SəFƏVİLƏr döVLƏTİ
Yüklə 2,18 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
Dini islahat cəhdi
II İsmayılın dövlət xadimi kimi fəaliyyəti haqqında əlimizdə olan məlumatlar çox azdır. Onların içərisində şahın din sahəsindəki tədbirlərinə aid məlumatlar diqqəti xüsusilə cəlb edir. Bu məsələ barəsində daha tam məlumatları biz tenə də İskəndər bəy Münşinin “Tarix-i aləm aray-i Abbasi” əsərində tapırıq. Artıq II İsmayılın tacqoyma mərasimindən bir neçə ay sonra, onun öz İsmayılın adamlarının kiçik dairəsində sünniliyə meyilli çıxışlar etməsi barədə xalq arasında narahat şayiələr gəzməyə başladı. Buna görə də ondan sünniliyin tərəfdarı kimi şübhələndilər 68 . Saraydakı şiə ruhaniləri açıq etirazlarını bildirməyə cəsarət etmirdilər. Lakin öz aralarında şahın çıxışlarını pisləyirdilər. 158 Hələ I Təhmasib dövründə sünniliyə rəğbət bəsləməkdə ittiham edilən saray üləmalarından biri (Mirzə Məxdum Şərifi) şahın şiəlik əleyhinə çıxışlarını müdafiə etdi və tezliklə hər cür qorxunu kənara ataraq, “birinci üç xəlifənin lənətlənməsini” ləğv etmək tələbilə sünnilərin xeyrinə açıq şəkildə çıxış edən İsmayılın yanında böyük təsir sahibi oldu. Şiə ruhanilərinin müqavimətinə baxmayaraq, İsmayıl gələcəkdə küçələrdə və şəhər meydançalarında Əbubəkrin, Ömərin və Osmanın açıq lənətlənməsi adətini (təbərra) qadağan etdi. O, Mirzə Məxdum Şərəfi, Mövlana Mirzəcan Şirazi və Mir Məxdum Lalə kimi sünni ruhanilərinin nümayəndələrinə mərhəmətlər yağdırdı. Mirzə Məxdum, şaha şikayət etmişdi ki, məsciddə moizə oxunuşu zamanı xəlifələr lənətlənir və onun barəsində istehza ilə danışırlar. II İsmayıl qorçilər dəstəsinə məscidə getməyi və lənət deməyə cəsarət edənləri cəzalandırmaq üçün növbəti moizədə iştirak etməyi əmr etdi. Cümə xütbəsinin sonunda Qəmbər adlı dərviş öz sözlərini aşağıdakı kəlamla bitirdi: “Əliyə və onun ailəsinə səmimi qəlbdən xeyir-dua, Əlinin düşmənlərinə isə əbədi lənət olsun!” 69 . Mirzə Məxdum dərvişi ədəbsizlikdə günahlandırdı. Yaxınlıqda duran qorçilər isə onun üzərinə atılıb dəyənəklə başını yardılar. Bu hadisə şahın sünnilik əqidələri barəsində Qəzvin əhalisinin şübhələrini gücləndirdi 70 . II İsmayıl hətta şiə ilahiyyatçılarını təqib etmək fikrinə düşdü. Məsələn, Mir Seyid Hüseyn Müctəhid, Mir Seyid Əli Xətib və başqaları saraydan qovuldular. Mir Seyid Hüseynin kitabları möhürləndi və müsadirə edildi. Onun evi isə dağıdıldı. Sünnilik tərəfdarları xalqı öz tərəflərinə çəkməyə cəhd göstərdilər. Elan edildi ki, öz həyatı boyu peyğəmbərin silahdaşlarını lənətləməmiş müsəlmanlara müəyyən məbləğdə pul veriləcəkdir. Belə adamları aşkara çıxarmaq Mirzə Məxduma tapşırıldı. Qəzvin əhalisinin ehtiyac içərisində olan hissəsi vəd 159 olunmuş məbləği almaq arzusu ilə iddia edirdi ki, onlar həyatları boyu şiəliyə mənsub olmamışlar. Bir çox qəzvinli keçmişdə sünni olmuş, şafii təriqətinə etiqad etmişdi. Buna görə də belə hesab edirdilər ki, onların çoxu hələ paytaxtda qalmaqdadır. Mirzə Məxdum bu yolla müəyyən edilmiş “sünnilərə” 200 min tümənə qədər pul verdi 71 . Lakin II