T elman quliyev miLLİ-MƏDƏNİ İrs və Dİl amiLİNƏ kulturoloji baxiş

AZƏRBAYCAN DİLİNİN

DİGƏR DİLLƏR ARASINDAKI YERİ

Tarixi təcrübə belə bir fikri təsdiqləyir ki, mil­ləti mey­dana gətirən ünsürlər içərisində dil və kültür bir­liyi ən önəmli yer tutur. Bir millətin kültürü, onun mil­li ta­ri­xindən qopub gələn uluların mirası və maddi var­lığının, inanc və əxlaq ucalığının, dil və sənət zən­gin­li­yinin, adət­-ənənələrinin yaratdığı ortaq dəyərlər toplu­sudur. Bir millətin var ola bilməsi, dünya millət­lə­ri­nə varlığını qəbul etdirə bilməsi üçün həmin millət mə­dəni dəyər­lərini elmi şəkildə araşdırmaq, tanıtmaq, ya­radıcı şəkil­də yanaşaraq inkişaf etdirmək məcburiyyə­tindədir [93].

Milli varlığın, milli birliyin, milli kültürün ən da­vamlı daşıyıcısı dildir. Dil deyərkən, ilk növbədə nəinki tərkib hissəsi olduğu kültür və mədəniyyət, həm də məhz məxsus olduğu millət göz önünə gəlir. Milliyyətin təyinində ən mühüm amil olması səbəbindəndir ki, dillə millət məfhumları çox vaxt eyni anlamda qavranılır. Bu prinsip, demək olar ki, bütün sosioloq, kulturoloq və digər fikir adamları tərəfindən mənimsənilmişdir. Dil birliyi təmin edilməyən bir cəmiyyətdə milli kimlik və milli şəxsiyyət axtarışı da mənasızdır. Bir toplumun kül­türünün inkişafı baxımından dilin əhəmiyyətini dan­maq və ya kiçiltmək, lazımi qiyməti əsirgəmək həqiqəti inkar etməkdən başqa bir şey deyildir. Dolayısı ilə bir millətin dilində anarxiya yaratmaq, qarışıqlıq salmaq – o millətə qarşı işlənən cinayət deməkdir [93].

Dünya elmi fikrinin qənaətləri də təsdiqləyir ki, dil daim bir millətin təməlini təşkil edir. Bu nöqtədə dil kültür və millət məfhumları ilə birləşməkdədir. Yəni dil, kültür və millət bir bütündür ki, bir-biri ilə tamamilə qay­nayıb-qarışmış, birləşmişdir. Bu tarixi, sosial və kul­turoloji gerçəklik dilin dəyərini ortaya qoymaqdadır. Bu da bir reallıqdır ki, dil tarixən müxtəlif şərt və amillərin təsiri altında meydana gəlmişdir. Yəni dil cəmiyyətin mahiyyət və strukturundan doğmuş, cəmiyyətə xas olan başlıca bir kültür ünsürüdür. Hər hansı bir toplumun di­li­ni soysuzlaşdırmaq, degenerasiya etmək – həmin top­lumu bütün varlığı ilə ortadan qaldırmaq deməkdir [93].

Görkəmli rus pedaqoqu Uşinskiyə görə, “Xalqın bütün milli-mənəvi irsi dil vasitəsilə gələcək nəslə ötü­rü­lür. Bu transformasiyanın ən davamlı amili olan dil nəin­ki xalqın həyatiliyini özündə ifadə edir, o, eyni za­manda məhz həyatın özüdür. Ana dili məhv olarkən, xalq artıq yox olur. Çünki “uşaq ana dilini öyrənərkən yal­nız şərti səsləri öyrənmir. O, eyni zamanda ana dili­nin doğma döşündən mənəvi həyat və qüvvət içir” [93, s.113).

Türk dil birliyini müdafiə və təbliğ etmiş ziyalı­la­rımız Azər­baycan dilinin tarixinin də yalnız türk dilinin tarixi ilə birgə öyrənilməsinin elmi əhəmiyyətini düzgün saymışlar [103]. Bu tezisə laqeyd yanaşanlar olmuşsa da, Ya­şar Qarayev kimi alimlərimiz on­ların cavabını layiqincə vermişlər: “Hər kəs öz şəxsi şəcərəsini “əsilsiz” və “zat­sız”, “babasından bixəbər” elan eləyə bilər, lakin xalqı, milləti “babasından xəbərsiz” elan etməyə heç kəsin mə­nə­vi hüququ yoxdur” [58, s.455].

Bu mənada Azərbaycan xalqının tarixi də məhz kompleks şəkildə – xalqın mədəniy­yə­tinin, milli-mənəvi dəyərlərinin, elminin, ədəbiy­yatının və nəhayət, dilinin tarixilə əlaqəli şə­kildə öyrənilməlidir [93].

Gətirilən nümunələrdən də gördüyümüz kimi, mə­dəniyyətin çox mühüm tərkib hissəsini dil təşkil edir. Dil və mədəniyyət məsələsi zaman-zaman həm dilçilik­də, həm də fəlsəfi elmlərdə (etika, estetika, məntiq, mə­də­niyyətşünaslıq və s.) tədqiq olunsa da, fundamental şə­kildə araşdırılmamışdır. Azərbaycanın coğrafi möv­qe­yi, burada qədim şəhər mədəniyyətinin mövcudluğu, hə­lə miladdan əvvəl Azərbaycanda Manna, Midiya dövlət­lə­rinin yaranması, Azərbaycan torpaqları uğrunda Assu­ri­ya və Urartu dövlətləri arasında uzun surən mühari­bə­lər və s. Azərbaycanda miladdan əvvəl genetik və tipo­lo­ji cəhətdən müxtəlif dillərdə danışan tayfa və xalqların yaşaması haqqında fikir söyləməyə əsas verir. Həmin ta­rixi hadisələr araşdırıldıqda məlum olur ki, bu ərazidə şəhər mədəniyyətinin binası qoyulduğu zamandan Azər­bay­canda çoxdillilik mövcud olmuşdur. Azərbaycan əra­zi­sində qədimdən yaşayan müxtəlif mənşəli etnoslar (türk­lər, farslar, iber-qafqazlar və s.) öz dillərini, adət-ən­ənələrini indiyə qədər mühafizə etmələrinə bax­ma­yaraq ölkədə aparıcı etnokulturoloji mövqe baxımın­dan orta əsrlərdən etibarən Azərbaycan türkləri üstün­lü­yə malik olmuşdur. Bu haqda bir çox azərbaycanlı müəllif­lərin, o cümlədən, M.Ə.Rəsulzadənin “Azərbay­can Kül­tür Gələnəkləri” əsərində geniş bəhs edilməkdədir [106]. Məsələ burasındadır ki, bəzi türk etnosları Azər­baycana təxminən min beş yüz illik bir dövr ərzində təd­ricən gələrək buradakı yerli türk etnoslarının əhatə­sin­də məskunlaşmışlar. Buna misal olaraq, şimal region­ların­da hun-qıpcaq tayfalarının şivə və dialektlərini gös­tərə bilərik. Və buraya həmin regionlarda bu günə qədər mü­ha­fizə olunan bir sıra qədim hun-qırcaq antropoloji, et­no­qrafik, etnopsixoloji göstəricilərini də əlavə etmək olar [74, s.154].

Ana dili ilə milli düşüncənin, ruhun, təbiətin və tər­biyənin, çörəyin, mahnının və ictimai taleyin arasında müştərək bir ağrı və əsəb siniri vardır. Bu sinir qırılanda xəstə diş kimi, dilin də əsəbi zədə alır, o, zərbəyə, ağrı­ya həssaslığı itirərək, yavaş-yavaş, xəlvətcə ölür [58, s.459]. Bu mə­na­da millətçilik bir millətə mənsub olmanın şüuru və duy­ğusudur. Bu mənsubiyyət duyğusu və düşüncəsi özü­­nü öncə sənət növlərində göstərər. Bu baxımdan da hər şeydən öncə milli dil çox önəm daşımağa başlar. Mil­liyyətçilikdə milli dil milli ruhun güzgüsü olaraq görünməyə başlayır. Dildəki yaradıcılıq milli şüurun də­rin­ləşməsinə, genişlənməsinə səbəb olur. Millətçilik də insanı düşündürən tarixi psixolo­giyadır. Bütün tarixi psi­xologiyanın yatağı və özünü göstərdiyi yer millətin dili, folkloru və kültürüdür. Hər milli kültür, əslində, o millətin tarixi psixologiyasının mad­diləş­miş biçimidir [34]. Ona görə də eyni kültür daşıyıcısı və mənşəcə bir-birlərinə yaxın olan dillər bir ailə təşkil edir. Belə ki, dünya dillə­ri müxtəlif çeşidli dil ailələrinə ayrılıb. Bir dil ailəsi tarixin dərinliklərində yaran­mış bir ana dildən yaranıb. Həmin millətlərin mədə­niyyətlərinin bir çox sa­hələrində bənzərliyi bu dillərin bir-birlərinə yaxınlığına əsas verir. Dilçi alimlər aşağıdakı əsas dil ailələrini müəy­yən­ləş­dirmişlər. Hind-Avropa, Sami, Bantu, Çin-Tibet, Ural-Altay.

Ural-Altay dil qrupunda birləşən türk dilləri də ta­ri­xin keşməkeşlərindən keçərək günümüzə gəlib çatıb. Oğuz, Qıpçaq, Cığatay qolları olmaqla türk dilləri də öz-özlüyün­də üç qola ayrılır. Azərbaycan dili, həmçinin Tür­kiyə türkcəsi oğuz qoluna aiddir. Azərbaycan dili XIV-XV əsrlərdən ümumi türkcədən ayrılaraq forma­laş­ma­ğa başl­amışdır. Azərbaycan dilində yazılı əsərə ilk də­fə Həsənoğlunun yaradıcılığında rast gəlirik. Sonrakı dövrlərdə dilimiz həm yazılı, həm də şifahi ədəbiyya­tımız sayəsində inkişaf etdirilmişdir. Dilimizin inkişa­fın­da XIX-XX əsr yazıçı və şairlərimizin, dilçiləri­mizin, sənətkarlarımızın, dövlət xadimlərimizin də böyük zəh­mət­ləri danılmazdır. Dil məsələsində dünya mütəfək­kir­lə­ri ilə eyni mövqedən çıxış edən Azərbaycan ziyalıları da bu elmi qənaətlərə tərəfdar çıxmışlar ki, dil hər bir mil­li mədəniyyətin canı, cövhəridir. Dil milli mədəniy­yə­tin ən mühüm və davamlı daşıyıcısıdır. Dil milliy­yə­tin təyinində başlıca amildir. Ana dili xalqın ruhudur, mə­nəvi dünyasıdır, psixologiyasıdır. Dilin mədəniy­yət­lə, xalqın davranış və yaşam tərzi ilə bağlılığını tədqiq edən dilçilik məktəblərinin demək olar ki, bütün nüma­yən­dələri bu qənaətdədirlər ki, dil xalq ruhunun xarici təzahürüdür, mənəvi sərvətidir, elə bir güzgüdür ki, xal­qın tarixi, dünyabaxışları, adət və ənənələri öz əksini hə­min güzgüdə tapır [93, 192-193].

Dil və mədəniyyətin əlaqəsinə gəldikdə isə, alimlər əsasən, buna həm dilin xal­qın ümumi mədəni səviyyə­sin­dən asılılığı, həm də ayrı-ayrı dillərin struktur xüsu­siy­­yətlərinin həmin dildə danışan xalqın mədəniyyətinin konkret formalarından asılılığı problemləri prizmasın­dan yanaşmışlar [73]. Bu, birinci növbədə onunla izah edilir ki, ictimai hadisə olan dilin vəziyyəti xalqın ümumi mə­dəni səviyyəsindən, bu mədəni səviyyənin məhsulu olan təfəkkür tərzindən, təfəkkür formalarından asılıdır. Bu­nun­la bağlı dil prosesləri isə bir sıra dillər üçün ümu­midir. Bütün xalqlar üçün cəmiyyətin, təfəkkürün və mə­dəniyyətin inkişaf qanunauyğunluqları xeyli dərə­cədə ümumidir.

FOLKLORUN TOPLANMASI

MƏSƏLƏLƏRİ

Folklor və etnoqrafik irs

Azərbaycan türklərinin uzun əsrlərdən bəri yarat­dığı maddi və mənəvi irsi, o cümlədən yaddaşlarda ya­şa­dıb zaman-zaman müxtəlif variantlara saldığı, yaşa­dıq­ca cilalanıb gözəlləşən və yüksək mənəvi-əxlaqi də­yər­lərə malik zəngin şifahi sərvəti vardır. “Bu sərvət əski çağlardan yaranmağa başlamış, müxtəlif ictimai-si­ya­si formasiyalara yoldaş olmuş, ayrı-ayrı dünyagörüş və təriqətlərlə təmasda olub bu günümüzə gəlib çat­mış­dır” [81, s.14]. Ümum­xаlq yаrаdıcılığının məhsulu olаn tarixi-mədəni irs, etnoqrafik və folklor nümunələri, dünyаnın və еtno­sun yаrаnışı, təbiət hаdisələrinin bаş vеrməsi ilə bаğlı tə­səv­vürləri əks еtdirməklə ortаq türk düşüncəsinin əsа­sını təşkil еdir. Folklor və etnoqrafik nümunələrin yаyıl­mа аrеаlının müəyyənləşdirilməsi milli-mədəni tаriximi­zin tədqiqi üçün mühüm əhəmiyyət dаşımаqdаdır. Mə­lum olduğu kimi etnoqrafik və mifolo­ji düşüncə tərzi, yüksək bəşəri idеyаlаr, mütərəqqi fikir­lər bütün millət­lə­rin, xаlqlаrın yаzılı və şifаhi ədəbiyyа­tındа öz yеrini аl­mışdır. Аmmа tаrixi yаddаşlаrdа yаşа­dаn hissi obrаz­lаr mükəmməl inkişаf yolu kеçmiş еtnos­lаr və xаlqlаr üçün xаrаktеrikdir. Tаrixin yüksələn xətlə inkişаf еdən pil­ləsində milli düşüncə, dil, dаvrаnış və s. xüsusiy­yət­lər­lə xаrаktеrizə olunаn dəyərlər formаlаşmış, sistеmli şəkildə folklor və etnoqrafik nümunələrdə əks olunmuş­dur. Bu dəyərlər isə öz növbəsində zаmаnın sınаğıdаn kеçmiş, inkişаf еtmişdir (42, s. 7).

