İslam səNƏTİ

Buz dağının görünməyən yüzdə 99-da nələr var görəsən?
Məhməd Şöfkət Eygi

Araşdırmaçı yazıçı

22 fevral, 2010
(“Akademi” məcmuəsi)

Internetdə maraqlı bir sayt var (akademidergisi.com). Orada bir türk müəllif belə yazır:

Türkiyənn yazıçısı, Orxan Pamuk Nyu Yorkda, bir qapalı məclisdə, “Bizim bir dövlətə ehtiyacımız vardı. Əvvəlcə müsəlman olduq və uzun bir macəradan sonra Türkiyəni əlimizə keçirdik” deyərək nəyi qəsd etdiyini, başqa birisinin İstanbul əsilli olmayan insanlara nədən xor baxdığını, filankəsin “Türkiyə İsrailin rezerv (ehtiyat) dövlətidir” və “bu ölkədə bir yerə çata bilmək üçün səbatayçı olmağı lazımdır fikrini nə üçün söylədiyini anlayacağsınız. (Buna bir əlavəni də mən edim. Səbatayçı deyilsənizsə bir yerə çatmaq üçün mason olmağın çox faydası var).

Bütün bundan görünür ki, Türkiyədə hakimiyyət müsəlmanın deyil, din düşmənlərinin əlindədir. Ölkədə televiziya, radio, mətbuat, film istehsalı sənayesi, nəşriyyat və universitetlər, ümumiyyətlə, hər şey bunların, dünyəvilik və pulgirlik tərəfdarı olan bir yəhudi azlığının əlindədir.

Peyklə baxdığım yüzlərlə sayda türk kanalları arasında, nəhayətdə, müsəlmana, onun dininə və adətinə rəğbət bəsləyən bir-iki kanalı tapanda, çox sevindim. Bunlardan fərqli olaraq ölkənin bahalı, böyük büdcəli kanalları Türkiyə milyarderlərinə məxsusdur. Bunların çoxu isə oranın zəngin yəhudiləri, sionistləridir. Ancaq bu da əsas deyil. Məncə bütün varlı, zəngin adamlar milliyətindən asılı olmayaraq mason zehniyyətli adamlardırlar. Çünki maddiyyət və ruhaniyyət bir araya sığmaz.

Türkiyənin 20-30 əsas, bahalı TV kanalı var ki, onların bəlkə hamısı varlı yəhudi səhibkarlılara məxsusdur. Görünür elə bu səbəbə görə orada görünən, 50-60 diktor qızların hamısı yəhudi əsillilərdir. Axı nə üçün Türkiyə yəhudi dövləti olmadığı halda işlər bu vəziyyətdədir? Fəqət, bu qızlar işlərini yaxşı bacarırlar, çox peşəkar, təmkinli və soyuqlanlıdırlar. Boynumuza alaq ki, müsəlman diktorlar, jurnalistlər çox əsəbi, hissiyata qapılan olurlar, danışanda xoş təəsurat buraxmırlar.

Bu kanalların seriallarında oynayan artistlərin hamısı, tamamı yəhudilərdən ibarətdir. Əksər hallarda belədir. Yalnız əhəmiyyətsiz, ikinci dərəcəli simaları, nökərləri, qulluqçuları və taksiçiləri canlandıran, oynayan artistlər müsəlman əsillilər olur. Əslində isə, bu Türkiyənin həqiqətlərini əks etdirir. Əgər, bu seriallar yuxarı təbəqəyə məxsus olan adamlardan söhbət açırsa, bu halda yəhudi əsilli artistlərin dəvət edilməsinə bəraət qazandırmaq olar. Axı bu ölkədə yuxarı təbəqə adamları, əksərən, ya yəhudi əsillilər, və ya da ki müsəlmana heç bir oxşayışı olmayan avropapərəstlərdir. Yə’ni ki, serialda Türkiyə sahibkarını, milionçusunu müsəlman artist oynasa bu oranın televiziya tamaşaçılarına inandırıcı görsənməz.

Bu seriallarda adətən sultanları, xəlifələri də yəhudi artistlər oynayırlar. Hətta, İslamın övliyalarını da yəhudilər canlandırırlar. Rusiyada və Qərb ölkələrində də vəziyyət bunun eynidir.

Türkiyədə külli miqdarda qəzet çıxır. Bu ruznamələrin hamısı müsəlmanın əxlaqına, adətinə, İslama zidd mövqe’də dururlar. Bunları oxuyanda adama elə gəlir ki, bu qəzetçilər xarici dövlətlərin mənafelərini güdürlər, Türkiyənin, onun müsəlman xalqının əleyhinə fəaliyyət göstərirlər.

Şükür Allaha ki, lap son zamanlarda iki-üç qəzet çıxmağa başladı və bu nəşrlər müsəlmanın xeyrinə danışdılar (hər halda sünni müsəlmanın), tutduqları mövqe’ İslamın ziddinə deyil.

Türkiyə Cümhuriyyəti qurulduqdan sonra hökumət ənənəvi müsəlman tədrisinə son qoydu. Bütün mədrəsələr bağlandı. Tədris üzrə min illik təcrübə tamamı ilə məhv edildi. Bunun əvəzində ölkədə Avropa sayaq universitetlər və məktəblər açıldı. Universitetlərdə ilahiyət fakultələri yaradıldı. Bu fakultələrin hər işi dövlətlə tənzim və idarə olunur, dünyavi hökumətin istədiyi adamlar müəlimlik edir, hökumətə xoş gəlməyənlər isə qovulur. Buna görə Türkiyə ilahiyyətçilərinə e’tibar etmirəm. Sovet İttifaqında olan kimi bu ölkədə də bütün ruhanilər yerli dövlət təhlükəsizliyi idarəsi tərəfindən arıdılıb, seçiləndən sonra işə tə’yin olunurlar. Yalnızca dünyavi (dinsiz) hakimiyyətin varlığına təhlükəsi olamayan fərdlər ruhani kimi failiyyət görməyə rüxsət alırlar.

Bu ruhanilərə bir misal gətirim. Türkiyənin keçmiş baş müftisi teliviziyada yerli müsəlmanlara səslənərək demişdi ki, şəriət müsəlmanlar üçün vacib bir şey deyil. Necə yə’ni vacib deyil? İslamın tamamı Şəriətdir. Şəriətsiz İslam da yoxdur. Yə’ni ki, müfti demək istəyir ki, Türkiyə müsəlmanlarının dünyəvi qanun və qaydalara riayət etmələri vacibdir, Şəriətə isə vacib deyil.

Bu ölkənin başqa bir tanınmış müsəlman ilahiyətçisi özünün bir bəyanatında deyib ki, xristianlarla dostluq bağlarını qurmaq üçün kəlməyi-şəhadətimizə dəyişiklik gətirməliyik. “Lailahəilləllah”ı saxlayaq, ancaq “Məhəmməd Rəsullullah”ı ləğv edək. Onda xristianlar müsəlmanları yaxşı gəbul edərlər. Xristianların “Allahdan başqa ilahi yoxdur” kəlməsinə heç bir e’tirazları olmaz, çünki onların ehkamlarında da təkallahlıq maddəsi vardır. Bu cür etməklə biz iki dini icmanı bir-birinə yaxınlaşdırarıq. Yə’ni ki, xristianlar bizim peyğəmbəri peyğəmbər saymırlar. Şəhadət qətirəndə peyğəmbərimizin adını çəkməsək, o zaman biz onların rəğbətini qazana bilərik.

Bəs Rəsulullahsız (və Qur’ansız) İslam olurmu?

Əslində onun demək istədiyi budur, biz əqidəmizdən Peyğəmbəri və Kitabı ixtisar etməklə, onu xristianlarınkinə yaxınlaşdırmış olarıq. Yə’ni ki Türkiyənin müsəlman ilahiyyatçısı müsəlmanların İslamdan üz çevirib xristian olmalarını istəyir.

Bir dəfə Avropa üsullu universitet mə’zunu olan Türkiyənin baş müftüsü məsciddə bir möüzə oxudu və orada katolik xristyan keşişlərinin işlətdikləri xeyli latın kəlmələrini işlətdi, “teoloji”, “metafizik” kimi. Möüzədə belə sözlər işlədən ilahiyyatçı olarmı?!

Təkcə Türkiyədə deyil, müasir dünyada bütün dünyavi hökumətlərin gizli xidmətləri, dövlət təhlükəsizliyi təşkilatları bu cür adamları, dinə zərər vermək istəyən, dini aradan aparmaq istəyən ruhaniləri işə cəlb edirlər.

Vikipediyada Türkiyənin “dönmələri”, səbatayçılar haqqında bu yazını tapdım:

Səbatay Sevi (Sabbatai Zevi) 1626-cı ilin avqusun 1-də Osmanlı torpaqlarında, İzmirdə musəvi, yəhudi ailəsində anadan olmuşdu. Onun adı ibrani dilində Zühəl səyyarəsini bildirir və yəhudi ənənəsi bu ulduzu məsihin peyda olması ilə əlaqələndirir. 22 yaşında məsihlik iddiasında olmuşdu. O, dindar yəhudilərə müraciət edərək onları müqəddəs torpaqlara, Fələstinə getməyə çağırırdı, ora gedib təzədən Süleyman mə’bədini inşa etməyə həvəsləndirirdi. Hər qit’ədə minlərlə adamı özünə tərəfdar etdi.

Səbatay hərəkatı sür’ətlə güclənərək Venesiya, Amsterdam və Londona qədər yayıldı.

O, özünü şahənşah olaraq görürdü. Dünyanı şahlıqlara böldü. Hər birinə qardaşlarını və sadiq adamlarılnı padşah tə’yin etdi.

Bir nəfər Sevinin ardıcılı 1666 ilini qiyamət günü kimi bildirdi. Sevi cürbəcür bəyanatlar verərək, Osmanlı hakimiyyətinə qarşı hərəkətə gəldi. Və nəhayətdə həmin ildə İstanbula getmək üçün yola çıxdı. Tərəfdarları Sevinin sultan IV Məhməddən dövləti almaq istədiyinə inanırdılar.

Sədri-ə’zəmin (baş nazirin) əmri ilə onun getdiyi gəmi durduruldu. Sabatay əlləri və ayaqları zəncirə salınaraq İstanbula gətirildi və zindana atıldı.

İzmirli xaxamlar (yəhudilərin ruhaniləri) dinlərini pozduğunu əsas gətirərək Səbatayın öldürülməsinə qərar verdilər, amma bu qərarı həyata keçirə bilmədiklərinə görə Osmanlı sarayına şikayət etdilər. Əvvəllərdə Osmanlı iqtidarı Sabatay ilə əlaqəli məsələlərə maraq göstərmirdi. Lakin sonra yəhudi din adamlarının şikayətinə görə Sabatay padşah iqtidarına meydan oxumaqla ittiham olundu, bir divan quruldu. Padşahın imamı, məşhur Vani Əfəndi də orada iştirak edirdi. Sultan bu divanı şəbəkə arxasından izlədi. Divanda Səbatay üçün padşahın həkimbaşısı yəhudilikdən dönmə Fövzi Əfəndi tərcümanlıq etdi (əsl adı: Mozes Ben Rafael Abrabanel). Sevi sultandan onun məsih olaraq tanınmasını tələb etdi, ayrıca da Fələstin torpaqlarını ona verilməsini istədi.

Divan rəisi: “Qarışdırmadığın şey qalmadı. Qızışdırmadığın bir fitnə buraxmadın. Haydı, indi göstər möcüzəni!” Bunu eşidəndə Sabatay özünü itirir, nə edəcəyini, nə deyəcəyini bilmir. Tərcüman möcüzənin şəklini ona anlatmağa çalışır, Sabatay soyunacaq, vücudunu isə ən məharətli oxatanlar nişangah edəcəklər. Əgər atdıqları oxlar vücuduna dəyməsə o zaman Osmanlı padşahı da onun məsih olduğunu rəsmi olaraq təsdiq edəcəkdir. Çünki yəhudilər ona qılınc, ox, tüfəng, güllə zərər etməz, hətta onu atəş yandırmaz, suda boğulmaz deyə e’tiqad etməktədə idilər.

Divan hey’ətinin təklifinin qarşısında Səbatay “Adio, santo!” (“Əlvida, tanrım!”) deyə titrəməyə başlayır. Bu təklifin dəhşətindən bət-bənizi ağarmışdı, artıq hər şey bitmişdi. Canını qurtarmaq üçün sonuncu bir həmlə ilə hər şeyi inkar edir. Ayrıca məsihlik davasının bə’zi yəhudilər tərəfindən ortaya atıldığını, özünün əslə belə iddiada olmadığını hamını əmin edir, tə’minat verir. Tökmədiyi dil buraxmadı. Amma bu cavabar ülamanı və padşahı tə’min etmədi, inandırmadı.