İsmayıl və sünnipərəst ruhanilər öz əməllərini davam etdirmək fikrində idilər. Qəzvin möhtəsibinə (keşikçi dəstəsinin rəisi) göstəriş verilmişdi ki, o, məscidlərin bütün divar və qapılarından İmam Əliyə olan məhəbbəti ifadə edən yazıları yox etsin. Möhtəsib Mir Zeynalabidin Kaşi özü şiə idi. Lakin II İsmayılın xoşuna gəlmək üçün imamların şücaətlərini təsvir edən bütün yazıları və hətta onların adlarını da pozmağı əmr etdi. Dərvişin öldürülməsi və məscidlərin təhqir edilməsi xəbəri təəssübkeş qızılbaşların səbir kasasını doldurdu. Onların əyanlarından ibarət adamlar son dərəcə hiddətlənmiş halda Səədabad bağında, sarayın qarşısında toplaşdılar. Onlar şiə icmasının başçısı olan mürşidi-kamilinaçıq-aşkar öz əcdadlarının etiqadından imtin etmək niyyətində olduğu təqdirdə, müridlərin (sufilərin) özlərini necə aparacaqlarını da bilmirdilər. Bəziləri bu barədə İsmayılın şəxsi fikrini öyrənməyi təklif edirdilər. Çünki yalnız o, icmanın irsi başçısı kimi şübhələrə son qoya bilərdi. Ağsaqqallar bu təklifə qarşı çıxış etdilər. Onların fikrincə, belə rəftar qəbul olunmuş qaydalara müvafiq deyildi və şah sülaləsinə qarşı qiyam kimi başa düşülə bilərdi. “Bəli, bəs İsmayıla belə sualı verməyə kim cəsarət edəcək?”. Təkəli taufasının başçısı Ərdoğdu Xəlifə, türkman tayfasının rəhbəri Əmir xanla bərabər şahın yanına getmək, etiqad məsələləri üzrə onları narahat edən suallara cavab verməyi şahdan xahiş haqqında razılıq əldə olundu. Burada iştirak edən əmirlərin bir qismi tez aradan çıxıb şaha xəbər verdilər ki, təkəli və türkman tayfalarının başçıları öz aralarında ittifaq bağlayıblar, müttəfiqlər 160 şahı dinsizlikdə günahlandırmaq, onu devirmək və yerinə Tehranda yaşayan şahzadə Həsəni 72 taxta oturtmaq niyyətindədirlər. Qəzəblənmiş II İsmayıl dərhal Əmir xanı öz yanına çağırtdırdı və çox sərt şəkildə ona dedi: “Siz mənim sünni etiqadını seçdiyimi iddia etməklə məni qızılbaşların arasında rüsvay edir, xalqın mənə olan inamını qırırsınız!” Əmir xan ona cəsarətlə cavab verdi: “Biz belə düşünmürük və bizim əlahəzrət şaha inamımız sarsılmazdır. Biz belə hesab edirik ki, əgər əlahəzrət tərəfindən etiqad məsələlərinə etinasızlıq təzahür etmişsə, bu, sizin dövlət işləri ilə məşğulluğunuzdan irəli gəlir və düşmən əməlidir. Lakin Mirzə Məxdum Şərəfi bu məsələni aşkarlamış, şaha böhtan atmışdır. O, xalqa açıqca deyir ki, əlahəzrət şah sünniliyi qəbul etməyə meyil edir. Mirzə Məxdum şiə üləmalar ilə həmin etiqadın üstünlükləri barədə mübahisə açır. Əgər şah bu şayiələri yalan hesab edirsə, qoy onu cəzalandırsın. Məgər bizim günahımız varmı?” Daha sonra Əmir xan sözünə davam etdi: “Niyə əlahəzrət şah (onun) xeyirxahları haqqında (bizim) düşmənlərimizin sözlərinə qulaq asır, onların düzgünlüyünü və yanlışlığını yoxlamadan (bizi) – ürəkdən sadiq olanları öz düşməni hesab edir?” II İsmayıl dedi: “Əgər mən qızılbaşların padşahı olmağa layiq deyiləmsə, sizin sövdələşmənizə və qərarınıza əsasən, Tehrandan Sultan Həsəni bura gətirin və özünüzə padşah edin!” 73 . II İsmayılın əmri ilə Ərdoğdu Xəlifə