* * *
Insanlar öləndən sonra onların ruhu qalır, bəs, çiçəklərin, güllərin?
* * *
«– Bizim Bakıdakı yoldaş...»– bunu söz düşəndə sən dedin, o yoldaş da özünü
doğrultmayan sosializm sistemindən bazar iqtisadiyyatına keçdiyimiz vaxt işləri
yaxşı gedən Bakı firmalarından birinin başçısı idi, indi Bakıda idi və Istanbuldakı
səndən xəbəri yox idi, hər halda, yüz faiz dəqiqi bu idi ki, o bədbəxt «Pera
Palas»dakı o otaqdan, o otaqdakı qırmızı qərənfil güllərindən tam xəbərsiz idi və
mən onu əvvəllər üç-dörd dəfə görmüşdüm, amma onun sifətini heç cürə gözümün
qabağına gətirə bilmirdim və indi də Yusif Borşla birlikdə bu gözəl «Çiçək pasaj»da
oturub pivə içə-içə nə qədər eləyirdim, o «bizim Bakıdakı yoldaşın» sifətini
gözümün qabağına gətirə bilmirdim və fikrimi, zehnimi gücə saldıqca, «bizim
Bakıdakı o yoldaşın» əvəzinə dünyanın bütün boz pencəkləri, boz ayaqqabıları, boz
əşyaları gəlib gözümün qabağından keçirdi və mən onun qarşısında heç bir vicdan
əzabı çəkmirdim.
Mənim üçün o bozluqdan böyük bəraət ola bilməz.
Amma o, haçansa məni öldürsə, yəqin ki, onun bəraəti mənimkindən artıq olar...
Dostları ilə paylaş: | 