Qədim və zəngin mədəniyyət tarixinə malik Azər­bay­can türklərinin mədəni irsi yüksək mənəvi əxlaqi də­yərləri, etik və estetik düşüncənin ən aparıcı meyl və is­ti­qamətlərini özündə əks etdirən yaradıcılıq sahəsidir. Türk xalqlarının tarixi cəngavərlik əxlaqı, vətənsevərliyi və torpaq məhəbbəti, ana və el sevgisi, həzin lirik duy­ğu­ları ilkin epik lövhələrdə əks olun­muş­dur. İnkişafın ən erkən çağlarından başlayaraq sivil mə­dəniyyətə doğru tarixi yüksəlişi bu xalqın ən kiçik bə­dii nü­munələrindən – alqışdan, inancdan, atalar sözü və mə­səldən tutmuş, iri həcmli ən böyük əsərlərinə – epos, nağıl və dastanlarına qədər öz yüksək, bədii əksini tapmışdır. Uzun yüzillikləri əhatə edən bu sənət təbii ki, birdən-birə meydana gəlməmiş, zaman-zaman yaranaraq qədim türkün yaddaşına yoldaşlıq etmiş və bu günü­mü­zə gəlib çatmışdır. Təbii ki, bu zəngin mənəvi sərvətin yaranması özü də əcdadlarımızın nitq mədəniyyətinə yi­yə­lənməsindən sonrakı mərhələdə yaranıb pərvazlanmış, dövrün və zamanın tələbinə uyğun olaraq yeni-yeni gö­rüş, düşüncə və əxlaq qaydaları ilə zənginləşmişdir. Heç şübhəsiz ki, türk mənşəli etnosların tarixən yaşadığı əra­zi də onun tarixi fizioloji və antropoloji inkişafı, eyni zamanda bu etnosların söz yaradıcılığının yeni təkamülü ilə əlamətdar olmuşdur [81, s.19].

Dünyanın bir çox xalqları kimi, Azərbaycan türk­ləri də özlərinin tarixi inkişaf mərhələlərində zəngin et­no­qrafik və folklor irsi, o cümlədən ağız ədəbiyyatı ya­ratmışlar. Bu ədəbiyyat əcdadlarımızın erkən düşüncə­sin­də formalaşıb sonrakı nəsillərə verilmiş, zaman-za­man işlənmələrə, cilalanmalara, tamamilə unudulub ye­ni­dən törəmə prosesinə məruz qalmışdır. Bu ədəbiyyat əcdadlarımızın dünya, həyat haqqında ilk bədii düşüncə­ləridir. O, mənəvi-əxlaqi, etik-estetik dəyərlər məc­mu­su­­dur. Uzun yüzilliklər ərzində bu dəyərlər türkün nəsil­lə­rini tərbiyə etmiş, onu cahanşümul nailiyyətlərə və qə­lə­bələrə yüksəltmiş, irəliyə aparmış, barbar mədəniyyəti xarabalıqları üzərindən cəsarətlə adlayıb sivil mədəniy­yə­tə doğru inkişafını təmin etmişdir.

Bu mənada tаrixi kеçmişimizi, mənəvi dəyərləri­mi­zi özündə yаşаdаn şifаhi xаlq yаrаdıcılığı ədəbiyyаtı­mı­zın həmişə tədqiqə еhtiyаcı olаn sаhələrindən biridir. Mənə­vi mədəniyyətin təməl dаşlаrındаn olаn şifаhi xаlq ədəbiyyаtı yаrаndığı dövr­dən аsılı olmаyаrаq, müəyyən zаmаn və məkаn dаxilində bаş vеrən hаdisələrin ifаdə­si­dir. Kеçmişi və bu günü əhаtə еdən xаlq yаrаdıcılığı mil­li mənsubiyyətin əsаs göstəricisi və qаynаqlаrındаn biridir. Uzun kаmillik yolu kеçmiş şifаhi xаlq ədəbiyyа­tının mənəvi irsimizin öyrənilməsində rolu əvəzsizdir. Hər bir dеyim, inаm və mif tаriximizdə yаşаnаn hаdi­sə­nin mаddi ifаdəsidir. Etnoqrafik materialları və “folklor örnəklərini sistеmli, аrdıcıl şəkildə öyrənməklə xаlqımı­zın tаrixini, onun düşüncə tərzini, mənəvi аləmini bərpа еt­mək mümkündür” (42, s.7). Bu məqsədlə material toplаmаlаrı zаmаnı mü­tə­xəssis müşаhidələri də bunu deməyə əsas verir ki, söy­ləyicilərin dаnışdığı nаğıllаrdа, yаxud əfsаnə, ovsun və bаyаtılаrdа ifаdə olunаn fikir bütövlüyü min illərlə dа­vаm еdən sosiаl və еtnik-mədəni prosеslərin yаdigаrıdır.

Görkəmli folklorşünas alim Azad Nəbiyev yazır ki, dünya xalqlarının müxtəlif dövrlərdə el ədəbiyyatı, xalq icadı, ağız ədəbiyyatı, el sözü, xalq yaradıcılığı, şifahi ədə­biyyat, xalq hikməti və s. adlandırdığı bu bədii yara­dı­cılığın fenomenal təbiəti əslində hələ açıqlanma­mış­dır. Təxminən son yüz ildə dünya elmi tərəfindən folk­lor adı altında öyrənilən söz sənəti təbii ki, bir çox özəl­lik­ləri ilə əlamətdardır [81, s.22].

Mütəxəssislərin qənaətinə görə, folklor şifahi şə­kil­də yaranan, onu yaradan xalqın mənəvi-əxlaqi bütöv­lüyünü və qabaqcıl dünyagörüşünü özündə əks etdirən söz sənətidir. Bu söz sənəti xalq təfəkkürünün erkən çağlarından başlayaraq inkişafın müxtəlif dövrlərini və mərhələlərini, milli məişət həyatını və xalqın milli psi­xo­logi­yasını özündə əks etdirir. Xalqın şifahi yaradı­cı­lı­ğında ibtidai insanın erkən əmək, məişət həyatından tut­muş onun təbiətə ilkin bədii münasibəti – simvolik, feti­şist, magik və totemistik görüşləri, animist və mifoloji tə­səv­vürləri əks olunmuşdur. Bu şifahi söz sənətində xal­qın ilkin inamları, etiqadı, ayin və mərasimləri bədii həqiqətlərə çevrilib yaşamış və bir çoxu bu günümüzə qədər gəlib bizə çatmışdır. Ağız ədəbiyyatı xalqın psi­xo­loji dünyası, etik-estetik dünyagörüşü ilə sıx bağlı ol­muş, qabaqcıl ideallar, hümanist görüşlər zəminində ya­ranıb formalaşmışdır.

Bədii təfəkkür hüdudları genişləndikcə xalqın dü­şün­cəsində xeyir və şər, yaxşı­lıq və pislik, cəsarət və qəh­rəmanlıq, sevgi, qəzəb kimi duyğular formalaş­mış­dır. Da­im intibahda olan xalq təfəkküründə, ahəngli, ritm­li deyimlərdən daha kamil, qəlibli, ölçülü forma və şəkillər törəmişdir. Bədii təfəkkür inkişaf etdikcə insa­nın intəhasız hisslər və duyğular dünyasını əks etdirən yeni-yeni bədii nümunələr yaranmışdır. Ta qədimdən baş­layaraq ayrı-ayrı xalqların yaratdığı ağız ədəbiyyatı bu xalqların tarixini, mədəniyyətini, məişətini, həyatını özün­də bəzən bütöv halda yaşatmışdır. Tarix səhnəsində elə məqamlar var ki, xalq özü sıradan çıxmış, ancaq onun ağız ədəbiyyatı yaşamış və onu yaradan xalqın adını tarixə əbədi həkk etmişdir. Xalqların yaratdığı ağız ədəbiyyatı müxtəlif adlar altında yaşamış və son­rakı nəsillərə ötürülmüşdür [81, s.23].

Elmi ədəbiyyatda belə bir fikir üstünlük təşkil edir ki, xalqın epik və etnik yaddaşı onun folklorudur. Epos – sözün həqiqi mənasında ana və beşik etnosun özüdür, milli “mən”in və genin uyuduğu əbədi “yurd yeri”dir, baba ruhunun, ata soyunun və ana dilinin yaşadığı ilahi, sakral bədii yuva və ərazidir, yalnız azəri, yalnız türk ünvanlı hikmətin və irfanın, istəyin və arzunun, təsəvvür və təfəkkürün, təkrarsız mənəvi aləmin bitib-tükənmə­diyi xəzinədir. Hələ bu da azmış kimi, “Folklor Şərq müd­riklərinə öz sərrastlığı və dəqiqliyi ilə seçilən elə bir hikmət bəxş etmişdir ki, eşidənlər bir yandan mat qalır, digər tərəfdən də onlara pərəstiş edirlər” [109, s.18; 11].

Folkloru bilmədən millətin psixologiyasını, müstə­qil, milli, fərdi mentalitetin sa­bit, əbədi daşıyıcısı kimi onun etnik “mən”ini, ümumbəşəri və qlobal yaddaşda məhz bu “mən”lə təmsil olunan bədii arxetipi, fəlsəfi-estetik kodu və geni arayıb-axtarmaq, tapıb, ayırıb incə­lə­mək qeyri-mümkündür. Yaşar Qarayevin dəqiq işlət­di­yi obraz və ifadələrlə desək, vəhdətə aparan yol, ünvan və məskən kimi eşqin “can evi”nə (Füzu­li) hikmətdən, söz­dən təməl və daş qoyan, əzəli, əbədi, vahid mənəvi mə­kanı hissin, şüurun stixiyasında, əsatirdə və bayatıda, na­ğılda və dastanda yaşadan, xalqın bütöv­lüyünü, soyu­nu, əslini, zatını inamda, düşüncədə, mənəviyyatda yox ol­mağa, dağıl­mağa, tar-mar olmağa qoymayan – folk­lor­dur [11].

XIX əsrin axırlarından etibarən “Foklor” anlayışı altında tədqiqat obyekti və onun haqqındakı elm birləş­dirilirdi. “Folklor” termini XX əsrin birinci onilliyində rus folklorşünaslığında qəti şəkildə işlənməyə başladı və so­vet dövründə onun elmdə bərqərar olması prosesi başa çatdı [7, 180]. Etimoloji baxımdan ingilis sözü olan “folk­lore” anlayışı da maraq doğurur. Belə ki, folk – xalq deməkdir, lore isə bilik mənasındadır. Mənası xalq biliyi və hikməti olub “xalq müdrikliyi, söz və ya hə­qi­qət” mənasında başa düşülməlidir. Müxtəlif elmlərin qov­şağında öyrənilməsinə ehtiyac olan bu “kamal dün­ya­sının” araşdırılmaya cəlb edilməsinin tarixi isə o qə­dər uzun deyildir. Özünün əcdad mədəniyyətini, ulu ta­rixini öyrənməyə cəhd edən xalqlar araşdırmalarında ilk ön­cə özlərinin şifahi söz sənətinə müraciət etmişlər [81, s.24].

Bu termin (Folk-lore) ilk dəfə Uilyam Con Tomsun (William John Thoms, 1803-1885) 1846-cı ildə İngil­tə­rədə nəşr olunmuş “Athenaeum” adlı aylıq ədəbi jurnala daxil edil­miş məqaləsində işlədilmiş və elə həmin vaxt­dan demək olar ki, dünyanın ədəbi xəritəsində özünə­məxsus deyimi ilə diqqəti cəlb edir [43, s.167].

Lakin şifahi xalq ədəbiyya­tı­nın, yaxud folklorun mənşəyi qədim zamanlarda yaranan sözün tarixi qədər böyük və uzun bir yolun başlanğıcına gedib çıxır. Folk­lor haqqında ayrı-ayrı dövrlərdə müxtəlif nəzəri fikirlər və mülahizələr irəli sürülmüş, ona müxtəlif baxışlar möv­­cud olmuşdur. Bəzən xalq anlamının düzgün dərk edil­məməsi, onun zümrələrə və qruplara bölünməsi mü­əyyən yanlışlıqlara rəvac vermişdir. Bəziləri bu sənətin cəmiyyətin müxtəlif zümrələri tərəfindən yaranması, bir zümrənin yaradıcı, digərinin yaşadıcı olması fikrini irəli sürmüşlər. Lakin yaranışı müxtəlif zümrələrə bağlı he­sab edilməsindən asılı olmayaraq, xalqın bədii yaradı­cı­lığı daim davam etmiş, milli məişətin müxtəlif sahə­lə­rində baş verən ziddiyyət, yüksəliş, tərəqqi və inti­bah­lar, yaxud sarsılma və süqutlar xalq yaradıcılığında bu və ya digər şəkildə öz bədii əksini tapmışdır. Ona görə də folklor termini bu gün daha geniş anlamda başa düşülməlidir.

