S o k r a t. Biz hansısa anlamazların sözlərinə qulaq asanda, sağlamlıqla yaxşılaşanı, ağrınmaqla pisləşəni,—mən bədənimizi deyirəm—korlamış olmuruqmu, onu korlayandan sonra yaşamağın dəyəri qalırmı?
K r i t o n. Qalmır, məncə.
S o k r a t. Deməli, sağlamlığı büsbütün pozulmuş bədənlə yaşamağın dəyəri yoxdur, eləmi?
K r i t o n. Sözsüz, sağlamlığını itirib yaşamaqdan da pisi ola bilməz.
S o k r a t. Onda “nəyinsə” düzgünlükdən yarıdığını, əyrilikdən korlandığını bilə-bilə, “onu” əyriliyə uğratmağa dəyərmi? Yoxsa düzgünlüyün qurduğu, əyriliyin uçurduğu nəsnələrin dəyəri, bədənimizdən azdır?
