Hazirlayanlar

8C - (s. 138)
Annesi, İstanbul’a gittiği için, kendisin-
den bir yaş küçük olan kardeşi Hasan’la 
Dadaruh’un yanından artık hiç ayrıl-
maz. Dadaruh, babasının seyisi, yaşlı 
bir adamdır. En sevdikleri şey atlardır. 
Dadaruh’la birlikte onları suya götür-
mek, çıplak sırtlarına binmek, onlar için 
çok zevklidir. Torbalara arpa koymak, 
yemliklere ot doldurmak, gübreleri kal-
dırmak eğlenceli bir oyundan daha çok 
hoşlarına gider. Dadaruh eline kaşağıyı 
alıp işe başladı mı, tıkıtıktıkıtık... Tıpkı 
bir saat gibi yerinde duramaz, bunu gö-
ren küçük çocuk, “Ben de yapacağım!” 
diye tutturur. O vakit Dadaruh, onu 
Tosun’un sırtına koyar, eline kaşağıyı 
verir, “Hadi yap!” der.
Bu demir gereci hayvanın üstüne sür-
ter, ama o uyumlu tıkırtıyı çıkaramazdı. 
Her sabah ahıra gelir gelmez, “Dada-
ruh, tımarı ben yapacağım” der. Ama 
adam izin vermez, ancak boyu at kadar 
olunca yapabileceğini söyler. Boyu atın 
karnına bile varmıyordu. Oysa en keyif-
li, en eğlenceli şey buydu. Sanki kaşa-
ğının düzenli tıkırtısı Tosun’un hoşuna 
gidiyor, kulaklarını kısıyor, kuyruğunu 
kocaman bir püskül gibi sallıyordu. 
Tam tımar biteceğine yakın huysuz-
lanır, o zaman Dadaruh, “Höyt..” diye 
sağrısına bir tokat indirir, sonra öteki 
atları tımara başlardı. Ağabey bir gün 
yalnız başına kalır. Hasan’la Dadaruh 
dere kenarına inmişlerdir. İçinde bir 
tımar etme hırsı uyanır. Kaşağıyı arar, 
bulamaz. Annesinin bir hafta önce İs-
tanbul’dan gönderdiği armağanlar için-
den çıkan kaşağı, pırıl pırıl parlıyordur. 
Hemen alıp, Tosun’un yanına koşar, 
karnına sürtmek ister fakat rahat dur-
maz. “Sanırım acıtıyor.” diye düşünür. 
Gümüş gibi parlayan bu güzel kaşa-
ğının dişlerine bakar. Çok keskin, çok 
sivridir. Biraz köreltmek için duvarın 
taşlarına sürtmeye başlar. Dişleri bo-
zulunca yeniden dener. Gene atların 
hiçbiri durmaz ve kızar. Öfkesini sanki 
kaşağıdan çıkarmak ister. On adım iler-
deki çeşmeye koşar. Kaşağıyı yalağın 
taşına koyup yerden kaldırabildiği en 
ağır bir taş bularak üstüne hızlı hızlı 
indirmeye başlar. İstanbul’dan gelen, 
üstelik Dadaruh’un kullanmaya kıya-
madığı bu güzel kaşağıyı ezip parçalar. 
Sonra yalağın içine atar. Babası çeşme-
ye bakarken, yalağın içinde kırılmış ka-
şağıyı görür. Dadaruh’u yanına çağırır. 
Dadaruh şaşırır. Kırılmış kaşağı ortaya 
çıkınca, babası bunu kimin yaptığını 
sorar. Dadaruh, “Bilmiyorum” der.
Babasının gözleri ona döner, daha bir 
şey sormadan çocuk, kaşağıyı karde-
şi Hasan’ın kırdığını söyler. “Dadaruh 
uyurken odaya girdi. Sandıktan aldı. 
Sonra yalağın taşında ezdi.” der. 
Babası Hasan’ı çağırır ve “Bu kaşağıyı 
niye kırdın?” diye sorar. Hasan, Dada-
ruh’un elinde duran alete şaşkın şaşkın 
bakıp, sarı saçlı başını sarsarak, “Ben 
kırmadım” der. “Doğru söyle, darılma-
yacağım. Yalan çok kötüdür” der baba-
sı. Hasan inkârda direnir. Baba öfkele-
nir. Üzerine yürür “Utanmaz yalancı!” 
diyerek yüzüne bir tokat indirir. Da-
daruh’a, “Götür bunu eve; sakın bunu 
bir daha buraya sokma. Hep Pervin’le 
otursun!” diye haykırır. Artık ahırda 
hep yalnız oynar. Hasan eve hapsedilir. 
Annesi geldikten sonra da bağışlan-
maz. Annesi onun iftira atabileceğine 
hiç ihtimal vermez. 
Ertesi yıl anne, yazın gene İstanbul’a gi-
der. Hasan’a ahır hâlâ yasaktır. Bir gün 
birdenbire hastalanır. Doktor “kuşpa-
lazı” der. Babası yatağın başucundan 
hiç ayrılmaz. Hizmetçi, kardeşinin öle-
ceğini söyler ve çocuk ağlamaya başlar. 
Gece uyuyamaz, uykuya dalar dalmaz 
Hasan’ın hayali gözünün önüne gelir 
“İftiracı! İftiracı!” diye karşısında ağ-
lar. Pervin’i uyandırır. Hasan’ın yanına 
gitmek istediğini ve babasına bir şey 
söylemek istediğini söyler. Pervin, “Ya-
rın söylersin” der. Sabaha kadar gene 
gözlerini kapayamaz. Hava henüz ağa-
rırken Pervin’i uyandırır. Ama zavallı 
suçsuz kardeşi, o gece ölmüştür.