Onda həkimbaşı Fövzi Əfəndi Səbətaya müsəlman olma təklifini götürür. Həkimbaşı onunla öz dillərində uzun-uzun danışır. Axırda, Sabatay onun tövsiyəsi ilə canının bağışlanması qarşılığında ona söylənilən kəlməyi-şəhadəti təkrarlayır. Ertəsi gün sultanın hüzuruna çıxaraq Əziz Məhməd Əfəndi adını alaraq 150 ağcalıq maaşla sarayda bir mə’mur, qapıbaşı olaraq xidmətə gətirilir.

Vani Əfəndi: “Bu adamın müsəlmanlığı qəlbi hisslər və ihlasla gəbul etdiyinə qane’ deyiləm. Fəqət dininmiz şübhəni rədd edər, adamın üzərində hökm ancaq Cənabı-Haqqındır. Bu e’tibarla, ihlasla müsəlman olmasını niyazdan (arzu etməkdən) başqa bir şey edə bilmərəm”.

Söyləndiyinə görə divandan çıxan Səbatay “Şema Yisrael” demişdir, ətrafdakılarına tanrıya etdiyi andının keçərli olmadığına, eyhamlı bir dillə, işarə etmişdir.

Səbatayçıların bir çox bəyanatlarının başqa rəvayəti isə bu şəkildədir. Musa fironların sarayında misirli kimi yaşamışdı. Səbatay da öz xalqını qurtarmaq üçün müsəlman olmalı, bir türk kimi yaşamalı idi. Sevinin rəsmi bəyanatı isə bu şəkildə: “Tanrı məni müsəlman etdi. Mən qardaşınız, qapıbaşı Məhmədəm. O, belə əmr etdi. Mən itaət etdim” dedi.

Sevini müsəlman olması bütün yəhudi aləmini mat-məətəl etdi. Xaxambaşılıq (yəhudi kahinlərinin baş idərəsi) hadisəni sevinclə qarşıladı və müsəlman olan Sevini dindən çıxmış saydı. Əksəriyyət onun məsih olmadığına inanaraq ənənəvi yəhudi əqidələrinə geri qayıtdı. İki yüz ailəlik bir dəstə isə İslamiyyətə keçərək onun yolu ilə getdi. Bundan sonra “dönmə” adlandırıldılar. Halq arasında “səbatayçılar” adı ilə də tanınırlar. Bunlar onun hikmətinə binaən zahirən müsəlman olduğunu, məsihiliyin bir gərəyi olduğu qənaətindədirlər. Sevinin polşalı arvadı Sara Fatma adını, Saranın qardaşı Yakob isə, Yaqub adını alır. Sevi bu hadisədən sonra “Qaranlıq bir dövr”ün başlandığını və sonra “Aydınlıq dövrü”nün onu təqib edəcəyini söyləyib.

Bir müddət qapıbaşı olaraq sarayda çalışsa da məsihi yəhudi e’tiqadına bağlılığının fərq edilməsindən sonra heç bir yəhudinin yaşamadığı başqa bir yerə sürgün edilir. Onun şəxsi istəyi ilə Selanik şəhəri yəhudilərin müqəddəs şəhəri kimi gəbul olunur. Tərəfdarları buraya köçürlər. İki yüz ailəlik özək camaat orada qurulur. Səbataya inananlar məsihlərinin ölümününə inanmırlar, onun göyə yüksəlimiş olduğuna, yenidən gələcəyinə dair inanclarını sürməyə davam edirlər.

Sevi 1676-da Makedoniyanın bir şəhərində öldü.

Bə’zilərinə görə oranın müsəlmanları onu şəhər içindən keçən çayın kənarında, yeri bilinməyən bir nöqtədə, basdırırlar.

Osmanlı Dövlətində 1820-cı ildə rumlar (yunanlar) üsyan etdilər və bunun nəticəsində minlərlə müsəlman öldürüldü. Üsyan yatırılır. O vaxtın padşahı İkinci Sultan Mahmud bu üsyanda barmağı olanların təşviqini sədri-ə’zəmə tapşırır. Görülən təşviqatda Fənər (İstanbulda bir məhəllə) rum patrikinin (yunan baş keşişi) üsyana yaxın əlaqəsi olduğu ortaya çıxır. Axtarış zamanı, onun evində üsyana aid sənədlər, rus çarı Aleksandra yazılmış istixbarat (kəşfiyyat) məktubları ələ keçirilir. Patrikxananı xəyanət yuvasına çevirən, xalqı üsyana təşviq etmək, dövlətə xəyanət etməkdə təqsirli bilinən bu patrik e’dam olunmağa məhkum olunur. E’dam patrikxana qapısı önündə gerçəkləşir.

Türkiyənin Osmanlı Araşdırmaları arxivində saxlanılan Patrik Qreqoriusun rus çarına göndərdiyi gizli bir məktubu gün üzünə çıxarıldı. Məktubdan bir parça:

Türkləri maddətən (əməldə) əzmək və yıxmaq mümkün deyildir. Çünki, türklər çox səbirli və müqavimətli insanlardır. Qayət məğrur və izzəti-nəfs (vüqar) sahibidirlər. Bu xüsusiyyətləri də dinlərinə bağlılıqlarından, qədərə riza göstərdiklərindən, ənənələrinin qüvvətindən, padşahlarına, komandanlarına, böyüklərinə olan itaətlərindən gəlməkdədir.

Türklər zəkalıdırlar və özlərini müsbət yola sövq edəcək və idarə edəcək rəhbərlərə sahib olduqları müddətcə də, çalışqandırlar. Onların böyük məziyyətləri, hətta, qəhrəmanlıqları və şücaət duyğuları da ənənələrinə olan bağlılıqlarından, əxlaqlarının salamatlığındandır. Türklərdə, əvvəlcə, itaət duyğularını qırmaq və mə’nəvi bağlarını yox etmək, dini mənfəətlərini zəifə uğratmaq icab (lazım) edər. Bunun da ən qısa yolu, milli və mə’nəvi ənənələrinə uymayan xarici fikir və davranışlara alışdırılmalıdırlar. Türklər, xarici yardımı rədd edərlər, heysiyyət (ləyaqət) duyğuları buna maneədir. Əgər keçici bir müddət görünüşündə bu, qüvvət və qüdrət versə də, türkləri xarici yardıma alışdırmaq lazımdır.

