317
Əliqulunun həyatında bir həqiqət var idi və elə bil, illər keçdikcə, bu həqiqət özü
ilə bir qəmginlik gətirirdi: bütün həyatı ərzində Əliqulu bu elektrik qatarından başqa
heç bir qatara, heç bir təyyarəyə, heç bir gəmiyə minməmişdi, çünki ömründə
Bakıdan kənara çıxmamışdı və bütün ömründə bircə gecə də olsun, rəhmətlik
Nəcəfəlidən (yoxsa Əlinəcəfdən?) miras qalmış o ikiotaqlı, birmərtəbəli evdən
kənarda yatmamışdı.
Abşeron çölləri ilə gedən bu elektrik qatarının beləcə çuqqa-çuku Əliqulunun
həyatında hansısa səyahətdən xəbər verən yeganə bir...
nə idi?..
yeganə bir... nişanə idi və o da Əliqulunu Zibilliyə aparırdı və həmin isti iyul
səhəri birdən-birə Əliquluya elə gəldi ki, o elektrik qatarı, o çuqqa-çuku, əslində,
onu ömrün son məqamına, torpağa aparır və bu, düzdü, bir az qəmgin bir hissiyyat
idi, amma burda təəccüblü də bir şey yox idi, çünki Əliqulunun həyatı da elə o
üfunətli zibillik kimi bir şey idi.
Əliqulu bir-bir vaqonun pəncərəsindən ötüşən elektrik dirəklərinə baxa-baxa öz-
özünə:
«– Olsun də!» – dedi.
Dostları ilə paylaş: