Sizsiz (roman-xatirə) Həyatım ağrıyır (povest-xatirə)
Yüklə 3,02 Mb. Pdf görüntüsü
|
|
*** Mətləbdən uzaq düşdüm. Atam Yerevana ensiklopediya işçilərinin müşavirəsinə getmişdi. Orda iclasda çıxış edərkən onu telefona çağırmış və demişdilər ki, təcili Bakıya qayıtsın. Qayıtdı və səhər MK-ya getdi. Mən kinostudiyada idim, ordan hər yarım saatdan bir telefon edirdim. İşdə yox idi, ev telefonları susmuşdu. Anam bağda idi. Nəhayət, günün ikinci yarısında telefon hay verdi. Atam artıq evdəydi. –Nə oldu? –Qurtardı... –Necə, nə cür? –Gəl bura, – dedi. On beş dəqiqədən sonra yanındaydım. Balaca iş otağında oturmuşdu, gülümsünürdü. –Vəssalam, – dedi, – axır ki, hər şey qurtardı. H.Ə.Əliyevin yanındaymış, Əliyev deyib ki, sabah büroda sizi işdən azad edəcəyik. Atam: –Bir xahişim var, – deyib, – icazə verin mən sabah büronun
88 iclasına gəlməyim. –Bizdə heç vaxt belə olmayıb... amma sizin xahişinizi nəzərə alarıq. –Mən büroda özümü saxlaya bilməzdim, – dedi atam. Artıq heç nə demədi, amma mənimçün hər şey aydın idi. O gün bütün axşamı bir yerdə olduq. Donetsk şəhərindən mənim köhnə tanışım Vladimir Vasilyeviç Qajiyev Bakıya qonaq gəlmişdi. Toğrul Nərimanbəyova da zəng vurdum, atam, Qajiyev, Toğrul, mən "Azərbaycan" mehmanxanasının restoranına getdik. Qajiyev və Toğrul atamın sağlığına badələr qaldırırdılar. Qajiyev deyirdi ki, Azərbaycan xalqının Sizin kimi şair oğluyla fəxr etməyə haqqı vardır. Gündüzkü hadisədən heç birinin xəbəri yox idi. Biz də heç nə demədik. Səhəri atamın iştirakı olmadan büroda onu işdən azad etdilər. Bir neçə il keçdi və həmin o büro üzvlərinin əksəriyyəti müxtəlif vaxtlarda işlərindəki nöqsanlara görə vəzifələrindən və büro üzvlüyündən azad edildilər. Hər biri də dünənki kolleqalarının onların ünvanına söylədikləri ittihamları kirimişcə dinləyir, razılaşır və qızğın təşəkkür edirdi. Büronun həmin iclasından sonra atamın H.Əliyevə göndərdiyi axırıncı məktubunun surəti də arxivindədir (məktubun əsli rus dilindədir).
89 Bunu ona görə yazmıram ki, Büronun ASE haqqında qərarı barədə mübahisə edim. Ancaq yaxşı adımı qorumaq mənim borcumdur. Məlum olduğu kimi, ASE təşkil olunarkən respublikada müvafiq ensiklopedik kadrlar da yox idi, ensiklopediya yaratmaq təcrübəsi də. Baş redaksiyanın işlədiyi müddətdə kollektiv yarandı, bu kollektiv əsasən gənclərdən ibarət idi və onlar təcrübə və səriştə qazandılar. Qeyri-səmimi olmaq istəmirəm və odur ki, öz təəccübümü bildirirəm: Nə səbəbə məni 21-25 oktyabr 1975-ci ildə Moskvaya sovet və xarici yazıçılarla görüşə, dəvət olunduğum görüşə getməyə qoymadılar və əvəzində məsləhət gördülər ki, Yerevana, Zaqafqaziya ensiklopediyalarının müşavirəsinə getdim. Halbuki, artıq elə bu vaxt mənim ensiklopediyadakı vəzifəmdən azad edilməyim barədə məsələ həll olunubmuş. Birinci cildin buraxılmasını beş il ləngidəndən sonra, doğrudanmı, məni Yerevana ASE-nin baş redaktoru kimi göndərmək və müşavirənin ortasındaca, məruzəm vaxtı Bakıya geri çağırmaq vacib idi? Yol. Əliyev H.Ə. Xalqıma layiqli mədəni abidə yaratmaq üçün əlimdən gələni əsirgəmədim. Əgər müyəssər ola bilmədimsə, bu, mənim günahım deyil. Soruşmaq olar: əgər respublikanın ən görkəmli alimlərinin böyük qrupu "prinsipsizlik göstəribsə" (büronun qərarında deyildiyi kimi – A.) belə alimlərlə neçə işləmək və ilk Azərbaycan ensiklopediyasını yaratmaq olar? Əgər yeni yoldaşlar əldə edilmiş böyük təcrübədən istifadə edərək yaxın zamanda ASE–nin yüksək kefiyyətli çapını buraxarlarsa, mən şad olaram. Hörmətlə" Rəsul Rza. *** 1973-cü ilin sentyabrında atamla bir yerdə Moskvada Nəsimi yubileyindəydik. Fikrət Əmirovun "Nəsimi dastanı"
90 baleti Bakıda Nəsimi yubileyində böyük uğur qazandı. Bu baletin librettosu mənim idi və odur ki, Moskvaya Nəsimi gecəsinə gedənlər siyahısına məni də salmışdılar. Baletdə səhnə arxasından Nəsimi şerləri səslənirdi. Bakı tamaşasında bu şerləri oxuyan aktyor Moskvaya gəlməmişdi, odur ki, təklif etdilər bu misraları mən oxuyum. Səhnə arxasından Nəsimi beytlərini oxudum: Dünya duracaq yer deyil, ey can, səfər eylə, Aldanma anın alına, ondan həzər eylə... Varı möhnətdir cahanın nə umarsan, ey könül, Lənət olsun bu cahana və cahanın varına. Tamaşadan sonra Fikrət Əmirovu təbrik edəndə mənə: –Axır Bolşoy teatrda da ürəyini boşaltdın, – dedi. Həmin gecə Bakıda Cəfər Cəfərov vəfat edibmiş... Moskvadan qatarla qayıdırdıq, atamla bir kupedəydik. Elə hey susurduq, hərdən-birdən danışanda da ancaq Cəfərdən danışırdıq. Atam özünü çox pis hiss eləyirdi. Ayağı bərk ağrıyırdı. Hərarətölçəni qoyduq – qızdırması çox yüksək idi. Get-gedə halı da xarablaşırdı. Qatar rəisinə müraciət elədim, növbəti stansiyaya teleqram vurdular. Minvodda kupemizə həkim gəldi.
–Qanqrena başlaya bilər, – dedi, – qatardan düşürmək, təcili xəstəxanaya çatdırmaq lazımdır. Atam razı olmadı: –Ancaq Bakıda düşəcəm, – dedi. İynə vurdular, həb verdilər qızdırmasını bir azca saldılar. Bakıya çatan kimi yarım saatlıq evə dəydi, ordan birbaşa xəstəxanaya apardıq... Onu müayinə edəndə cavan həkimdən təbəssümlə soruşdu: –Nədi, kəsəcəksiniz ayağımı? Həkim tutuldu: –Yox, niyə ki... Dörd aydan artıq çəkən ağır azarı belə başlandı. Bu üzücü xəstəliyin bütün təfərrüatını yazmayacam. Əvvəl- 91 əvvəl elə bil yaxşılığa doğru gedirdi – ayağında yaraya infeksiya düşmüşdü, diabet olduğu üçün əngəl açmışdı, qorxulu bir şey yox idi, amma çox gec sağalası idi. Amma noyabrın axırında halı birdən-birə kəskin şəkildə xarablaşdı, bütün göstəricilər – şəkər, azot qalığı, qan təzyiqi – təhlükəli həddə çatdı, az qala koma halına düşdü. Vəziyyəti gün-gündən ağırlaşırdı – yemirdi, içmirdi, bir kəlmə söz deməyə taqəti yox idi. Bütün bədəni ağrıyırdı, dərmanların təsiri nəticəsində keyişirdi, gecələr yata bilmirdi. İynə vurulan qolu "abses" eləmişdi, bu da ona çox əziyyət verirdi. Bir dəfə həkimlərin yanında çaşıb abses əvəzinə "sepsis" dedi. Həkimlər diksindilər: –Nə danışırsınız, Allah göstərməsin, sepsis nədir, adicə absesdir, – dedilər. Bunacan bilməsəm də, indi başa düşdüm ki, "sepsis" çox qorxulu sözdür. Bir neçə gündən sonra məlum oldu ki, atamın vəziyyəti məhz bu qorxulu sözlə təyin olunur: sepsis, qan zəhərlənməsi. Ağır xəstəyə baxmaq son dərəcə çətin işdir, illah da ki, atam kimi kür xasiyyətli adam ola. Xəstəlik xasiyyətinin ən naqis cəhətlərini üzə çıxarırdı – əsəbi və hövsələsiz, sərt, kobud, şıltaq olurdu. Şübhəsiz, mən də, bacılarım da bütün bunlara dözməyi borcumuz, vəzifəmiz bilirdik, hər bir nazını çəkməyə, yuxusuz gecələr keçirməyə, hər narahatlığa, zəhmətə, əzaba qatlaşmağa hazırdıq. Amma hamıdan çox əziyyət anamın payına düşürdü. Bizim hərəmiz həftədə, on gündə bir yuxusuz gecə keçirirdiksə, anamın hər gecəsi yuxusuz keçirdi və hər gündüzü də ərinin yanında idi. Bir-iki saat dincəlməyə, gözünün çimirini almağa onu güclə məcbur edirdik. Özü də xəstə olan yaşlı qadının bu mənəvi və fiziki dözümünə mat qalınasıydı. İndi, neçə illər keçəndən sonra fikrən o günlərə qayıdarkən düşünürəm ki, yuxusuz gecələrinin altını anam sonralar çəkdi.
92 O günlərin əzab-əziyyətləri qısaltdı ömrünü: səkkiz il sonra onu aparan xəstəliyin ilk rüşeymləri bəlkə də o vaxt əmələ gəldi... Həmin elə o günlərdə anam bir dəfə mənə: –Ay Anar, bu İmran nə yaxşı adam imiş, – dedi. İmran Qasımovu neçə illərdi tanıyırdı, amma elə dedi ki, elə bil onu təzəcə kəşf etmişdi. –Nə lazım olursa, dərman, həkim, deyən kimi dərhal təşkil eləyir. Əlindən gələni əsirgəmir. Atamın halı lap xarablaşanda İmran Qasımova dedik ki, Moskvadan həkim çağırmağa kömək eləsin. Bu xahişimizi o saat yerinə yetirdi. Moskvadan çox yaxşı bir mütəxəssis – Georgiy Sergeyeviç Kratovski dəvət olundu. O, müəyyən məsləhətlər verdi, amma xəstəliyin elə bir mərhələsi idi ki, mütləq reanimatorun müdaxiləsi gərəkdi... Kratovskinin tövsiyyəsiylə Moskvadan gənc bir reanimator (yəni elə Kratovski özü də cavan idi) – V.V.Rodionov gəldi. Bu iki həkim atamı ölümcül vəziyyətdən çıxartdılar, vəziyyəti az-çox düzəldi, amma yenə ağır idi – üstəlik ağrılar, keyişmə, yuxusuzluq ona olmazın əziyyətlər verirdi. Bir gecə – mən qalmışdım yanında – qəfilcən dedi: –Bax, qoymayın məni Fəxri xiyabanda-filanda basdırsınlar. İstəmirəm. –Əşi, bəsdir sən Allah, – dedim, – bu nə fikirlərdir başıva gəlir... Bu sayaq şeylərdən – silk imtiyazlarından zənd-zəhləsi gedirdi. "Fəxri xiyaban, hələ üstəlik birincisi, ikincisi – ölüləri də dərəcələrə ayırmaq olar?" Ensiklopediyada işlədiyi vaxt xüsusi mağazadan imtina etmişdi. Anam onu bu sarıdan danlayanda, "hamı necə, biz də elə", – deyirdi və o da vardı ki, anam da onu çox elə sidq-ürəkdən danlamırdı. "Deyirsən hamı necə, axı, hamının dükanda- bazarda tanışları var, yüz cür əlaqəsi, vasitəsi var, bunlardan
93 istifadə edib hər şey tapırlar, evlərinəcən gətirtdirirlər, bizim axı elə adamlarımız yoxdu"... Bu sözləri də elə-belə deyirdi, əminəm ki, həmin məzəmmətləri edə-edə ürəyinin dərinliklərində ərinin belə təbiətiylə qürrələnirdi. Kratovskiylə Rodionov təklif edirdilər ki, xəstəni Moskvaya aparaq, amma qəti qərara gələ bilmirdik. Bakı həkimlərindən bir çoxu və yaxın qohumlarımızdan bəziləri bu fikrə etiraz edirdilər. Amma axırı qəti qərara gəldik ki, mütləq aparmalıyıq. Bu qərara gəldiyimiz üçün taleyə minnətdaram. Moskvaya aparmaqla atamı xilas etdik. (Şübhəsiz ki, onu xilas edən biz yox, Moskva həkimləri oldu). Hər halda ömrünə yeddi il yarım əlavə olundu... Yadımdadır, yola çıxacağımız o yanvar günündə həkimlərdən biri: –Çox böyük risk edirsiniz, – dedi. – Siz onu heç Moskvaya çatdıra bilməyəcəksiniz. Bu sözlər vaxtilə Novikovanın anam barəsində verdiyi hökm qədər amansız və xoşbəxtlikdən elə o hökm qədər də əsassız oldu (Bakı və Moskva həkimlərinin belə güzəştsiz hökmlərini bir neçə dəfə dinləməli olmuşam və atamla anamı dəfələrlə ölümün pəncəsindən xilas etmiş həkimlərə nə qədər minnətdar olsam da, bu barədə susmaq istəmirəm). Novikovanın sözləriylə bu həkimin dedikləri bir cəhətdən də oxşar idi: hər iki hökm müəyyən, çox qısa bir vaxtla məhdudlaşırdı. Novikova: – "Ananız operasiyadan çıxmaya bilər", – demişdi, bu həkim: – "Moskvaya çatdıra bilməyəcəksiniz", – dedi. İşin bir cəhəti də vardı – qatarda mən onunla olmayacaqdım. Mən onları – atamı, anamı, bibim oğlu, tarixçi Oqtay Əfəndiyevi, tibb bacısını Bakı vağzalında yola salıb elə həmin gecə təyyarəylə Moskvaya uçurdum – orda xəstəxanada yerini müəyyənləşdirmək, qatarı qarşılayıb xəstəni birbaşa ora aparmaqçün. Xəstə Moskvaya salamat gəlib çıxsaydı...
94 Moskvada Kursk vağzalına Bakı qatarının qarşısına gələndə bilmirdim bir neçə dəqiqədən sonra məni nə gözləyir. Xəstə atamımı qarşılayıram, onun iraq–iraq cənazəsinimi? Bu saatları, dəqiqələri elə bil duman içində qavrayırdım. Bakıda həkimin belə çılpaq şəkildə dediyi fikir hamımızın ürəyini gəmirirdi. Bakıda dəmiryol vağzalında onu yola salanların əksəriyyəti də kədərlə düşünürdülər ki, Rəsul Rzani son dəfə görürlər. Bəlkə bir də buna görə vağzala bu qədər çox adam yığılmışdı. Vidalaşmağa gəlmişdilər. Əbədi vidalaşmağa. Ötürənlərin içində rəhmətlik Məmməd Arif də vardı. Kimin ağlına gələrdi ki, indi kupenin aşağı yerində uzanmış, həyatı bir tükdən asılı olan Rəsul Rza kəfəni yırtıb çıxacaq və bir neçə il sonra indi onunla vidalaşmağa gəlmiş Məmməd Arifin dəfnində iştirak edəcək. Məmməd Arif vaqona qalxdı. Görüşməkçün atama tərəf əyiləndə atam dodaqlarını güclə tərpədərək: – Arif, ensiklopediyada gözün olsun, – dedi, – bir də Filankəsdən muğayat ol. Qoyma incitsinlər". Əlbəttə, mənim Filankəs deyə yazdığımın adını dedi atam. O adam ensiklopediyada işləyirdi, atam ona çox inanırdı. Adamlara çox inanması, etibar bəsləməsi də, yəqin ki, atamın zəif cəhətlərindən idi və bunun nəticəsində tez-tez aldanır, aldadılırdı. Amma bir yandan baxanda bu zəif cəhətdirmi? Axı, uşaqlar da tez inanır, asan aldadılırlar. Şair də bir azca uşaq deyilmi? Nə isə bu adam atamın qılığına girmişdi və şair xislətindəki uşaqlıq təbiidirsə, təcrübəli idarə başçısının adamları tanımaması, şübhəsiz, nöqsandır. Mən bu adamı heç tanımırdım, amma tanımaya-tanımaya şübhələnirdim ondan. Şübhələnməyim səbəbsiz deyildi. Bir dəfə onun atama bağışladığı kitabını görmüşdüm. Kitabın üstündə bir dolu səhifə elə yağlı, şirin, mübaliğəli sözlər yazmışdı ki, şübhəyə düşmüşdüm. Yox, mən demirəm, atam
95 bəlkə ondan da artıq təriflərə layiq idi və bu hörmət, ehtiram, məhəbbət sözləri də səmimi hissdən doğula bilərdi. Amma hər halda işlədiyin idarənin rəhbərinə bu sayaq sözlər yazmaq nədirsə, məni şübhəyə salırdı və əfsus ki, gələcək məhz elə bu şübhələri doğrultdu. Bakıdan bəlkə də həmişəlik ayrıldığı bu son dəqiqələrində, ölüm ayağında, min bir ağrı və əziyyət içində atam o adamı düşünür, Məmməd Arifə ayrı heç kəsi yox, məhz onu tapşırırdı. Atamın xəstəliyinin ən ağır