Folklorşünasların fikrincə, folklor təkcə xalq hik­mə­ti kimi yox, xalqın qabaqcıl, aparıcı dünyagörüşünü əks etdirən söz sənəti kimi dərk edilməlidir. Onun bəzən dar ölçülərdə və anlamlarda qəbul edilməsi bu söz sə­nə­tinin “bəyaz”, aşağı zümrənin, çoban-çoluğun düzüb qoş­duğu söz sənəti kimi yanlış mövqedən başa düşül­mə­sinə səbəb olmuşdur. Bu isə xalqların erkən qaynaq­lar­dan uzaqlaşmasına, ulu əcdadların yaratdığı mənəvi də­yər­lərdən ayrı düşməsinə, öz keçmişini yadırğamasına gətirib çıxarmışdır. Bütün başqa xalqlar kimi, Azərbay­can türklərinin adət-ənənəsi, ayin və etiqadları, erkən etik və estetik düşüncəsi onun ağız ədəbiyyatında bütöv şəkildə öz əksini tapmışdır. Bu gün türkün tarixini, es­te­tik düşüncəsini və milli psixologiyasını onun ağız ədə­biy­yatından kənarda öyrənmək mümkün deyildir. Ona görə də zaman keçdikcə, xalqların sivil mədəniyyətə doğ­ru inkişafı sürətləndikcə özünü öyrənməyə, keç­mi­şinə və milli mənliyinə qayıtmağa ehtiyac artır. Öz tari­xini və mənəvi dəyərlərini öyrənmədən dünya mənəvi də­yər­lərinə yiyələnməyin qeyri-mümkün olduğunu artıq tarix sübut etmişdir. Ona görə də bu gün ümumdünya mədəniyyətinin zənginliklərinə bələd olmaq üçün ilk öncə öz ağız ədəbiyyatımızı bütün incəliyi, özünəməx­sus­luğu və milli xüsusiyyətləri ilə öyrənmək gərəkdir [81, s.25].

Bu gün əldə olan mədəni irs materialları da sübut edir ki, xalqın yaratdığı şifahi yaradıcılıq nümunələri ge­niş və çoxcəhətlidir. Bu bədii yaradıcılıqda xalq həya­tı­nın, mənəviyyatının müxtəlif cəhətləri bədii şəkildə əks olunmuşdur. Hələ erkən çağlardan başlayaraq ayrı-ayrı ayin, etiqad və mərasimləri dolğun təhkiyəyə və poe­tik tərkibə malik nəğmələr rövnəqləndirmişdir. Ağız­da yaranan, kollektivin köməyi ilə cilalanan variantlarda yayılan nəğmə, nağıl, dastanlarımızla yanaşı, bədii tə­fək­kürün erkən mərhələləri ilə bağlı törəyən inanc, fal, alqış, öyüd, təsəlli, məsəl və b. nümunələr də çox əski çağlardan mövcud olmuşdur. Yuxarıda deyildiyi kimi, bə­dii təfəkkürün bütün bu hikmət dünyası – ağız ədə­biy­yatı, xalq yaradıcılığı və yaxud folklor adlandırılmışdır [81, s.33-34].

Hər bir tаrixi dövrdə, müəyyən zаmаn və məkаn dаxilində bаş vеrən həyаt tərzi, dünyаgörüşü, cəmiy­yət­dəki dəyişikliklər, informаsiyа bolluğu, tеxniki tərəqqi şifаhi xаlq yаrаdıcılığınа təsir еdən аmillərdəndir. Nə­dən­sə uzun illərdən bəri əcdаdlаrımızın qаzаndığı mə­nəvi irs yеni nəsillərdə özünü bir qədər zəif büruzə vе­rir. Həttа bаşqаlаrınа məxsus olаn аdət-ənənələri içəri­mi­zə gətir­mək mеyilləri də vаrdır. Аncаq bu yаd ünsür­lər hеç vаxt öz dаvаmlılığını qoruyub sаxlаyа bilməmiş­dir. Məhz bu kеyfiyyətləri əsаs götürməklə dеyə bilərik ki, uzun təkаmül yolu kеçmiş şifаhi xаlq yаrаdıcılığı onа yаd olаn təsirləri qəbul еtməmişdir. Söz və sözün sеhri, böyüklüyü qаrşısındа еhtirаmını ifаdə еdən klаs­sik­lərimiz “söz”ə tərif dеmiş, qüdrətli sözü nəzmə çək­mək­lə bir dаhа onu “böyütmüşlər”. Bu, o sözlərdir ki, xаlq min illərdir onun duаlаrının, аlqışlаrının, lаylаlа­rı­nın, bаyаtılаrının şirin həzinliyinə bürünüb. O “söz” ki, bi­zi əfsаnə sеhrinə, nаğıl dünyаsınа аpаrıb, məclislə­ri­mi­zi rövnəqləndirib. Ulu Tаnrı insаn oğlunа dа onu dərk еtməyi, kаmilliyə qovuşmаğı sözlə çаtdırıb. Dеmək, sаdə sözün mürəkkəb həqiqəti, yаxud mürəkkəb dərkе­dil­məzliyin sаdə formulu vаrdır [42, s.7-8].

Xalqın yaratdığı şifahi yaradıcılıq nümunələri ge­niş və çoxcəhətlidir. Bu bədii yaradıcılıqda xalq həya­tı­nın, mənəviyyatının müxtəlif cəhətləri bədii şəkildə əks olunmuşdur. Ağızda yaranan, kollektivin köməyi ilə ci­la­lanan, variantlarda yayılan nəğmə, nağıl, dastanları­mız­­la yanaşı, bədii təfəkkürün erkən mərhələləri ilə bağ­lı törəyən inanc, fal, alqış, öyüd, təsəlli, məsəl və b. nü­mu­­nələr də çox əski çağlardan mövcud olmuşdur. Bədii tə­fəkkürün bütün bu hikmət dünyası – ağız ədəbiyyatı, xalq yaradıcılığı və yaxud folklor adlandırılmış, yazıya qə­­dərki bu ədəbiyyatın yaran­masından, onun növ, janr və forma xüsusiyyətlərindən, nəzəri qayda və qanunla­rın­­­dan bəhs edən elm sahəsinə folklorşünaslıq deyil­miş­dir.

Deməli, folklorşünaslıq yazıya qədərki ədəbiyyatın yaranmasından, onun növ, janr və forma xüsusiyyətlə­rin­dən, nəzəri qayda və qanunlarından bəhs edən elm sa­hə­sidir. Tarix, fəlsəfə, etnoqrafiya, antropologiya kimi di­gər elmlərlə müqayisədə fol­klorşünaslıq nisbətən ca­van elm sahəsidir və onun meydana gəlməsi XIX əsrin orta­la­rına təsadüf edir. Avropada müxtəlif folklorşü­naslıq məktəblərinin yaranması folklor­şünaslığın bey­nəl­xalq miqyasda kütləvi elm səviyyəsinə yüksəlməsinə səbəb oldu.

Hər bir xalq milli folklorunu araşdırmaqla özünün milli mədəniyyət tarixini, soy- kökünü, başqa xalq­ların mədəniyyəti içərisində özünəməxsusluğunu mü­əy­yənləşdirməyi qarşıya məqsəd qoymuşdur. Bu mə­na­da türk xalqlarının folklor irsinin öyrənilməsində də Azərbaycan folklorşünaslıq məktəbinin zəngin ənə­nələri vardır. Milli ağız ədəbiyyatının yaranması, janr­laşma ta­ri­xi prosesi nə qədər qədimlərə gedib çıxsa da, onu öy­rənən elmin meydana gəlməsi əsasən iyirminci əsrin əv­vəllərinə təsadüf edir. Azad Nəbiyevin təbirincə desək: “Əs­lində Azərbaycan folklorşü­naslığı geçikmiş folk­lor­şü­naslıq idi. Avropada almanlar, ingilislər, fransızlar, fin­lər və b. öz şifahi ədəbiyyatlarını – əsatir və nağıl­la­rını, mərasim və əmək nəğmələrini geniş şəkildə top­la­yıb öyrəndiyi bir vaxtda bizimi ağız ədəbiyyatımız hələ ya­zı­ya alınıb toplanmamışdı” [81, s.57-58]. Folklor­şünas ali­mə görə, bunun başlıca səbəbi milli dövlətçilik ənənələri ilə bağlı idi. Səfəvi dövlətinin süqutundan sonra Azər­bay­canın tarixi parçalanması bu xalqın mədəni-tarixi in­ki­şafını təkcə ləngitmədi, yaranmış çoxəsrlik mədəniy­yət nümunə və abidələrinin dağılmasına, şifahi və yazılı ədəbiyyatın ayrı-ayrı mətnlərinin məhv edilməsinə, ta­lan olunub Avropa muzeylərinə aparılmasına səbəb ol­du. Azərbaycanın xanlıqlara bölünməsi böyük mədə­niy­yəti nəinki qoruyub saxlamadı, ona bir regionçuluq əh­valı verdi ki, uzun müddət milli mədəniyyətin inkişafı həmin psixoloji təsirdən yaxa qurtara bilmədi. Onların izləri bugünkü birgə yaşayış ənənələrində hələ qaldığı kimi, şifahi yaradıcılıqda, onun təsnif edilib qruplaş­dı­rı­l­masında da özünü göstərməkdədir. Təsadüfi deyil ki, çox geniş ərazidə yaranıb yayılan Azərbaycan türk­lə­ri­nin ağız ədəbiyyatı bu gün bəzən Qarabağ folkloru, Cə­nu­bi Azərbaycan folkloru kimi qruplarda təsnif edilir. Bö­yük xalqın böyük söz sərvəti bəzən xırdalanır, par­ça­lanır, region əxlaqına və çərçivəsinə tabe edilir [81, s.58].

Əksər tədqiqatçılar da bu fikirdədirlər ki, folk­lo­ru­muzun tədqiqi sahəsindəki pərakəndəlik də ilk növbədə uzun illərdən bəri milli folklolrşünaslıqda kök salan so­sia­lizm realizmi metodologiyası ilə bağlıdır. Müstəqil­li­yi­mizin elanından 22 il keçməsinə baxmayaraq biz hələ yad metodologiyalardan yaxa qurtarıb öz ağız ədəbiy­ya­tı­mızı milli-mənəvi dəyərlər, onların tipologiyası, regi­on­laşma spesifikası baxımından vahid milli metodoloji istiqamətlərdə öyrənə bilmirik. Azərbaycan folkloruna rus tədqiqatları üçün ənənəvi metodoloji üsulların tət­biqi heç də həmişə düzgün nəticələrə gətirib çıxarmır.

Bu mənada Azərbaycan folklorşünaslarının gəldik­ləri yekdil elmi qənaət budur ki, Azərbaycan folklorunu vahid bir xalqın müxtəlif dialektlərdə yayılmış ağız ədə­biyyatı kimi öyrənmək lazımdır. Bura islamın, fars ədə­biy­yatının, rus çarizminin, Sovetlər Birliyinin ideologi­ya­sının təsirini aid edə bilərik. Hələ vaxtilə Y.V.Çəmən­zəminli folklor nümu­nələrinin araşdırılması haqqında ya­zırdı: “Məsələnin çətinliyi xalq ədəbiyyatındakı təsir­ləri araşdırmaq, ondakı qaranlıq nöqtələri izah etməkdən ibarətdir. Zahirən aydın görünsə də, şərhə ehtiyacı olan nöq­tələr çoxdur” [29].

Azərbaycan türklərinin uzun əsrlərin keşməkeşlə­rindən keçərək günümüzədək gəlib çatan vahid ağız ədə­biyyatı vardır və o, Azərbaycanın müxtəlif bölgələrində, o cümlədən Naxçıvanda özünə məxsus xüsusiyyətlərə ma­lik bir şəkildə yaşamaqdadır. Azərbaycan ədəbiyya­tı­nın mühüm sahələrindən biri olan şifahi xalq yara­dı­cı­lığı xalqımızın tarixi yaddaşının canlı salnaməsidir. Ta­ri­xi kеçmişimizi, mənəvi dəyərlərimizi özündə yaşadan şifahi xalq yaradıcılığı ədəbiyyatımızın həmişə tədqiqə еhtiyacı olan sahələrindən biri olmuşdur. Ədəbiyya­tımı­zın bu sahəsi yarandığı dövrdən asılı olmayaraq, müəy­yən zaman və məkan daxilində baş vеrən ictimai-siyasi hadisələrin ifadəsi, mənəvi mədəniyyətimizin təməl daş­la­rından biri olmuşdur. Kеçmişi və bu günü əhatə еdən folklor nümunələri milli mənsubiyyətin əsas göstəricisi və qaynaqlarından biridir. Hər bir dеyim, inam və mif ta­­ri­ximizdə yaşanan hadisənin maddi ifadəsidir. Folk­lo­rumuzu sistеmli, ardıcıl şəkildə araşdırıb təhlil etməklə xalqımızın tarixinin müəyyən məqamlarını, mənəvi alə­mi­ni, o cümlədən onun düşüncə tərzini öyrənmiş oluruq.

Bu mənada folklor nümunələrinin yazıya alınması, toplanması və nəşri vəziyyəti də bu gün qənaətbəxş de­yildir. Azərbaycan türklərinin ağız ədəbiyyatı – milli əf­sa­nəsi, mifi, nağıl-dastanı kütləvi şəkildə, məsələn, XIX əsrdə Almaniyada olduğu kimi toplanmamışdır. Şimali Azər­baycanın rus çarizmi tərəfindən işğalı Cənubi Azər­baycanın fars dövləti olan İranın tabeliyində qalması, son­ra isə həmin ərazidə tarixən mövcud ədəbi mərkəz­lərin fəaliyyətinin dayandırılması, fars dilinin dövlət dili elan edilməsi, Azərbaycan ağız ədəbiyyatının toplanma və nəşr işinin birtərəfli aparılması folklorumuzun tam şəkildə toplanmasına, tədqiqinə əngəl törədirdi.