həbs edildi. Əmir xana isə İsmayıl dedi ki, əgər onlar həqiqətən şahzadə Həsəni taxta əyləşdirmək niyyətində deyillərsə, o və Müseyib xan Təkəli bunu əməlləri ilə sübuta yetirsinlər. Bu, şahzadə Həsənin qətlə yetirilməsinə açıq işarə idi. Əmirlər bunu başa düşdülər və tezliklə şahzadə xüsusi olaraq bu məqsədlə göndərilmiş adamlar vasitəsilə Tehranda öldürüldü 74. . Bu hadisələrdən sonra II İsmayıl ustaclı əyanları ilə yaxınlaşmağa, türkman və təkəli tayfalarına isə şübhə ilə yanaşmağa başladı. Lakin tezliklə şah başa düşdü ki, özünün dini islahat 161 səylərində həddindən çox irəli getmişdir. Qızılbaş əyanlarının qiyamından və həyəcanlanmış xalqın tərəfindən baş verə biləcək iğtişaşlardan ehtiyat edərək o, Mirzə Məxdumu yanına çağırdı. Hamının gözü qarşısında onu ittiham edib danladı. “Bu, əhalinin ürəyindən idi və beləliklə, xalqın şübhəsi aradan götürüldü” 75 . Bundan sonra şah saray daxilində bir daha dinlə əlaqədar olan məsələlərə qayıtmadı. II İsmayılın sünniliyə olan rəğbəti onun hakimiyyəti dövründə zərb edilmiş sikkələrdə daha aşkar surətdə təzahür etmişdi. İsmayıl tac qoyduqdan sonra, bir müddət yeni şahın adı ilə sikkə zərb olunmadı. Buna görə sikkə zərb edən ustalar (zərrəbiyan) zərbxana gəlirlərinə ziyan vurulmaması məqsədilə şahın qarşısında sikkənin dəyişdirilməsi məsələsini qaldırdılar. İskəndər bəy Münşi qeyd edir ki, bu zaman İsmayıl, adətən sikkənin bir üzündə həkk edilən ərəb kəlamlarının, yəni: “Allahdan başqa Tanrı yoxdur, Məhəmməd Allahın rəsuludur, Əli Allahın dostudur” sözlərinin doğruluğuna şübhə etdiyini bildirmişdi. O, qeyd etdi ki, Allahın adı ilə zərb olunan dinarlar və dirhəmlər ticarət əməliyyatında yəhudilərin, ermənilərin, atəşpərəst hindlilərin və digər “kafirlərin” də əlinə keçir və bu etiqad qaydalarına ziddir. Lakin İsmayılın etirazının əsl səbəbi bu deyildi. İskəndər bəy Münşi göstərir ki, bu kəlamda II İsmayılı təmin etməyən hissə şiə formulu olan “Əli Allahın dostudur” ifadəsi idi 76 . Mahmud Nətənzi məlumat verir ki, İsmayılın fərmanı ilə on dang dəyəri olan xalis qızıl və gümüş sikkələr buraxılmışdı. Qızıl sikkələrin bir tərəfində Şeyx Əttardan bir beyt, o biri tərəfində isə padşahın adı, ünvanı və sikkənin zərb olunduğu yer göstərilirdi. Sikkələrin üstündəki ənənəvi şiə ifadəsindən imtina edilməsi ruhanilərin güclü müxalifətinə səbəb oldu. Lakin bu etirazlar II İsmayılın qərarını dəyişə bilməmişdi 77 . II İsmayılın sünni təmayüllü dini siyasətinin anlamı və 162 məqsədi nədən ibarətdi? Bu suala əlimizdə olan materiallar əsasında aydın cavab vermək çox çətindir. Təsvir olunan hadisələrin müasiri – Şərəfxan Bidlisi yazır ki, II İsmayıl hakimiyyətdə möhkəmləndikcə öz əcdadlarının adətləri əksinə olaraq ölkədə elə qaydalar yaratmaq üçün tədbirlər görürdü ki, bu qaydalar sünnilərin və şiələrin hər birinin öz etiqadını saxlamasına, bir-birinin işinə qarışmamasına imkan yaratsın. Sultan Süleymanla I Şah Təhmasib arasında 1555-ci ildə sülh müqaviləsinin bağlandığı zaman Osmanlılar xüsusi olaraq qeyd etmişdilər ki, Səfəvilər əgər