimov idi; o bu qırmızı ayı 

balasını tanıyırdı; o bilirdi ki, bu qırmızı ayı balası nə istəyir; o nə heyrət edirdi, nə 

təəccüblənirdi, nə  də başını itirmişdi, təkcə  qəlbinin lap dərinliklərində  nə isə 

anlaşılmaz bir hiss keçirirdi; onun həmin ehtiraslı  qətiyyəti də tamam yox olub 

getmişdi; əslində bu qətiyyət indi gülünc bir keçmişə çevrilmişdi; o elə sakit idi ki, 

elə bil bir belə camaatın arasında vağzalda ayı ilə görüşmək çox adi bir iş idi; elə bil 

qırmızı ayı balası həmişə beləcə onun əllərini yalayıb, bu ayı balasının isti nəfəsini 

həmişə beləcə yaxından hiss edib. 

Küçədəki adamlar dayanıb dördayaq, atıla-atıla qabaqda gedən qırmızı  rəngli 

ayı balasına və gülə-gülə bu ayının ardınca gedən C. Səlimova baxırdılar; hamını 

heyrət bürüyürdü: bu rəngdə də ayı olar? Onlar bilmirdi ki, ayı balası qırmızı olar. 

Pillələri yuxarı qalxdılar və Səlimov qapını açdı və onlar içəri girdilər, sonra C. 

Səlimov dəhlizin işığını yandırdı, sonra yenə axırıncı  dəfə özü öz zəngini basdı, 

amma nə bu qalın divarlar heyrət etdi, nə də otaqlar donub qaldı; sonra otağın işığını 

yandırdı: qırmızı ayı balası yenə  də öz yerində – kreslonun üstündə oturmuşdu, 

şifonerin qapısı isə açıq idi. 

Divar saatının səsi də daha ölgün deyildi, azad və  sərbəst idi, hərçənd cəmi-

cümlətanı yeddiyə işləyirdi, yəni saat on ikiyə qalırdı. 

Sonra C. Səlimov telefonun dəstəyini götürdü: 22-76-84. 

... Səhəri gün bütün Bakının uşaqları danışırdı ki, dünən gecə qırmızı rəngli bir 

ayı balası şəhəri dolaşırmış: möcüzədir!  

Amma uşaqlar bilmirdi ki, möcüzə təkcə nağıllarda olmur. 

 


Yüklə 2,94 Mb.

Dostları ilə paylaş:
1   ...   6   7   8   9   10   11   12   13   ...   147




Verilənlər bazası müəlliflik hüququ ilə müdafiə olunur ©azkurs.org 2024
rəhbərliyinə müraciət

gir | qeydiyyatdan keç
    Ana səhifə


yükləyin