Ağız ədəbiyyatı Güney bölgəsində yalnız tək-tək ziyalıların, məcmuə və jurnalların nəşri sayəsində müəy­yən toplama və öyrənilmə mərhələsini keçmişdir. Şimali Azərbaycan ərazisində isə ağız ədəbiyyatı­mızın öyrənil­məsi sosializm realizm metodologiyasına uyğunlaş­dırı­laraq toplanmışdır. Lakin buna baxmayaraq bu sahədə mühüm işlər görülmüşdür. Azərbaycanın zəngin folklor nümunələri təbii ki, ta qədim dövrlərdən üzü bəri yazılı ədəbiyyatımızın yaranması və inkişafı üçün mötəbər bir zəmin olmuşdur.

Azərbaycan folklorunun toplanması və nəşri işinə əsasən XX əsrin əvvəllərindən etibarən başlanılmışdır. Əvvəlki dövrlərdə isə Azərbaycan ziyalılarının, xüsusən yazıçıların və pedaqoji fəaliyyətlə məşğul olan, dərslik­lər yazan müəlliflərin çiyinlərinə düşmüş və necə de­yər­lər, fərdi təşəbbüs səciyyəsi daşımışdır. Bu boşluğu qis­mən də olsa SMOMPK adlı məcmuə doldurmuşdu və bu­ra­da müəllif qismində iştirak etmiş F.B.Köcərli, S.M.Qə­nizadə, T.Bayraməlibəyov, M.H.Vəzirov, A.Və­li­bəyov, S.M.Əfəndiyev, H.K.Sanılı kimi ziyalılar bu sahədə SMOMPK-dan əxz etdikləri təcrübəni sonrakı illərdə də davam etdirirdilər. Getdikcə Azərbaycan dilli mətbuatda toplanmış folklor materiallarının və folklora dair məqalələrin dərci məsələsi daha çox aktuallaşırdı. Bu mərhələdə N.B.Vəzirovun, Ə.B.Haqverdiyevin, Y.V.Çə­mənzə­min­linin, A.Şaiqin, N.Nərimanovun yara­dıcılığında və dərsliklərdə folklorun dərin izlər burax­dı­ğı aşkar görünür. Hətta N.B.Vəzirov kimi sənətkarlar ata­lar sözləri və məsəlləri əsərlərinin başlığına çevirir, “Molla Nəsrəddin” jurnalı adını folklor qəhrəmanının adın­dan götürür, “Füyuzat” jurnalında folklora dair nə­zəri səpkili məqalələr və materiallar dərc edilirdi.

Azad Nəbiyev yazır ki, rus naşirlərinin “tatar” ad­lan­­dırdığı Azərbaycan türklərinin ağız ədəbiyyatının qismən kamil nümunələri XIX əsrin yetmişinci illərin­dən sonra nəşrə başlayan SMOMPK məcmuəsində daha geniş şəkildə əks olundu. Bu materialları ilk dövrlərdə A.Zaxarov, A.Kalaşev, A.Afanasyev, Y.N.Polonski, İ.P.Vla­dimirov, Y.N.Yefimov kimi rus ziyalıları nəşr et­di­rirdi. Ümumiyyətlə isə “XIX əsrin otuzuncu illərindən sonra yetmiş il ərzində Tiflis ədəbi mühiti, xüsusilə bu­rada nəşr olunan qəzet və jurnallarda milli folk­loru­mu­zun toplanması və nəşri kimi böyük işin çox uğurlu baş­lanğıcını dərin minnətdarlıqla xatırlatmaq, bu işə başla­yanların və onu həyata keçirənlərin əməyini isə təqdir etmək gərəkdir” [81, s.60-61].

Folklorşünas Vaqif Vəliyev bu barədə yazırdı: “XIX əsrin sonu, XX əsrin ilk illərin­dən başlayaraq Azər­baycan folklorunun ayrı-ayrı janrları kitabça ha­lında nəşr olun­mağa başlayır. Onlardan “Atalar sözü” (Qə­mərli Məhəmməd Vəli, İrəvan, Edilson mətbə­əxanə­si, 1899), “Gözəlləmə” (Aşıq Sumbat, Bakı, Orucov qar­daş­ları mətbəəsi, 1911), “Nəğmə və şikəstə” (Bünyad­zadə Cəfər, 1913, 1914, 1916, 1917-ci illərdə təkrar çap edilmişdir), “Arvad ağzı, bayatı, haxışta, sevgi, layla, qay­nana-gəlin söz­lə­ri” (Abbaszadə Mirzə Abbas, Bakı, “Kaspi” mətbəəsi, 1914), “Milli nəğmələr” (Mir­zəzadə Ağa Həsən, Bakı, “İran”, 1919), “Nağıllar məcmuəsi” (İs­ma­yılov Kərimbəy, Orucov qardaşları mətbəəsi, 1911), “Şagirdlərə bəxşiş” – nağıllar məcmuəsi (Axun­dov Nəsrullah, Bakı, 1915) və başqa kitabları göstərmək olar” [97, s.60].

Beləliklə, əvvəlcə bolşevik mətbuatın (məsələn, “Kom­munist”, “Yeni yol”, “Azərbaycan kolxozçusu” və baş­qa qəzetlər), yaradıcı təşkilatların (“Azərbaycan Ədə­biyyat Cəmiyyəti”, Proletar Yazıçıları İttifaqı), elə­cə də təhsil ocaqlarının (Dövlət Universiteti, Kon­ser­va­to­riya) nəzdində xalq yaradıcılığı qurumları və ya qrup­ları yaradılmağa başladı və başlanğıc üçün bu mühüm səmərə verdi. Bu yöndəki qaynar fəaliyyəti o dövrdən dərc edilən “Ədəbiyyat qəzeti”, “Kommunist”, “Yeni yol” və “Azərbaycan kolxozçusu” qəzetlərinin, eləcə də “Dan ulduzu”, “Maarif işçisi”, “İnqilab və mədəniyyət”, “Azərbaycanı öyrənmə yolu” məcmuələrinin səhifələrin­də geniş yer almış folklor örnəklərinin mənzərəsindən açıq şəkildə görmək mümkündür. Dövri mətbuat sıra­sın­da xüsusilə, “Ədəbiyyat qəzeti” demək olar ki, hər nöm­rəsində xalq ədəbiyyatı örnəklərinə geniş yer ayırır, bir çox hallarda isə ayrıca olaraq “Xalq ədəbiyyatı” səhifəsi verirdi. “Kommunist” qəzeti kimi siyasi yönümlü bir mət­buat orqanının 1923-cü ildən başlayaraq, “Xalq ədə­biy­yatı həyatdan doğar” rubrikası altında xüsusi folklor səhifəsi nəşr etməsi dövlət səviyyəsində bu məsələyə nə qədər böyük əhəmiyyət verildiyinin əyani göstəricisi idi. Maraqlı cəhətlərdən biri budur ki, qəzetin redaksiyası folklorun toplanması işində eynən SMOMPK-un hələ XIX əsrdə keçirdiyi üsulu tətbiq etmiş, bu səmərəli təcrübədən istifadə edərək 1925-ci ildə “Yeni yol” qə­ze­ti respublikanın bütün rayonlarındakı təhsil və mə­də­niy­yət müəssisələrinə şifahi xalq ədəbiyyatı nümu­nələrinin toplanılması üçün uyğun proqram və təlimat göndər­mişdi. Həmin təlimat əsasında Azərbay­ca­nın əksər böl­gə­lərində folklor nümunələrinin topla­nıl­ması işi həyata keçirilirdi. Bu materiallar redaksiyanın ünvanına gön­də­rilir, onlardan seçmə örnəklər ardıcıl şəkildə qəzetdə çap olunurdu [31, s.9-12].

Bu iş başqa mətbu orqanların da həyatında mühüm yer tuturdu. Dövrün ən nüfuzlu ədəbi şəxsiyyətlərindən olan Maksim Qorkinin “Azərbaycan kolxozçusu” qə­ze­ti­­nin şifahi xalq ədəbiyyatı materiallarını çap etmək sa­həsindəki uğurlarını təqdir məqsədi ilə redaksiyaya ün­van­ladığı məşhur məktub da həmin dövrdə və sonralar uzun bir zaman ərzində Azərbaycan ədəbi-ictimai fikri­nin, o cümlədən də folklorşünaslığının diqqət mərkəzin­də saxladığı tarixi sənədə çevrilmişdi [97, s.23].

Folklorumuzun toplanması və nəşri işində bu dövr­də yaradılmış Azərbaycan Ədəbiyyat Cəmiyyəti də mü­hüm işlər görür. İlk folklor kitabı Ədəbiyyat Cəmiy­yə­ti­nin xətti ilə həyata keçirilir və 1925-ci ildə Ədəbiyyat Cə­miyyətinin xəttilə “Azər­baycan xalq ədəbiyyatından: bayatılar” kitabı dərc edilir. Kitabı Abdulla Şaiq, Şəfiqə Əfəndizadə və Hatif nəşrə hazırlamışlar. Lakin təəssüf ki, toplayıcı barədə kitabda məlumat verilməmişdir. Ki­tabda müxtəlif mövzularda olan iki yüzə yaxın el ba­ya­tı­sı toplanmışdır. Kitabın titul səhifəsinə “Sayı 1” qeydi­nin verilməsi bu nəşrin silsilə şəklində düşünüldüyünü gös­tərir [18, s.60]. 1926-cı ildə “Atalar sözləri” kitabı­nın yenə də “Azərbaycan Ədəbiyyat Cəmiyyəti” tərəfin­dən bura­xıl­ması bu gümanı təsdiqləyir [4, s.146].

“Azərbaycan xalq ədəbiyyatından: bayatılar” kita­bı­nın əsas tarixi-mədəni dəyəri bayatılar toplusunun “Azər­baycan folklor kitabı” tarixində ilk dəfə olaraq ay­rıca kitab halında işıq üzü görməsi idi. Toplunun ədəbi-elmi ictimaiyyət tərəfindən həssaslıqla qarşılanması bu dövrdə xalq ədəbiyyatına böyük marağın getdikcə art­maq­da olmasından xəbər verirdi. Dövrün qabaqcıl ziya­lı­larından və nüfuzlu ədəbi tənqid­çilərindən olan Əli Na­zim 1926-cı ildə “Maarif və mədəniyyət” jurnalının yed­­dinci nömrəsindəki “Azərbaycan xalq ədəbiyya­tın­dan: bayatılar” adlı məqaləsində sözü gedən nəşrin elmi və mədəni-tarixi əhəmiyyətindən bəhs edərək yazırdı: “Ədəbiyyat Cəmiyyətinin bu işi bu yolda ilk təşəbbüs ol­­maq şərtilə təbrik və təqdirə şayandır”. Maraqlı cə­hət­lərdən biri budur ki, Əli Nazim burada folklorun toplan­ma­sı prinsipin­dən bəhs edir, folklor materiallarını topla­yar­kən hansı toplama qaydalarına əməl etməyin şərt­lə­ri­ni və hansı cəhətlərə diqqət yetirməyin vacibliyini irəli sü­rür: “Topla­nılan bayatıların məhəlli şivəsi saxlanıl­ma­lı idi. Kitabda məhəlli şivənin gözlənildiyi iddia edilirsə də, bu quru bir söz olaraq qalır. Halbuki bunun üçün ba­ya­tıların haradan toplanıldığını, kimlərdən və nə vasitə ilə əldə edildiyini, kimin ağzından eşidildiyini göstər­mək lazımdır” [12, s.155]. Görkəmli ədəbiy­yat­şünasın bu müşahidə və narahatlığı tamamilə doğru və elmi idi. Belə ki, folklor örnəyinin pasportlaş­dırıl­ması məsələsi iyirmi-otuzuncu illər, hətta sonrakı dövr nəşrlərinin əksəriyyəti üçün səciyyəvi bir qüsur kimi nəzərə çarpır.

Azərbaycan Ədəbiyyatı Cəmiyyətinin qısa bir müd­dət ərzində ictimaiyyətə təqdim etdiyi “Azərbaycan xalq ədəbiyyatından: bayatılar” və “Atalar sözləri” top­luları həm bütövlükdə “Azərbaycan folklor kitabı”, həm də nəzərdə tutulan şifahi ədəbiyyat janrlarının top­lan­ma­sı və nəşri istiqamətində iyirminci illərdən başlanan miq­­yaslı folklorşünaslıq fəaliyyətinin uğurlu və mühüm təməli oldu. Məlum oldu ki, folklor işi ilə ayrı-ayrı fərd­lərin, ədəbi-ictimai qurum və ya xırda qrupların fəaliy­yəti səviyyəsində məşğul olmaqla sistemli işlər görmək və ciddi nəticələr əldə etmək mümkün deyildir. Xalqın maddi və mənəvi mədəniyyətinin, o cümlədən də folklor və etnoqrafiyasının daha dərindən öyrənilməsi üçün rəsmi dövlət səviyyəsində təsis edilmiş müəyyən bir elmi-təşkilati qurumun yaradılması zərurət idi. Bu məq­sədlə o illərdə Bakıda yaşayıb fəaliyyət göstərən tanın­mış alim və mədəniyyət xadimlərinin yazılı müraciətinə cavab olaraq 1923-cü ilin noyabr ayının 2-də “Azər­bay­canı “Tədqiq və Tətəbbö Cəmiyyəti” adlı elmi-təşki­la­ti qurumun yaradılması barədə rəsmi qərar verildi və bu olduqca mühüm əhəmiyyət kəsb etdi [44, s.177].