sultanla sülh şəraitində yaşamaq istəyirləsə, birinci üç xəlifəni” də tanımalıdırlar 79 . Buna görə də yalnız ehtimal etmək olar ki, III Sultan Muradla təxminən eyni vaxtda taxta çıxan II İsmayıl sultanla sülh münasibətləri yaratmağa və bu məqsədlə də şiə-sünni qarşıdurmasını yumşaltmağa səy göstərmişdi. Zənn etmək olar ki, məhz buna görə də II İsmayılın qısamüddətli hakimiyyəti dövründə Səfəvi-Osmanlı sərhədində sakitlik hökm sürmüş, tərəflərin heç biri barışıq müqaviləsini pozmamışdı. Qəzvində şahın yeni din təmayülü ilə əlaqədar olaraq baş vermiş həyəcanlardan, şahzadə Həsən öldürüldükdən sonra öz hakimiyyətini möhkəmləndirmək üçün getdikcə daha çox qan axıdan, özünə inamı daha artıq dərəcədə itirən müstəbid kimi II İsmayılın öz ətrafındakılara inamsızlığı və şübhəsi də artmağa başladı. Təbiidir ki, çoxsaylı edamlar, vergi yükünün ağırlığıxalq kütlələrini müflisləşmək və dilənçiləşmək həddinə gətirib çıxarmaya bilməzdi. Narazılıq qızılbaş qoşunlarını və II İsmayılın ən yaxın adamlarını da əhatə etmişdi. Lakin qəddar, qana həris müstəbidin təlqin etdiyi qorxu hissi bu narazılığın aşkar təzahürünə mane olurdu. Biz II İsmayılın taxt-taca iddia edə bilən qardaşlarını məhv etməsi barədə danışmışıq. Qardaşının böyük oğlunu, şahzadə Həsəni öldürən II İsmayıl öz hakimiyyəti üçün daimi qorxu hissinin 163 təsiri altında uzaq Xorasanda yaşayan digər qardaşı oğlu – yeddi yaşlı şahzadə Abbası da qətlə yetirməyi qərara almışdı. Bu “vəzifəni” Herat hakimi, Abbasın qəyyumu Əliqulu xan Şamlı yerinə yetirməli idi 80 . Lakin onun Abbasa rəhmi gəlmiş, mövhumatçı olduğuna görə qətl tədbiri “müqəddəs” ramazan ayının sonuna qədər təxirə salınmışdı. Ancaq ramazan ayı hələ başa çatmamışdı ki,şapar II İsmayılın ölümü barədə şad xəbəri Herata yetirdi. Hicri 985-ci il ramazanın 13-ü (1577-ci il noyabrın 24-də) İsmayıl sərxoş vəziyyətdə paltarını dəyişdi, saraydan çıxdı, saray halvaçısı Həsən bəyin və məiyyətin müşayiəti ilə şəhərin küçələrini dolaşmağa başladı. Gecəyarısı o, dincəlmək üçün Həsən bəyin evinə gəldi. Ertəsi gün isə elə oradaca onun meyiti tapıldı. II Şah İsmayılın ölümü haqqında çoxlu rəvayətlər vardır. Bəziləri onun kəskin mədə ağrısından, başqaları həddən artıq tiryək istemal etməsindən, üçüncülər isə boğulub öldürüldüyündən və s. vəfat etdiyini söyləyirlər 81 . Bu rəvayətlərdən daha çox həqiqətə bənzəyəni İskəndər bəy Münşinin söylədiyidir 82 . Həmin rəvayətə görə, II İsmayılın etinasız münasibətindən narazı qalmış Pərixan xanım hərəmxana kənizləri vasitəsilə şahın qəbul etdiyi uyuşdurucu maddələrə zəhər qatmışdı. Doğrudan da şöhrətpərəst və kinli olan Pərixan xanımİsmayılın hakimiyyətə gəlməsi üçün çox iş görmüş, lakin dövlət işlərindən kənar edilməsinə görə özünü olduqca təhqir olunmuş hesab edirdi. Lakin Pərixan xanımın belə təhlükəli addımı atmağa cəsarəti çatardımı? Güman etmək olar ki, burada II İsmayılın dini xarakterli islahat cəhdini çox təhlükəli sayan qızılbaş əmirlərinin təşkil etdikləri sui-qəsd mühüm rol oynamışdır. Yüklə 2,18 Mb. Dostları ilə paylaş:
|