Mə’naviyyatlari sarsıldığı gün, türkləri özlərindən çox qüdrətli görünən hakim güclər qarşısında zəfərə götürən əsl qüdrətləri sarsılacaq və türkləri üstün maddi vasitələrlə yıxmaq mümkün olacaqdır. Bu səbəblə, Osmanlı Dövlətini təsviyəsi (yox etmək) üçün sadəcə savaş meydanlarındakı zəfərlər kafi deyildir. Hətta, sadəcə, bu yolda yürümək, türklərin heysiyyət və vaqiələrini hərəkətə keçirəcəyindən, həqiqətləri anlamalarına də səbəb ola bilir. Görüləcək iş, türklərə bir şey hiss etdirmədən, bünyələrindəki (daxillərindəki) bu təxribatı tamamlamaqdır.
Bir neçə il bundan qabaq Türkiyə mətbuatında belə bir xəbər getdi ki, Almaniyanın bir fəhləsi bir türk qızı ilə evlənib. Bütün Türkiyə qəzetləri bu xəbəri birinci səhifələrində verdilər. Hətta Türkiyənin dövlət başçısı Almaniyaya məktub yazıb bu təzə evlənən cütlüyü təbrik etmişdi. Belə hallar o ölkədə tez-tez baş verir. Xarici kişilər türk qızlarını alanda bütün Türkiyə toy-bayram edir, həyacana gəlir. Müsəlmanın adətinə görə qızı başqa millətə, qeyri-müsəlmana vermək qət’i qədağandır. Bunlar isə bununla fəhr edir, sevinirlər.

Bundan belə görünür ki, Türkiyənin müsəlmanları Qərb adamlarını özlərindən, müsəlmanlardan üstün tuturlar. Elə bu səbəbə görə hər-hansı bir xristian və ya yəhudi kişisi qızlarını alanda bütün millət buna görə iftihar hissi keçirir. Halbuki bu fəhr olunası bir hadisə deyil, onun əksinə, rüsvayçılıqdır.

Türkiyənin bir müəllifi və tarixçisi (Qədir Misiroğlu) “Yutyub”da danışaraq deyib ki, “Mustafa Kəmal paşa Azərbaycanı ruslara satdı, peşkəş etdi”. Onun bildirdiyinə görə ittihadçılar (“Gənc Türklər”) İranı öz tə’sirləri altına salmaq istəyirdilər. Onlar millətçilik, turançılıq təbliğatını İranda yaymaq üçün Xəlil Paşanı Bakıya göndərmişdilər. O, Nuri Paşanın əmisi idi.

1920-ci ildə Qızıl Ordunun qoşunu Azərbaycan Cümhuriyyətinin sərhədinə gələrək, durdu. Xəlil Paşa cümhuriyyətin başçılarını inandırdı ki, rus ordusu sizin ərazidən keçib Anadoluya gedəcək. Ruslara mane’ olmayın, çünki onlar Bakıda qalmayacaqlar. Bizim hökumət buna tam tə’minat verir. Ruslar Türkiyəyə kömək etmək istəyirlər, yunanlarla müharibədə türklərin yanında olacaqlar.

Lakin rus Bakıya gəlib durdu, üç gün ərzində şəhəri çapıb-taladı, qırğınlar törətdi.

1921-ci ildə bir türkiyəli qatarda gedərkən Xəlil Paşaya rast gəlir və ona deyir ki, Bakıda hamı sizi ittiham edir, söyür və yalançı sayır. Xəlil Paşa isə cavab verdi ki, mən Mustafa Kəmalın tə’limatı ilə hərəkət edirdim. Mən özüm də aldanılmışdım. Ankarada olanda bizə gəlin, o teleqrafları sizə göstərə bilərəm.

Ondan başqa Mustafa Kəmal paşa məclisdə danışanda da hamını inandırmışdı ki, rusların məqsədi əsla Bakını tutmaq deyil, oradan keçərək Türkiyəyə gəlib, türklərə yardım etməkdir. Mustafa Kəmal Paşa sovet rəhbərlərini dost sayırdı. Görünür ki, sovet rəhbərliyi onu qabaqcadan bu məsələdən xəbərdar etmiş, ondan bu işdə Rusiyaya yardım etməsini xahiş etmişdi. Ondan başqa,ümumiyyətlə, Cənubi Qafqazın ruslar tərəfindən istila edilməsi Türkiyəyə sərfəli idi, çünki onda Ermənistan da həmçinin müstəqilliyini itirəcəkdi.

Ancaq mənə görə bu tə’minatlara inananlar riyakarlıq nümayiş ediblər, aydın məsələdir ki, ruslar heç bir halda türklər, müsəlman tərəfə olub, həmməzhəb yunanlara qarşı vuruşmazlar.

Ondan başqa Rəsulzadə cümhuriyyətinin Qızıl Orduya qarşı vuruşmağa güçü yox idi, hər halda bu savaşda məğlub olacaqdı.

On-on beş il bundan qabaq Türkiyənin beş yüz sayda tanınmış sahibdarları, şirkət və holdinq yiyələri Türkiyə sənayesini tanıtmaq üçün ABŞ-a rəsmi bir yığıncağa getmişdilər. O vaxtlarda Amerikanın hökumətinin Türkiyə ilə arası bərk dəymişdi.

Türkiyənin tanınmış işgüzar adamlarından biri, milyarder Saqib Sabançı da bu dəstənin içində idi. Onlar Nyu-Yorkun hava limanının gömrüyündə beş-altı saat saxlandılar. İşgüzar adamlar soyunduruldu və üstləri aranıldı. Onun dediyinə görə amerikalılar bunu qəsdən etdilər. Məqsədləri, türkləri alçaltmaq idi. O, dedi ki, biz ömrümüzdə dünyanın heç bir yerində bu şəkildə təhgir olunmamışdıq.

Türkiyənin azlıq təşkil edən qərbpərəst yuxarı təbəqəsi, dünyavilik tərəfdarları özlərinə “bəyaz türklər” (ağ türklər), çoxluğa, aşağı təbəqəyə mənsub olan mömin müsəlmanlara isə “siyah türklər” (qara türklər) adını vermişlər. Yə’ni ki, ağ adamlar və zəncilər.

İstanbulun bir erməni dilli məcmuəsində işləyən erməni əsilli qəzetçi, Hrant Dink qətl edilmişdi. İnternetdə bu məsələ haqqında maraqlı bir mülahizəni önə sürən bir adamın yazısını tapdım:
Hrant Dink bir Ermənistan səfərində görüşdüyü səlahiyyətli fərdlərdən, “Siz 1,5 million erməninin öldürüldüyündən bəhs edirsiniz. Halbuki təhcir (sürgün) zamanı təxminən beş yüz min erməni, dinini dəyişdirib türk oldu. Bunları nə üçün dikkətə almırsınız?”, deyə soruşmuşdu. Onlar isə “Bu mövzunun gündəliyə gəlməsi davamıza zərər verir” cavabını vermişdi.