Qurum 1929-cu ilə qədər bu ad altında fəaliyyət gös­tərdi. 1929-cu ildən Azərbaycan Elmi Tədqiqat İnsti­tutu adlanan həmin təşkilat 1933-cü ildə daha böyük bir akademik qurumun – SSRİ Elmlər Akademiyası Zaqaf­qa­ziya Filialının tərkibinə daxil edilərək “Az.OZFAN” adı daşımışdır. Az.OZFAN 1936-cı ildən SSRİ EA-nın Azərbaycan Filialı adlanmış, 1945-ci ildən isə bu gün də fəaliyyətini davam etdirən geniş profilli Azərbaycan SSR Elmlər Akademiyası (son adı: AMEA – Azərbay­can Milli Elmlər Akademiyası) təsis edilmişdir [44, s.46-48]. Belə ki, sadalanan çeşidli adlar al­tın­da fəaliy­yət göstərən bu qurum əslində mahiyyət eti­barı ilə Azərbaycanda Elmlər Akademiyasının ilk tə­məl daşını qoymuş mühüm bir elmi təşkilat idi. Əhatə da­i­rəsi geniş miqyasa malik olan Azərbaycanı Tədqiq və Tətəbbö Cəmiyyətinin SMOMPK məcmuəsi kimi xüsusi diqqət yetirdiyi əsas istiqamətlər içərisində şifahi xalq ədəbiyyatı materiallarının toplanılması, nəşri və tədqiqi başlıca yer tuturdu. Cəmiyyətin bu yöndəki fəaliyyəti “Ta­rix və etnoqrafiya” şöbəsi nəzdindəki “Folklor ko­mis­siyası” tərəfindən istiqamətlənir və həyata keçirilirdi [82, s.114-120].

XX əsrin 20-ci illərinin ortalarına qədər bu mə­sə­ləyə xüsusi diqqət ayrılmamış­dır və yaxud folklor ma­te­riallarının toplanması fərdi təşəbbüslər və maraqlar sfe­ra­sın­da qalmış, kim necə bacarmış, necə bilmişsə o qay­dada da folkloru toplamışdır. XX əsrin 20-ci illərində Azər­baycan folklorşünaslığında bu mühüm məsələyə xü­susi əhəmiyyət verənlərdən biri də, elmi-nəzəri fəa­liy­yəti ilə fərqlənən, adı çəkilən “Folk­lor komis­siya­sı”na rəhbərlik edən istedadlı ədəbiyyatşünas-tənqidçi Hə­nəfi Zeynallı yazırdı: “Azərbaycan el (ağız) ədəbiy­yatı geniş, zəngin və dərin bir surətdə öyrə­nilməlidir. Bu ana qədər belə əhəmiyyətsiz qalmış ən dəyərli bir sahə­ni gözdən qaçırmaq günahı da Azərbaycan ziyalı­larındandır. Azərbaycan “el” ədəbiyyatının toplanması məsələsinə gəldikdə, burada bir çox üzüntülər meydana çıxır. Bunların da, qəbahəti yalnız ziyalılarımızın özün­dədir” [99, s.29].

Hənəfi Zeynallı ayrı-ayrı bölgələrə elmi ezamiy­yətlərin təşkil olunması, eləcə də ezamiyyətlərin nəticə­lə­rinin müzakirəsi işinə xüsusi diqqət yetirir, bu sahə­də­ki fəaliyyətin elmi əsaslarda qurulmasına var qüvvə ilə çalışırdı. Onun dövri mətbuat və ədəbi orqanlarda nəşr etdirdiyi “Ağız ədəbiyyatı”(“Maarif və mədəniyyət” jur., 1926, № 8), “Azərbaycanda “El ədə­biy­yatı” (“Maa­rif işçisi”, 1926, № 11), “El yaradıcılığı “Azərbaycan ata­lar sözü” kitabı”, Azərbaycan Tədqiq və Tətəbbö cə­miy­yəti nəşriy­yatı, 1926, s. 11-24) kimi dərin məzmunlu məqalələrində folklorun toplanıb yazıya alınmasının üsul və vasitələri üzərində ayrıca dayanırdı. Görkəmli folklorşünas “Maarif işçisi” jur­nalının 1926-cı ildə çı­xan on birinci sayında folklor işi sahəsindəki mövcud vəziyyəti və perspektiv istiqa­mətləri təhlil edir, toplama prinsipinə, üsuluna xüsusi diqqət yetirirdi.

1914-cü ildə “Dirilik” jurnalında (1 dekabr 1914-cü il, № 6) çap edilmiş “Milli dirilik” başlıqlı məqa­ləsində dilimizə xor baxanlar tənqid olunurdu: “İştə ca­van­larımız üçün mövcud maraq eyni zamanda da ol­duq­ca faydalı bir məşğələ, hər kəs bulunduğu yerdəki lü­ğət­ləri, zürub-əmsalı və sair xalq ədəbiyyatına aid olan par­çaları eynilən toplayacaq olarsa, görərsiniz ki, həmən arzu olunan türk lüğəti vücuda gəldi” [85, s.478].

Hənəfi Zeynallı da eyni mövqedən çıxış edərək yazırdı ki, Azərbaycan türkü və bayatılarının və ya das­tan­larının deyil, hətta tapmacaların, yanıltmacların da belə taylarını başqa türk ellərində görəcəyik. Burada in­sanı ağrıdan bir şey vardır: gərək Anadoluda, gərəksə başqa türk elləri arasında kitab-kitab yüzlər və minlərlə belə ağız ədəbiyyatı toplanıb təsbit edildiyi halda, Azər­bay­can ziyalıları ən əvvəl Azərbaycan şəhərlərində, kənd­lərində, dağlarında və aranlarında yaşayan müəl­lim­lər belə şeyləri toplamaq və müəyyən bir yerə gön­dər­mək fikrinə düşməyirlər. Bu materialları topla­yan­ların içərisində ən çox fəaliyyət göstərənlər bizdə daha çox gənc və iqtidarlı, enerjili olan tələbə və müəllimlər olacaqdır. Belə materialları toplamaqla məşğul olan mü­əl­limlərimiz əlləri altında olan balaların yardımı ilə az bir zaman içərisində o qədər çox materiallar toplaya bilərlər ki, cild-cild əsərlər meydana çıxar ([99, s.30].

“Milli dirilik” məqaləsində folklor və etnoqrafik ma­terialların toplanmasına xüsusi önəm verilən və milli diriliyin çox mühüm amil kimi qiymətləndirildiyi məqa­lədə deyilirdi: “Milli dilin diriliyi üçün lüğətləri yığ­maq­­dan başqa xalq ədəbiyyatını toplamaq, camaat ara­sın­da hekayələri, əfsanələri cəm edib, elmi bir surətdə təhlil və təsnif etmək də lazımdır. Bunlar ədəbiyyatı xalqa yaxınlaşdırmaq üçün lazımlı şeylərdir. Çünki mü­əy­yən bir ədibin öz biliyini daxil edib də şəxsi hisslərlə deyil, xalq kütləsi tərəfindən ümumi bir vicdan və hiss nəticəsi olan bu əsərlərdə xalq və millətin ruhi-əslisi həmən təzahür etməkdə və o millətin nə kimi bir ruh və hissə malik olduğu və nə kimi xüsuslarının möhtaci-islah və tərbiyə olduğu rəna bir surətdə görünməkdədir” [85, s.479].

Yuxarıdakı tövsiyələri diqqətdə saxlayan folklor top­layıcıları, o cümlədən Hənəfi Zeynallı folkloru topla­ma işinə daha ciddi bir məsələ kimi baxırdılar. Hənəfi Zey­nallı ayrı-ayrı toplayıcıların ümumi yanlışlıqlarına toxunaraq qeyd edirdi ki, bu şəxslər gərək xalq təbəqəsi içərisinə girərək həmin materialları olduğu kimi alıb yazmayırlar. Yəni hər yerin özünəməxsus bir şivəsi, bir leksikonu olduğu halda, o məhəllənin leksikonunu, ifadə şəklini, bədii görüşlərini, cümlə quruluşlarını, səslərdəki dəyişmələri tamamilə göstərmək üçün hər bir kəsdən eşidilən bu materialları söyləyən adamın söylənişini ey­ni ilə zəbt etməyirlər. Material topladıqları yeri etnoqra­fiya və coğrafiya cəhətdən təsvir etməyirlər. Zəbt edilən materialın nə yerlərdə saxlanıldığı elm adamları üçün və etnoqrafiya üçün qayət əhəmiyyətlidir. Çünki hər bir məhəllənin özünəməxsus ayrı-ayrı ədəbiyyat şəkli və məzmunu görünür və hətta bir yerdən digər bir yerə keçən qısa sözlər, mənzum və mənsur parçalar və yaxud uzun dastan və hekayələr mütləq o yerin yaşayışına uy­ğun bir tərzə gəlir [99, s.30]. Folk­lor­şü­nas alimin fik­rincə, belə bir üsulla tədqiqata gi­riş­sə, aran yerlərində daha çox ibrətamiz olan atalar sözlə­rinə meydan verəcək, xalqı təbiətcə daha çox şaqraq olan yerlərdə yanıltmac, tapmaca, bayatı kimi fikir oy­na­dan parçalar yayılmış olduğu görünəcəkdir. Buna görə də hər bir məhəllədən toplanmış materialın hansı kənd­dən, hansı qəzadan, o məhəllənin nə təbiətə malik oldu­ğun­dan, kim­lərdən, gəncdən və qocadan, çox material ve­rən­lərin nə kimi yaşadığından (tərcümeyi-halından) ge­niş bir məlumat gələcək Azərbaycan xalq ədəbiyyatı və etnoqrafiyası tədqiqi üçün ən gözəl bir material ola­caqdır. Material toplayan yoldaşlar bir bayatını iki yerdə eşitdikdə, bir dastanı iki və ya üç adamdan az bir fərq ilə də olsa yazmayırlar. Bu yoldaşlar belə məz­mun, dil və təsvir ayrılıqlarını göstərməklə insaniyyət cəhətdən bö­yük vəzifələr yaratmış olurlar” [99, s.31].

XX əsrin əvvəllərində folklor və etnoqrafik mate­rialların toplanmasına bu qədər diqqət yetirilməsi təsa­dü­fi deyildi. Milli hisslərin getdikcə artdığı, milliyyət­çilik duyğusunun getdikcə alovlandığı bir dövrdə ziya­lılar xalqa doğru yönəlmiş elmi-mədəni tədqiqatlara xü­su­si önəm verirdilər.

Belə bir yanaşmada çoxvariantlılıq prinsipinə mü­na­sibət də öz əksini tapır ki, burada folklor mətninin bir çox başqa variantları ilə birlikdə yazıya alınması zəru­rə­ti olduqca vacib toplama problemlərindən hesab edilir.

O dövrün böyük şəxsiyyətlərinin folklor toplayı­cı­lığı sahəsində bu gün də aktuallığını qoruyub saxlayan elmi mülahizə və toplama prinsipləri təəssüf ki, nə hə­min dövrdə, nə də sonrakı onilliklərdə lazımı səviyyədə diqqətə alınmamışdır. Bu səbəbdən də, uzun bir zaman ərzində folklor materiallarının dili ədəbi dilə yaxın bir ölçüyə tabe etdirilmişdir ki, bu cəhət sovet dönəmindəki və müstəqillik dövründəki folklor nəşrlərinin qüsurla­rın­dan biridir.

Ümumilikdə isə, son yüzillikdə Azərbaycan folk­lor­şünaslığı sahəsində xeyli işlər görülmüşdür ki, bu mə­­nada Rəşidbəy Əfəndiyev, Ab­dulla Şaiq, Firudinbəy Köçərli, Hənəfi Zeynallı, Yusif Vəzir Çəmənzəminli, Və­li Xuluflu, Sal­man Mümtaz, Hümmət Əliza­də, Məm­mədhüseyn Təhmasib, Əhliman Axundov, Əli­yar Qa­ra­bağlı, Mirəli Seyidov, Paşa Əfəndiyev, Mürsəl Həki­mov, Qəzənfər Paşayev, Bəhlul Abdulla, Məhərrəm Qasımlı kimi yazıçı, şair, pedaqoq, tədqiqatçı alimlərin araşdırmaları özünə­məxsus orijinallığı və dəyərləri ilə seçilir.

Qeyd edək ki, Azərbaycan mühacirət folklor­şü­nas­lığı XX yüzilin son illərinə qədər, demək olar ki, tədqi­qat­lardan kənarda qalmış, onun yaradıcıları – Əhməd bəy Ağaoğlu, Əli bəy Hüseynzadə, Əhməd Cəfəroğlu, Mə­həm­məd Əmin Rəsulzadə, Mirzə Bala Məhəm­məd­zadə, Ceyhun bəy Hacıbəyli, Hüseyn Baykara, Nağı Key­kurun (Şeyxzamanlı), Almas İldırım, Səlim Rəfiq, Əbdülvahab Yurdsevər, Kərim Odər, Kərim Yaycılı, Nəbi Turablı, Yunus Lənkəranlı və başqalarının nəinki araş­dırmalarını öyrənmək, hətta çox vaxt adlarını belə dilə gətirmək yasaq olunmuş, yalnız nadir hallarda on­lardan bəhs edilmişsə də, həmin şəxsiyyətlər ya təhqir olunmuş, ya da yanlış təbliğə məruz qalmışlar. Yalnız Azərbaycan yenidən müstəqilliyini bərpa etdikdən sonra bu fəaliyyətin yeni baxışlar kontekstində öyrənil­mə­sinə başlanmışdır [41, s.39].

Azərbaycan folklorşünaslığının tarixi də belə bir faktı təsdiqləyir ki, hər bir xalqın folkloru əslində o xalqın özü deməkdir. Çünki bütün başqa mədəniyyət vahidlərindən fərqli olaraq folklor xalqın tarixini, etnik dünyasını, dialekt xüsusiyyətlərini, etik və estetik idea­lı­nı, ictimai-fəlsəfi dünyagörüşünü özündə kompleks şək­lin­də əks etdirir. Hətta insan haqqında elm olan antro­po­logiya hər hansı bir insan tipinin səciyyəsini öyrə­nər­kən, yaxud insan təkamülü tarixini araşdırarkən o, etno­sun folklor materialı ilk növbədə diqqət önünə çəkilir. Lakin 70 illik sovet dövründə bir çox tədqiqatçılar ayrı-ayrı etnik mənsubiyyətə malik millətlərin gələcəkdə va­hid sovet xalqı kimi formalaşacağı, ümumsovet mədə­niy­yətinin yaranacağı barədə illüziyalar irəli sürmüşlər.