günlərində isə ensiklopediyada müşavirə keçirirdilər və vicdan çəkisini özünə artıq yük bilən birisi atamın kölgəsini qılınclayırdı (nə dəqiq ifadədir, məhz "kölgəsini"). Deyirmiş ki, ali təhsil diplomu olmayan bir adam (atamın, doğrudan da, ali təhsil diplomu yox idi və bu barədə özü dəfələrlə demiş, yazmışdı) ensiklopediyaya necə rəhbərlik edə bilər? Bəli, sözümün canı odur ki, bu müşavirədə həmin o Filankəs də iştirak edirmiş. Yox, əlbəttə, atamın əleyhinə danışmayıb, hər necə olsa, onu da, diplom haqqında danışanı da atam götürüb işə, amma lehinə, müdafiəsinə bir kəlmə deməyib, ağzına su alıb susub. Bir epizod da yadıma düşür. Anamın Moskvada ağır xəstə yatdığı günlərdə, atamla mən də Moskvada, onun yanında olduğum günlərdə əlimə Bakıdan gəlmiş bir qəzet keçdi. Bakıda Yazıçılar İttifaqında keçirilmiş iclasın hesabatı dərc olunmuşdu. Çıxışların qısa məzmunu verilmişdi: Rəsul Rzanın şerlərindəki formalizmi atəşin tənqid edirdilər və bu çıxışların içində (redaktorun geniş qəlbiydimi buna səbəb, diqqətsizliyiydimi, bilmirəm) belə bir abzas da vardı ki, gənc şair Vaqif Nəsib çıxış edənlərlə razılaşmadı və Rəsul Rzanın poeziyasını müdafiə etməyə cəhd göstərdi. Müxtəlif dövrlərdə – 30-cu illərdə, 50-ci illərin ikinci yarısında, 60–cı illərin əvvəllərində atama qarşı güclü tənqid kampaniyaları təşkil olunurdu və bütün bu dövrlərdə atamın yalnız bədxahları, istəməyənləri deyil, dostları, ardıcılları, tərəfdarları, müdafiəçiləri də olub. Amma sərt Moskva qışında, 96 intizarlı günlərimizdə, əlimiz hər yandan üzülən çağımızda rəsmi qəzet hesabatında keçən bu bir neçə cümləlik məlumatı heç vədə unutmaram. Vaqif Nəsibin adı – onun istedadlı şeri və nəsri bir yana dursun – tək elə bir bu cəsarətinə görə həmişə yaddaşımın işıqlı bucağında yaşayacaq. Atamı eksperimental cərrahiyyə klinikasına, məşhur həkim Marat Dmitriyeviç Knyazevin şöbəsinə qoyduq. İki günlük müayinədən sonra Knyazev mənə dedi ki, hələ analizin bütün nəticələrini almamışıq, amma güman edirik ki, atanızın hardasa şişi var. Ümumi vəziyyəti də belədir ki, operasiya eləmək mümkün deyil. Odur ki, görünür, yaxın günlərdə onu geri aparmalı olacaqsınız. Mən sizin adətlər haqqında eşitmişəm, mənə elə gəlir ki, bu hadisə evdə, vətənində olsa, daha münasibdir. Bundan aydın-açıq nə demək olardı ki... Mən isə bu qərarı, təbii ki, məğzini gizlədərək, dəyişərək, ayrı səbəblər gətirərək anama və uçub Moskvaya gəlmiş Fidana deməliydim. Knyazevdən xahiş elədim ki, bu barədə anama və bacıma bir şey deməsin. –Niyə ki? – deyə təəccübləndi, sonra əlavə etdi – Ananız xəstə adamdı, ona bəlkə, doğrudan da, hələ demək lazım deyil. Bacınızın isə həqiqəti bilməyə sizin qədər haqqı var. İki gün də keçdi – necə iki gün, bir Allah bilir – Knyazev səhər-səhər mənə gülə-gülə: –Sizi təbrik edirəm, – dedi, – bizim gümanımız təsdiq olunmadı. Şiş yoxdur. Qanında stafilokok tapılıb. Bu mikroba qarşı güclü dərmanlarımız var. Elə bilirəm ki, hər şey yaxşı qurtaracaq. Məndən qabaq atamın özünü təbrik edibmiş və atama da yalnız onda agah olubmuş ki, sən demə, bunların şübhələri şişə-filana imiş... Mikrobu təyin edən kimi bütün müalicəni ona qarşı yönəltdilər və xəstə elə sürətlə, elə tez yaxşılaşdı, dirçəldi ki, Bakıdan zəng vuranlar belə təcili sağalmaya heç cür inana