Dink bir yazısında Atatürkün mə’nəvi qızı (gızlığa götürdüyü) Səbihə Gökçənin yetim ermənilərdən olduğunu və bu barədə sənədlər tapıldığını yazanda qiyamət qopdu. Dink “Əlimdə sənədlər var!” deyirdi. Bəs Dinkin əlində başqa hansı məlumatlar və sənədlər vardı?

Cinayətdən sonra Hrand Dink kompyuterinin hard diski nə səbəbdən qeyb olmuşdur? Demək ki, Hrant Dinki dönmə (gizli) ermənilərlə əlaqəli çalışmaları ölümə götürmüşdür. Dink bildiklərinin tamamını bəyan edə bilsəydi, türk şəxsiyyət vəsiqəsi ilə Türkiyə üçün hər cür pisliyi edənlər ortaya çıxaracaqdı; bu üzdən susduruldu!

“Hamımız erməniyik” deyənlərin əksəriyyəti bu sözü cinayəti qınamaq məqsədi ilə deyil, gerçəyin ifadəsi olaraq söyləyirdi! Aralarında qəflət içində olan türklər də vardı.

Dinkin qətlindən sonra İstanbulun küçələrinə on minlərlə adam çıxıb üzərində “Hamımız erməniyik” yazılmış şüarları, e’lanlarını əllərində tuturdular.

Ondan başqa İstanbulda baş verən “Gəzi parkı” adını alan iğtişaşlarda yüzlərlə maşın yandırdıldı, çoxlu dükanlar darmadağın olundu, minlərlə polis yaralandı və şikəst edildi. Türkiyənin ən böyük şəhərini dağıtmaq istəyənlərin kimliyıni bilmək, bu izdihamın kimlərdən təşkil olunduğunu anlamaq istəyirdim.

Qərb mətbuatı qərbpərəst mövqeyini tutan Türkiyə vətəndaşlarını qorxutmaq üçün yalan danışaraq hal-hazırda Türkiyədə hakimiyyətdə olan hökuməti işlamçı bir dəstə kimi qələmə vermişdi. Guya ki, AK partiyası ölkədə Şəriət dövlətini qurmaq istəyir.

Bu təbliğatın nəticəsində təşvişə düşən bu adamlar “Həyat tərzimizi dəyişmək istəyən bu partiyanı hakimiyyətdən salmaq istəyirik” şüarını səsləndirirdilər. Ola da bilər ki, güman var bu qiyamçıların tərkibi, əsasən, Türkiyənin azlığlarından – ermənilərdən və yəhudilərindən təşkil olunmuşdu.

Qərbin təcavüzkar qüvvələri, həm dünən, həm də bu gün, həm Rusiyada həm də müsəlman ölkələrində yaşayan bu azlıqların nümayəndələrini öz müvəkkilləri, öz cəsusları sayaraq onları, düşman hesab etdikləri bu ölkələrdə hökumətə qarşı mübarizə aparmağa, fitnə-fəsad törətməyə təşfiq edirlər.

O vaxtlarda yarım milyon erməni əsilli adam ad dəyişdirib müsəlman qılığına girmişdirsə, onda, deməli, bu gün Türkiyədə özlərini türk və ya kürd kimi göstərməyə çalışan bir neçə milion gizli erməni vardır.

Türkiyənin “Kanal A”nın daimi qonağı “Rəsmi tarixdən gerçək tarixə” proqramında (Mustafa Kəmalın qurduğu) CHP tək partiya dövrü ilə əlaqəli “bomba” bəyanatlar verdi:
1839 Tənzimat Fərmanı (ölkənin qərbləşdirilməsi sərəncamı) ilə ictimayətin quruluşu şəkil almağa başladı. Bu, qərbpərəstlər və yerlilər idi.

Əbdülhəmid Xanın taxtdan salınması ilə qərbpərəstlər zəfər qazandılar. CHP-nin (qeyri-məhdud bir ixtiyara malik olan) iqtidar partiyası kimi qurulması 1923-cü ilin dekabrında oldu. Əslində isə CHP ruhu və məfkurəsi bu məmləkəti yerlilərin əlindən 1909-cu ildə almışdı. Bu günə qədər də gəldi.

Cümhuriyyət Halq Partiyası 1839-da başlayan yerlilər ilə qərbpərəstlər arasındakı sürtüşmənin qərbpərəstlər qanadının qoçbaşıdır. CHP ilə türk xalqı arasında ardıcıl yüksələn ya da düşən qarşılıqlı gərginliklər oldu.

Əsasən CHP-nin mərifəti saya biləcəyimiz 1927-1972 illəri arasında 2815 məscid məscidlikdən çıxarıldı. Bunlara nə edildi? Rum (yunan) və yəhudi tüccarlar hərraclara girərək aldilar və yıxdılar. Dövlət tərəfindən əl qoyulanlar oldu. Köhnə Foçada (İzmirin məhəlləsi) məscidlərin içinə keçi, qoyun bağlandığını şəxsən şahidiyəm. İçkili kazino edilən məscidlər oldu. Şəhər klubu adı altında qumarxana edilən, ictimayi ayağ yolu edilən camilər oldu, həbsxanaya çevrilən məscidlər oldu. Çanaxqalada bir məscid fahişəxana edildi. Yə’ni ağlınıza gələ biləcək nə qədər ictimayi pislik varsa CHP hakimiyyətində məscidlər məscidlikdən çıxarılaraq bu pisliklərin hər birinə paylaşdırıldı.

Divriğidəki (Anadolu şəhəri) məscid cəza evinə (həbsxanaya) çevrilir. Cəza evi ayağyolu da bəsit bir vedrə. Sankı başqa yer yoxmuş kimi qəsdən məscidin mehrabına yerləşdirmişdi. Bu din düşmənçiliyidir. CHP-nin fe’llərinin icraçısı olan CHP-nin üst səviyyə xadimləri, inşallah, Allahın rəhmətindən uzaq olarlar, məzarlarında yatmasınlar.

Muşda “Murad Paşa Came”i sağlam, daşdan və Osmanlı əsəridir.1930-cu illərdə dinamitlə havaya uçurdulur. CHP rəhbərliyi partlatmadan qabaq dəllal gəzdirdilər dinamitin partlayış səsindən hamilə qadınlar qorxub uşaqlarını düşürməsinlər deyə. Muşlular ağlayaraq təhlükəsizlik səddlərinin arxasından seyr edirdilər. Məsciddən çıxan daşlar “Kültür məhəlləsi” adında yeni inşa edilən mə’mur evlərinin kanalizasiya inşaatında istifadə olunur. Bu şeytani ruhun ifadəsidir. Bu edilən rəftarlara heyvanlıq deyəməm, heyvanlar belə bir şey etməzlər.