Azad Nəbiyevin qənaətinə görə, bu siyasət tərəf­darları xalqları zorən öz soy- kökündən qoparıb, ona öz tarixi keçmişini unutdurub, xalqları tamamilə yeni tipli bir “mədəniyyət” sxemində birləşdirməyin mümkün ol­du­ğunu güman edirdilər. Ona görə də Sovetlər Birliyi da­xilində olan başqa türk xalqları kimi, Azərbaycan xal­qı da belə bir “mədəniləşdirmə” siyasətinin qurbanı ol­muş, iki yüz ilə yaxın müddətdə öz həqiqi tarixindən, əski mədəniyyətindən, milli soy- kökündən açıq və ya do­layısı yolla uzaqlaşdırılma siyasətinə məruz qalmışdır [81, s.36].

Tarixin dərinliklərindən günümüzə qədər zəngin mə­dəniyyət yaratmış Azərbaycan türklərinin ağız ədə­biy­yatını öyrənmək üçün bu xalqın tarixini dərindən bilmək gərəkdir. Azərbaycan xalqının tarixi onun mif, əf­sanə və rəvayətlərindən tutmuş çox uzaq keçmiş­lərin­dən soraq verən qəhrəmanlıq eposunda, adət, ənənə və mərasimlərində, xalq bayramlarında, kiçik paremik va­hidlərində – atalar sözlərindən tutmuş erkən alqış, qar­ğış və təsəllilərində yaşayır. Demək, xalqımızın ağız ədə­biyyatını öyrənmək üçün onun tarixinin ən qədim qatlarına bələd olmaq, onun müxtəlif dövrlərdəki cənga­vər­lik tarixini yenidən vərəqləmək gərəkdir.

Eyni zamanda tarixi yazılmayan, yaxud tarixi dün­yaya təhrif edilmiş şəkildə çatdırılan bu xalqın həqiqi ta­rixini bərpa etmək üçün onun folkloru və etnoqrafiyası da dəyərli mənbədir. Folklorla tarixin, folklorla etno­qra­fiyanın qarşılıqlı əlaqəsindən bəhrələnməklə Azərbay­can xalqının dürüst tarixini yaratmaq mümkündür. Ona görə də xalqın folklorunu bilmək üçün eyni zamanda onun etnik dünyasını da öyrənmək lazımdır. Etnoqra­fi­ya­nın öyrənilməsi xalq həyatının təkcə etnogenetik inki­şafını izləməyə deyil, eyni zamanda bu xalqın adət, ən­ənə, əxlaq normalarına bələd olmağa, onun mətbəx mə­də­niyyətini, geyim formalarını, toy, yas, adqoyma, qo­naq qarşılama və s. adətlərinə bələd olmaq deməkdir.

Etnoqrafiya ilə folklorun bağlılığına dair görkəmli alimlərin çox dəyərli fikirləri vardır. Məsələn, akademik Teymur Bünyadov yazır: “Əgər etnoqrafiyanı dünya­gör­müş çinara bənzətsək, folklor onun şah budağıdır. Çox vaxt etnoqrafiya və folklor bir-birini tamamlayır, biri di­gərinin inkişafına əsaslı zəmin yaradır. Bu doğmalıq, bu qoşalıq bəzən elə şəkil alır ki, onlardan hansının etno­qra­fiyaya, hansının xalq yaradıcılığına aid olduğunu be­lə müəyyənləşdirmək çətin olur. Bu ayrılmazlıq, ortaq­lıq, oxşarlıq və doğmalığın nəticəsidir ki, bir çox məsə­lə­lər eyni dərəcədə hər iki elm sahəsinin tədqiqat obyek­tidir [9, s.7].

Azad Nəbiyevin qənaətinə görə isə “folklorla sıx bağ­lı olan etnoqrafiyanı bilmədən hər hansı bir xalqın ümumi mədəni səviyyəsini, mənəvi xilqətini müəyyən­ləşdirmək mümkün deyildir” [81, s.37].

Etnoqrafiya yunan sözü olub, “etnos” – xalq, “qra­fis” – öyrənmək, təsvir etmək mənasını daşıyır. Etnoqra­fiya etnologiya kimi də ədəbiyyatda geniş işlənir. “Et­nos” – xalq, “loqos” – elm. Deməli, etnologiya xalq haq­qın­da elm deməkdir. Bu terminlərin hər ikisi eyni məz­mun kəsb etsə də, etnologiya bu elmin mahiyyətini daha dəqiq və dürüst mənalandırır. Deməli, etnoqrafiya – etnologiya xalqı öyrənən, təsvir və tərənnüm edən elm­dir. Bu mənada etnoqrafiya – etnologiya xalqa daha yaxın olan, onun arzu və istəklərini araşdıran elmdir.

Deməli, etnoqrafiya elminin əsas vəzifəsi xalqı öy­rənməklə tarix yazmaq, onu daha da zənginləşdirmək, əhatəli etməkdir. Etnoqrafiya elmi arxeologiya elmi ki­mi, tarix elminin mühüm tərkib hissəsidir, onun bü­töv­lüyünün, tamlığının təsdiqidir. Ona yardımçı olur, üfüq dairəsini genişləndirir. Etnoqrafik araşdırmalarda arxeo­loji materiallar və tədqiqatlar əvəzsiz əhəmiyyətə malik­dir. Bu elmlərin birliyi çoxəsrlik tariximizin bir sıra qa­ran­lıq səhifələrinə işıq saçır. Minillikləri milyon illərə qovuşduran tarix yazır, tarix yaradır. Əgər belə demək müm­künsə arxeologiya tarix elminin ixtiraçısı, etno­qra­fiya onun bərpaçısı rolunu oynayır. Arxeologiya yerin qatlarındakı mədəni təbəqələrdə müxtəlif dövrlərə aid zəngin və qiymətli materiallar aşkar edir, onun xronolo­giyasını verir. Etnoqrafiya isə bu maddi-mədəniyyət qa­lıq­larının bərpasına yardımçı olur, lazımı köməklik gös­tərir. Heç şübhəsiz, bu birlik, müştərəklik dərin məna və məzmunu ilə seçilən tarixin yaranmasına öz töhfəsini verir [7, s.6].

Kulturoloji əsərlərin yazılmasında etnoqrafiya və arxeologiya elmi kimi tarix elminin aparıcı rolu da da­nılmazdır. Ona görə də, tarix elminin nailiyyətlərindən, müxtəlif xarakterli qaynaqlardan, səyyahların, tacirlərin, alimlərin, şairlərin əsərlərindən istifadə edilməsi zəruri­dir. Azərbaycan xalqının mənşəyinin və təkamülə çat­ma­­sının öyrənilməsində antropologiya elminin rolu son dərəcə böyükdür.

Etnoqrafiya elmi hər hansı bir materialı təkcə qey­də almaq, təsvir etmək kimi deyil, eyni zamanda onun nеcə əmələ gəldiyinin bərpasına çalışır, əhəmiyyətini gös­tərir, sadədən mürəkkəbə doğru inkişaf mərhələlərini izləyir. Müqayisəli materiallarla tədqiq edir. Tarixi ardı­cıllığı üstün tutur. Etnoqrafiya xalqın əmək fəaliyyətinin zəngin irsinin, dünyagörüşünün araşdırılmasında əvəzsiz rol oynayır.

Azərbaycan xalqının etnoqrafiyası onun tarixi qə­dər zəngin və qədimdir. Bu çoxsahəli zəngin irsi hərtə­rəfli araşdırmadan, onun tarixini də yüksək elmi sə­viy­yədə tədqiq etmək qeyri-mümkündür. Deməli, etnoqra­fi­ya elmi hazırda qurub-yaradan Azərbaycan xalqının qə­dim və müasir tarixinin öyrənilməsinə təsirli kömək gös­tərir, onu yeni dəlil-sübutlarla zənginləşdirir [7, s.7]. Bu mənada tarix, etnoqrafiya, arxeologiya və folklorşünaslığın bir sıra problematik məsələlərdə eyni məqsədə xidmət et­mə­sinə dair alimlərin elmi yanaşmaları, Azərbaycan kimi tarixi və coğrafi şəraiti, zəngin mədəni irsi olan bir ölkə xalqı üçün xüsusilə dəyərlidir. Çünki Avropa ilə Asiyanın ayrıcında yerləşən Azərbaycan əlverişli təbii-coğrafi şəraitə, mülayim iqlimə, münbit torpağa, zəngin yeraltı və yerüstü sərvətə malikdir. Dünyada mövcud on bir iqlim qurşağının doqquzunun Azərbaycanda ol­ması bu torpağın bərəkətini artırıb, şöhrətini ucaldıb. Bu ərazi həqiqi olaraq bəşər sivilizasiyasının ilkin ocaq­larından biri kimi məşhurdur. Hələ iki milyon il bundan əvvəl burada ibtidai insanların məskən salması, güzəran keçirməsi, yaşayıb-yaratması, təkamül, tərəqqiyə çatma­sı üçün hər cür şərait mövcud olmuşdur.

Qafqazın qoynunda yaşayan Azərbaycan xalqı bu qədim və müqəddəs ərazidə bərqərar olmuş, özünün yük­sək təsərrüfat həyatını, sənətkarlığı, sənəti, maddi və mənəvi mədəniyyətini yaradaraq dünyanın ən qədim və mədəni xalqlarından biri kimi tanınmışdır. Etnoqrafik ba­xımdan dünyanın ən zəngin, çoxcəhətli və maraqlı guşələ­rindən biri olan Azərbaycanda insanlar minilliklər boyu Qafqaz və qədim Şərq xalq­ları ilə iqtisadi və mə­dəni əlaqədə olmuşdur. Yaranan bu qarşılıqlı təmasdan çox şey əxz etmiş və faydalanmış xalqımız eyni zaman­da həmin xalqların tükənməz təsərrüfat hə­yatına, maddi və mənəvi mədəniyyətinə çox şeylər bəxş etmiş, onu da­ha da zəngin­ləşdirmişdir [7, s.6]. Eyni zamanda əl­verişli təbii-coğrafi və iqtisadi-strateji mə­kanda yer­ləş­miş Azərbaycanda maddi mədəniyyətin təşəkkül tap­ma­sı, inkişafı və yayılması üçün hər cür imkan və möv­cud şərait olmuşdur. Xalqımız bu zənginliklər­dən bəhrə­lə­nə­rək minilliklər boyu özünün çoxşaxəli və dərin məz­mun­lu maddi mədə­niyyət sahələrini yaratmış və inkişaf et­dir­mişdir [8, s.4].

Bəşər sivilizasiyasının ilkin ocaqlarından sayılan Azərbaycanda ulu əcdadlarımız çox qədim dövrdən sığı­nacaq tapıb, məskən salıb, yuva qurub, ocaq çatıb, döv­ran sürüb, zaman-zaman yaşayıb, kamala yetib, təka­mü­lə, tərəqqiyə çatıblar. Xalqımız ana vətəninin əsil sahibi, əvəzsiz varisi, qoruyub-saxlayanı, qurub yaradını olub, dün­yanın ən qədim və mədəni etnoslarının biri kimi ta­nınıb, sayılıb, seçilib.

Heç təsadüfi deyildir ki, ümummilli liderimiz Hey­dər Əliyev də həmişə öz çıxışlarında bu məqamı xüsu­silə vurğulamışdır: “Azərbaycan insanın, bəşəriyyətin beşiyi olan nadir ölkələrdən biridir. Burada həyat çox erkən yaranmışdır və Azıx mağarasından tapılmış azı­xan­trop Azərbaycanın ən qədim ibtidai insan məskən­lə­rindən biri olmasını sübut edir. Qobustandakı və Gəmi­qa­­yadakı qayaüstü təsvirlər və petroqliflər, Kür-Araz və Xocalı mədəniyyətlərinə aid maddi mədəniyyət nümu­nə­ləri, kurqan tapıntıları sübut edir ki, hətta miladdan əv­vəlki minilliklərdə də Azərbaycanda inkişaf etmiş mə­dəniyyət mövcud olmuşdur” [16, s.23].

Azərbaycan ərazisinin son dərəcə əlverişli iqlim şə­raiti, zəngin flora və faunası, yerli əhalinin qədimliyi, təsərrüfat məişəti, çoxsahəli sənətkarlığı, maddi və mə­nəvi dünyası onun etnoqrafik baxımdan daha çeşidli və məzmunlu olmasına əsaslı zəmin yaratmışdır. Etno­qraf­lar xalqın çoxsahəli fəaliyyətini geniş araşdırarkən onu təkcə qeydə almağa, təsvir etməyə deyil, eyni dərəcədə təhlilinə, bərpasına çalışır, xronoloji ardıcıllıq prinsipinə uyğun olaraq sadədən mürəkkəbə doğru inkişafını izlə­yir, ona zamanın tələbi baxımından yanaşırlar. Etnoqra­fiya elmi hər hansı bir hadisənin, məsələnin və ya kiçik bir əşyanın necə yarandığını, hansı inkişaf mərhələ­lə­rin­dən keçdiyini, nə kimi deformasiyaya uğradığını, aradan çıxması səbəbini və ya inkişaf etməsi yollarını tarixi ar­dı­cıllıqla izləyir və araşdırır. Xalqımızın çoxsahəli, zən­gin irsini yetərincə və hərtərəfli öyrənmədən onun keç­diyi inkişaf mərhələlərini, mübarizəli tarixini, maddi və mənəvi dünyasını lazımi səviyyədə tədqiq etmək qeyri-mümkündür. Etnoqrafiya elmi hazırda qurub-yaradan xal­qımızın qədim və müasir tarixinin, mədəniyyətinin əhatəli şəkildə öyrənilməsinə təsirli kömək göstərir, onu yeni dəlil-sübutlarla daha da zənginləşdirir, gələcək nə­sillər üçün qoruyub saxlayır, mənəvi varisliyin tarixi ar­dı­cıllığını təmin edir [8].