97 bilmirdilər. Elçin də Bakı vağzalında ötürənlər arasındaydı, Moskvaya nə halda getdiyini görmuşdü və indi yolu Moskvaya düşmüşdü. Bir yerdə xəstəxanaya getmişdik, atamın belə az müddətdə – on-on beş gün ərzində – bu qədər dəyişib yaxşılaşmasını görür, gözlərinə inanmırdı. Bakıdan Abbas Zamanov mehmanxanadakı nömrəmizə zəng vurur, bibim Surəylə danışırdı: –Yəni sən lap öz gözlərinlə gördün ki, yerindən durur, – yeriyir, gəzir? 74-cü ilin yanvarında dörd aydan artıq sürən xəstəliyindən sağaldı və bundan sonra düz yeddi il üç ay yaşadı. Taleyinmi deyim, həkimlərinmi deyim ona hədiyyə verdikləri bu yeddi il üç ayda "Çinar ömrü" şerini, Şuşa haqqında, Babək haqqında şerlərini, xəstəliyiylə bağlı şerlər silsiləsini və neçə başqa silsilə şerlər, "Min dörd yüz on səkkiz" və "Qız qalası" poemalarını, İsmayıllı və Ağdaş rayonları haqqında oçerklərini, Əzizə Cəfərzadənin "Aləmdə səsim var" romanı haqqında və Mövlud Süleymanlının "Dəyirman" povesti haqqında, dil haqqında, cavan şairlər haqqında məqalələr yazdı, neçə müxbirlə söhbət etdi, müsahibələr verdi, Gəncədə Nizami günlərində, Şamaxıda Sabir günlərində, Bakıda Sabit Rəhmanın 70 illik yubiley gecəsində iştirak etdi, üç dəfə baba idi, beş dəfə oldu – Təranənin Nigar və Bəyaz adlı iki qızını da gördü, onların dil açmasından, yeriməsindən fərəhləndi, onların məzəli sözlərini təkrar etdi. Moskva televiziyası onun haqqında veriliş, Bakı kinostudiyası film çəkdi, Toğrul Nərimanbəyov portretini işlədi. Mənim kino və teatr premyeralarımda iştirak etdi, Əkbər Babayevin, Əliağa Kürçaylının və qızı Ülkərin ölümlərindən sarsıldı, onlara vida sözləri yazdı, İmran Qasımovun əlacsız xəstəliyə düçar olduğuna açıdı, Elçinlə bir yerdə Moskvaya yazıçılar qurultayına getdi, yenidən Yazıçılar İttifaqının idarə heyətinə üzv oldu, yenidən Azərbaycan SSR Ali Sovetinə deputat seçildi və 70 illiyində Sosialist Əməyi
98 Qəhrəmanı adı aldı. 1980-cı il dekabrın 4-də Ali Sovetin binasında bu nişanı təqdim edərkən H.Ə.Əliyev yoldaş dedi:
Atam da cavab nitqi söylədi: –Bu gün mən Azərbaycanın ən xoşbəxt oğullarındanam, – dedi.
...Bu yüksək ad məni daha böyük ruh yüksəkliyi ilə çalışmağa çağırır.. Partiyamızı əmin edirəm ki, bütün qüvvəmi və bacarığımı xalqıma xidmət işinə sərf edəcəyəm. Bu atamın son çıxışı idi və Ali Sovetin binasında təltifat mərasimi başlamazdan qabaq həkim ona ürəyi möhkəmləndirən iynə vurmuşdu. Yüklə 3,02 Mb. Dostları ilə paylaş:
|