Təkcə İstanbulda bağladılan came sayı 90 dənə. Came’ və məscidlərlə sayı 113 dənə. Bu camelərdən bir dənəsi CHP məhəllə məntəqəsi edildi. Afyonda Paşa Camei yıxılır, yerinə tənəsül üzvləri görünən çılpaq bir adam heykəli düzəldirlər, guya Zəfər Abidəsi. Konyada bağladılan came, məscid sayısı 120. Rizenin mərkəzində 9 cameinin hamısı bağlanıldı, insanlar namazlarını sahillərdə qılırdı.

Ankarada Yeni Məhəllə inşa edilir. Yeni Məhəlləmni CHP rəhbərliyi bu əsasla iftihar edir, deyirlər ki, “Dünyada ilk dəfə mə’bədsiz şəhər tikdik”. Rəhmətli Məndərəs iktidar olub, buna cavab təşkil etsin deyə oraya came’ tikdi. CHP başqa mə’bəd də tikdirmədi. Kilsə də yox idi. Dinsizlik deyincə Stalin gəlir. CHP bunları keçdi, onların da etmədiyini etmiş, mə’bədsiz şəhər etmiş, 20 il bunu gizlətməmiş və bununla iftihar etmişdir.

CHP tam 20 il bu məmləkətin minarələrində “Allah” kəlməsini gədağan etdi. Bu CHP Allah düşmənimi, deyilmi? Əgər deyilsə, din düşmənliyi necə olur? CHP bizim Allahımızı, dinimizi gədağan etdi.

1932-ci ildə Fateh Cameinin ətrafı polis və əskər tərəfindən qoruma altına alınır. Buna görə xalq başqa imkanlar axtardı. Bunlardan bir misal gətirim. Xalq imama yırtığ paltarlar geydirir, əgər polis və ya jandarma gəlirsə “Bu kəndin dəlisidir” deyəcəkdilər.

Tam 900 il tək başına dininə sahib çıxmış bir millətə bu alçaqlıq rəvamıdır? Bu Allahsızlıq rəvamıydı? Bu günə gədər gördüyümüz iki böyük işqal vardır. Monqol işqalı, milli olaraq da CHP işqalı. CHP işqalının vəhşılık səviyyəsi ancaq Çinqiz Xan Mongol işqalı ilə müqaisə edilə bilir. 27 il bu məmləkətin dininə, imanına, ismətinə əl qoydular.

1942-ci ildə Diyanət İşləri nazirliyi bir e’lan verdirdi. Həstə və ya yaşlı insanlara ruh pozulması gətirir deyə ölülərə sələ’ (namaza çağırış) tamamən gədağan edildi. 1950-yə qədər. Paralelçilər uğruna qapı-qapı dolaşıb səs topladığınız partiyanın qapıqulusunuz.

1939 ilində Türkiyənin nüfusu 18 milyon. Amma CHP iqtidarından Diyanət İşləri Nazirliyindən Diyanətə mənsub olaraq rəsmi Qur’ani-Kərim hocasına (müəlliminə) verilən sənəd 9 adam. İki milyon insana bir dənə rəsmi hoca düşür. 1935-36 ilində 1950-yə qədər bir dənə belə Qur’ani-Kərim nəşr olunmadı, məalı da nəşr olunmadı.

1933 ilində hər məktəbdə İslami çeşidlilik sona çatdırıldı. Heç bir məktəbdə heç bir səviyyədə din biliyi yox. Tam on yeddi il. Bu din düşmənliyi deyilmi? “Biz din düşmanı deyilik sadəcə dünyaviyik” deyənlər açıq-aydın Allah, din düşmanı!

1929-1940 illəri arasında cəmi on dörd rəsmi Qur’an kurslarından sənəd alan adam sayısı 28 adam. Bu illər arasında Türkiyə nufusu 14-19 milyon arasında. Burada ya dövlət ya xalq dinsiz. CHP dinsizdi.

1949 ili, CHP-li Baş nazir Şəmsəddin Günaltay Ankara İlahiyyət Fakultəsini açdı. Belə dedi: “Fakultəyə fikh dərsi qoydurmadım. Çünki fikh Qur’anın ayələri üzərinə qurulmuşdur. Bu ayələr hamısı artıq keçərsizdir”.

Bir filmdə Nəsimini oynayan artist otuz il bunda qabaq Türkiyəyə getmişdi. O, Bakıya gələndən sonra bir əhvalat danışdı. İstanbulda bir meyxanada ölkənin məşhur kino artisti Fatma Qirikin xarici müsafirlərin və yerlilərin qarşısında qarın rəqsini oynadığını görmüşdü. Ondan soruşdu ki, xanım, siz nə səbəbdən bu cür yerə gəlib, bizim adətimizə və əxlaqımıza zidd olan, bu rəqsi oynayırsınız? Fatma Qirik cavab verdi: “Para, əfəndim”. Yə’ni ki, pul xatirinə hər şey etməyə razıyam.

Türk televiziya kanalında bir tarixçi gileyləndi ki, biz müsəlman olduğumuz halda cüm’ə günü istirahət günü sayılmır. Biz cüm’ə məscidi namazına gedə bilmirik, cüm’ə xütbəsini dinləyə bilmirik. Halbuki həm Türkiyənin xaçpərəstləri və həm də yəhudiləri üçün bu şərait yaradılıb. Yə’ni ki dindar xaçpərəstlər ənənələrinə görə bazar günü kilsəyə gedə bilirlər, keşişin xütbəsini dinləyə bilirlər. Həmçinin yəhudilər şənbə günü ənənələrinə görə sinaqoqa gedirlər. Bir müsəlmanlar bundan məhrumdurlar, şərait yaradılmayıb.

Mən də buna bir əlavə edim. İsrail sionist dövləti fələstinlilərə icazə verir ki, onlar müsəlman əlifbasından istifadə etsinlər, halbuki Türkiyədə müsəlman əhali bunu edə bilmir, əlifbaları gədağan olunub.