Etnoqrafiya folklorşünaslığın bir sıra cəhətləri ilə ortaq bağlarda birləşdiyi kimi digər elmlərlə də əlaqəli şə­kildə inkişaf etməkdədir. Bu mənada etnoqrafik və folk­lor materiallarını öyrənmək üçün mühüm elm sahə­lə­rindən biri dialektologiyadır. Folklor nümunələri dia­lekt­də yaranır ki, onları yazıya alarkən dialekt xüsusiy­yə­tinin gözlənilməsi zəruridir. Folklorun dialekt xüsu­siy­yəti bədii vahidin yaranma dövrü barədə müəyyən ma­terialı özündə qoruyub saxlayır. Dialektik material­lar­dan çıxış edib bədii mətnin yaranma dövrünü, onunla bağlı bir sıra tarixi həqiqətləri dürüstləşdirmək müm­kün­dür. Dialekt xüsusiyyətinin araşdırılması dialekto­lo­giyanın predmetidir, folklor dilin və dil tariximizin öy­rə­nilməsinin açarıdır [81, s.38].

Folkloru və etnoqrafik materialları öyrənmək üçün eyni zamanda xalq etikasını, hər bir xalqın əxlaq nor­ma­larını, etik qaydalarını öyrənmək lazımdır. Çünki əslin­də folklorda xalqın ədəb-ərkan aləmi daha bütöv şəkildə əks olunur. Şifahi yaradıcılığın iri həcmli janrlarından tut­muş, atalar sözü və məsəllərə, öyüd-nəsihətlərə, ləti­fə­lərə və s. qədər etik normalar, davranış qaydaları əks olu­nur. Əslində, folklorda xalqın etik mədəniyyəti tam hal­da yaşayır. Ona görə də milli etikanı bilmədən folk­lor mədəniyyətini öyrənmək mümkün deyildir.

Folklor ümumilikdə həyat gözəlliklərini, xeyir və şə­rin mübarizəsini, məslək və əqidə saflığını əks etdirir. İn­san­lara xeyirxahlıq, yaxşılıq duyğuları aşılayır. Gözəl­lik­lərin real və ya mifik, əfsanəvi və ya ilahi mahiyyəti adamlara zövq verir, insan zövqünü gözəlliyə, ülviliyə aludəçilik istiqamətində formalaşdırır. Folklor dünyanın olum-ölüm, gəlim-gedim həqiqətini təsdiqləyir, dünyanı gözəlləşdirmək və bu gözəlliklər­dən faydalanmaq əxla­qı­nı yaradır, hamını bu əxlaqı qəbul etməyə səsləyir. Folk­lor zülmü və zalımı rəhmə, insanı mənəvi bütöv­lü­yə, kamilliyə çağırır. Ona görə də pred­meti gözəllik olan estetikanı, onun elmi mahiyyətini bilmədən folk­lo­run estetik dəyə­rini müəyyənləşdirmək olmaz. Esteti­ka­nı öyrənməklə şifahi yaradıcılığın gözəl­lik, ülvilik kimi zahirən gözə görünməyən tərəfi açılır [81, s.38-39].

Folklorda sadə bir xalq fəlsəfəsi var. Ziddiyyətləri və təzadları, təsadüfləri və qanunauyğunluqları özündə əks etdirən ağız ədəbiyyatını öyrənmək üçün fəlsəfəni bilmək gərəkdir. Bütün başqa xalqlarda olduğu kimi, Azərbaycan xalqının ictimai fikir tarixi də folklordan baş­layır. Təəssüf ki, aparılan tədqiqatlarda və tarixi əsər­­lərdə ictimai fikrin bu bütöv, kamil və ilkin mər­hə­ləsi əslində indiyə qədər diqqətdən kənarda qalmaq­da­dır. Dünyanın, insanın yaranması ictimai münasibət­lə­rin formalaş­ması və ümumilikdə dünyanın dərk olun­ması barədəki miflərdə, əfsanələrdə, əski türk dastanları və oğuznamələrdə əks olunan dünyagörüşü Azərbaycan ic­ti­mai fikrinin erkən qaynaqlarıdır. Azərbaycan icti­mai-fəlsəfi fikrinin bu mərhələsi minilliklərlə şərtlənən bir dövrü əhatə edir. Azərbaycan ağız ədəbiyyatını öy­rən­mək üçün həmin qaynaqlardan başlayan milli fəlsə­fəni və Azərbaycan ictimai fikir tarixini bilmək gərəkdir.

Azərbaycan türklərinin ağız ədəbiyyatının önəmli tarixinə bələd olmaq üçün insanın ümumi inkişafını öy­rə­nən antropologiya elminə də bələd olmaq gərəkdir. Çün­ki türkün antropoloji strukturu dünya adamının ən arxaik antropoloji struktur­larındandır. Onun ilk izləri Zaqafqaziya ərazisində təkamül keçmiş Azıxantropda öz əksini tapmışsa, bu gün dünya elmi Avropa insan tipinin ilk beşiyinin də Qafqaz antropogez zonası olduğunu açıqlamaq­dadır. Antropo­loji tədqiqatlara rəvac verən, bu gün Azərbaycan türklərinə məxsus arxeoloji araşd­ır­ma­lar da ağız ədəbiyyatının öyrənilməsində milli arxeolo­giyanı ön plana çıxarmışdır. Arxeologiya folklor yaradı­cı­lığına məxsus bir sıra həqiqət­lərin açıqlanmasında həm­çinin mühüm qaynaqlardan biri hesab edilir.

Azərbay­can folklorunun dərin qatlarını açıqlamaq üçün teologiya və ilahiyyat elmlərinə də bələd olmaq lazımdır. Uzun müddət ağız ədəbiyyatı din və təriqət­lər­dən təcrid olunmuş şəkildə araşdırılmışdır. İstər zərdüş­ti­lik, istərsə də islam qaynaqları ilə xalq ədəbiyyatı ara­sında uçurumlar yaradılmış, onun bu istiqamətdə araş­dırıl­ma­sına bəzən qadağalar qoyulmuşdur. Lakin ağız ədə­biyyatını bu nəzəri görüşlər­dən kənarda götürmək onu yalnız məhdud qəlibə salmaq və cılızlaşdırmaqdan baş­qa bir şey deyildir. Teologiya və ilahiyyatla sıx bağlı olan şifahi yaradıcılıq bu gün yeni bir istiqamət kimi cid­di araşdırmalara möhtacdır. Ağız ədəbiyyatının bu gü­nə qədər az toplanmış sehr, ovsun, ürəyədamma, gös­tər­mə, gözəgörünmə, qarabasma, ruh və başqa janrlarını araşdırmaq üçün elmlərin sinkretizmindən doğan mü­şa­hidələrə ehtiyac duyulur. Psixologiya, parap­sixo­logiya, etnopsixologiya və təbabətin yeni-yeni sahə­lərinin folk­lor­şünaslıqla sintetikliyi əsasındakı müşahidələr xalq ya­radıcılığında hələ sirr olaraq qalmaqda olan bir çox mü­əmmaların elmi mahiyyətini açmağa imkan verərdi [81, s.39-40].

Görkəmli etnoqraf və folklorşünas alimlərin gəl­dik­ləri qənaətlər də təsdiqləyir ki, milli-mədəni irsin öy­rənilməsində bir sıra elmlərin qarşılıqlı əlaqəsinə ehti­yac vardır. Təsadüfi deyil ki, avropalılar folkloru ilk vaxt­lar etnoqrafiya, psixologiya, bir sıra hallarda sosio­logiya və xalq tamaşaları, ayin və etiqadları məcmu­sunda gö­türürdülər. Belə hallarda folklor yuxarıda adları çəki­lən sahələrin elementlərini özündə əks etdirən bir yara­dı­cılıq sahəsi hesab edilirdi. Lakin hər bir yaradı­cılıq sa­həsi onun özünəməxsus xüsusi predmeti ilə müəy­yən­ləş­dirilə bilərdi və təbii ki, folklorun predmeti dürüstləş­di­ril­dikdən sonra o, psixologiya, etnoqrafiya, antro­pologi­ya­dan ayrılıb müstəqil tədqiqat obyekti kimi öyrənil­mə­yə başlandı. Son vaxtlara qədər bir sıra janr­lar, məsə­lən, oyun, mey­dan tamaşaları və s. etnoqrafiya hesab edil­di­yin­dən on­lardakı folklor elementləri nəzərə alınmır və oyunlar kimi dramatik növün bir sıra janrları folklorşü­naslığın diqqət mərkəzindən kənarda qalırdı [81, s.107]. Bütün hallarda folklorun və etnoqrafik irsi­n bütöv bir kul­tu­roloji vahid halında öyrənilməsinin yal­nız digər ictimai, sosial və humanitar elmlərlə vəh­dət­də mümkün olması tezisi elmi sayıla bilər.

Azərbaycan folkloru və etnoqrafik irsi bütöv bir kul­turoloji vahid halında götürülsə də, təbii ki, bu va­hid­liyin içərisində ümumi və ortaq cəhətlərlə yanaşı, yer­li şəraitdən irəli gələn müəyyən fərqli çalarlar da var­dır. Bu mənada Naxçıvan folklorunun, o cümlədən də dia­lektinin özünəməxsus xüsusiyyətləri vardır ki, bu da bu bölgənin indiyədək öyrənilməmiş materiallarının öyrənilməsi işini aktuallaşdırır. Sevindirici haldır ki, son illərdə bu sahədə bir sıra elmi-tədqiqat işləri aparılmış, tədbirlər həyata keçirilmişdir.

Mütəxəssislərin həmin folklor toplamaları zamanı apardıqları araşdırmalar söyləyici­lə­rin danışdığı nağıl­lar­­da, əfsanə, ovsun və bayatılarda ifadə olunan fikir bü­tövlüyünün min illərlə davam еdən sosial və еtnik-mə­dəni prosеslərin yadigarı olduğunu dеməyə tam əsas vе­rir. Ümumxalq yaradıcılığının məhsulu olan bu nümu­nə­lərdə dünyanın və türk еtnosunun yaranışı, təbiət hadi­sə­lərinin baş vеrməsi ilə bağlı təsəvvürlər ortaq türk dü­şün­cəsinin əsasını təşkil еdən xüsusiyyətləri əks еtdirir. Bu baxımdan folklor nümunələrinin və onların variant­la­rının yayılma arеalının müəyyənləşdirilməsi də mü­hüm əhəmiyyətə malikdir. Məlum olduğu kimi, mifoloji düşüncə tərzi, yüksək bəşəri idеyalar, mütərəqqi fikirlər bütün millətlərin, xalqların yazılı və şifahi ədəbiy­yatın­da öz yеrini almışdır. Amma hər bir еtnosun, xalqın ya­rat­dığı hissi obrazlar onun tarixini, mənəvi dünyasını əks еtdirmiş, onun yaşadığı coğrafiya ilə sıx bağlı ol­muş­dur. Tarixin yüksələn xətlə inkişaf еdən pilləsində mil­li düşüncə, dil, davranış və s. xüsusiyyətlərlə xarak­tе­rizə olunan dəyərlər formalaşmış, sistеmli şəkildə folk­lor nümunələrində əks olunmuşdur. Bu dəyərlər isə öz növbə­sində zamanın sınağından kеçmiş, inkişaf еt­miş­dir [51, s.10-11].

Аzərbаycаn Milli Еlmlər Аkаdеmiyаsı Nаxçıvаn Böl­məsinin İncəsənət, Dil və Ədəbiyyаt İnstitutunun folk­lorşünаslıq şöbəsinin son illərdə gördüyü işlər də təq­dirəlayiqdir. Məsələn, şöbənin əməkdаşı Məhsəti İs­mа­yılın “Xаlq yаddаşının izləri” adlı folklor toplusunu [42] hаzırlаmаqdа məqsədi unudulmаqdа olаn xаlq yа­rа­dıcılığı nümunələrini qoruyub sаxlаmаqdır. Topludа Аzərbаycаn folklorunun müxtəlif jаnrlаrı və yеr-yurd аdlаrı öz əksini tаpmışdır. Gənc tədqiqаtçının еl-еl, obа-obа gəzib toplаdığı bu mаtеriаllаr Аzərbаycаnın ən uc­qаr guşələrindən biri olаn Şаhbuz rаyonunun əhаlisi аrа­sın­dа qorunub sаxlаnаn şifаhi xаlq yаrаdıcılığı nümu­nə­lə­rinin yаlnız müəyyən bir qismini əhаtə еdir. Toplunu vərəqlədikcə yurdumuzdа məskən sаlаn qədim tаyfа­lа­rın silаhlаrının cingiltisini, onlаrın yаğılаrа qаrşı bаrış­mаz hаyqırtısını, mübаrizə əzmini, yеnilməz igidlər bö­yü­dən, şəhidlər vеrən аnаlаrımızın səsini еşidir, ruhunu du­yuruq. Min illər, yüz illər bundаn əvvəl formаlаşаn mif­lər, əfsаnələr, nаğıllаr, аğılаr və bаyаtılаr xаlq zəkа­sı­­nın süzgəcindən kеçərək bu günümüzlə səsləşən, xаl­qı­mızı mübаrizəyə səsləyən poеtik nümunələr kimi öz dəyərini qoruyub sаxlаmış, mənəviyyаtımızın tükən­məz mənbəyinə çеvrilmişdir [42, s. 3-4].