Türkiyəni başqa müsəlman ölkələrindən fərqləndirən cəhət ondadır ki, cümhuriyət qurulandan bəri bu ölkədə hər şey yəhudilərin əlindədir -- ordu, ədliyyə, milli təhlükəsizlik idarəsi, televiziya, kino sənayesi, nəşriyatlar, qəzetlər, ümumiyyətlə, hər şey. Bütün siyasətçilər, bütün siyasi partiyalar bu azlığın xeyrinə işləyirlər, onların mənafeyinin keşiyində dururlar. Ölkə tamamı ilə yəhudilərin əlindədir. Bu bir sionist dövlətidir. Bəs soruşsalar ki, oranın müsəlmanları hansı sahələrdə çalışırlar. Əsasən kənd təsərüfatında. Şəhərdə yaşayan müsəlman isə ya dönərçidir ya da ki simitçi.

Mənə görə Türkiyə Cümhuriyyəti müsəlman aləmi üçün, İslam üçün ən təhlükəli və zərərli bir dövlətdir. Əslində bu bir sionist, yəhudi-mason dövlətidir.Yəhudi əsilli vətəndaşlarının sayına görə Türkiyə müsəlman dövlətləri arasında birinci yerdə gedir. Elə buna görə Amerika dünyavi Türkiyə rejimini müsəlman aləmi üçün bir nümunə kimi görmək istəyir. O, istəyir ki, Türkiyə bir sionist ölkəsi kimi, sionistlərin hakimiyyətində olan bir dövlət kimi bütün müsəlman aləminə bir misal olsun.

Yəhudilərin əlində olan bu cümhuriyyət, bu rejim özünün sionist mahiyyətini gizlətməkdən ötrü, bir görünüş yaratmaq üçün turançılıq, türkçülük təbliğatını aparır. Bunların riyakar, qeyri-səmimi turançılıq siyasətindən türk dilli xalqlara və müsəlmanlara zərərdən başqa heç bir şey gəlməyib. Türkiyənin yəhudiləri, sionistləri bu turançılıq siyasəti vasitəsi ilə həqiqətdə İsrailin maraqlarını, yəhudilərin xeyrini güdürlər.

Məsəl üçün Türkiyə Çində uyqurlar, İraqda və Suriyada türkmənlər arasında turançılıq təbliğatını aparmaqla o xalqları ölkələrinə, dövlətlərinə qarşı xəyanətə vadar edir. Türkiyə kəşfiyat idarəsi bu türkdilli xalqların arasında müstəqillik hərəkatlarını dəstəkləməklə, onları dövlət əleyhinə işləməyə təhrik etməklə bu xalqlara bədbəxtçilik, çoxlu bəlalar gətirmişdir. Türkiyə kəşfiyat idarəsinin uzun illər ərzində apardığı təxribatlardan sonra Çinin, İraqın və Suriyanın hökumətləri rəftarlarını dəyişdirdilər. Bu failiyyətlərdən sonra bu dövlətlər bu xalqlara düşmən, xain ünsürlər gözü ilə baxmağa başladılar. Nəhayətdə, təqiblər başladı. Bunda təqsir Türkiyə Cümhuriyyətindədir. Günahqar Türkiyənin mason rejimidir.

İsrail Səudi kəşfiyyatı vasitəsi ilə də Çində uyqurlar arasında vəhhabiliyi yaymağa çalışır. O biri tərəfdən İsrail Türkiyə kəşfiyattı, istixbaratı idarəsi vasitəsi ilə həmin ölkədə uyqurlar arasında həm də turançılıq təbliğatı aparır. Amerika kəşfiyat idarəsi isə Çin dövləti əleyhinə failiyyət aparması üçün, cürbəcür təxribat əməlləri törədilməsi üçün tiryək satan uyqur quldur dəstələri ilə əlaqayə girmişdir.

On beş il bundan qabaq İstanbulda Daxili İşlər nazirliyi binasının arxasında daşla hasarlanmış ərazidə bir uyqur təşkilatı yerləşirdi. Oranın müdiri bir uyğur ilə söhbət etmək istədim. Maraqlanırdım ki, onların məqsədləri, qayələri nədir. O, Kazaxıstandan gələn bir uyğur qadınla danışırdı. Dedi, sizinlə sonra danışacağam. Ancaq mənim hövsələm çatmadı. Bir azdan çıxıb getdim. Orada çox sayda şübhəli adamlar gördüm. Anladım ki, Türkiyə kəşfiyatı o məkanda uyğurları Çin əleyhinə üsyan etməyə hazırlaşdırır. Bunu isə Amerikanın və İsrailin göstərişi ilə edir. Amerika və İsrail özlərini Çinin qarşısında pis etmək istəmədiklərinə görə bu təxribatçılıq işini türklərə həvalə etmişdir. Müsəlmanlar daimə öz iradələrini xaçpərəstlərə və yəhudilərə təslim edirlər. Bunlar isə müsəlmanları bir alət, bir maşa kimi istifadə edirlər. Türkiyənin sionist, mason rejiminin nümayəndələri sözdə özlərini uyğurların, türkmənlərin dostları kimi göstərməyə çalışırlar, halbuki bir müsəlman xalqı kimi onlara nifrət bəsləyirlər, başlarına hər cür bəla gəlməsini arzu edirlər.

Qabaqlarda Türkiyə üçün çox narahat olurdum, türkiyəlilərin əmin-amanlıq içində yaşamalarını arzu edirdim. Lakin indi fikrimi dəyişmişəm. Elə qənaətə gəlmişəm ki, dünyavı Türkiyə Cümhuriyəti bütün müsəlman aləmi üçün, İslam üçün böyük bir təhlükə mənbəyidir. Yə’ni ki, Türkiyənin mason, dünyavi rejimi dağılsa, müsəlman qazanar.

Türkiyənin küçələrində hicablı qadınları və saqqalı kişiləri, məscidlərdə namaz qılanları görənlər elə düşünə bilərlər ki, guya orada İslam var. Səhv fikirdir. Orada nə İslam var, nə də ki həqiqi bir müsəlman. O niqablar və saqqallar hamısı yalandır, riyakarlıqdır. Yanlış bir fikir oyatmaq üçündür. Türkiyədə özlərini müsəlman kimi göstərmək istəyən adamların dinə zərəri var ki, xeyri yoxdur, O halda ki, onlar bu mənfur, dinsiz rejimi, dünyavi dövlət quruluşunu dəstəkləyib, ona qarşı üsyan etmirlər, onda onları müsəlman saymaq düzgün olmaz. İslamın əsası cihaddır, zalımlara qarşı mübarizədir. Cihad etməkdən boyun qaçırdan, zalımlara qarşı mübarizə aparmayan adam əsla müsəlman deyil. Belə adamın namazı, oruc tutması və həccə getməsi riyakarlıqdan başqa bir şey deyil. Elə ki bu adam həm özünü, həmdə başqalarını aldadır.

Heç olmasa hökümətdən tələb edəydilər ki, əlifbamızı bərpa edin. Onu da etmək istəmirlər...

Bu cümhuriyyətin televiziya kanallarında demək olar ki, hər gün polislərin siravi vətəndaşlar tərəfindən döyülməsini görmək olar. Onları küçələrdə və hətta məhkəmələrdə döyürlər. Döyənləri isə tutmurlar, cəzalandırmırlar. Belə şeylər yalnız Türkiyədə mümkündür. Bir dəfə gördüm ki, gündüz vaxtı bir şəhərin mərkəzində iki polis nəfərini dörd kişi təqib edir, sonra isə əllərindəki ağaclarla kötəkləyirlər. Polislər isə bellərində silah olduğu halda heç bir qarşılıq vermirdilər, elə tə’qibçilərin əlindən sıyrılıb qaçmağa çalışırdılar. Başqa vaxt bir quldur qündüz vaxtı bir yeməkxanadakı adamlara tapancadan güllələr yağdırırdı. Bir polis nəfəri isə bu kişini güllə ilə vurmaq əvəzinə arxadan onun belindən ehmalca tutaraq uzun-uzun danışıb yalvararaq ətəşi kəsməsini xahiş edirdi.

Başqa bir vaxt küçədə bir nəfər bir qadını tapanca ilə vurub öldürmüşdü. Bunu görən polis nəfəri silahı çəkib onun təslim olmasını tələb edir. Silahlı cani isə polisi vurub yaralayır. Bundan sonra isə polis onu vurub öldürür. İndi polisi məhkəməyə veriblər, ömürlük iş kəsmək istəyirlər. Belə hadisələri Türkiyədə il boyu, hər gün görmək olur. Görünür ki, bu ölkənin polislərinin peşəkarlığı yoxdur. Yada daha pis, polislər silahdan istifadə edib vətəndaşları və özlərini qorumaq istəmirlər. Görünür ki, belə edəndə onları ya məhkəməyə verirlər, ya da ki işdən qovurlar.

Amerikada, Türkiyədən fərqli olaraq hərgah bir vətəndaş polis nəfərinə barmağı ilə toxunsa bu hərəkətinə görə ona iki il iş verə bilərlər. Polisə silah çəkəni isə dərhal öldürürlər. Hətta polis bir vətəndaşa dur dəsə və o, buna tabe’ olmasa onu güllə ilə vururlar. “Dur, əllərini qaldır” əmrinə tabe’ olamasan və əlini açıqda saxlamasan polislərin səni vurmağa haqqları çatır. Yə’ni ki, bəlkə sənin əlində gizlində silah var? O halda sən polis üçün bir təhlükə mənbəyisən. Belə görünür ki, Amerikada hökumət üçün polislərin həyatı sıravi vətəndaşların həyatından daha dəyərlidir.

Əvvəllərdə Amerikanın bu sayaq qaydaları mənə qəribə gəlirdi, bunu vəhşilik hesab edirdim. Türkiyə polislərinin yazıq vəziyyətini görəndən sonra isə fikrimi dəyşmişəm. İndi Amerika polislərinə bu işlərinə görə bəraət qazandırıram. Amerikanın hakim dairələri başa düşürlər ki, dövəi, hökuməti qoruyanlar polislərdir. Hökumət polisi qoruyanda polis də hökuməti qoruyacaq. Amerikanın hakim dairələri başa düşürlər ki, əgər camaat üsyan etsə onları qoruyan polis olacaq, polis də qanunu pozanlara, şuluqluq edənlərə silahdan atəş atmağa icazəli olmalıdır.

“Gəzi parki” adlanan hadisələrdə xaricdən maliyyələşdirilən ictimai təşkilatlar on minlərlə adamı təhrik edib küçələrə tökmüşdü. Bunlar üç yüz dükanı darmadağın etdilər, iki yüz maşın yandırdılar. Hökumətin hakimiyyətdən getməsini tələb edirdilər. O hadisələrdə 3500 polis yaralanmış, bə’ziləri isə şikəst edilmişdi. Bu işləri törədənlər isə tutulmamışdı, onlardan heç kəs hakim qarşısına çıxarılmamışdı. İyirmi polis nəfəri isə öz qanuni əməllərinə görə, asayişi qoruduqlarına görə tutulub mühakimə edilmişdi.

Mənə görə Türkiyənin hakimləri bunu düşmənçəlikdən edirlər. Ölkəni zəif tutmaq, dövlət çevrilişi kimi işləri asanlaşdırmaq üçün. Elə ki belə vəziyyətdə hakimlərdən, cəzalanmaqdan qorxan polis işçiləri dövləti lazımlı şəkildə qoruya bilməyəcək, xarici dövlətlər istədiyi anda öz cəsusları vasitəsi ilə Türkiyədə qarışıqlıq yaradıb, hökuməti yıxa biləcəklər.

Belə görünür ki, Türkiyənin ədliyyə işçiləri, hakimləri müsəlmana düşmən gözü ilə baxırlar.

Mən bunu belə başa düşürəm. Bu hakimlər müsəlmanın hakimiyyətə gəlməsindən, Şəriət üsuli-idarəsinin bərpa olunmasından qorxurlar. Çünki o halda iş yerlərini boşaltmalı olacaqlar. Axı Avropa qanunlarını, dünavi qanunları bilirlər, Şəriət qanunları barəsində isə bixəbərdirlər. Bu adamlara görə Türkiyə polisinin zəif olması, müsəlman dövlətinin zəif olmasına, xristian dünyası qarşısında halsız və aciz olmasına gətirib çıxaracaq. Bu isə onlara faydalıdır, hakimiyyəti əlllərində saxlamağa kömək edir.

Halbuki, hərgah, o iğtişaşlar zamanı polislər ürək edib şuluğluq salanlardan beş-altısını güllə ilə vurub öldürsəydi, onda bu qanunsuz hərəkətlərə elə o günü son qoymaq olardı. O halda bu on-minlərlə üsyançıdan biri də artıq ürək edib o meydana çıxmazdı.

Amerikadanın Yeni Orlean şəhərində daşqın zamanı, fövqəlada hal olanda kasıb camaat dükanların bağlı olduğunu, suyun kəsildiyini görəndə dükanlara girib azuqə və su oğurlamağa başladı. Dövlət başçısı onların üstünə ordu hissələrini göndərdi. Camaata helikopterlərdən avtomat silahdan atəş edilirdi. Bu kapitalist ölkənin hökuməti həmişə olduğu kimi kasıb-kusubun deyil, varlıların, sahibkarların, dükan sahiblərinin maraqlarının keşiyində dururdu.