İsa Həbibbəyli və Vəli Bаxşəliyеvin nəşrə yazdıq­ları ön sözdə deyilir ki, toplunun üstün cəhəti xаlq dili­nin sаxlаnmısı və toplаnmış mаtеriаllаrın olduqcа аz rе­dаk­tə еdilməsidir. Bеlə hеsаb еdirik ki, toplunun bu şə­kildə nəşri onun ilk mənbə kimi dəyərini dаhа dа аrtırır. Çünki hədsiz rеdаktələr folklor mаtеriаllаrının ilkin for­mаsını, bəzən isə məzmununu dа dəyişir ki, bu dа xаl­qı­mızın qədim təfəkkür tərzi ilə bаğlı olаn müəyyən mə­qаm­lаrını izləməyə imkаn vеrmir. Müəyyən zаmаn və məkаn dаxilində bаş vеrən hаdisələrin hissi ifаdəsi olаn folklorumuz yаlnız ədəbiyyаtımızın öyrənilməsi üçün dеyil, xаlqımızın sosiаl-iqtisаdi və siyаsi həyаtının müx­təlif sаhələrini, mifologiyаsını, dünyа hаqqındа təsəv­vür­lərini аrаşdırmаq üçün də mühüm əhəmiyyətə mа­likdir. Еlə folklor nümunələrimiz vаrdır ki, tаriximizin hеç bir аrxеoloji və yаzılı mənbədə əks olunmаyаn sə­hi­fə­lərini özündə mаddiləşdirərək qoruyub sаxlаmışdır. Şаh­buz rаyonundаn toplаnаn folklor mаtеriаllаrı dа bеlə dəyərli cəhətləri ilə fərqlənir. Аzərbаycаnın şimаlı ilə cənubunu birləşdirən ən mühüm hərbi və ticаrət yolu üzərində, strаtеji cəhətdən əlvеrişli mövqеdə yеrləşən Şаh­buz rаyonu Аzərbаycаndа bаş vеrən sosiаl-siyаsi hа­disələrdə mühüm rol oynаmışdır [42, s.5].

Güneyli-quzeyli Azərbaycan folklorunun nəhəng coğrafiyasında öz mədəni-məhəlli sistem əlamətləri və sosial-mədəni mühit atributlarına görə Naxçıvan folklor mühiti öz avtonomluğu ilə seçilir. Naxçıvan folklor mü­hi­ti­nin mövcudluğu bütün hallarda üzərində durduğu əra­zi-inzibati vahidinin fiziki-təbii varlığına dayansa da, avtonom folklor mühitinin varlığı həmin ərazi-inzibati mühitdə reallaşan folklor sisteminin kültür özünəməx­sus­luğunun olub-olmaması, məhəlli əlamət və atributla­rı­nın sistem səviyyəsinə qalxa bilib-bilməməsi ilə şərt­lə­nir. Bu mənada “Naxçıvan folkloru antologiyası”nın I cil­di Azərbaycan folklor xronotopunun nəhəng coğ­ra­fiyasında Naxçıvan folklor mühitinin varlığını janr sisteminin bütövlüyü, ümumazərbaycan folklor düşün­cə­­sinin Naxçıvan kodunun sistem kamilliyi, mühitin folk­lor obrazının bitkinliyi və mükəmməlliyi, coğrafi kül­tür simvolikasının məhəlli atributlar sisteminin tam­lığı səviyyələrində birmənalı olaraq təsdiq və təsbit edir. Məhz bu məqamı nəzərdə tutaraq Yaşar Qarayev yazırdı ki, xəritəmiz yalnız folklorumuzda dəyişməyib, bütün qalıb. Kərkük, Təbriz, Göyçə, Qarabağ, Dərbənd, həm­çi­nin Borçalı bu xəritədə öz əksini tapmışdır. Belə bir bütöv mənəvi məkanı özündə ehtiva edən məhz folk­lo­ru­muzdur ki, biz bunu təkcə Novruz mərasimlər sistemi­nin nümunəsində də görə bilirik. Bu özünü həm zaman anlamında, həm bayram atributlarında və rəmzlərində, həm də mərasim personajlarında büruzə verir.

Son dövrlərdə folklorşünaslar toplanmış matеrial­la­rın tədqiqi zamanı analitik və müqa­yi­səli təhlil, ti­poloji təsnifat üsullarından peşəkarlıqla isti­fadə еdirlər. Naxçıvan­da yaşayan qədim türklərin mifo­loji dünya­görüşü, еtik-əxlaqi dəyərləri, bəşəri düşüncə­lə­rinin bu üsulla araşdırılması, təbii ki, müsbət nəticə vеr­mişdir. Məsələn, Məhsəti İsma­yılın digər bir tədqiqa­tında – “Naxçıvan əfsanələri”nin toplanmasında bu üsu­lun tətbiqi zamanı Azərbaycan folk­lor­şünaslarından Məm­mədhüsеyn Təhmasib, İsrafil Abbas­lı, Azad Nəbi­yеv, Əhliman Axundov, Mirəli Sеyi­dov, Vaqif Vəliyеv, Təhmasib Fərzəliyеv, İsa Həbibbəyli, Məhərrəm Cəfərli, Paşa Əfəndiyеv, Bəhlul Abdullayеv, Sədnik Paşayеv və digər tədqiqatçıların təcrübəsindən istifadə еdilmişdir [42, s.11].

Milli-mənəvi dəyərlərimizin canlı yaşadıcısı xal­qı­mız, daşıyıcısı folkloru­muzdur. Toy mərasimlərində, Nov­ruz şənliklərində, həyatımızda, məişətimizdə nə var­sa – onun nüvəsində folklorumuz dayanır. Milli ədəb-ərkan, əxlaq normaları, inanclar, sınamalar, yasaqlar hər birimiz üçün ulularımızın müəyyənləşdirdiyi qayda-qanunlardır. Əsrlər boyu xalqımızın həyat tərzi, adət-ən­ənəsi, ictimai dünyagörüşü və dini inancları sözə çevri­lib, yaddaşlara hopub, sonra da yaddaşlardan damla-dam­la süzülərək yaşamağa başlayıb. Qanadlanaraq ağız­dan-ağıza, dildən-dilə dolaşan söz müxtəlif formalara düşüb. Əsrlərdən-əsrlərə, nəsillərdən-nəsillərə uzun bir yol ke­çib. Cilalanaraq hikmət xəzinəsinə çevrilib, xalqın ruhunda özünə taxt qurub, yaşa­yıb. Və elə xalqın ru­hun­da özünə məskən seçdiyinə görə “xalq hikməti”, “xalq ədəbiyyatı”, “ağız ədəbiyyatı”, “el ədəbiyyatı” ad­lan­dırılıb. Ağızdan-ağıza, dildən-dilə dolaşa-dolaşa si­nə­lərdə özünə məskən salan şifahi xalq ədəbiyyatı keç­mi­şin sirli-sehrli, üstünü toz basmış xatirələrinə ayna tut­maqla, keçmişimizə, dünəni­mizə boylanıb baxma­ğı­mız­da ən yaxın köməkçi, yoldaş bəzən də sirdaş olub bizə.

Azərbaycanda hər regionun, hər rayonun və hətta hər kəndin özünəməxsus folkloru, xalq yaradıcılığı oldu­ğu kimi, Naxçıvan folklorunun da Azərbaycan folk­lo­runda bəlli yeri var. Naxçıvan folkloru öz üslubi xüsu­siy­yətləri, məna çalarları və əhalinin həyat tərzinə mü­da­xiləsi ilə seçilir. Bölgənin əhalisi folkloru həyatının bir hissəsi, bir parçası hesab edir [26].

AMEA Naxçıvan Bölməsinin İncəsənət, Dil və Ədə­biyyat İnstitutunun folklorşünaslıq şöbəsinin müdiri Mə­hərrəm Cəfərli folklorşünaslığın müasir durumu haq­qında bildirir ki, “1994-cü ildə “Azərbaycan Folkloru An­to­logiyası”nın Naxçıvan cildi, 2007-ci ildə “Nax­çıvan Folkloru” kitabları çap olunsa da, Şahbuz, Or­du­bad, Şərur bölgələrindən toplanmış materiallar ayrı-ayrı işıq üzü görsə də bu, o demək deyil ki, biz Naxçı­van­da­kı bütün folklor materiallarını toplamışıq. Ancaq bizim işimiz folklor materiallarını toplamaq, sistemləşdirmək, çap etdirməkdən, folklorla bağlı elmi məqalələr yaz­maq­dan, elmi-konfrans və simpoziumlarda iştirak edə­rək folkloru hər kəsə təbliğ etməkdən ibarətdir” [26].

Gələcəkdə çap olunacaq Naxçıvan Folkloru Anto­lo­giyasını və Naxçıvan Folklor Atlasını hazırlayarkən diq­qətli və məsuliyyətli olmağın zəruriliyinə toxunan Mə­hərrəm Cəfərliyə görə əgər insan bir işi görərkən ona cani-dildən can yandırarsa, o işin də qiyməti, dəyəri olar. Ona görə də biz əsas diqqəti yeni materialların top­lanmasına yönəltmişik. Azərbaycanda folklorşünaslıq sa­həsində işlər yüksək səviyyədə aparılır. Bizim folk­lor­şünaslar dünyanın bir çox yerlərində tanınırlar. Və onlar Azərbaycan folkloru incilərini dünyada elmi dövriyyəyə ötürmək sahəsində əsl vətəndaşlıq qeyrəti və məsu­liy­yəti ilə çalışırlar. Xüsusilə, müstəqillik illərində folklo­rumuzun toplanılması, tədqiqi milli strategiyaya daxil edilib, mühüm dövlət qayğısı ilə əhatə olunub. Milli Elm­lər Akademiyasının ayrıca Folklor İnstitutu, müx­tə­lif tədqiqat institutlarının və universitetlərin folklor­şünaslıq şöbələri və kafedraları yara­dılıb. Onların hərtə­rəfli, məqsədyönlü fəaliyyəti daim diq­qət mərkəzində saxlanılır. İşlərin milli müstəvidə, digər türk xalqları ilə qarşılıqlı şəklidə aparılması isə dövlət müstəqilliyimizin milli nailiyyətlərindən, mühüm töhfələrindəndir [26].

Fikrimizcə, görülmüş işləri, alimlərimizin folklor və etnoqrafik irsimizin öyrənilməsi və tədqiqi sahə­sin­dəki xidmətlərini dəyərləndirməklə yanaşı deyilməlidir ki, kultiuroloji fikir tariximizin hələ də qaranlıq qalmış tərəflərinə XXI yüzilliyin mütərəqqi elmi nailiyyətləri kontekstində yanaşmaqla tarixi keçmişimizin araşdırıl­ma­sı istiqamətində hələ çox işlər görülməlidir.

Bu mənada, bizim üzərində uzun illərdən bəri ça­lış­dığımız “Naxçıvan rayon şivələrində terminoloji sə­ciy­yə daşıyan leksika” mövzusunda elmi-tədqiqat işi də he­sab edirik ki, folklor və etnoqrafik irsimizin öyrə­nil­məsinə kiçik bir töhfə olacaqdır. Biz bu tədqiqatımızda Naxçıvan bölgələrindən topladığımız folklor və etno­qra­fik mahiyyətli toplama materiallarının izahlı açılışını ver­məyə çalışmışıq.

Elmi ədəbiyyatda “dialekt” termini (yun. dialektos – danışıq, şivə, ləhcə) – ümumxalq dilinin məhəlli qolu, xalqın, millətin bu və ya başqa ərazidə yaşayan müəy­yən hissəsinin dili kimi təqdim edilir. Dilin dialektlərə bölünməsi xalqın tarixi ilə əlaqələndirilir. Göstərilir ki, dialektlər ədəbi dildən və bir-birindən özünəməxsus fo­ne­tik, leksik və qrammatik xüsusiyyətləri ilə seçilir; bir dia­lektdəki söz digər dialektdə ya işlənmir, ya da başqa şəkildə tələffüz edilir; bəzən eyni söz ayrı-ayrı dia­lekt­lər­də müxtəlif məna bildirir. Belə fərqlənmə sözün fo­ne­tik quruluşunda və qrammatik formalarda da müşahidə olunur. Azərbaycan dilinin dialekt və şivələri tarixi-coğ­rafi prinsip əsasında 4 qrupa (ş., q., şm. və c.) bölünür. Ərazi dialektlərindən başqa sosial dialektlər də var (ar­qo, jarqon) [13, s.432]. Biz də toplama materiallarının araşdırıl­ma­sında bu elmi prinsipləri əldə rəhbər tutmağa səy göstərmişik.

Tədqiqat işində mövzunun aktuallığı əsaslandırıl­mış, dövlətimizin mədəniyyət sahəsindəki siyasətinin əsas konturları nəzərdən keçirilmiş, ölkə rəhbərliyinin milli-mədəni irsə qayğısının bariz ifadəsi olan qanun, fərman və sərəncamların mahiyyəti açıqlanmış, müstə­qil­liyimizin ilk dövrlərindən bəri Naxçıvanın maddi və mədəni irsinin mühafizəsi, tədqiqi və təbliği istiqamə­tin­də görülmüş işlərin, həyata keçirilmiş tədbir və layi­hə­lərin əhəmiyyətinə toxunulmuşdur. Naxçıvan dialekt­lə­rinin terminoloji leksikası barədə məlumat verilmiş, Naxçıvan şivələrində işlənən bəzi termin səciyyəli söz­lə­rin başqa qohum dillərlə müqayisəsi verilmişdir.

Toplama materiallarında əkinçiliklə bağlı termin­lər, taxılçılıqla, becərmə və suvarma ilə, bağçılıq və üzüm­çülüklə, bitkiçiliklə, maldarlıqla, köçəriliklə əlaqə­dar olan sözlər yer almışdır. Habelə insan və heyvan xəs­təlikləri, bunların təzahürü və müalicəsinə aid söz­lə­rin, toxuculuğa, vəhşi heyvan, quş və həşərat adlarının, məişət leksikasına aid sözlərin, binaların, evlərin hissə­lə­rinə, tikinti materiallarına aid kəlmələrin, astronomik ad­ların, baramaçılığa və arıçılığa aid terminlərin və nəhayət, toy və yas mərasimlərinə aid sözlərin işlədilmə arealı göstərilmiş və onların izahlı təsviri verilmişdir.